Morgunblaðið - 24.03.1972, Blaðsíða 31

MORGUÍN1BL.AÐEÐ, FÖSTU'ÐAGUR 24. MARZ 1972
31

„Betri helmingarnir66 í eldFmmni
Hlustad á handboltalýsingu
með konunum heima
B«ðiS fyrir Hjalta
„Svona.
Komið þið
það“.
nú með
ÞÆR sögðust vera betri helm
ingur landsliðsins okkar í
handknattleik og einn á báti
var égr ekkert að mótmæla
því. Þær vildu fá að vita,
hvort ég vissi úrslitin — og
þó . . . nei, það skemmdi bara
spenninginn. En ég vissi ör-
ugglega úrslitin?
Svo hóf Jón Ásgeirsson lýs-
inguna. Staðan í hálfleik 8:5
fyrir ísland. „Vei, vei“, sögðu
frúmar. Svo varði Hjalti vel
og frú Jóhanna Helgadóttir
tók vel aðdáun hinna. Hún
átti eftir að brosa breitt þetta
kvöld.
Þær hlustuðu af ákefð og i
hvert sinn sem hinn helming
urinn gerði eitthvað gott í út
varpinu fór bros um andlit
betri helmingsins þarna í stof
unni. Jón Ásgeirsson var nú
orðinn vel heitur og lýsti af
ákefð. Svo skaut hann því inn
í, að sér hefði verið saigt, að ís
lenzka liðið væri það vinsæl-
asta hér í keppninni. Þessi yf
irlýsing fékk blandnar undir
tektir. „Hver sagði Jóni
þetta?“ Svo hlógu þær bara.
„Sigurbergur stekkur upp
og skorar,“ æpti Jón og frú
Guðrún Hauksdóttir brosti i
kampinn: „Oh. Heyrðuð þið
þetta?“ Svo skoruðu Búlgarir.
Hangt „aaaaaa . . .“ „Þeir fá
svo oft mörk á sig svona þeg
ar þeir eru nýbúnir að skora,“
sagði ein og það var greini-
legt, að hún hugðist taka þetta
mál upp, þegar hún heimti hús
bóndann úr þessaori frægðar-
ferð.
Og svo var dæmt víti á ís-
land. Það hefði mátt heyra
saumnál detta í stofunni og
„Þetta er unnið“.
Baráttunni lokið: Fremri röð frá vinstri: Elínborg Kristjánsdóttir (Ágúst ögmundsson), Jó-
hanna Helgadóttir (Hjalti Einarsson), Guðrún Hlín Þórarinsdóttir (Gísli Blöndal), Guðrún
Hauksdóttir (Sigurbergur Sigsteinsson). — Aftari röð — f.v.: Unnur Sigtryggsdóttir (Hilmar
Btjörnsson, þjálfari), Kristbjörg Magnúsdóttir (Axel Axelsson), Elsa Thorberg (Stefán Gunn-
arsson), Sigrún Gunnarsdóttir (Gunnsteinn Skúlason, fyrirliði), Halldóra Sigurðardóttir (Við-
ar Símonarson) og Guðrún Árnadóttir (Ólafur H. Jónsson). ( Myndir Mbl.: Kr. Ben.)
allra augu hvíldu á konu
Hjalta, Jóhönnu Helgadóttur.
Hún spennti greipar. — „Og
Hjaiti varði,“ æpti Jón svo
hátt að heyra hefði mátt utan
símialína alLa leið frá Spáni.
Þögnin hélzt sekúndubroti
lengur; svo æptu þær — allar
i kór, nema frú Jóhanna. Hún
broisti bara. „Þetta er svo sem
ekki í fyrsta skipti,“ sagði
hún svo, en það mátti greina
á öllu, að hvert víti var henni
ekki léttbærara, en manni
hennar i markinu.
„Og snýr bara Sigurberg
niður,“ sagði nú Jón. Þá
reisti Guðrún sig í stólnum.
„Hann sneri Sigurberg minn
niður!“ Og þær urðu allar
sammála að Búlgarir væru
„svo ruddailegir í sér við þetta“
„Ha? Hver hitti ekki?“ — ,,Æ,
hann Jón Hjaltalín." Og nú
galt Jón Hjaltalin þess illa,
að eiga engan betri helming
sér til varnar í stofunni uppi
á íslandi. „Taktu hann Jón
bara út af,“ var miskunnar
laus dómur kvennanna.

,,Sko Sigurberg minn í horninu".
Nú skoraði Geir úr viti og
frú Jóhanna leyfði sér að vor
kenna búlgarska markmann-
inum svolítið. Skömmu siðar
spennti hún aftur greipar fyr
ir Hjalta sinn. „Og Hjalti ver,“
„Olafur Jónsson skot. — Búmm! Og mark!
æpti Jón, „neeeei, hann fór
inn.“ Stunan sem fór um stof
una minnti mig á bellibrögð
brezkra hryllingsmynda.
Svo fóru Búlgarir að leika
maður á mann. „Eru þeir vit-
iausir,“ var dómurinn, sem
þessi breytni þeirra fékk upp
á íslandi. Svo tók einhver
Búlgarinn Gisla Blöndal á
loft. „Heyrðuð þið þetta?“
spurði Guðrún Hlín Þórarins-
dóttir alveg dolfallinn. „Hann
lyíti Gísla á loft. Þetta eru nú
meiri beljakarnir, þessir Búlg
arir.“
Nú voru 7 mínútur eftir. —
Hjalti vairði og staðan vár
15:8. „Þetta er unnið,“ sagði
Elsa Thorberg og hallaði sér
makindalega aftur á bak í
stólnum. Nú gat ekkert bjarg
að Búlgörum framar.
En undir lokin jókst spenn
an aftur. Betri helmingarnir
börðust nú fyrir fyrsta sæt-
inu, vantaði eitt mark. „Notið
þið nú hvert tækifæri, strák-
ar mínir.“ — „Svona. Komið
þið nú með það.“ En ekkert
dugði. „Síðasta skot,“ æpti Jón
suður á Spáni. „Og . . . var-
ið.“ „Nei, djöfullinn hafi það
Framhald á bls. 10.

Lr