Morgunblaðið - 15.07.1972, Síða 25

MORGUNBLAÐiÐ, LAUGARDAGUR 15. JÚLÍ 1972
25
— Fljótur nú. Það er kú-
rekannynú að byrja eftir tíu
mitiútur.
754
Wír
— Og hér er svo dagskrá
nómer 3.
— Sérðu bara, slanga getur
hvorki búið til mat né þvegið
upp.
— Ef þú vilt heyra mitt ráð
þá gættu að þér i umgengn!
við forstjórann í' dag.
— Auðvitað fer ég ein til
Italíu .... maðtir fer ekki að
ferðast nieð Jiessari bjórvömb
i önnur lönd.
— Ertu viss um að við séum
i leiguvélinni til Majorka?
r i
ilrútarinn, 21. marz — 19. april.
f>ú getur ekki farid of varlega, jafnvel þótt þú þykint öllum
hiaútum kunnuíur.
Nautið, 20. apríl — 20. maí.
Nú reyuir á raunhæfni áforma þinna fyrir alvöru, og breytingar
er ensin skömm að framkvæma.
Tviburarnir, 21. mai — 20. júnf.
Aldrei hefur þér gefixt hentuffra tækifæri til að Kanra krintilegra
frá málum þínum. Síðar geturðu einbeitt þér betur, þar sem þér er
allt ljósara, sem þú þarft að hrinda í framkvæmd.
Krabbinn, 21. júni — 22. júM.
Þú liefur tekið stefnuna óafvitandi þvert ofan í ráðleggiiigar.
I»ú verður að vita hvers þú æskir.
Uónið, 23. júlí — 22. ágfúst.
Þig hlóðlangar til að græða fljótt, en kemur hvergi auga á
fjárvon. Allt sem þú vinnur vel, borgar sig vel er frá liður.
Mærin, 23. ágúst — 22. september.
Vertu kátur ogr grlaður, þótt þú berjist i bökkum og allir krefjist
einhvers af tfma þfnum.
Vogin, 23. september — 22. október.
Það er erfitt að gæta hófs, en það borgar sig samt.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Pað er lífsnauðsyn að sættast við alla.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Þú vinnur mest á með að einbeita þér að starfi, sem er við-
ráðaníect.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
I»að gerir minnst til þótt áform þín fái ekki staðizt. Það er
alltaf hægt að skapa ný. Það mikilvægasta er að gæta heilsunnar.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
I»ú veröur á næstunni að gera nokkra grein fyrir gerðum þínum.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Það lijálpar þér á margan hátt að taka daginn snenima, og
bjargar alls konar ringulreið og vitleysu.
Minning:
Sigurður Ingvarsson
fyrrv. lögregluþjónn
ur' gift, og þar að au'ki fóstur-
dófcbur bonunnar frá fyrra
hjúskap. ÖUum þessum börnum
Fæddur 14. jútí 1899
Dáinn 8. júlí 1972.
Eitt af allra fyrstu verkum
hins þrekprúða áhugamanns
Hermanns Jónassonar, eftir að
hann varð lögreglustjöri í
Reykjavik, var að koma því til
leiðar árið 1930, að auka lög-
reglulið höfuðborgarinnar um
helming, enda sizt vanþörf á.
Lögregluþjónsstöður 15 taisins
urðu þá Lauisar til unasóknar og
umsóknir urðu margfalt fleiri
en stöðumar. Umsækjendur
voru yfirleitt vel kostum búnir.
en úr þeim hópi voru valdir þeir
einir, er þóttu allra álitlegastir.
Og það getur trauðla farið milli
mála, að þá hafi svo giftu-
samlega tilbekrat með mannaval
i svo stóran nýliðahóp lögregtu-
manna, að betur hafi hvorki tek-
izt áður né síðar. Siigurður Ingv-
arssan, sem í dag verður boriinn
til grafar, var meðal hinna út-
völdiu nýliða, og þar með hófust
akkar kynni og samstarf, er ent-
ist til aldiursmarka opinberra
starfsmanna og æviloka hans.
Ég var ekiri en hann að árum og
eldri í starfi. Eiinkum urðu sam
skipti okkar mikii eftir að hann
giekk í rannsóknardeildina, 1942,
en þá var ég þar fyrir i stairfi.
Strax við fyrstu kynni vakti
Sigurður athygli mína með
glæsimennsku sinni í ásýnd allri
og háttvísri framkomu, þau
persónueimkenni voru hanu.m eðl
isbundin ag skeikaði aldirei.
Með hliðsjón af þvi, að við
Siguirður stóðum jafrifætis að
því leyti að við vorum jafnan
óbréyttir liðsmenn, væri það of-
læti af mér og varla viðeigandi,
að ég færi að leggja á hann
nokkum mæliikvarða sem lög|
reglumann, til slik.s mats álít ég
réttborna þá eina, er höfðu
harnn í sinni þjónustu og nutu
verka hans á einn eða annan
hátt. En það get ég sagt sem
mína eigiin skoðun, að enginn af
starfsbræðrum Siguirðar hafi
gengið til verks nueð ríkari
skyldurækni í huga eða meiiri
háotvlsi en hann.
Sigurður fæddist að Minna-
Hofi í Rangárvallasýslu sonur
búandi hjóna þar, Ingvars Ólafs
sonar og Sigríðar Steinsdóttur
Ijósmóður. Etaki kann ég að ætt-
greina þau hjón frekar. Börn
þeirra voru 7 synir oig er mér
tjáð að fjórir þeirra séu enn á
lifi og einn þeirra bóndi á föð-
urleifð þeirra bræðra. Sigurður
naut ekki skólagöngu utan
barnalærdóms til fermingar.
Eigi að siður var hann vel að
sér af sjálfsnámi og meðfædd-
um manndómi. Hann ólist upp
við algerng landbúnaðarstörf, en
stundaði líka samhliða sjósókn,
bæði í Þorlákshöfn ag Vest-
mannaeyjum og á siðamefnda
staðnum var hiann lögregluþjónn
um skeið, áður en hann gekk að
sams konar störfum í Reykja-
vik. Á æskuárum sínium var
hann áhugasamur þátttakandi í
félags- og íþrófctalí'fi, sem fólk
dreifbýlis átti þá völ á og stóð,
að sögn framarlega í þeim efn-
um.
Sigurður var tvikvæntur.
Fyrri kona (31.10. 1931) var
Anna Guðmundsdóttir frá Dal-
bæ i Hrunamannahreppd. Hún
lézt 3. janúar 1944. Börn þeirra
voru fjögur, þrjú þeirra dóu í
frumbemsku. Ein dóttir þeirra
lifir, Anna gift Erlingi
Kristjánssyni loftskeytamanni í
Hafnarfirði. Seinni kona
Sigurðar (2.12. 1950) Hanna
Andrea Þórðardóttir prests á
Sauðanesi, Oddgeirssonar ag
lifir hún bónda sinn. Þau áttu
ssman eina dóttur Hönnu Gunn-
hildi sem nú er á fimmtánda ári
hjá móður sinni.
Með selnna hjónabandinu
eignaðist Sigurður tvö stjúp
böm, þvi Hanna Amdrea var áð-
sinium og fósturbömum, svo og
bornum þeirra, reyndLst hann
forsjármaður og leiðtagt með
ágætum og ávann sér ástúð og
virðíngu þeirra alira.
Það er mér eirtkar Ijúft að
minnast þessa glaðvæca, Ijúf-
lynda og háfctvisa sæmdarmanns
roeð virðingu og þakklæti fyrir
ianga samfylgd ag samstarf.
Hann var sá rnaður sem gofct var
að eiga samskipti við ag vita af
í nálægð stnni.
Eftirlifandi konu hans, börn-
um þeirra og öðrum vanda-
mönnum, sendi ég mina alúðar-
fyiistu samúðairkveðju.
Guðlaugtir Jónsistm.
Einhvern tima heyrði ég
hvafcningarorð um það, miig miinn
ir i stólræðu hjá föður míinum,
að menn skyldu kappkosta að
vanda svo framkomu sina
við náuingann, að hver skilnað-
arstund gæti verið hin síðasta,
án eftirþanka um það, að betur
hefði mátt vera. Mér flaug þetta
í hug, þegar ég var hringdur
upp og mér tilkynnt lát mágs
míns og vinar, Sigurðar Imgvars-
sanar, aðeins 37 klukkustundum
eftir að hann hafði verið heima
hjá mér, hress og iglaður og
hvatt mig með vinairhiuig, sem
hann alltaf gerði. Dagleg frarn-
koma hans var þannig, að hver
sbund vakti hlýju og viinábtu tdl
hans. Hann varð bráðkvaddur
8. júlí s.L, er hann var að slá
grasflötina i garðinum við hús-
ið, sem hann bjó í.
Sigurður var fæddur 14. júli
1899 á Minna-Hafi í Rangár
vallasýslu. Foreldrar hans voru
Ingvar Ólafssan, bóndi þar ag
kona hans Sigríður Steinsdóttir,
ljósmóðir. Bræður ábti Sigurður
sex, en enga systur, og var hann
sá þriðji í röðinni. Eiztur þeirra
bræðra er Steinn, þá Imgvar, en
hann lézt 1963, sVo Sigurður, þá
Ólafur, látinn 1959, Guðmundur,
Magnús og Sigurgeir. Ég kynnb-
ist bræðrum Sigurðar lítið, öðr-
um en Magnúsi, sem rekur
stórbú á Minna-Hofl, og Sigur-
geiri, kaupmanni á Selfossi. All-
ir voru og eru þessir bræður
miklir athafnamenn og þrótt-
mikiir þegnar þjóðfélagsins.
Fyrst framan af ævinni stund
aði Sigurður ýmis stðrf við land
búnað og sjó, hann reri á fLski-
bátum frá Þorlákshöifn og eitt-
hvað í Vestmannaeyjum, og var
lögregluþjónn í tvö ár. Þá flutt-
ist hann til Reykjavíkur og
gekk í lögreglulið borgariinmar
1. janúar 1930. Var hann svo í
götulögreglunni þar til 1942 að
hann var settur I rannsóknar-
lögregluna. Því starfi gegndi
hann þar til hann lét af störf-
um fyrir aldurs sakir árið 1970.
Sigurður var einn af þeim lög-
reglumönnum, sem urðu fyrir
meiðslum í 9. nóvember slagn-
um 1932. Sagði hann mér fyrir
fáum árum að þá hefði hann
fengið svo alvarlega áverka, að
hann teldi sig aldrei hafa feng-
ið fulla bót á þeim.
Er Sigurður var ungur að ár-
um og á léttasta skeiði, var
hann mikill íþróttamaður. Hann
hlaut silfurbiikar til fullrar
eignar fyrir afrek sín sem gllímu
maður, og marga verðlaunapen-
inga fyrir önnur íþróttaafrek
sin.
1 október 1930 kvæntist
Sigurðuir fyrri komu sinni,
önnu Guðmundsdóttur frá Dal-
bæ í Hrunamannahreppi. Anna
var glæsileg kona, mikil húsmóð
ir og myndarleg í öllum verkum,
enda var heimili þeirra með
miklum myndarbrag. Þau eign-
uðust fjögur böm, en þrjú
þeirra dóu rébt eftir fæðimgu
Það f jórða, Artna kcwnst til fuM-
orðins ára, og er nú gift kona
i Hafnarfirði. Maður hennar er
Eriingur Kristjánsson, starfs-
maður hjá Álverinu í Straums-
vfk. Þeir, sem til þekkja, belja
þessa dóttur Sigurðar lifandi
efitirmynd móður sinnar, bæði í
útli'ti og myndarskap, þótt hún.
hafi að sjálfsagðu nokkurn svip
af föður sínum.
Á þeim árum, sem Sigurður
bjó með Önnu, fyrri korm sinni,
kynntist ég honum. Ég kom oft á
heimili þeirra, því þar var gott
að koma, höfðingsskapur og
myndarhragur á öllu, og ekkert
til sparað til þess að gera koeiu
gesta og vina sem ánægju-
legasta. Tókst með okkur vin-
átta, sem fár vaxandi tii ævi-
l'aka. Bn sambúð þeirra Siigurð-
ar og Önnu var ekki lönig, eða
tæp 12 ár, því Anna lézt 3. jan-
úar 1944. Liðu svo sjö ár.
Kinn 2. desember 1950 kvæntíst
svo Sigurður í annað sinn, þá
sysfcur minni, Höninu Þórðar-
dóbbuir, Oddgeirssanar prófasts á
Sauðanesi, ag var þá þessi vin-
ur mirrn orðinn mágur minn
ií’ka. Þau Hanna ag Sigurður
eignuðust aðeins eina dóbtur,
Hönnu, Gunnhildi, sem nú er
14 ára og hjá móður sinni.
Heimili þeirra Hönnu og Sigurð-
ar var með raiklum myndarbrag,
ekki síður en í hið fyrra simn,
enda var fjárhagurinn þá mun
rýmri. Þar var oft gestkvæmt
og setið lengi fram eftir kvöldi
yfir höfðinglegum veitingum og
rabbað saman um alla heima og
geima, enda var Sigurður vel
heima um marga hlu'ti og ræ(f-
inn. Hann ias mikið og átti nokrk
uð stórt bókasaifn, borið saman
við það, sem almennt gerist, og
kveðskap unni hanin mjög.
Uppáhalds skáld hans var Einar
Benediktsson.
Sigurður var glæsilegur mað-
ur á velli, hár og beinvaxinn og
svaraði sér vel. Þóbti mér lög-
reglubúningurinn fara honum
einkar vel. Einn af möngum kosf
um Sigurðar var hin takmarka-
lausa fómfýsi og hjálpsemi hans
við náungann, og gilti þá einu,
hver í hlut átti, ef hann þekkti
til málanna. Alltaf var hann
boðinm og búinn að rétta hjálp-
arhönd, gera hibt eða þetta fyr-
ir þann, sem hjálparvana var,
og tók aldrei neitt fyrir. Þetta
varð auðvitað til þess áð efla
vinsældir hans mjög, enda átti
hann marga vini. Og etaki man
ég til að ég hafi nokkru simni
heyrt mann hallmæla honum,
eða bera hann sökum.
1 starfi sínu var hann mjög
skyldurækinn og vandvirkur,
og vildi aldrei láta neitt upp á
sig standa, enda var hamm vel
liðinn af samstarfsmönnum sin-
um, sem marka má af því veg-
lega hófi, og hinmi rausnarlegu
gjöf, sem þeir réttu Sigurði, er
hamn lét af starfi sínu fyrir
áldurs sakir.
Eftirlifandi kanu hans, dætr-
um, bræðrum og öðru skyldu-
Mði votta ég samthug minn vegna
hins skyndilega fráfalls þessa
vinar mins. Sem betur fer hef
ég oflt kynnzt góðum mönnum 4
lifsleiðinni, en ég held fáum eða
engum jafn góðum dre-og
og traustum vini, sem Síguréi
Ingvarssyni. Ég sakna hans þvi
ákaflt.
Oddgeir Þ. Oddgeirssonu