Morgunblaðið - 01.06.1974, Qupperneq 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 1. JUNÍ 1974
Sjö sögur af Villa Rudolf 0. Wiemer
Þriðja sagan.
„Þarna liggur eldspýtustokkur við hliðina á ofnin-
um,“ segir Villi, þegar líður að kvöldi. „Það kemur sér
vel.“
„Hvers vegna?“
„Ég ætla að leggja eld að hlöðu Jóns bónda.“
„Hvers vegna? Ekki hefur hann gert þér neitt.“
„Mér er sama, hvort það er Jón bóndi eða einhver
annar, sem verður fyrir skaðanum. Slíkt gera ræningj-
ar bara vegna þess, að þeim finnst það gaman.“
„En þá brennur hlaðan til grunna. Og ef til vill
bærinn líka.“
„Auðvitað. 1 ljósum logum. Kemurðu með, skræfan
þín?“
„Ég mundi þá hrópa hátt til að vekja Jón bónda,“
segir Hans.
„Þú dirfist ekki að gera það. Þá kem ég ekki aftur
inn í myndabókina þína.“ Villi dregur hattinn fram á
ennið, tekur eldspýturnar og fer.
Hann arkar yfir akrana og mýrina. Síðan til hægri
upp með læknum i áttina að myllunni. Handan við
pílviðartrén og við hliðina á myllunni er býli Jóns
bónda.
Niðamyrkur er yfir öllu. Hroturnar í Jóni bónda
heyrast út á hlað. Tunglið hverfur á bak við ský og
hægur vindblær berst frá haganum. Villi núir saman
höndum.
Þá er sagt skrækri röddu rétt hjá: „Gagg, gagg, hvað
ert þú að gera hér?“
Villi hrekkur í kút, þvf hann er ósköp huglaus.
Ræningjar eru það venjulega. Honum gremst aö hafa
ekki veitt hananum athygli fyrr. Þetta er vesældarleg-
ur og magur hani og hann vantar meira að segja
nokkrar stélfjaðrirnar.
„Ert þú vinnumaður hér á bænum núna?“ spyr
haninn.
„Ég? Vinnumaðir? Hvernig dettur þér það f hug?“
„Mér datt bara í hug, gagg, gagg, að þú ætlaðir að
breyta um lifnaðarhætti.“
„Bull,“ segir Villi. „Nú eru varla nokkrir ræningjar
til lengur og auk þess hefur Jón bóndi annan vinnu-
mann.“
„Hann hafði vinnumann, sem hér Krulli,“ segir
haninn, „en hann var rekinn, gagg, gagg, úr vistinni í
dag.“
„Hvers vegna?“
„Vegna þess, að Krulli er latur og illgjarn. Hann sló
hestana. Hann fleygði steinum í dúfurnar. Aldrei vék
hann vingjarnlegu orði að Leó, varðhundinum, svo
hann drapst úr gremju. Þar að auki sleit hann, gagg,
gagg, stélf jaðrir af mér.“
Hvar eru
tvíburarnir
Hvað er spurt um he'r?
— Geturðu fundið hvaða
kallar með kúluhatt virð-
ast vera tvíburar? — Þetta
þarf að athuga mjög ræki-
lega áður en nokkru verð-
ur slegið föstu um það.
c fJSÍonni ogcTVlanni Jón Sveinsson
Þegar ég var kominn svo hátt upp í brekkuna, að
engin Hkindi voru til, að nautið elti mig þangað, fór ég
af baki og batt liestinn við nibbu á einum klettinum.
Hann skalf enn af hræðslu. Ég strauk honum og
klappaði til að gera hann rólegri, og þegar ég skildi við
bann. var bann orðinn svo spakur, að bann lagðist.
Nú tíndi ég hvassa og þunna smásteina í vasa mína.
Þá ætlaði ég að nota fyrir vopn á móti nautinu, þvi
að nú ætlaði ég ekki að hætta fyrr en ég gæti rekið
það burt.
Síðan læddist ég niður að steininum, þar sem ég
hevrði Trygg vera að hamast í nautinu.
Þegar ég kom svo nærri, að ég sá nautið, tók ég
upp stein úr vasa mínurn og kastaði bonum í bola af
ölJu afli.
( rn leið leit ég í kringum mig eftir stórum steini,
sem ég gajti flúið upp á, ef liann ætlaði í mig.
Þegar ég kastaði steininum, sá Manni mig aftur
og kallaði bástöfum:
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Hættu, Nonni, hættu þessu! Farðu ekki svona
nærri honum!“
Ég kallaði til bans aftur og sagði:
„Vertu rólegur, Manni. Ég skal fara varlega“.
Síðan stökk ég upp á næsta stein og kallaði:
„Sjáðu nú, Manni. Nú er mér óhætt alveg ein6 og
þér“.
Þá var hann ánægður.
En ég tók aftur stein úr vasa mínum og lét hann
bylja á skrokk bolans. En það dugði lítið. Það var
fullþykk á honum paran. Samt hristi hann sig ofur-
lítið, þegar steinarnir buldu á lionum, en það var líka
allt og sumt.
Eg reyndi því að færa mig nær og flutti mig á ann-
an stein.
En boli kærði sig kollóttan um grjótkastið. Hann
hugsaði ekki um annað en Manna og leit ekki einu
sinni við mér.
— Nei, herra forstjóri ... ég
er ekki aó gera neitt sérstakt í
kvöld ...
»T'
— Flýttu þér kona ... ann-
ars komum viö of seint á
grfmuhallió ...