Morgunblaðið - 16.01.1973, Blaðsíða 17

Morgunblaðið - 16.01.1973, Blaðsíða 17
MORGUNBLAÐIÐ, t>RIÐJUDAGUR 16. JANÚAR 1973 17 Ágúst Einarsson skrifar frá Hamborg; Sigur ganga,, vinstr i ‘6 manna Það er vist talið sérhverjum ein- staklingi nauðsynlegt að hafa ein- hverjar hugsjónir. Hugsjónir og bar áttan fyrir þeim eru aflvaki allra framfara. Sérstaklega er ánsegjulegt fyrir viðkomandi að sjá hugsjónir sínar rætast. Svokallaðir vinstri menn geta nú fagnað fram- gangi stjórnmálalegra hugsjóna sinna á alþjóðlegum vettvangi. Um þessar mundir berast úr flest- um heimshlutum fregnir af stórfelld- um sigrum jafnaðarmanna. Wiily Brandt vann mikinn — per- sónulegan — sigur í kosningunum í Vestur-Þýzkalandi fyrir skömmu. Tanaka, forsætisráðherra Japans, og ,,hægri“ flokkur hans töpuðu stór- lega í kosningunum í Japan fyrir nokkru, þótt hins vegar stjórnin héldi meirihluta sínum. Sömu sögu er að segja frá Hollandi, Ástralíu og Nýja Sjálandi, þar hafa jafnaðar- menn unnið mikið á. Það hriktir í stoðum franska Gaullistaflokks- ins, en samkvæmt skoðanakönnunum stendur hin þriggja flokka sam- steypustjórn þeirra Messmer, d’Est- aing og Duhmed höllum fæti, en kosningar fara fram eftir nokkra mánuði. í Frakklandi eru jafnaðar- menn og kommúnistar að undirbúa stofnun fóstbræðralags, sem setja á til höfuðs gaullistum. Kosningafyr- irkomuiagið er þó mun hagstæðara fyrir stjórnarflokkana. Kosið er í einstaklingskjördæmum, og ef eng- inn frambjóðandi nær meirihluta at- kvæða i fyrstu umferð, þá er viku seinna kosið aftur, og vinnur þá sá frambjóðandi, sem flest fær atkvæði. Ef frambjóðandi kommúnista fær fleiri atkvæði en frambjóðandi jafn- aðarmanna, þá verður sá síðarnefndi á grundvelli fóstbræðralagsins að draga sig í hlé. Ef kosið verður nulli frambjóðenda gaullista og kommún- ista, þá eru úrslitin varla tvísýn. Franskir kjósendur eru, eins og flestir Vestur-Evrópubúar, neldur tortryggnir á stefnu og einlægni kommúnista. Orsakar þessarar almennu fyigis- aukningar jafnaðarmanna er ekki að leita í vaxandi hrifningu almennings á jafnaðarstefnunni sem slíkri, held- ur í stefnubreytingu jafnaðarmanna flokkanna, sem höfðar til sí- fellt fleiri kjósenda. Jafnaðarmenn hafa ailtaf haft nokkurs konar einka rétt á félagsmálum, og félagslegar umbætur standa nú orðið i miðpunkti stjórnmálalegs áhuga almennings. Hernaðarmál og nýlendustefna eru svo til horfin af sjónarsviðinu. Éfna- hagsmál og utanríkismál eru í sífellt rikari mæli rædd og leyst á alþjóð- legum vettvangi. Hvað þau mál varð ar er raunverulega lítill munur á stefnum hinna einstöku flokka. Lausn almennra félagsmála er aftur á móti deiluefni framtíðarinnar, og á því sviði hefur almenningur meira traust á jafnaðarmönnum. Hin gömlu slagorð jafnaðarmanna um fjölmörg þjóðfélagsmál eru horfin í skuggann og jafnaðarmenn hafa að mörgu leyti aðlagazt borgaraflokkunum. .Tafnað- armannaflokkar Vestur-Evrópu eru flokkar allra stétta og eru löngu vaxnir upp úr því hlutverki að vera aðeins hagsmunaflokkar verka- manna. Það væri ekki úr vegi að reyna að bera þessar stefnubreytingar í evrópskum stjórnmálum saman við islenzkar aðstæður. Ofangreindar hugleiðingar um þróun mála á meg- inlandi Evrópu eiga ekki nema að nokkrum hluta við íslenzk stjórnmál. ísland hefur í mörgum málum verið dálítið sérstætt. Það, sem er einkenn andi fyrir islenzk stjórnmál og fágætt í öðrum iöndum Vestur-Evrópu, eru hin miklu áhrif kommúnista. íslenzki kommúnistaflokkurinn er einn hinn sterkasti í Vestur-Evrópu, en komm- únistar hafa í mjög fáum lýðræðis- ríkjum eitthvert, fylgi. Kommúnistar eru sérstaklega áhrifamiklir í núver andi stjórn. Það er ef til vill hægt að gagnrýna þá Lúðvík og Magnús á mörgum sviðum, en ekki er hægt að bera þeim á brýn, að þeir viti ekki, hvað þeir geri. Það er þó meira en hægt er að segja um marga aðra ráðherra. Hið litla fylgi jafnaðar- manna, Alþýðuflokksins, er annað Agúst Einarssnn. einkenni islenzkra stjórnmála. Á það sennilega rætur sínar að rekja tii hins slæma álits flokksins út á við „uppeidisstöð bitlingamanna". Einnig eru kjósendur jafnaðarmanna dreifðir á aila flokka. Ekki er að efa, ef það tækist að bræða saman Hannibalista, Alþýðuflokkinn og Fé- lag ungra framsóknarmanna í eina breiðfylkingu, að sá flokkur myndi að mörgu leyti samsvara erlenóum jafnaðarmannaflokkum. Fylgi þessa flokks yrði sennilega mjög mikið, ef trúverðugir menn veldust til for- ystu. Líklega yrði það til þess að taka fylgi af flokki framsókn- armanna. Framsóknarflokkurinn er samtök manna með einstaklega ólík- Franihald á bls. 31 GUÐMUNDUR EMILSSON Sinfóníuhljómsveit íslands SJÖUNDU reglulegu tónleikar Sinfómíuhljómisiveitar ísil-ands á þessu starfsári voru haldnir í Hás/kólabíói fimim'tudagiinin 11. jarrúar sl. Á tóMlei'kuinuim voru flutit verk fiimim höfunda: Mart inu, Sibelius, Verdi, Pucci.ni og Braihmis. Stjórnandi var Edu- ard Fischer en einisöngvari með hljóm'five: tinni var sópran sönigkoinian Siv Weninibeng. Fyrsta verkið á efnisis'krá var „hljómikviðliiniguriinm“ LA JOLLA, sintfóníetta í þremur þáttuim, eftir tótókneska tón- skáldið Bohuslav Martinu. í efnisislkm segir m. a.: „Tóniist Martinu neitar ekki sínum tékkneska uppruma þrátt fyr- ir heiimisborgaralegt yfirbragð. Þjóðlegur blaer í anda Smet- ana og Dvoraks sikýtur oft- sinmis upp kollinuim og ákafi hins tékkneska tónílistareðlis segir til sím í laglíinuim og hljómblæ eða hrynjamdi." Efeki er ástæða til að vefetngja til ful'lis sanin/leiksigildi þessara líraa en hins vegar þykir und- irrituðum rétt að benda á að umrætt verk, La Jollia, hefur ekki að hans mati á sér þjóð- legan, tðkkneskan bliæ, sin- fóníettain er milklu fremair gegnsýrð af frömislku'm áhrif- urn. Bohuslav Martimu dvaldi í Frakkia'ndi í nær tvo áratugi hvar hanin var fremstur í flokki tóniskálda, jafnt þar- lendra sem erlendra, og for- ystumaður Parísarisikólians svo nefnda. Hanm var saminur að- dáandi Debusisyis, Dukas O'g Stravinskys, er bjó í París um svipað leyti og nemandi Rousseiis. Þegar rætt er um heildarsvipmót tónverka Mart inu er í alla staði réttast að benda á him augljósu frönsku áhrif fretkar en liamgsótta ték'k'neska saimisvörum. Það er ómaksinis vert að hafa orð á þeisisu hér, þar sem undirrit- aður telur sig þráfaldlega verða varam við þá hvimleiðu áráttu andlega imnblásinna efnisskrárritara, bæði hér og erieindis, að rita uimsagnir, sem hart nær eru óviökom- andi því tónverki, sem þær í raum eiga að fjalla um. Þannig hafa menin á hraðbergi urmul þjóðsagma um ástarlíf tón- dkáida, ævintýraleg ferðalög og voveifiega dauðdaga, en þeim mun imdimna um hið eig- inlega-Kfssta'rf þeirra, einstök tónverk og þá tómismiðatækni og forimibyggiingu, er beitt var hverju simini. Efnissikrá á að beima athygli áheyrandans að uppbyggingu tómverka, ekki öðru. Tilvalið hefði t. d. verið að benda tónleikagestum á lag stúfinm, sem teragir alla þætti LA JOLLA saman eing og rauður þráður, sem í sjálfu sér er dæmigert fyrir vinnu- brögð Marti.mi. Ekki fleiri orð u>m það að sinni. LeVur Sinifóniíuhljómsveit- arininar var lipur og skemmti- liegur og hljómisveitarstjóm eirns og bezt gerist. Píanóleib- arinn rraeð hljómsveitimni hef- ur vafalaust fylgt fyrirmiælum hijómsveiitarstjómns út í yztu æsar, eins og miarka mátti að flutningi loikmium, og gert hom- um til geðs þótt undinritaður geti með engu móti tekið í sam.a stremg: ljóðræn en al- vöruþrumgin laglína píanósins í öðrum þætti sinfóníettunin.ar var ummynduð í samhengis- lausar upphrópamir, er stungu í stúf við fínilega áferð. Senni- lega er hér um að ræða mis- skilmim.g hljómsveitarstjórans á eðli og tilgangi þessara tóna. Að loknum ágætum forleik bættist hljómsveitinni heldur betur liðsauki, sópmnsöngkon an Siv Wennberg, margfaldur verðlaunahafi í sönglist og há- menntuð tónlistarkona. Verð- ur ekki ann.að sagt en aið sönig- ur hennar hafi náð til allra er á hlýddu og þá í tveninum skiliningi, þ. e. fyrir tilistilii t.úllkumar og hijóðmag'ns. Urðu tónleikagestir vægast sagt agndofa andspænis þeim ógnarkraf’ti, er slkyndiilega var leystur úr læðingi. Að loknum miikiilúðlegum flutn- ingi á tónaljóði Sibelius.ar, HÖSTKVÁLL, sömg Siv Wenn berg PÍLVIÐARSÖNG og MARÍUBÆN úr fjórða þætti óperuninar Othelilo, eftir Verdi, þar s©m áheyrendum opimber- aðist hið fulllkomnia vald, er sönigkon'an hefu.r á rödd sirani, samanber lokatón Maríubæn- ariinnar (tvístrikað as), sem hún söng ofurveikt en hreint. Sömuleiðis vöktu ótrúlegar styrik'leilkabreytiingar athygli Siv Wennberg. og aðdáun. Að loku-m söng Siv Weraniberg aríuna IN QUESTA REGGIO úr öðrum þætti óper unnar Turandot eftir Puccini. Hraðaval hljómsveitarstjórans var krefjandi og tilburðir hanis allir hinir rraerkilegustu. Sönig'kon.a-n. er leit á það sem sjálfsagða skyldu sína að koma öllum hinum marg- brotnu geðsveiflum Turandot til skila, mátti hafa sig alla við, ernda u.rðu heildaráhrifin freimur óvenjuleg. ítölsk óperusöngver'k mega sízt við því að ýkt séu hin til- finininigalegu heljarstökk, sem þar fiimnast á hverju strái. Óperuskáldiin spöruðu hvorki liti nié lére^t við sköpunarstarf sitt, svo að ástæðulaust er þar nokkru við að bæta. Eða eins og frægur maður orðaði það fyrir um hundrað árurn: Þeg- ar dramatík Itialaras nær há- marki sé ég aVltaf fyrir mér raaut í flagi. Það verkar jafn- an fráhrindandi og afkára- lega á okkur eyjaskeggja í norðurhöfum, sem eigum því ekki að venjast að fóik tjái til- finininigar siin.ar hömlulausf, þegar ininlifun söngvara, eða annarra túlkandi listamanna, jaðrar við sálsýki. í okkar uppeldi, og nániasta umhverfi, eigum við öðfu að venja'St. Þesisi tvö ólíku Hfsviðhori' stanigast óþyrmilega á þegai fluttir eru staikir kaflar úr há- dramatískum verkuim gjörsam iega slitnir úr eðlilegu at- burðasamhengi. Konisertupp- færsia á aríunmi IN QUESTA REGGIO, eða öðrum aríum af svipuðum toga, er að dómi undirritaðs fyrirfram dauða- dæmd. Hún þjónar þeim ein- um tilganigi að veita einsöngv- aranum tækifæri til að kaf- færa áheyrandann í virtuósa- söng og tilfininingalegum hrærigraut. Fyrir þessa sök var mörguim fyrirmunað að njóta til fullnustu framlags Siv Weinmiberg. Hefði verkefna válið verið amnað og lágstefnd ara hefðu án efa allir verið á eitt sáttir um ágæti söng- konuniniar. Áheyrendur fögn- uðu henini ákaft og vottuðu virðin.gu sína með allsiherjar- uppistandi. Síðas'tia verkið á þessium tón leikum var SINFÓNÍA NR. 3 í F-dúr op. 90 eftir J. Brahma, tómverk. sem nú stendur á ní- ræðu. Framan af var sem kuldahroMur væri í hljómisveit armönimum og viður t.réblást- urshljóðfæranna freðinn, enda kan.mski ekki við öðru að bú- ast svo S'kjótt að loknum söng Turandot, himiniar kaldrifjuðu prinsessiu Kínverja. Tónmynd- un var riæm og ósjaldan hamg ið meðam í tónum. Óná- kvæmmi eimkenmdi einnig tón- myndun fiðlanna og lágfiðl- anna eins og gleggst kom fram í niðurlagi framtsögunm- ar (faliia.ndi þríundir). Undir- rituðum til mikillar furðu gerðist slík't hið sama þegar fram'Sögukaflimn var ítrekað- ur í lok þátfcarins. Verður það tvímælalaust að skrifast á rei'kning hijómsvei'barstj ór- ans. Andante-þátturinn var mjög áheyrilega leikinn. Sömu leiðis þriðji þáttur þótt aðial- stefið hafi efcki notið sín til fulls svo hratt leikið. Loika- þátturinm var rraeð miklum glæsibrag og bar af því sem á urndan var garagið. Tónleikarnir voru í heild viðburðarikir og ánægjulegir. Guðmundur Emilsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.