Morgunblaðið - 29.09.1973, Blaðsíða 10

10
MORGUNIBLAÐIÐ — LAUGARDAGUK 29. SEPTEMBER 1973
einn hraðskreiðasta „húsbil“,
sem völ er á. Hér er um að ræða
bíl, sem í grundvallaratriðum
er smíðaður úr Ford Escort
station og sérfræðingar i ofaná-
byggingum gengu frá nauðsyn-
legum breytingum. Svefnpláss
er fyrir tvo fullorðna og eitt
barn. Þakið má hækka þannig
að næstum tveir metrar verða
tii lofts. Hámarkshraðinn er yf-
ir 160 km/klst, (með þakið í
lægstu stöðu). Til þess þarf bíll
inn Ford 1600 U t vet og hefur
gott viðbragð. Kannski ekki
vagn sem menn kæmu til með
að kaupa í stórum stíl hérlendis
en athyglisverður engu að sið-
ur.
Ford umboðin á tslandi hafa
Sveinn Egilsson hf, Skeifunni
17 og Kr. Kristjánsson hf,
Suðurlandsbraut 2.
að Mustanginn sé bein stæling
á honum. Mustang 11 er 445 sm
langur, næstum 50 sm styttri en
árg. 1973 og minni en nokkur
fyrri árgerð. Vélin er einnig ný.
Um tvær er að velja. Sú minni
er fjögurra strokka, 2,3 lítra
með yfirliggjandi knastás, og er
smíðuð í Ohio í Bandaríkjun-
um. Stærri vélin, sem er V6;
2,8 lítra er smíðuð í Köln í
Þýzkalandi. Stærri vélin verður
yfirleitt í þeim bílum, sem
hingað koma. Fjögurra gira
beinskipting eða sjálfskipting
er fáanleg með bilnum. Verðið
verður nálægt 800 þús. kr.
Það var semsagt Mustang, er
kom af stað í Ameriku algerri
sportlegra bíla dellu þegar
hann kom fyrst fram, enda
seldist þá meir af bílnum held-
ur en nokkurn tíma fyrr af
nýrri bílgerð. En nú með sí-
auknum vinsældum minni
sportlegu bíianna frá Evrópu
og Japan á Amerískum markaði
sáu þarlendir framleiðendur að
sér og eru nú sem örast að
minnka bíla sina. Þar kemur
ekki sízt til bensínsparnaður en
Ameríkönum er þegar orðið tíð-
rætt um fyrirsjáanlegan eld-
sneytisskort.
Svo enn sé talað um nýja bíla
frá Ford má nefna að Ford í
Englandi hafa sett á markaðinn
Nýi Ford Mustanginn er mest
breytti ameríski bíllinn af ár-
gerð 1974. Hann er minni,
hljóðlátari og þægilegri en áð-
ur.
Þessi nýi Mustang er væntan-
legur hingað til landsins um
eða fyrir miðjan október.
Mustanginn, sem á sinum tíma
var bylting í bandarisku bíla-
framleiðslunni hefur sem sagt
verið endurhannaður. Bíllinn
er minni og hefur orðið fyrir
sterkum áhrifum frá evrópsk-
um bílahönnuðum, bæði i útliti
að utan og innan og i tæknileg-
um atriðum. Öll hin nýja lína
hjá Mustang hefur orðið fyrir
áhrifum frá hönnunarfyrir-
tækinu Ghia, sem er á Italíu en
Ford verksmiðjurnar festu
kaup á ekki alls fyrir löngu.
Glæsilegasti Mustanginn
kallast nú Ghia. Til að byrja
með er væntanlegur einn slíkur
til landsins. Næstum 3 milljón
Mustang bílar hafa vérið fram-
leiddir siðan þeir komu fyrst á
markaðinn fyrir níu árum síð-
an.
Sumum þykir nýi Mustang-
inn minna mjög mikið á hinn
enska Ford Capri og halda
Englendingar því óspart fram
Gjörbreyttur FORD MUSTANG
Haflib'i Jónsson
Landnytjar og þjóðhollusta.
I viðtalinu, sem einn af
fréttamönnum útvarpsins átti
fyrir skömmu við bónda í
Þykkvabænum um lélega
kartöfluuppskeru, benti þessi
ágæti bóndi á nauðsyn þess, að
landsmenn sýndu nú þá þjóð-
hollustu að nýta smávaxnar,
fslenzkar kartöflur í erfiðu ári,
fremur en að flytja inn til
neyzlu kartöflur frá öðrum
löndum. Óefað hefur þessi at-
hyglisverða áskorun farið fram-
hjá mörgum, jafnvel einnig
einnig þeim, sem heyrðu.
Ef að líkum lætur, mun á
komandi vetri margt og mikið
verða rætt og ritað um kartöfl-
ur, verð þeirra og gæði. Enginn
vafi er á því, að næstu misserin
verður mikið magn flutt inn af
garðávöxtum frá Danmörku,
HoIIandi, Pollandi og fleiri
Iöndum, en samtímis mun veru-
legt magn af sömu vöru fá að
rotna I svaðið af innlendri
framleiðslu. Við erum þannig
gerðir Islendingár, að vilja að-
eins vöru, sem við teljum fyrsta
flokks og teljum ekki eftir afla-
magn eins eða tveggja skuttog-
ara til kaupa á hnefastórum
kartöflum frá Póllandi fremur
en að eta okkar kartöflusmælki.
Að flestra dómi mun það
þykja þjóðarnauðsyn að standa
í striði við Breta og Þjóðverja
vegna réttar okkar til fiskveiða
í landhelgi íslands, svo við get-
um veitt meiri og stærri fisk til
útflutnings, bæði á brezkan og
þýzkan markað og fengið frá
þeim i staðinn landbúnaðarvör-
ur meðal annars, fremur en að
fullnýta okkar eigin fram-
leiðslu.
Vitanlega ber okkur að haga
okkur skynsamlega og nýta
jafnt lands- og sjávarafla. Ef
það er ekki gert, mun illa fara
um okkar búskap. Þess vegna
eigum við að sýna þann þegn-
skap, sem Þykkvabæjarbónd-
inn minnti okkur á. Við eigum
að eta smávaxnar, islenzkar
kartöflur meðan þær eru fáan-
legar, áður en við leyfum okkur
þann munað að flytja inn kart-
öflur frá öðrum löndum.
En þetta gildir ekki aðeins
um íslenzkar kartöflur, heldur
allar íslenzkar framleiðsluvör-
ur. Það er vissulega tímabært
að ihuga vandlega hvar við er-
um á vegi stödd I okkar hagsýni
um landnytjar og þjóðarholl-
ustu.
Suður í Krísuvik er ræktað
verulegt magn af tómötum i
gróðurhúsum. 1 jarðhræringum
á dögunum hrundu ávextirnir
af plöntum og frá því var sagt í
fréttum, að einni smálest af
tómötum hafði verið fleygt á
haug. Hvar annars staðar í
heiminum hefði þannig verið
frið með góðan mat. Hvarvetna
hefði sjálfsagt verið reynt að
nýta þessa ávexti til niðursuðu.
Islenzk tómatsósa er bæði ljúf-
fengari og ódýrari en sams kon-
ar erlend vara, sem fslenzkar
húsmæður taka þó margar
hverjar framyfir vegna land-
lægrar vantrúar á eigin fram-
leiðsluvarning þjóðarinnar. Á
sama tíma og flutt er inn i
stórum stíl söxuð og þurrkuð
gulrófnablöð, er mun kraft-
meiri og ljúffengari grænmetis-
næring Iátin rotna niður í mold-
ina hvert haust á okkar eigin
ökrum.
Því miður hafa engar mót-
mælaöldur risið gegn þeim
þjóðarlesti að vanmeta eigin
landnytjar. Það er öskrað og
heimtað í tima og ótíma, þegar
minna liggur við, og víst væri
hér verðugt vakningarmál fyrir
þá, sem þurfa fóðrið sitt úr
trogi framleiðslustétta þjóðar-
búsins.
ORÐ í EYRA Bókstafastríðið
Þá er nú maggnústorvi
búinn að kasta setunni fyrir
róða, og þótti flestum míenn-
ingarvitum mál til komið
rúmlega það. Hvaða vit er til-
aðmynda í að skrifa stytztur
með téi, þó svo maður haldi
áfram með þetta tilgángslausa
err I stærstur og þorskur?
Ekki er vafamál, að grunn-
skólabörnin kunna vel að meta
þetta framtak ráðherrans.
Auðvitað yrðu þau mörg kvur
þákklátust, ef flest, sem kennt
hefur verið til þessa, yrði skor-
ið niður við trog. Þeð er nebb-
lega miklu auðveldara að snúa
sér að félag'svísindum og
föndri en flóknum og leiðin-
legum \stafsetningarreglum,
úreltum stærðfræðiformúlum
og níðþúngum óreglulegum
sögnum.
Ráðherrann hefur sumsé
tekið réttan pól í hæðina og
heldur vonandi áfram á þess-
ari braut, enda þola væntan-
legir skylduþrælar grunnskól-
ans ekki of míkið álag, ef þeir
eiga allir að rennagrunnskeiðið
til enda. Hitt verður svo þraut-
in þýngri að ákveða, hvar ráð-
ast skal til atlögu næst. Jakob
þykist samt brandsjúr á því, að
það bögglast ekki leingi fyrir
brjóstinu á ráðherranum, enda
af nógu að taka: Það eru yfir
þrjátíu bókstafir uppistand-
andi enn.
Það er líka spursmál útaf
fyrir sig, hvort það borgar sig
yfirleitt að vera að burðast
með stafsetníngu. Værum við
ekki alveg jafnvel sett í vel-
væddu nútímaþjóðfélagi, þó
að stafsetningarkunnátta
menntamálaráðherrans væri
bara á borð við dittó hjá simpl-
um og einföldum Spánarfara?
Og er ekki sjálfsagður hlutur,
fyrst okkur tekst ekki að fæla
þjöf alýðinn brezka úr varpan-
um, að'kasta þeim bókstöfum,
sem víð getum okkur að vand-
ræðalausu án verið, ”út í yztu
myrkur?
Svo mætti nú reyndar ein-
falda þetta svokallaða talmál
líka i anda þeirra úllinga, sem
hafa poppið fyrir sinn guð.
Mundi ekki tilaðmynda grunn-
skólafölki nægilegt að tjáspekt
sína með einu hljóði: þvi
hljóði, hljóða, sem táknast með
bókstafnum A? Þá loxins yrði
stafsetningin einföld og auð-
veld, svo um munaði.