Morgunblaðið - 21.07.1972, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 1972
7
Smmútna
krossgata
18
Lárétt: 1. svipuð, 6. hiáir, 8.
vatneíall, 10. van, 12. miteill aíla
maöur, 14. eómtoermisistatfir 16.
skiel, 18. ndkikiuð S'tór.
Uóðrétt: 2. simiásnertiragar, 3.
íœði, 4. sml'ðtutg, 5. 141, 7. memnta
stodlnamir 9. iðika, 11. barðd, 13.
tfjiármaigns, 16. verkíæirin 17.
ölagiur.
Ráðnmg síðmstu krossgiátu:
Lárétt: 1. sæJan, 6. kál, 8. úti,
10. ctró, 12. ráðiaius, 14. Hr. 15.
itó, 16. sium, 18. ytfiriit.
lóðrétt: 2. ætóð, 3. iá, 4. alda,
5. sú.T'biey, 7. rósótt, 9. tár, 11.
Ruit:, 13. lóur, 16. Si, 17. M.L..
Bridge
Hér íer á eftir spil frá leifan-
um milli F'ormiósiu oig Póllands í
opina fióklknum i Olym.ptumót-
inu 1972, en teiknai'm laiuk með
eigri Fbrmóisu 19—1 (50:21).
Norður
S: I>G-3
H: 7-5-4-2
T: Á-K-G-9 8-5
L: —
■Vestur Austur
S: Á-10-9 8-5 2 S: 6
H: 3 H: Á-K-D-G8-6
T: 764 T: 3
iL: Á-G-3 L: K-10-74-2
Suður
S: K-74
H: 10-9
T: D-10-2
L: D 9-86-5.
Spilarannir firá Pormóis'U sátu
A.-V. oig sögtðu pamnig:
V. A.
S sp. 4 bj.
Suður lét út lautf, norður
itmmp>aði, lét út ttgiul 5!! suðiur
drap mieð tóunini, lét enm út lauf,
®em 'norður trompaði. Norðair
létf nú úit tíigml, sagnhatfi tromp-
aði og þar sem hamn sá, að
hann átti enn gjaíaslag i laufi,
pá var eina von hams að norð-
■ur ættd ekki fleiíri tromp, og lét
hann þvd út iauf. Norður
tirc>mpaði og siðar í spilinu fédck
suður slag á laufa dmottnámigu.
SpiJið varð 2 niður.
Við hitt barðið, þar sem
pólsiku spilaramir sátfu A.-V.
igenigu sagniir þanniig:
V. N. A. S.
2 hj. 31. 3 hj. P.
3 sp. P. 41. P.
51. P. P. p.
2ja hjarta sógn vestiuns þýðir
ammaðihvort sterkan hjartaiát
samkvæmt Acol-sa'gnkie'rfjm'U,
eða vei'k spil með spaða sem að
aJJ-it.
Suður var óhepþimm með út-
epil, þvd hamn lét i byrjum út
lauf. Sagmhatfi drap heima með
táummi, lét enn lauf, svínaði gos
anium, tók lamtfa áis, lét út
hjarta, drap heima, tök lauía
kórng og lét út hjairta. Nú er
sama hvað suður igerir, hamn
tfær eilnn slag á tromp og eimn
Kiag á tdigiul ag spilið vannst.
GANGIÐ
ÚTI
í GÓÐA
VEÐRINU

DAGBOK
Adane og Æjale
í Eþíópíu
Eftir í*óri S. Guðbergsson
erfiðar ferðir á bílnum.
Stundum sat hann fastur
í leir og drullu í marga
klukkutíma. En aldrei
þreyttist hann á að segja
þeim frá Jesú og því, sem
hann hafði gert fyrir menn
ina.
Einu sinni sem oftar sá
Adane gamlan mann og
konu koma berandi stúlku-
bam á bakinu. Hún var
auðsjáanlega mikið veik.
Gamli maðurinn spurði eft
ir kristniboðanum, sem
kom að vörmu spori.
„Hún var bitin af
slöngu,“ sagði gamli mað-
urinn og lagði stúlkuna frá
sér. Kristniboðinn rann-
sakaði stúlkuna. Handlegg-
urinn var allur stokkbólg-
inn upp að olnboga. Stúlk-
an titraði öll og skalf.
Kristniboðinn var viss um,
að hann gæti ekki bjargað
lífi stúlkunnar.
Hann talaði góða stund
við foreldrana og útskýrði
fyrir þeim, hvað hafði
gerzt í raun og veru.
„!>að þarf að skera stúlk-
una,“ sagði hann, „en það
get ég ekki. Þið verðið að
- fara með hana til Javelló.
Þar er læknir. Það er eina
vonin til þess að bjarga
lífi hennar.“
Gamli maðurinn reis á
fætur. Hann hafði setið
á meðan þeir spjölluðu
saman. Hann horfði til
skiptis á kristniboðann og
stúlkuna litlu, sem hríð-
skalf og nötraði öll frá
hvirfli til ilja. Loks sagði
gamli maðurinn um leið og
hann tók litlu stúlkuna
upp aftur: „Heldurðu, að
nokkrum detti í hug að
kosta slíku til með litla
stúlku? Ekki mér að
minnsta kosti.“
Og með það fór hann.
Þetta var því miður ekki í
eina skiptið, sem þannig
fór. Öðru máli hefði gegnt,
ef drengur hefði verið í
lífshættu. Starf kristniboð-
ans var stundum mjög erf-
itt.
Það var á nýársnótt.
Kristniboðahjónin voru ný
gengin til náða. Hvítur
maður frá Ítalíu hafði
hjálpað þeim við byggingu
skólahússins. Nú var hann
á leiðinni heim til sín, en
hann átti heima í 60 km
fjarlægð. Hann átti stóran
vörubíl og fór auðvitað á
honum.
Skömmu eftir miðnættið
voru hjónin vakin upp
með hávaða, ópum og
óhljóðum miklum. Þau
fóra strax á fætur og
heyrðu óskemmtilegar
fréttir. ítalinn hafði ekið
út af bröttum vegi og
hvolft bifreiðinni. Mikið
slys, mikið slys, sagði fólk-
ið.
Kristniboðinn flýtti sér
út og fann brátt ítalann á
miðju markaðstorginu.
Hann sat þar náfölur og
titrandi í bifreið vinar síns
og brátt fékk kristniboðinn
að heyra alla söguna.
Italinn hafði leyft 16
manns að standa aftan á
palli bifreiðarinnar, en þar
vora einnig nokkrar bens-
íntunnur fullar. Brátt kom
hann að nokkuð snarpri
beygju í hlíðinni og náði
henni ekki. Hjólin fóra út
fyrir vegarbrúnina, og bif-
reiðin valt samstundis.
Sumt af fólkinu varð und-
ir grindinni, sem var með-
fram brettinu. Þar voru
einnig bensíntunnurnar.
Mikil sprenging varð og á
svipstundu varð allt alelda
og eldurinn læsti sig í allt
sem brannið gat. Fólkið
revndi að bjarga sér og
hörnum sínum. Sumum
heopnaðist það, öðram
ekki. „Sex manns dóu og
nokkrir særðust mjög illa.
Meðal þeirra, sem dóu, var
móðir með tvö börn. Næsta
morgun fannst lík hennar
og hélt hún þá utan tun
bæði börnin. Önnur kona
fórst einnig, en lítið harn
hennar bjargaðist. Það
þótti átakanleg sjón að sjá
það hlaupa um og leita að
móður smni næsta dag.“
Flestir, sem þama létu
lífið, voru frá Bakále-þorp-
inu og vora allir þorpsbú-
ar sem lamaðir af skelf-
ingu.
Þetta var erfiður tími
fyrir kristnihoðshjónin, en
áfram héldu þau starfi
sínu og Adane lærði sífellt
meira.
En hann átti ekki aðeins
sæludaga í skóla, pilturinn
sá. Gamlir félagar hans
flykktust nú til hans
unnvörpum og reyndu að
fá hann til þess að hætta
við skólagönguna. Þeir
lýstu fyrir honum, hvað
þetta væri kjánalegt, og
ekki aðeins kjánalegt, held
ur líka mjög hættulegt.
„Þú skilur það,“ sögðu
þeir, „að þú flytur mikla
FRflMHflbÐS
Sfl&fl
BflRNflNNfl
SMAFOLK
I STOOP RI6HT IN FR0NT
OF HER...I FlNALUi' €AW THE
UTTLE REP-HAlREP 6IRLTHAT
CHl/CK \6 ALWA^TALKINÖAWUT.
ANP WKNOId U)HAT I PlP?
I CRIEP^ I YOO P FETTER 6IYE
LINU5..I \MEMV0LANkET
CRIEPANP \ PACK...I PON'T
CRIEPANP jTHINK l’M REACV
CRIEPÍ L FORTHIS...
Tx

— Mva<5 gerðist í stMUkiia-
biiíðniiinmim, Kata?
— Ég sá litlii, rauðbærðn
stúJkijna, LalJi.
— Ég heyrði, að einhverj-
um hefði orðið miMð um
hvað gerðist.
— Ég sá hana í raun og
veru, Lalli.
— Ég stóð beimt fyrir fram-
an hana. Ég sá loksins litlu,
rauðhærðu stúMmna, sem
Kaffi kaffinn er alltaf að taJa
um. Og veiztu hvað ég gerði ?
Ég grét, LaMi. Ég grét
og gxét og grét,
— I»að er bezt að þú látir
mig fá teppið aftur. Ég held
ekM að ég sé undir þetta bú-
FERDINAND