Morgunblaðið - 21.07.1972, Blaðsíða 7

Morgunblaðið - 21.07.1972, Blaðsíða 7
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. JÚLÍ 1972 7 Smmútna krossgata 18 Lárétt: 1. svipuð, 6. hiáir, 8. vatneíall, 10. van, 12. miteill aíla maöur, 14. eómtoermisistatfir 16. skiel, 18. ndkikiuð S'tór. Uóðrétt: 2. simiásnertiragar, 3. íœði, 4. sml'ðtutg, 5. 141, 7. memnta stodlnamir 9. iðika, 11. barðd, 13. tfjiármaigns, 16. verkíæirin 17. ölagiur. Ráðnmg síðmstu krossgiátu: Lárétt: 1. sæJan, 6. kál, 8. úti, 10. ctró, 12. ráðiaius, 14. Hr. 15. itó, 16. sium, 18. ytfiriit. lóðrétt: 2. ætóð, 3. iá, 4. alda, 5. sú.T'biey, 7. rósótt, 9. tár, 11. Ruit:, 13. lóur, 16. Si, 17. M.L.. Bridge Hér íer á eftir spil frá leifan- um milli F'ormiósiu oig Póllands í opina fióklknum i Olym.ptumót- inu 1972, en teiknai'm laiuk með eigri Fbrmóisu 19—1 (50:21). Norður S: I>G-3 H: 7-5-4-2 T: Á-K-G-9 8-5 L: — ■Vestur Austur S: Á-10-9 8-5 2 S: 6 H: 3 H: Á-K-D-G8-6 T: 764 T: 3 iL: Á-G-3 L: K-10-74-2 Suður S: K-74 H: 10-9 T: D-10-2 L: D 9-86-5. Spilarannir firá Pormóis'U sátu A.-V. oig sögtðu pamnig: V. A. S sp. 4 bj. Suður lét út lautf, norður itmmp>aði, lét út ttgiul 5!! suðiur drap mieð tóunini, lét enm út lauf, ®em 'norður trompaði. Norðair létf nú úit tíigml, sagnhatfi tromp- aði og þar sem hamn sá, að hann átti enn gjaíaslag i laufi, pá var eina von hams að norð- ■ur ættd ekki fleiíri tromp, og lét hann þvd út iauf. Norður tirc>mpaði og siðar í spilinu fédck suður slag á laufa dmottnámigu. SpiJið varð 2 niður. Við hitt barðið, þar sem pólsiku spilaramir sátfu A.-V. igenigu sagniir þanniig: V. N. A. S. 2 hj. 31. 3 hj. P. 3 sp. P. 41. P. 51. P. P. p. 2ja hjarta sógn vestiuns þýðir ammaðihvort sterkan hjartaiát samkvæmt Acol-sa'gnkie'rfjm'U, eða vei'k spil með spaða sem að aJJ-it. Suður var óhepþimm með út- epil, þvd hamn lét i byrjum út lauf. Sagmhatfi drap heima með táummi, lét enn lauf, svínaði gos anium, tók lamtfa áis, lét út hjarta, drap heima, tök lauía kórng og lét út hjairta. Nú er sama hvað suður igerir, hamn tfær eilnn slag á tromp og eimn Kiag á tdigiul ag spilið vannst. GANGIÐ ÚTI í GÓÐA VEÐRINU DAGBOK Adane og Æjale í Eþíópíu Eftir í*óri S. Guðbergsson erfiðar ferðir á bílnum. Stundum sat hann fastur í leir og drullu í marga klukkutíma. En aldrei þreyttist hann á að segja þeim frá Jesú og því, sem hann hafði gert fyrir menn ina. Einu sinni sem oftar sá Adane gamlan mann og konu koma berandi stúlku- bam á bakinu. Hún var auðsjáanlega mikið veik. Gamli maðurinn spurði eft ir kristniboðanum, sem kom að vörmu spori. „Hún var bitin af slöngu,“ sagði gamli mað- urinn og lagði stúlkuna frá sér. Kristniboðinn rann- sakaði stúlkuna. Handlegg- urinn var allur stokkbólg- inn upp að olnboga. Stúlk- an titraði öll og skalf. Kristniboðinn var viss um, að hann gæti ekki bjargað lífi stúlkunnar. Hann talaði góða stund við foreldrana og útskýrði fyrir þeim, hvað hafði gerzt í raun og veru. „!>að þarf að skera stúlk- una,“ sagði hann, „en það get ég ekki. Þið verðið að - fara með hana til Javelló. Þar er læknir. Það er eina vonin til þess að bjarga lífi hennar.“ Gamli maðurinn reis á fætur. Hann hafði setið á meðan þeir spjölluðu saman. Hann horfði til skiptis á kristniboðann og stúlkuna litlu, sem hríð- skalf og nötraði öll frá hvirfli til ilja. Loks sagði gamli maðurinn um leið og hann tók litlu stúlkuna upp aftur: „Heldurðu, að nokkrum detti í hug að kosta slíku til með litla stúlku? Ekki mér að minnsta kosti.“ Og með það fór hann. Þetta var því miður ekki í eina skiptið, sem þannig fór. Öðru máli hefði gegnt, ef drengur hefði verið í lífshættu. Starf kristniboð- ans var stundum mjög erf- itt. Það var á nýársnótt. Kristniboðahjónin voru ný gengin til náða. Hvítur maður frá Ítalíu hafði hjálpað þeim við byggingu skólahússins. Nú var hann á leiðinni heim til sín, en hann átti heima í 60 km fjarlægð. Hann átti stóran vörubíl og fór auðvitað á honum. Skömmu eftir miðnættið voru hjónin vakin upp með hávaða, ópum og óhljóðum miklum. Þau fóra strax á fætur og heyrðu óskemmtilegar fréttir. ítalinn hafði ekið út af bröttum vegi og hvolft bifreiðinni. Mikið slys, mikið slys, sagði fólk- ið. Kristniboðinn flýtti sér út og fann brátt ítalann á miðju markaðstorginu. Hann sat þar náfölur og titrandi í bifreið vinar síns og brátt fékk kristniboðinn að heyra alla söguna. Italinn hafði leyft 16 manns að standa aftan á palli bifreiðarinnar, en þar vora einnig nokkrar bens- íntunnur fullar. Brátt kom hann að nokkuð snarpri beygju í hlíðinni og náði henni ekki. Hjólin fóra út fyrir vegarbrúnina, og bif- reiðin valt samstundis. Sumt af fólkinu varð und- ir grindinni, sem var með- fram brettinu. Þar voru einnig bensíntunnurnar. Mikil sprenging varð og á svipstundu varð allt alelda og eldurinn læsti sig í allt sem brannið gat. Fólkið revndi að bjarga sér og hörnum sínum. Sumum heopnaðist það, öðram ekki. „Sex manns dóu og nokkrir særðust mjög illa. Meðal þeirra, sem dóu, var móðir með tvö börn. Næsta morgun fannst lík hennar og hélt hún þá utan tun bæði börnin. Önnur kona fórst einnig, en lítið harn hennar bjargaðist. Það þótti átakanleg sjón að sjá það hlaupa um og leita að móður smni næsta dag.“ Flestir, sem þama létu lífið, voru frá Bakále-þorp- inu og vora allir þorpsbú- ar sem lamaðir af skelf- ingu. Þetta var erfiður tími fyrir kristnihoðshjónin, en áfram héldu þau starfi sínu og Adane lærði sífellt meira. En hann átti ekki aðeins sæludaga í skóla, pilturinn sá. Gamlir félagar hans flykktust nú til hans unnvörpum og reyndu að fá hann til þess að hætta við skólagönguna. Þeir lýstu fyrir honum, hvað þetta væri kjánalegt, og ekki aðeins kjánalegt, held ur líka mjög hættulegt. „Þú skilur það,“ sögðu þeir, „að þú flytur mikla FRflMHflbÐS Sfl&fl BflRNflNNfl SMAFOLK I STOOP RI6HT IN FR0NT OF HER...I FlNALUi' €AW THE UTTLE REP-HAlREP 6IRLTHAT CHl/CK \6 ALWA^TALKINÖAWUT. ANP WKNOId U)HAT I PlP? I CRIEP^ I YOO P FETTER 6IYE LINU5..I \MEMV0LANkET CRIEPANP \ PACK...I PON'T CRIEPANP jTHINK l’M REACV CRIEPÍ L FORTHIS... Tx — Mva<5 gerðist í stMUkiia- biiíðniiinmim, Kata? — Ég sá litlii, rauðbærðn stúJkijna, LalJi. — Ég heyrði, að einhverj- um hefði orðið miMð um hvað gerðist. — Ég sá hana í raun og veru, Lalli. — Ég stóð beimt fyrir fram- an hana. Ég sá loksins litlu, rauðhærðu stúMmna, sem Kaffi kaffinn er alltaf að taJa um. Og veiztu hvað ég gerði ? Ég grét, LaMi. Ég grét og gxét og grét, — I»að er bezt að þú látir mig fá teppið aftur. Ég held ekM að ég sé undir þetta bú- FERDINAND

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.