Morgunblaðið - 12.01.1971, Síða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 12. JANÚAR 1971

Á myndinni sjást hin ýmsu stig förðunarinnar.
graph Magaziine". „Þetta er
án efa erfiðasta verkefni, sem
ég hef tekið að mér. Við vor-
um nærri þrjá mánuði að
gera mótin fyrir „maskanin1*,
en lögðum þau siðam till hlið-
ar meðam unmið var við töku
hinna atriða myndari'nmar,
sem tók um sjö máiniuði." Síð-
Framhald á blaðsíðu 21.
mikill vandi verið lagður
á herðar förðunarmannsins,
Dick Smith. Erfiðast var þó
að breyta Dustiin Hoffman í
121 árs öldung, eins og bainm
sést í upphafi myndiairinnar.
„Við hófum undirbúniimg að
förðun í myndinni snemma
árs 1969“, segir Dick Smi'th
í viðtali við „The Daily Teile-
Hvernig Dustin Hoff
man varð 121 árs —
NÝLEGA var frumsýnd í
Bandaríkjunum allsérstæður
vestri, sem ber titilinn „The
Little Big Man“. Hún er gerð
af leikstjóranum Arthur Penn,
sem á meðal annars heiður-
inn af nokkrum athyglis-
verðustu kvikmyndum síðari
ára í Bandaríkjunum, svo sem
Bonnie and Clyde og Alices
Restaurant.
Myndin er gerð eftiir sam-
nefndri skáldsögu Thomas
Berger. Hún hefst á segul-
bandsviðtali við Jack Crabb,
sem er þá 121 árs að aildri, og
hann lýsir því, sem á daga
hans dreif, þegar vestrið var
nýrn g6rö myn'cia unn vuuta
vestrið. Jack gamla Crabb
leikur Dustiin Hoffman, og
viinniur að nýju umtalsverðan
leiiksigur í þessu hliutverki.
í myndinni sést Crahb á
ýmsum aldri, og hefur því
Dick Smith, förðunarmeistari, ræðir við Hoffman áður en
verkið hefst.
Hver skyldi trúa því að undir þessu aldna audliti leyndist
annað 8.9 árum yngra.
K£•' 0
itl Tif"
Í; il
B
■“íjg- m, h
= ?
níiun

Gísli Brynjólfsson:
Minnzt austræns vinar
ÞAÐ fór heitur straumur ljúfra
og þakklátra mmninga um hug
ann þegar svofelld fregn barst
í jólabréfi:
Sigurd Försund er slokna 26.
nov. og vart graven 4. des.
Hver var Sigurður Försund?
Norskur kennari í þorpinu
Indre-Arna nálægt Bergen.
Við kynntumst honum fyrir
rúmum áratug, er við hjónin
dvöldumst í Arna vetrarlangt
hjá sr. Einari Tesdal og konu
hans, frú Solveigu Sigurðardótt
ur Försund. Þau gömlu hjónin,
Sigurður og Arnfína kona hans,
bjuggu þá í eigin íbúð í húsi
annarrar dóttur sinnar og tengda
sonar í Arna. Arnfína Försund
andaðist fyrir fáum árum.
Þegar við kynntumst Sigurði
var hann kominn á eftirlaun og
hættur störfum en ern og glað
ur sem ungur væri. Svo vel hélt
hann sínum andlegu kröftum,
svo brennandi var hann í and
anum, svo vakandi var hann til
vemdar þjóðlegum verðmætum
og viðhalds fornum dyggðum,
að fáa eða enga hef ég þekkt
slíka.
Hann bar í brjósti sér ríka ást
á þjóð, landi og tungu og var
virkur baráttumaður fyrir ný-
norskunni — „málmand“ af lífi
og sál. Heit og hálejt var virð-
ing hans fyrir réttlæti, heiðar-
leika og sönnum drengskap. —
Sjálfur hafði haann hlotið að
færa dýrar fómir fyrir þessar
hugsjónir. Tveim sonum sáu
þau hjón á bak með sorglegUm
hætti í freisisstríðinu, sem Norð
menn háðu eftir inmrás Þjóð-
verja. Þeirra tíma var erfitt að
minnast ógrátandi.
Sig. Försund auðnaðist aldrei
að sjá ísland. Kjör barnakenn-
ara með þungt heimili leyfðu
engar luxus-reisur. En úr fjar-
lægð dáðist hann að íslandi og
ísiendingum, því hann trúði því
statt og stöðugt, að hér byggi
fyirirmyndarfólk, sem héldi í
heiðrd fornar dyggðir, og dýrar
hugsjónir. Hingað gæti hans eig
in þjóð sótt sér fyrirmynd til að
endurheimta dyggðir og mann-
kosti sem áður voru í heiðri
hafðir og hvern góðan dreng
eiga að þrýða.
Aðdáun sína á íslandi sýndi
hann m.a. með því að mæla svo

Heima á Indre-Ama. — Sigurd Försund (til hægri) ásamt höfundi.
fyrir að við útför hans skyldi
sunginn útfararsálmurinn: Allt
eins og blómstrið eina í þýð-
ingu Hovdens:
Som fagre blomen ydder
Og veks pá gronnem grunn
Og upp mot soli brydder
I tidleg morgonstund.
Men fyrr enn dagen endest
Vert hastligt slegen av
So mannelivet vendest
Me hastar mot vár grav.
Þessarar elsku og aðdáunar
Sigurðar Försund á landi okkar
og þjóð, svo og gestrisná þeirra
hjóna við okkur meðan við
dvöldum í Arna minnumst við
nú með innilegu þakklæti hjart
ans.
Sigurður Försund átti mörg
ár að baki er hann lézt. En
hann varð aldrei gamall mað-
ur. Hann átti hugsjónir, sem
halda andanum ungum, trúnni
brennandi, vondnni vakandi, kær
leikanum fölskvalausum fram í
hinzta húm.
Blessuð sé minning hans.
Kvaddur skal hann með alkunnu
erindi úr Hávamálum:
Deyr fé,
deyja frændr
deyr sjalfr it sama.
En orðstírr
deyr aldregi
hveim er sér góðap getr.