Morgunblaðið - 15.11.1974, Qupperneq 32

32 MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. NÖVEMBER 1974

Grettir á Reykholum
.wtiliii
Saga ogsagnir
Grettir kom á Reykhóla nær veturnóttum og
beiddi Þorgils veturvistar. Þorgils sagði, að honum
væri til reiðu matur sem öðrum frjálsum mönnum —
„en eigi er hér vönd vistargerð.“ Grettir kvaðst eigi
um það vanda. „Er hér annar hlutur til vandhæfis,“
sagði Þorgils; „þeir menn ætla hér til vistar, er
nokkuð þykja vanstilltir, sem eru þeir fóstbræður
Þorgeir og Þormóður. Veit ég eigi, hversu yður
hentar saman að vera, en þeirra vist skal hér jafnan
vera, er þeir vilja. Nú máttu vera hér, ef þú vilt, en
engum yðar skal duga að eiga illt við annan.“ Gréttir
sagði, að hann myndi á engan leita fyrri, og einkan-
lega ef bóndi vildi svo. Litlu síðar komu þeir fóst-
HOGNI HREKKVISI
Ég keypti nýjan lax og rækjur og eina dós af kavíar ..
.. og hálfan blóðmörskepp handa þér.
bræður heim. Eigi féll blítt með þeim Þorgeiri og
Gretti, en Þormóður lét sér vel fara. Þorgils bóndi
sagði þeim fóstbræðrum allt slíkt, sem hann sagði
Gretti; en þeir gerðu svo mikil metorð hans, að
hvorugur lagði öðrum öfugt orð, en þó fóru eigi
þykkjur þeirra saman. Leið nú svo öndverður vetur-
inn af. Það segja menn, að Þorgils bóndi ætti eyjar
þær, sem Ólafseyjar heita; þær liggja úti á firðinum,
hálfa aðra viku undan Reykjanesi. Þar átti Þorgils
bóndi uxa góðan, og hafði hann eigi sóttur orðið um
haustið. Talaði Þorgils um jafnan, að hann vildi ná
honum fyrir jólin. Það var einn dag, að þeir fóst-
bræður bjuggust til að sækja uxann, ef þeim fengist
hinn þriðji maður til liðs. Grettir bauð að fara með
þeim, en þeir létu vel yfir því; fara þeir þrír á
teinæringi. Veóur var kalt og lék á norðan. Skipið
stóð i Hvalshausshólmi. Sigldu þeir út og græddist
heldur vindurinn; komu við eyjarnar og tóku uxann.
Þá spurði Grettir, hvort þeir vildu heldur leggja út
uxann eða halda skipinu, því að brim mikið var við
eyna. Þeir báðu hann halda skipinu. Hann stóð við
mitt skipið á það borð, er frá landi horfði. Tók
honum sjórinn undir herðablöðin, og hélt hann
skipinu svo, að hvergi sveif. Þorgeir tók upp uxann
að aftan, en Þormóður að framan, og hófu hann svo
út á skipið. Sethust þeir síðan til róðrar, og reri
Þormóður í hálsi, en Þorgeir í fyrirrúmi, en Grettir i
skut. Héldu þeir nú inn í flóann. Og er þeir komu inn
fyrir Hafraklett, þá styrmdi að þeim. Þá mælti
Þorgeir: „Frýr nú skuturinn skriðar.“ Grettir svar-
ar: „Eigi skal skuturinn eftir liggja, ef allvel er róið
fram í.“ Þorgeir féll þá svo fast á árar, að af gengu
báðir háirnir. Þá mælti hann: „Legg þú til, að
Grettir, meðan ég bæti að háunum." Grettir dró þá
fast árarnar, meðan Þorgeir bætti, en er Þorgeir tók
að róa, höfðu svo lúist árarnar, að Grettir hristi þær í
sundur á borðinu. Þormóður kvað betra að róa
minna og brjóta ekki. Grettir þreif erði (staur) tvö,
er lágu í skipinu, rak borur stórar á borðstokkinn og
reri svo sterklega, að brakaði í hverju tré; en með
því að skip var gott, en menn heldur í röskara lagi,
þá náðu þeir Hvalshausshólma. Grettir spyr, hvort
þeir vildu heldur fara heim meö uxann eða setja upp
ANNA FRÁ STÓRUBORG — SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD
eftir
Jón
Trausta
„Sæktu tvo rnenn til að vera votta, Mangi!" mælti hún
við elzta drenginn sinn. Hann hlýddi undireins.
„Trúirðu mér ekki nema vottar séu við?“ spurði lögmaður
dálítið kíminn.
„Nei,“ mælti Anna hvatlega. „Ég hefi reynt svo margt iht
af þér siðari árin, og ég hefi heyrt til þín svo óttaleg orð.
Ég treysti þér ekki.“
Vottarnir komu, og Anna mælti hátt og skýrt, svo að
allir mættu heyra:,
„Þið eigið að ve a vottar að því, að Páll lögmaður Vigfús-
son heitir Hjalta Magnússyni, sakamanni sinum, fullum grið-
um, ef hann komi hingað til viðtals við hann. Hann skal hafa
full grið á leiðinni hingað, meðan hann dvelur hér og þar
til hann er aftur kominn í vígi sitt. Er ekki þetta rétt hermt?“
„Jú,“ mælti lögmaður og hafði gaman af formálanum.
— Rétt á eftir var maður sendur á stað með tvo gæðinga
til reiðar að sækja Hjalta.
3. SÁTT OG FÖGNUÐUR
Lögmaður lá einn i herbergi sinu mestallan daginn, drakk
heitt rauðvin og barðist við sjálfan sig. Hann var því búinn
að taka ákvörðun sína, áður en Hjalti kom, og var undir
komu hans búinn.
Hjalti kom seint um daginn, og fylgdi Anna honum undir-
eins inn til lögmanns og lét aftur hurðina að baki þeim.
Engir voru viðstaddir aðrir en þau þrjú.
Kveðjurnar voru ekki vingjamlegar. Hvorugur þeirra yrti
á annan. Hjalti gekk þegjandi fáein skref inn á gólfið og
nam þar staðar. Lögmaður mældi hann og vó með augunum
og var ekki blíður á svipinn.
Anna stóð frammi við dyrnar. Henni var ekki rótt i brjósti.
Henni fannst sem eldur og tundur væru að nálgast hvort
annað. öðrum megin var þetta steinharða valdsmannsandlit,
sem leyndi því stranglega, hvað hann hafði í huga, og var til
alls búið. Hinum megin þessi frjálsi, ólmi, ókúgaði útilegu-
maður, veðurbitinn og vöðvastæltur, með tinnuhörku í aug-
uninn og varirnar svo samanbitnar, að mimnurinn varð að
dálitlu, bláhvítu striki innan í úfnu skegginu. Þessi maður
gat engrar miskunnar beðið.
Hún fann það á sér, að hún hafði alls ekkert vald yfir
Hjalta þessa stundina. Henni stóð meiri ógn af honum en
bróður sínum. Hún bjóst við því hvert andartak, að hatrið
milli þessara fjandmanna blossaði upp með óviðráðanlegu
afli, — svo magnað og tryllt, að engin minnsta von væri um
sætt framar. Þá fyndi ekki hefnigirnin og illskan minnstu
svölun, fyrr en annar hvor þessara manna lægi dauður. Þá
var allt stríð hennar orðið árangurslaust, takmarkið, sem hiin
hafði verið nærri komin að, horfið inn í eilífðina, eina vonin
hennar dáin, — og þá mundi hún ekki annað geta en dáið
með henni.
J
ÍVIcöÍmofQunkaffinu
Ég vona að þú hafir eins
og ég ótrú á langvarandi
trúlofununum — og þú
bara létir mig hafa
hringinn aftur sem þú
settir upp á laugardag-
inn var.
Mér finnst það nánast
frekja að treysta betur
tölvufærslum en mínum
færslum á ávísanahók-
inni.
Hvaða tegundir af
krókodíls-skinn-skóm
hafið þið nú?
POLLUX
Láttu hann hafa annað,
ég held hann heyri illa.