Morgunblaðið - 15.09.1974, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. SEPTEMBER 1974
•mr'i • i i i * Höf. Armann
Mysla gerir vart um eldsvoða Kr. Einarsson
Loks rís Sigga frænka á fætur. Hún verður að
gefast upp í leitinni að mýslu.
Ég skil ekkert í, hvað hefur orðið af músarkvikind-
inu, tautar frænka í sífellu við sjálfa sig.
Þessa nótt er ekki mikið sofið á Fossi. Mæðgurnar,
Elín og Ása, eru að hita kaffi. Mönnunum við
slökkvistarfið veitir víst ekki af einhverri hressingu.
Viö Sigga frænka klæðum okkur og förum niður.
Ætli eldurinn geti ekki líka læst sig í bæinn? spyr
frænka skrækum rómi.
Þá stæði ég nú ekki svona róleg við eldavélina,
svarar Elín brosandi. Nei, sem betur fór var lítill
eldur í heyinu, og tókst fljótlega að slökkva hann. En
til öryggis þarf að róta mikið til í hlöðunni.
Nokkru seinna komu feðgarnir á Fossi inn, ásamt
aðkomumönnunum. Allir eru meira og minna svartir
um hendur og andlit. Mér detta í hug svertingjar.
Það er þér að þakka, að þú vaknaðir nógu snemma
til þess að hægt væri að bjarga heyinu, segir Jón
bóndi glaðlega og klappar á öxlina á Siggu frænku.
Frænka hrekkur í kút.
HOGNI HREKKVISI

n

Æ, æ, ég þoli ekki þennan hávaða og læti. Það var
heldur alls ekki ég, sem varð fyrst eldsins vör,
heldur frænka áfram eftir litla þögn. Nei, það var
músarskömmin, sem prílaði upp í gluggann og felldi
blómsturpottinn.
Ó, mús! hrópar Ása. Það eru mörg ár síðan mús
hefur sézt hér inni í bænum.
Það er bezt að fá lánaðan hann Brand í Vesturbæn-
um. Hann verður ekki lengi að klófesta músina, segir
Elín húsfreyja.
Það er ekki fallegt að launa mýslu litlu þannig, ef
það er raunverulega hún, sem hefur gert viðvart
nógu snemma, til þess að hægt væri að bjarga
heyingu, svarar Jón brosandi.
Ef músarkvikindiö finnst ekki strax í nótt, er ég
farin í burtu, segir Sigga frænka æst.
Enginn hefur mátt vera að því að hlusta á frænku
fyrr en nú. Frænka lætur heldur ekki standa á því að
segja allt, sem hún veit um atburði næturinnar. Já,
og hún segir raunar meira en hún veit. Þó hún geti í
eyðurnar, hittir hún ekki á hið rétta. Það er ég ein,
sem veit, hvernig í öllu liggur.
Frænka stikar fram og aftur um gólfið, hún er í
miklu uppnámi og talar afskaplega hátt. Hún segir,
að kvikindið hafi verið nærri búið að sálga sér úr
hræðslu. Og kannski hafi munað mjög litlu, að
eldurinn læsti sig í bæinn og hún brynni inni. Hún
segist ekki þola drunur og ískur í bilum og hlaupandi
og hrópandi mannsöfnuð.
Já, frænka er svo hávær og æst, að ég er ekki
óhrædd um, að augun detti úr höfðinu á henni.
Ég er sjálf dálítið óróleg, þó ég reyni að láta ekki á
neinu bera. Hvað verður um mýslu? Á ég að þora að
segja upp alla söguna?
Við verðum að finna mýslu, hvað sem það kostar,
segir Jón bóndi og deplar til mín auga. Þegar hann
lítur á frænku, er hann mjög strangur og alvarlegur
á svipinn. Áreiðanlega segir hann þetta einungis til
að friða hana.
Ég finn, að Jón er á mínu bandi, og það gefur mér
kjark til að skýra satt og rétt frá öllu. í fáum orðum
segi ég alla sólarsöguna um mýslu litlu.
Andlitið á Siggu frænku smálengist í undrunar-
fullri spurn, og ekkert sést nema hvítan í augunum.
Svo þú hefur dregið þetta þokkakvikindi upp í
herbergið okkar, hvæsir hún út á milli tannanna. Því
hefði ég aldrei trúað, bætir hún við og svelgist um
ANNA FRÁ STÓRUBORG - SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
„Hótanir ykkar, Eyfellinga, skelfa ekki Pál Vigfússon lög-
mann. Það skuluð þið fá að sjá!“ hrópaði lögmaður upp yfir
ysinn og var Iiínn reiðasú.
„Vara þig, lögmaðin*,“ hrópaði Halldór á móti, „að ekki
þyki hirðstjóra slælegar eftir öSru gengið, sem þér er fahð
að gæta að og meira mim þykja um vert í kóngsgarði en þetta
Hjaltamál. Um þessar mundir er sitt hvað sagt úr Vest-
mannaeyjum."
Lögmaður sleit þinginu og skvmdaði burt í hinu versta
skapi. Sveinar hans fylgdu honum.
4. AÐ HVAMMI OG FIT
Lögmaður reið eins og leið lá út að Hvammi og ætlaði heim
um kvöldið. Hann var svo reiður, að enginn mátti orðum við
hann koma.
Hjá Hvammi áði hann. Sigvaldi bóndi var heima og gekk
út fyrir tún til lögmanns og bauð honum heim til að þiggja
einhverja hressingu. Ijögmaður þáði það. Voru þá sveinar
hans leiddir til skála og þeim veitt vel, en Sigvaldi fylgdi
lögmanni til stofu sinnar og lét bera þeim vin.
Sigvaldi hafði ekki verið á þinginu og vissi ekkert, hvað
þar hafði gerzt.
IyCngi var lögmaður þögull og þungbimm, en Sigvaldi var
eins og hann var vanur; :— þar var sama blessað blíðalognið
sem ætíð endranær, þessi sæla lognró, sem fór gulbleiku
hárinu og björtu, þykkleilu andlitinu svo einkar vel. Þessi
rósemi virtist smáfærast yfir á lögmatm sjálfan. Þessar kurt-
eislegu viðtökur og þetta góða vín milduðu svip hans og
jöfnuðu ofurlítið geðsmuni hans.
Brátt fór að lifna ofurlítið yfir samtalinu. Lögmaður sagði
Sigvalda af þinginu, að vísu ekki allt, en þó svo mikið, að
Sigvaldi skildi, að eitthvað hafði homun gengið þar á móti
og hann var reiður við þá Austurfjöllunga og hugði á að
launa þeim lambið gráa við betri hentugleika.
Allt i einu leit lögmaður fast á Sigvalda; tillit hans var
orðið dálítið þokukennt.
„Getur þú ekki sagt mér, hvar Hjalti er niður kominn?“
mælti hann.
Sigvaldi hristi höfuðið.
„Nei, það get ég því miður ekki.“
Eftir litla þögn bætti hann við:
„Og þó ég gæti það, mundi ég ekki gera það.“
Lögmaður hvessti á hann augun.
„Hvers vegna ekki?“

Lc6^!ounKoffino
— Ég ætla á 8. hæð, og
það er tilgangslaust
fyrir þig að stöðva hana
á 14V4 eins og sfðast.
—Viljið þér gera svo
vel og vekja okkur
klukkan 2, 3, 4, 5, 6 og 8.
-ð
—Það eina, sem ég
gerði, var að taka brems-
urnar af og síðan hefur
bíllinn runnið áfram.
'411
— Þetta er bara
varúðarráðstöfun, ef þið
skylduð bjóða Sigurði
upp á drykk, hann verð-
ur sko að keyra bílinn
heim.