Morgunblaðið - 05.12.1970, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1970
an rétti hann sig upp aftur og
sagði: — Jæja, vertu þá sæl,
Kate . . . ég lít til þín seinna.
Eða færðu kannski ekki að taka
á móti heimsóknum?
það þvi ekki neinum. Annars
kunna foreldrar mínir að frétta
það.
— Gott og vel. Hann stóð upp
og benti Hönnu. — Komdu nú.
Þetta voru slæmar fréttir, sagði
hann snöggt. — Kate er orðin
þreytt. Ég skildi eftir nokkur
blóm handa þér niðri, en þau
komast nú samt ekki til jafns við
gardeniur og liljur.
— Ég kom með liljurnar, sagði
Hanna hreykin.
— Þú ert indæl, sagði Kath-
leen. En þetta var ekki nema
satt. Hún var þreytt og óskaði
þess heitast, að þau vildu fara.
VOR-
RÚLLUR
ASKUR „
sívii 38550
— Komdu þér nú út! sagði
Paul við Hönnu. Hann lyfti
henni upp og bar hana út um
dyrnar, þrátt íyrir mótmæli
hennar og lokaði dyrunum.
Sneri síðan aftur að rúminu og
horfði á hana. Hann spurði blíð-
lega: — Þú ert hamingjusöm, er
það ekki, Kate?
— Jú, afskaplega. Augu henn-
ar báðu hann að skilja þetta.
— En ég er bara dálítið ringl-
uð. Það gerir þetta höfuðhögg.
— Mér hefur oft dottið í hug,
að einhver hafi misst þig á gólf-
ið þegar þú varst lítil. Ég vil
nú ekki láta sem mér líki þetta
vel . . . hvernig ætti það að
vera? En ef þú ert hamingju-
söm . . . þá er það aðalatriðið.
Hann laut niður og snerti
enni hennar með vörunum. Síð-

mmÆ wm tm
Bft.
Dyrnar lokuðust áður en hún
gæti svarað þessu. Hún horfði
á hurðina og velti þvi fyrir sér,
hvernig hún hefði svarað þessu,
en þá var opnað aftur og Paul
stakk inn höfðinu. — Vel
á minnzt, sagði hann glottandi,
— ég hitti hana mömmu hans
Pats þins rétt nýlega. Haltu þig
að henni, Kate. Hún er alveg
einstök.
Frú Bell kom upp klukku-
stundu seinna og fann, að
Kathleen lá þarna í dimmunni
og horfði á snjóinn falla úti
fyrir gluggunum.
— Hefur Emily ekki komið og
kveikt hjá þér? spurði hún.
— Hún kom, en ég vil heldur
hafa þetta svona. Snjóar ekki
mikið?
— Jú, talsvert. Hvernig liður
þér?
-— Ég er alveg stálhraust.
— Ágætt. Hann Pat er alveg
að gera mig fótalausa með eilíf-
um símahringingum. Hver er
þessi Hanna?
Kathleen sagði henni það, og
Molly hristi höfuðið.
— Mér lízt ekkert sérlega á
hana. Þetta er hofróða.
— Hún er ágæt þegar maður
fer að kynnast henni, Molly.
— Það er hún sjálfsagt. En
mér lízt vel á þennan náunga.
Hann virtist eitthvað bilaður á
taugunum. Molly leit fast
á hana.
— Það heldur hann sjálfur,
sagði Kathleen brosandi, — en
það eldist af honum. Ég held, að
þau Hanni muni einhvern tíma
— Er hann skotinn í þér?
— Nú, það er þannig. Molly
sleppti þeim alveg úr huga sér,
en sat róleg og talaði um Pat
og Carmelu — hún deyr áreið-
/''TiANDHÆGT' \
/ OG BRAGÐGOTT \
\ I ■ SOPA DAGSINS '/
\ I KJUKLINGAR -STEinm i ‘
n. \\DjClPSTEIKTUR HSKUR *HAMBO*GARA»/
W SAMtOKUR ♦ BANANASPUTT ' ÍS ý / /"* \ ,
MRKSAKE • KOKUR • KAFFI^S''' \ / /
- SÚKKULAÐl ✓
.L-INIV
AUSTURVERI HAALEITISBRAUT 68
SENDUM HEIM SIMI 8245S
í/ m

Hrúturinn, 21. marz — 19. april.
Þú getur vel gengið írá liuiuin málum í dag.
Nautið. 20. apríl — 20. maí.
Keyndu að fá viðurkenningu fyrir verk þín.
Tvíburamir, 21. maí — 20. júní.
Fullorðið fólk verður þér mikil stoð.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Samstarfið er fyrir öllu í dag.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst. '
Hvað sem þú byrjar snemma störf þín, verður ekki dagsverkið
fullkomnað fyrr en degi hallar.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Reyndu að geia dálítið hreint fyrir þínum dyrum.
Vogin, 23. september — 22. október.
f>ér gengur vel í dag, seint og snemma.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Allir viija Ieggja hönd á plóginn, og það kemur sér vel.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Það sem þú vinnur í dag, skaltu skipuleggja til framhúðar.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Viðburðir morgunsins eru Iangvarandi. Reyndu að vinna rólega.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Bezt er að skipuleggja alvörumálin snemma að morgni eða siðia
dags.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Vinir þínir vilja hjálpa þér. Þú skalt byrja á ýmsu. Hcimtaðu
ekki, að vinunum komi vel saman ofan á allt erfiðið.
anlega af spenningi, þegar hún
fréttir þetta. Og svo kom Pat
inn.
Bækur, tímarit og meiri blóm.
Hann var afskaplega mikið á
ferðinni, missti hitt og þetta á
gólfið, faðmaði hana að sér. Leit
hún ekki vel út, yrði hún ekki
orðin góð á morgun, hafði hún
ekki saknað hans, hann hafði
alveg verið að sleppa sér, allan
daginn og allt í hönk í skrif-
stofunni . . . þau yrðu að halda
veizlu.
— Settu þig nú niður og
hlustaðu á mig, Pat, sagði
Kathleen.
— Nei, vertu ekki að fara,
Molly.
Hann hlýddi og settist niður
og leit á þær á víxl. — Hvað er
á seyði ?
Hún sagði honum það og út-
skýrði málið enn einu sinni fyr-
ir honum. Þau yrðu að bíða
þangað til foreldrar hennar
kæmu heim aftur. Og þangað til
átti engin sála að vita af þessu,
nema þau sjálf og Hanna . . .
og svo auðvitað hann Paul
McClure, því að Hanna var
þegar búin að segja honum frá
því.
Pat hleypti brúnum. Hann
reyndi að tala um fyrir henni.
Þetta væri heimska. Þau gætu
símað til foreldra hennar. Hún
væri nógu gömul til að vita,
hvað hún vildi og þyrfti ekki að
bíða eftir samþykki eins eða
neins.
Blómaval
SÝNIKENNSLA
á j ólaskreytingum
í dag, laugardag og á morgun kl. 2-5
sýna 3 skreytingamenn hvernig
gera á jólaskreytingar
Gerið jólaskreytingarnar sjálf
Blómaval
Gróðurhúsið við Sigtún
— Það er ekki það, sagði hún
þreytulega. —- Ég þarf ekkert
„samþykki" þeirra, þvi að til
þess ætlast þau ekki. En þau
verða að geta lokið ferðalagi
sínu. En það mundu þau ekki
gera, heldur kæmu þau þjótandi
heim aftur.
— Þetta er rétt hjá stúlk-
unni, sagði Molly, — og farðu
ekki að reyna að telja henni
hughvarf. Svona vildi ég hafa
það, væri ég í sporum mömmu
hennar. Þú skalt því steinþegja.
En hann hélt áfram að þraisa um
þetta eftir kvöldverð og eftir að
læknirinn var kominn og farinn.
En um kvöldið leit Kathleen
á hann og augun voru alvarleg.
Hún sagði: — Svona verður
þetta að vera, Pat eða þá að
ekkert verður úr því.
— Ég á þá engra kosta völ?
— Ég á það ekki sjálf og það
geturðu skilið.
Nei. Hann skildi það ekki og
hann gat ekki þolað neinn vilja
nema sinn eigin. Hann stikaði
um stofuna með hendurnar
djúpt í vösunum. Hún teygði úr
handleggjunum og sagði: — Ég