Morgunblaðið - 16.01.1973, Síða 3

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. JANÚAR 1973
3
að skjóta ykkur öll“
hótadi byssumaðurinn fyrrverandi eiginkonu sinni í síma.
Tilviljun aö f jölskyldan var ekki öll heima, er hann brauzt inn
ALGJÖR tilviljun réð því, að
Haraldur Ólafsson skyldi ekki
hitta alla fjölskylduna heima
að Yrsufelli 11, þegar hann
réðst þar inn vopnaður hagla-
byssu og særði fyrrum
tengdamóður sína og son henn
ar. Haraldur hafði fyrr um
morg-uninn átt símtal við eig
inkonu sína fyrrverandi, Báru
Magnúsdóttur, þar sem hún
var þá stödd á heimili móður
sinnar, og sagði við hana: —
.,Nú ætia ég að skjóta ykkur
öll.“
„Ég er orðin ýmsu vön frá
Haraldi og því reyndi ég að
vera kokhraust á móti og
svaraði eitthvað á þá leið, að
iiann skyldi þá bara gera það,
þar sem reynslan hefur kennt
mér að það dugir einna bezt
á hann að l'áta engan bilbug
á sér finna,“ sagði Bára Magn
úsdóttir í samtali við Morgun
blaðið i gær um atburðinn,
sem átti sér stað að Yrsufeili
i 1 á sunnudag og aðdraganda
hans. „Ég var svo ásamt
bami minu hjá móður minn'
fram eítir degi. Ok'kur hafði
verið boðið í kafíiboð til vin-
konu okkar kl. 3 um daginn,
svo að um tvö leytið ákvað ég
að fara með bamið og systk
ini mín sem heima voru, í
biltúr til að mamma fengi
næði til að klæða siig. Það var
þvi al-gjör tilviljun að við vor
um ekki he'ma, þegar hann
kom, og þe-gar við komium
a.tiur rétt fyrir þrjú var þetta
aiit af staðið.“
„Þessi ósköp eiga sér svo
langan aðdraganda, að éig veit
varla hvar ég á að byrja,“
sagði Bára ennfremiur, „raun
ar má segja, að fjölskyldan
hafi lifað í eilífuim ótta frá
því að við skildum fyrir rúm-
um tveimur árnm. Þá fluttist
ég til móður minnar, sem bjó
á Grettisgötunni, og hann hó’f
óðar að ofsækja okkur —
braut oftsinnis rúður í ibúð-
inni o™ hleypti upp ferm'ngar
veizlu bróður míns, eins og
fram kom þá í fréttuim. Þetta
limiabil stóð í svo sem þrjá
mánuði og leiddi til þess, að
móðir mín misst íbúðina, sem
i’ún hafði á leigu á Grettis-
götunni."
Bára ssgh’ að þá hafi hún
verið búin að fá nóg, og þvi
reynt að taka saman við
manninn að nýju, bæð': vegna
þess að hún stóð ein uppi með
iítið barn og til að fyrir-
byggja að hann ofsækti móð-
ur herinar og systkini frekar.
Litlu síðar ákvað hún að
flýja frá honum til Danmerk-
ur, keypti sér farmiða á laun
og fór utan með barnið án
vitneiskju hans.
„Ég var ekki búinn að vera
nema 3—4 daga þama úti,
þegar hann birtist þar sem ég
bjó, og með Dana með sér.
Ætluð'u þeir að flytja mig
nauðuga yfir til Sviþjóðar, og
voru komnir með mig að ferj
unni, þagar fólk kom mér til
hjáltpar.“
Bára segist ekki hafa verið
viðstödd réttarhöldin yfir Har
aidi i Danmörku en kveðst
hafa lesið í blöðunum, að
hann hafi þótzt vera banda-
rískur leyniþjónustumaður og
fengið Danann í lið með sér
undir þvi yfirskyni, að málið
væri þess eðlis að löigreglan
mætti ekki frétta af því. —
Einnig kvaðist hún hafa lesið,
að hann hefði átt að vera bú-
inn að útvega sér leigumorð-
inigja í Svíþjóð til að sjá fyrir
hienni í eitt skipti fyrir öll og
ætlað að greiða 5 þús- sænsk
ar krónur fyrir verknað’nn.
Eftir þetta kveðst Bára að
mestu hafa farið huldu höfði
í Danmörku næstu 8 mánuð-
ina, en nú er hún tiltölulega
nýkomin heim ög hefur gætt
þess að hafa hægt um sig til
að verða ekki á vegi hans.
„Mér fannst ég verða að koima
he:m,“ segir Bára, „því hérna
á ég mitt fyrirtæki, sem ég
verð að iíta eftir, fjölskyldu
mina og svo er þetta einu
sinni mitt land.“
Bára segir, að nauimast sé
hægt að lýsa með orðum ótt
anum sem hún og fjölskylda
hennar hafi orðið að þola frá
því að þau Haraldur skildu að
skiptum. Haraldur var með
stöðuigar ógnanir og jafnvel
lífiátshótanir, aiuik þess sem
hann sat um þær mæður,
braut iðulega rúður á heimili
þeirra og ofsótti á allan hátt.
Oft var lögregluvörður um
heimili þeirra en ekkert
dug'ði. „Það trúir þvi engirm,
sem ekki hefur reynt það
sjálfur, hvernig er að lifa i
svona sifelldum ótta," sa.gði
Bára. „Á kvöldin va’rð ég að
gera það upp við mig, hvar
ég ætti að fá að sofa um nótt
ina til að vera óhult íyrir hon
um — hvort ég ætti að fara
tll móður minnar eða fá að
vera hjá vinkonu minni og
svo framvegis. Á sam.a tíma
gekk óg á milli yfirvaldanna,
lögre'glunnar og sakadóms,
tii að reyna að fá hann tekinn
úr umferð, en það var alltaf
eitthvað þvi til fyrirstöðu. -—
Mér skilst t.d. að slí'kt heyri
ekki undir lögreigluna og hjá
rannsóknarlögreiglunni var
mér sagt að þeir gætu ekkert
gert í siiku •— bryti hann t.d.
rúðu væri það eina sem rann
sóknarlögreghimienn gætu
gert að fá hann dæmdan
til að borga skemmd rnar.
Samta gilti um Klepp — þar
höfðu menn , ekki vald til að
halda honum inni. Fyrir mig,
sem vissi að maðuirinn er sjúk
ur, var ekkert hægt að gera.“
Bára sagði, að maðurinn
hefði að visu fjórum sinnum
verið úrskurðaður á Klepp
um stundarsakir, og til þess
að hafa svefnró kvaðst hún
stundum hafa hringt þangað
til að fullvissa sig um aðhann
yrði þar um nóttina. „Ég var
fullvissuð um, að svo yrði.
En ekki tókst betur til en svo,
að I eitt skiptið brauzt harrn
þaðan út, reyndi að skera sig
á púls og var því fluttur í
sjúkrahús. Þaðan gekk hann
svo út sömu nóttina." En með-
an hann gekk frjáis höfðu
þær mæðgur oft vaktaskipti
á nóttinni, svo að önnur gæti
sofið róleg á meðan.
„En þó að svona mál sé
sprottið af deilu milli hjóna,
finnst mér þetta eigi ekki að
vera einkamál eins og mér
hefur stundum fundizt á við-
brögðum yfirvalda, þegar ég
hef þurft að biðja þau að hafa
afskipti af Haraldi, heldur
varði það alla þjóðina," sagði
Bára ennfremur. „Það verð-
ur að ganga þannig frá lög-
unum, að það sé sakhæft að
hóta fólki lífláti, eins og hann
hefur iðulega gert, og hægt
sé að taka menn úr umferð
fyrir slikt. Ég tala nú ekki
um þegar í hlut á sjúkiingur,
eins og í þessu tilvik', sem
þarf að loka inni og fá lækn-
ismeðferð. Það finnst mér
miklu alvarlegra en hefði
hann gert þetta af tómri mann
vonzku.
r eefiím 1C% AFSLATT >1
af öllum vörum í verzlun okkur ^
frum til múnuðumótu jun. og feb.
iður n dömur og herru - Hljómtæki og hljómplotur
Snyrtivörur - STÓRKOSTLEGT TÆKIFÆRI