Morgunblaðið - 22.08.1972, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. ÁGUST 1972
Xl'XimA AI VIXXA ÁI VIW'A
Kennarastaða
við lýðháskólann í Skálholti er laus til umsóknar.
Umsóknarfrestur til 10. september.
Nánari upplýsingar hjá skólastjóra.
Skálholtsskóli.
Drengur eða stúlka
óskast til sendiferöa. Vinnutími kl. 1-6.
Atvinna í boði
Heildsölufyrirtæki óskar að ráða ungan, reglusam-
an mann til allra almennra skrifstofustarfa og til
þess að annast tollvörugeymslu og til úrkeyrslu og
afgreiðslu á vörum.
Tilboð, merkt: „Reglusamur — 2241“ sendist afgr.
blaðsins sem allra fyrsit.
— Fóstbræður
Framhald af bls. 10.
Menn veðjfuöu á möguiieik-
ana á því að komast í eitt-
hvert af fyrstu sætuaium í
aðallkeppninni Eniginn var þó
eins bjartsýnn og Aðatateinn,
sem veðjiaði sikieigiginiu. Sumia
SKIPAUTGCRÐ RIKISINS
M.s. Baldur
fer til Snæfellsness- og Breiða-
fjarðarhafna þriðjudaginn 29.
ágúst. Vörumóttaka daglega.
Ms. Hekla
fer frá Reykjavík föstudaginn
25. þ. m. austur um land í
hringferð. Vörumóttaka í dag
og á morgun og fimmtudag til
Austfjarðahafna.
grunaði nú að hann vildi I
rauninmi gjarna íosna við
það. Veisku bílstjóramir oikk-
ar sögðu að kórinn ætti ekki
séns, — þessir veteku væru
svo góðir. Fóstbræðiuir höfðu
nú reyndar heyrt í einum slík
um kvöldið áður, humdrað
mamna kórnum frá Rós, og
hafði söngstjóri þess kórs lát-
ið þau orð fallla eftir að Fóst-
bræður höfðu tekið lagið, „að
nú vissu þeir að til væru
betri kórar en i Wales.“
Kórinn sönig eins og engSlar,
og þegar úrsildtin voru iesin
upp, vissu bílstjórar siem aðr-
ir, að nú var veQjstou kórunum
siem öðrum hætt. Fóstbræðu.r
voru liengi vel í fyrsta sæti á
meðan á uppliestrinum stóð,
en þegar dró að endanum á
listanum, kom loks einn, siem
hlotið hafði fjórum stigum
meira fyrir sömginn. Altént
voru mikil faignaðrlæti, því
kórinn var í öðru sæti, —
fyrsti kórinn siem hafði hafn-
að í fyrstu sætunum í frum-
Stúlka óskast
til framreiðslustarfa.
HRESSINGARSKÁLINN,
Austurstræti 20.
naun við keppnina.
Um kvö-ldið sungu Fóst-
bræður á konsart, þar sem
fram komu ýmsir aðrir
síkiemmtikraftar, og er þeir
birtust á sviðinu kváðu við
dynjandi húrraóp og klapp.
Það var greiniiegt, að menn
höfðu fyllgzt mieð keppninni.
Eftir veilheppnaðan daig vair
haldið til rekkju með sigur-
vimu í stað ötvímu í höfðinu.
Haildið var af stað áleiðis tid
London árla næsta dags og
fólkið fékk rúmin sín aftur.
Jón og ég vorutm kvaddir með
þesisum orðum: „Ég var nú
bara feginn að þið voruð ekki
eskimóar, þvi ég vissi ekkert
hverju mátti búast við frá ís-
landi.“
Á leiðinni var suniginin einn
konsert í Cannock Chase,
smábæ rétt utan við Birming;
ham. Þeigar menn voru komn-
ir úr kjólfötunum var reynd-
ar arnnar konsert uitan dyra
til heiðurs eiruu ístenzku kon-
unni í Cannock, og syni henn-
ar. Þaiu höfðu ekki séð ís-
tendinga i áravís.
Þegar til höfúðborigar Breta
veMis kom, varð uppi fótur
og fit, mienn orðnir hýrir, og
fóru þá á öldurhús oig „bættu
á“ fram undir rauða morgun.
— Gísli Baldur.
Hf Utboð kSamningar
Tilboðaöflun — sarrvoingsgerð.
Sóleyjargötu 17 — aími 13583.
- ÚR VENEZUELAFERÐ
Framhald af bls. 17.
sagði mér að hann hefði orðið
að gera það kvöldið áður þar
sem sendiherra Rússlands í
Venezuela hefði setið við
næsta borð og það væri viss-
ara að vera á línunni. Dr. Ur-
ban er olíukóngur, búsettur í
Moskvu og borgar stórar fúlg
ut til þess að geta ferðazt að
vild. Hann á olíutuma við
Venezuela og rekur marghátt-
aðan rekstur. Við urðum
mestu mátar og hann sagði mér
margt um fyrirkomulagið I
Rússlandi. Til dæmis sagði
hann að hvergi i heiminum
vissi hann eins mikinn stétta-
mismun í borgum landsins og
það væri ótrúlegt hvað yfir-
stéttin væri fjölmenn og væri
í rauninni undirstaða stjórnar
innar. Hann spurði mikið um
Island og auðvitað sagði ég
honum frá Vestmannaeyjum og
teiknaði þær fyrir hann í sand
inn. Varð hann óður og upp-
vægur við þá lýsingu og sagð-
ist vilja kaupa sundaðstöðu
þar. Af prakkaraskap teiknaði
ég Bræðrabreka, sem er neðan
sjávarhraun, inn á kortið í
sandinum og sagði honum að
þar gæti ég selt honum sund-
aðstöðu, en það er rétt að það
komi fram að hann safnaði slík
um stöðum og á víðs vegar um
heim.
Ekki vildi ég þó selja, enda
sú tíð liðin að við seljum hand
ritin, en hann var ekki á því
að gefa sig og vildi ólmur að
ég tæki við 500 dollurum svona
fyrirfram. Þegar ég neitaði þvi
datt honum í hug að lána mér
einn bilinn sinn meðan ég væri
í landinu, því að honum þótti
það undarleg gleymska að
gleyma að hafa tekið bíl með í
ferðina eða keypt. Þáði ég það
og líkaði honum þá heldur
slkár, þó að ég hefði auðvitað
ekkert við tvo bíla að gera.
Eins og af framaskráðu má sjá
taldi dr. Urban það öruggt að
ég væri milljónamæringur eins
og reyndar allflestir Islending
ar. Var ég ekkert að leiðrétta
það.
Annars kunni dr.. Urban að
dramatisera og hann var alveg
viss um það að að minnsta
kosti 2—3 leynilögre'glliumenn
firá Bandaríikjumim njósmiðu
um hainn, svo að eklki var nú
djúpt á rússneska hjartað þeg-
ar allt kom til alls. Ainnars átt-
um við saman margar áigætar
situndir og alltaf var ,,stelpan“
frá London með honum, en
hainn bætti því nú við síðar að
það væru 14 ár sáðan hann
hefði pik'kað hana upp.
Það var ákaflega þægi-
legt að vera þarna á Macuto
og starfsfólkið var einstakt.
Alltaf glaðlegt, engin vanda-
mál, og raunar var mað-
ur þarna í litlum heimi út af
fyrir sig. Annars er nóg við
að vera í Venezuela. Landslag-
ið er mjög fjölbreytt og mað-
ur getur valið um ferðalög til
skíðasvæðanna í fjöllunum,
ferða um eyðimerkumar, Ama-
zonsvæðin þar sem indiánarn-
ir búa mjög frumstætt, sigling-
ar um eyjarnar 70 og margt
fleira, en drýgst var þó
að taka því rólega á strönd-
inni og kynna sér mannlífið
þar. Annars var ýmislegt fleira
á Jifi þar en menn, þvi að mik-
ið er í Venezuela af alls kyns
skordýrum og smærri dýrum
þó að fuglamir sé lanigifjöl-
breyttasti dýraflokkurinn. Það
var því vissara fyrir okkur,
sem erum óvön öðru en járn-
smiðum og fjailakóngulóm, í
það mesta, að hafa augun hjá
okkur. Þó að það hljómi ef til
vill undarlega þá var ég nærri
drukknaður af hlátri einn dag
inn, og það vegna konunnar
minnar. Hún hafði stungið upp
á þvi að við syntum út á sker,
sem var um 100 metra fyrir ut-
an ströndina. Þegar ég átti eft
ir svona 5 metra í skerið var
hún að ganga upp á það og
þar sem hún var ekki með gler
augun sín sá hún ekki þúsund-
irnar af flóm, sem voru eins
stórar og eldspýtustokkar og
spásseruðu um skerið eins og
prúðbúið fólk á sunnudags-
göngu. Ég hætti mér auðvitað
ekki á land, en benti konu
minni hinn blíðasti í máli
á hvað væri um að vera í kring
um hana og þegar hún tók eft-
ir gönguíélögum sinum brá
henni svo og tók þvilíkt við-
bragð til lands að ég hef
hvorki fyrr né seinna séð
manneskju synda eins hratt og
hraðbátur á hraðri ferð. En
svo fannst mér þetta spaugi-
legt að ég var nærri drukkn-
aður þarna úr hlátri. Hef lík-
lega aldrei komizt í aðira eins
lífshættu í sjó, og þó hef ég
orðið að bjarga mér á sundi í
brimgörðum við Landeyjasand,
Surtsey og víðar.
Fólkið i Venezuela er ákaf-
lega fallegt, að minnsta kosti
ungu konurnar, en þær virt-
ust eldast fljótt eins og spænsk
blönduðu fólki er eiginlegt. Þó
er þetta upp og niður eins og
gengur og gerist og líklega er
sama fjölbreytnin í skoðunum
á mannfegurð eins og annars
staðar, en það má gjarnan
rifja upp braginn sem Sigurð-
ur Þórarinsson jarðfræðingur
og prófessor orti, ugglaust
uppi á Vatnajökli, en bregður
sér yfir til Venezuela. Brag-
inn kallar hann Útþrá.
Hve gott væri að eiga sér
örlitinn pela
og úr sér hrolli ná.
En slíkt á víst ærið langt i
land
hér lep ég í nepjunni
mjólkurbHand,
þeir segja að þambað sé
whiský í Venezuela.
Hve notalegt væri við
kvenmann að kela
helzt um kvöld er rökkva fer.
En stúlkurnar gera gys að mér
ég geng ekki í spreng eftir
fleirum hér,
þeir segja þær blíðari vera í
Venezuela.
Hér umgangast má ég nú ails
konar dela,
sem um mig hirða ei par.
Ég einstæðingur hér er og
verð
ég ætti að hætta i langa ferð,
langþráða ferð burt til
landsins Venezuela.