Morgunblaðið - 11.02.1973, Síða 28

2,s
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1973
Hringl cflii miéneelli
M.G.EBERHART
Hún strauk á sér andlitið með
svarta hanzkanum. Þetta er
meira veðrið. og svona allt i
einu. Þér eigið víst ekki neitt
íste?
Hafi Jenny þarfnazt einhvers
til að dreifa huganum, þá
var það þetta. — Ég skal búa það
til. Gerið svo vel að setjast. En
fyrst aflæsti hún dyrunum.
Frú Brown, sem hafði hlamm-
að sér niður á stól, horfði á
hana undirfurðulega, svipað því
sem Fiora hefði gert. — Við
hvað eruð þér svona hrædd?
Jenny var snögglega gripin
löngun til að segja frú Brown
alla söguna. Frú Brown var
nokkuð glúrin. Undir öllum
hranaskapnum leyndist hvers
dagsleg greind, og ekki hafði
hún getað komið neitt nærri
morðinu.
Hins vegar var hún lausmál.
Jenny fór undan í flæminigi og
sagði: — Þetta kemst upp í
vana hjá manni í stórborg.
— Hmm! Já, líiklega sagði frú
Brown efablandin og leit í
kring'um sig í stofunni með vax-
andi vonibrigðasvip. — Þetta er
ekkert sérstök íbúð, sagði hún
svo. — Ég hélt, að Pétur hefði
búið betur um yður. Ég á við,
eftir s'kilnaðinn. Svo Lifnaði yfir
henni. — En kannski hafið þér
ei'bthvert fínna hús annars stað-
ar — eins og til daatnis í Flor-
ida.
— Nei, hér á ég heima. Nú
skal ég búa til te.
— Hafið þér það sterkt, sagði
frú Brown og tók af sér svarta
hattinn og andvarpaði um leið.
Meðan Jenny var að stauta
við teið, velti hún þvi fyrir sér,
til hvers frú Brown væri eiigdn-
lega til hennar kornin. Þegar
hún kom aftur inn i stofuna
með teið, hafði frú Brown sýni-
lega heyrt til hennar, þvi að
hún kom innan úr svefnher-
bertginu. — Ég var rétt að
s'koða miig um, sagði hún hvengi
feimin. — Það er nú bara visf-
legt hérna, verð ég að segja. En
þó ekki eins fint og hlýtiur að
vera hjá Blanehe. Ég sá þáð nú
ekki mema utan frá, en það er
aiveg eins og höLl.
— Ðlanche hefur hærra kaup
en ég. Sítrónu ?
— Jæja, ég fékk nú ekki tæki
færi tS'l að koma inn tíl hennar.
Ég 'kom þar að dyrunum, en það
var sagt, að hún væri ekki
heima. Ég verð að ná í hálfsex-
lestína. Þakka yður fyrir. Hún
tók tebollann og svolgraði úr
honum og sagði: — Ég kom til
borgarinnar í morgun með Pétri
og þessum vini hans, hr. Cal-
endar.
— Ég hélt að þeir væru báðir
í sveitinni sagði Jenny hvasst.
Frú Brown bætti sykri í boll
ann sinn. — Kannski eru þeir
komnir þangað núna. Ég hef
ekki hitt þá síðan í morgun.
Hún strauk pilsið sitt. — Mér
er i rauninni meinilla við þenn
an svarta lit. Kaupi aldrei svört
fiöt. En vitanlega varð ég að
gera það núna. Fyrir jarðarför-
ina vitanlega.
— Já, jarðarförina. Jenny
mundi allt í einu eftir því, að
hún hafði verið ákveðin dag-
inn áður, þegar hún var á
ranigli.
Hún sagði og var hás: —
Meira te?
— Já, þakka þér. Frú Brown
hallaði sér stirðlega fram og
rétti fram bollann, en hún ætl-
áði ekki að láta slá sig út af
laginu. — Já, jarðarförin fór
fram i kyrrþey. Ekki einu sinni
BLanche var viðstöd'd. Bara
John Calendar. Qg vitanlega
bjóst ég ekki við, að þér kæm-
uð. Það hefði ekki verið viðeig-
and'i.
— Qg auk þess væri það of
fljótrt, hélt frú Brown áfram.
— Ég á við fyrir ýkkur Pétur
að sættasrt.
— Ó! sagði Jenny.
Frú Brown sendi henni ibygg
ið augnatiillirt. — Ég Læt nú
ekki plata mig. Nei, það væri
ekkd viðeigandi. Of fljótt fyrir
ykkur Pétur að fara að hugsa
um hjónaband aftiur. En hins
vegar — ja, Fiora var nú
frænka mín og víst tók hún
manninn frá yður. Qg sjálf-
í þýöingu
Páls Skúlasonar.
sagt eigið þér rétrt á að fá hann
aftur. En þér hefðuð bara
aldrei ártt að sleppa honurn.
Hefðuð átt að hafa vit á því.
Jenny opnaði munninn en lok-
aði honum aftur. Frú Brown
hristi höfuðið, vingjamlega en
ásakandi. — Þér eruð upp í
skýjunum. Hugsjónamanneskja,
heitir það víst. En Fiora var
hagsýn. Hún vissi, hverniig hún
áfcti að fara að þvi að ná í Pétur.
Það er kynþokkinn, sem gildir,
sagði hún loks, réfct eins og hún
væri að Lesa fyriir kökuupp-
skrirfit.
— En hann . . . gifitist henni. .
Frú Brown settd upp undirun
arsvip. Nú, vitanlega. Jafn-
vel asni fier á kreik, ef nógu
lysbugri gulrót er haldið að
honum
En þetta er ekki thl frambúð-
ar. Kakan verður hörð, hugsaði
Jenny döpur. Og Pétur fór að
hringja til mín. Nei, það var
ekki þanniig: Hann hætti aldrei
að hrinigja til miin.
velvakandi
Velvakandi svarar í sima
1010C frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Sælgæti nauðsynlegra
en aðrar vörutegundir?
Margrét Halldórsdótttr skrif-
ar:
„Það er löngu vitað mál, að
sælgætisr.eyzla bama er mikiu
meiri en góðu hófi gegnir. Það
virðist hafa lítið að segja, þótt
einn og einn tannlæknir bendi
á þetta annað slagið. Það, sem
virðist vanta hér er skipuiagð-
ur áróður geign þessum út-
breidda lesti.
í þessu sambandi laragar mig
til þess að geta þess, að enda
þótt Lbúum þessarar borgar sé
metnað að geta keypt algenga
og nauðsynlega neyzLuvöru ut-
an venjulegs verzlunaitima, þá
eru „sjoppurnar" opraar alfia
daga þar til klukkan er Langt
gengin í miðnætti. Þær vörur,
sem verzLanir af þessari teg-
und hafa aðallega á boðstólum
eru sæLgæti, gosdrykkir og tó-
bak. Ég hefi aldrei getað skil-
ið hvers vegna það er eittíhvað
nauðsynlegra fyrir fóflk að geta
keypt þeranan varning, öðrum
fremur, á öflum tíimuom. (Þess
má þó geta, að sjálf er ég
ógæfusamur tóbaksþræll og
kgemi mér varrt nokkuð verra
en það að verða uppiskroppa
með tóbak).
• „Jæja, þá“
Nú er það svo, að sælgæti er
sérstaklega valiran staður i
verzlunum, þannig að bömin
geti haft sem bezta yfirsýn yfir
gósenlandið í glerborðinu. Hver
karanast ekki við að haf a heyrt
samtöll í líkingu við þetta:
„Mamima, kaup'tu gott.“ „Nei,
ekki núraa,“ (sagt með þreytu-
Legri rödd). „ Jú, ég vil fá tyggjó
kúlu,“ (með ögn ákveðraari
rödd bamsins). „Nei, ekki
núna.“ Þegar hér er komið í
samtalirau veit bamið af
reynsiu, að nú þarf að fara að
beita róttækar! aðgerðum og
tekur til að væla eymdarlega,
þar til lausraarorðið kemur:
„Jæja, þá.“
Svo eru kaupin gerð; barnið
fær síraa tuggu og móðirin fær
frið, að sinni. Er nú kyrrrt um
hríð, eða þar til í næstu búðar-
ferð, þegar sagan endurtekur
sig senniflega.
Ég vifl nú geta þess, að sjálf
á ég fimm ára gama'lt bam,
sem al'ltaf byrjar að sífra um
gotteri, ef það kemur inn í verzl
un. Þó hef ég haft það fyrir
uradantekningaLausa reglu að
láta aldrei undan nauðinu, en
segi annaðhvort striax nei, sem
oftast er, eða já, og held mér
síðara við það svar. Samt bregzt
þaS ekki, að bamið heldur
áfram þar til við fjarlægjumst
hættusvæðið.
0 Minni sælgætisneyzla
— meiri neyzla
hollrar fæðu
Áreiðantega vilja söilubúða-
eigendur ekki missa af þessum
blómlegu viðskiptum, en þá má
benda á aðra hflið á þessu máli.
Það er vitað mál, að hið al-
ræurada lystarleysi barna stafar
oft af sælgætisáti. Þess vegraa
hlýtur að vera hægt að álykta
sem svo, að bömin myndu
borða meira af holflri og nær-
ingarríkri fæðu ef sælgœtis-
neyzlan mirankaði. Þá þyrftu
mömmuraar auðvitað að kaupa
meira af matvöru og þannig
fengi hver sitt, eftir sem áður.
Það er alltaf verið að tala
um, að allt atlæti sé nú mikl'u
betra oig vefaiegun meiri en áð-
ur var. Auðvitað er það rétt,
en að þessu leyti hefur orðið
mikil afturför siðan sælgætis-
neyzla bama miðaðist við hálfa
'gráfiikjulúku eða í rnesta lagi
heila, yfir árið.
Með vin®eimd og virðiragu,
Margrét Halldórsdóttír.“
0 Tvöfaldið ekki hús-
næðisvandamálin
Kristón Friðrlksdóttir hrfagdi.
Hún sagði, að sér fyndlst nokk-
urs óréttiætis gæta í sambandi
við húsnæðismá) þessa dagana,
en stúlka, sem hún þekkti vel,
stæði nú uppi húsnæðislaus
með tvö böm, annað fimm ára
en hitt tveggja máraaða.
Svo væri mál' með vexti, að
stúlkan hefði haft íbúð á leigu,
sem hún heföi búið í nokkum
tíma og heí'ði samningur verið
um það, að hún gæti verið í
ibúðinni til janúarloka. Um ára
mót hefðu svo orðið eigenda-
skipti að íbúðimni, en þá höfðu
tekizt muranlegir samningar
með stúJkunni og nýja eigand-
anum um, að hún yrði áfnam í
ibúðinni og skyldi skriflegur
samnmgur vera gerður við
tækifæri.
Nsest hefði það svo gerzt í
miálinu, að ífoúðareigandinn
hefði hringt fimm dögum fyrir
máinaðamót og tilkynnt henni,
að nú yrði hún að fara úr ibúð-
inrai 1. febrúar, vegna þess að
kuraniragjafólk hans úr Vest-
mannaeyjum þyrfti að fá íbúð-
ina.
Kristín sagðist ekki vi'lja
vega að neinum með þessum
orðum sinum, en hins vegar
fyndist sér rétt að benda á það,
að svona ráðstaifanir leystu eng
an vawda.
Það væri eragira lausn á þessu
mikla h'úsnæðisvandamáli, sem
upp væri komið, að fólk, sem
byggi þegar í íbúðum, væri gert
húsnæðislaust til' þess að
hjálpa öðrum húsn'æðislausum
um í'búðir.
í þessu sambandi viflfl Velvak
aradi vekj a athygfli á uimmælum
Páls Llndals, hæstaréttarlöig-
manns í einu dagblaðanna í gær,
en þar var bent á, að ólöglegt
atfhæfi er að segja einlhverjum
upp leiguhúsraæði, noma mieð
þriggja mánaða fyrirvara,
hvort sem um munralega eða
skriflega samninga er að rasða.