Morgunblaðið - 19.10.1971, Blaðsíða 5

MORGUNBLA£>IÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19. OKTÓBUR 1971
5
Guðrún Árnadóttir
— Minningarorð
Fædd 30. scptember 1891.
Dáin 20. scptember 1971.
Dvað sem það er, þetta sem
húgsar, skilur, vill og frám-
kvæmir, þá er það himneskt og
gíiðlégt, þess vegna hlýtur það
ð'hjákvæmil'ega að vera eilíft.
I>annig fórust ræðusnillingn-
um og mælskumanninum róm-
verska, Cicero, orð, er hann
túlkaði hugleiðingar sínar um
iífið og skapara þess — löngu
fyrir Krists daga. Þó er þrá
mannsandans eftir að leysa þésaa
gátu lífs og dauða svo og að öðl
ast vitneskju um þann skap-
andi mátt, er að baki stendur,
jafn sterk i okkur mannanna
börnum í dag og hún var horfn
um kynslóðum og mun verða
þeim óbornu.
Um þessi og önnur skyld mál
efnd snerust oft samræður okk-
ar Guðrúnar. Er mér minnis-
stætt hversu varfærnislega en
þó með sterku trúartrausti hún
ávallt ræddi um trúna og eilífð-
armálin og allt tai hennar ein-
kenndist þá af öruggri trúar-
vissu, sem samofin var umburð
arlyndi, frjálsræði og gleði —
en þetta voru ætíð sterkir eðlis
þættir í skapgerð hennar. Þessa
minnist ég nú, er ég kveð þessa
hjartagóðu og trygglyndu konu,
sem reyndist mér ætíð sem önn
ur móðir og móður minni hin
bezta vinkona meðan báðar
lifðu. Guðrún Árnadóttir andað
ist þann 20. sept. síðastliðinn á
Landspíitalanum eftir erfiða
sjúkdómslegu.
Guðrún Árna, eins og vinir
hennar oft kölluðu hana, fædd-
ist 30. september 1891 í svo-
nefndu Gíslholti, sem var litið
hús við Vesturgötu í Reykjavik,
og vantaði því aðeins 10 daga til
þess að ná áttræðisaldri.
Foreldrar hennar voru Sess:
elja Þorsteinsdótfir og Árni
Nikulásson — bæðS af kjarngóð
um ættum úr Rangárþingi.
Sama árið sem foreldrar Guð
rúnar giftust fluttust þau til
Reykjavíkur, samhent og ákveð
in í að brjóta sér leið og standa
á eigin fótum — enda bæði af-
burðadugleg, glaðlynd og full af
bjartsýni aldamótakynslóðarinn
ar.
Árni, faðir Guðrúnar, varð
fyrsti íslenzki hárskerinn og
rakarinn hér á landi og stund-
um var sagt um hann að hann
hefði byrjað iðju sína á vildar-
vinum sínum en endað með að
klippa og raka alla bæjarbúa.
Árið 1901 fluttist fjöiskyldan
í Pósthússtræti 14 við Dómkirkj-
una, setn nú er kallað Kirkju-
torg 6. Þar ólst svo Guðrún upp
í hópi glaðværra systkina, en
þau voru auk hennar, Þórunn,
Ólafia Kristín og Óskar. Oft var
géstkvæmt á þessu heimili enda
rakarastofan i sama húsi og gest
rísni foreldra hennar mikil. Guð
rún hafði erft hina glöðu lund
foreldra sinna og var auk þess
mjög félagslynd, en þessir eigin
léikar komu henni að góðum
noturh á lífsleiðinni.
Er Guðrún hafði lokið barna
skólahámi, var hún eitt ár i
Kyennaskólanum i Reykjavík,
en þar sem hugur hennar hneigð
ist snemma að verzlunarstörfum
þá lra>tti hún frekara skóla-
námi'en hóf, 1908, starf í vefn-
aðarvörudeild verzlunarinnar Th.
Thorsteinssons, sem þá var i
Ingótfshvoli við Ilafnarstræti,
þar sem nú er hluti Landsbank-
ans.
Þar starfaði Guðrún svo til
ársins 1914, er hún varð gripin
úíþrá og sigldi til Kaupmanna-
hafnar, þar sem hún dvaldi hjá
systur sinnd, Þórunni, í hálft
annað ár. Er heim kom, réðst
hún til starfa hjá Haraldi Árna
syni, eða Haraldarbúð, eins og
verzlun hans var daglega köll-
uð. Af verzlun þessari fór ætíð
sérlega gott orð, enda eigand-
inn, Haraldur Árnason orðlagt
snyrtimenni og stjórnandi, sem
hafði lag á að velja sér afburða
starfslið, svo sem þekkt var með
al bæjarbúa.
Þarna starfaði svo Guðrún
Árna i herradeildinni við mikl-
ar vinsældir sinna mörgu og
tryggu viðskiptavina í sam-
fleytt 44 ár, sem sönn ímynd
þess, hvernig afgreiðsiustúlkur
geta beztar verið. Áreiðanlega
er þeim stóra hóp viðskiptavina
hennar, sem lögðu leið sina í
Haraldarbúð minnisstæð látlaus,
glaðleg og prúð framkoma og af
greiðsla þessarar alúðlegu og
lipru konu, sem jafnan lagði sig
í líma með að leysa vanda hvers
þess er afgreiðslu þurfti og
þangað ieitaði. Sjálf sagði Guð-
rún oft, að vænst hefði sér allt-
af þótt um það traust og alla
þá vináttu og hlýhug er hún
hefði orðið aðnjótandi í lífs-
starfi sínu, sem mér er næst að
halda að hafi verið ávöxtur ár
vekni og trúmennsku hennar í
starfi, jaftnt til viðskiptavinar-
ins, sem hollusta við þann sem
hún starfaði fyrir. En einnig á
þeim vettvangi var ætlð rikj-
andi gagnkvæm virðinig og
óskorað traust.
En þótt Guðrún hafi starfað í
meira en hálfa öld að verzlunar-
störfum og hefði fyrir þetta lífs
starf sitt m.a. verið gerð að heið
ursfélaga Verzlunarfélags
Reykjavíkur, þá átti hún sér
sannarlega mörg önnur hugðar-
efni og hugsjóníir, sem hún helg
aði tómstundir sinar.
Ég vil aðeins nefna áhuga
bennar á landsmálum, en þar
fylgdi hún ævinlega Sjálfstæðls-
flokknum fast að málum. Guð-
rún starfaði í mörg ár i Sálar-
rannsóknaféiagi Islands, enda
vart við öðru að búast, þar sem
hugur hennar beindist snemma
að þeim málum, sem þar er f jall
að um. 1 öðru mannbætandi og
leitandi félagd var Guðrún einn-
ig virkur þátttakandi í mörg ár,
en það var í Guðspekifélagi Is-
Iands. Sem unnandi Reykjavík-
urborgar var hún frá upphafi
meðlimur Reykjavikurfélags-
ins og hafði verið gerður heið-
ursmeðlimur þess.
Þannig var Guðrún, fróðleiks-
fús og síleitandi eftir þvd bjart-
asta og háleitasta í lifinu og
þess er við tæki. Hún þurfti svo
sannarlega „æðra geislaglit en
glæður frá virkum degi“ eins og
Grétar Fells kæmisf svo fallega
að orði.
Og þegar húma tók að lifsdegi
hennar þá held ég að hún hafi
kvatt þetta líf i trausti til hans
sem öfflu stjórnar, ánægð og sátt
við allt og alla og yfir að vita
að kærri dóttur hennar, barna-
börnum og barnabarnabörnum
farnaðist vel í lífinu.
Ætlunarverki var lokið, tím
inn kominn. Kæra vinkona, nú
ert þú horfin okkar sjónum um
stundarsakir yfir landamærin
miklu, en minningin iifir í hjört
um ástvina þinna og vina, sem
trega þig og fela þig forsjá
guðs.
Frá fjölskyldu minni og mér
flyt ég Guðrúnu innilegar þakk
ir fyrir órofa tryggð og vináttu
aila tíð.
Ég votta eftirlifandi dóttur
hennar og öðrum skyldmennum
okkar dýpstu hluttekningu.
Blessuð sé minning hennar.
Geir R. Tómasson.
Skoóiö teppin á stórum gólffleti
innréttmga
búðin
Grensásvegi 3, sími 8 34 30
<
>