Morgunblaðið - 05.01.1975, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. JANtJAR 1975
29
ÍT Morð
- . -j_l' _i - ~ j. r Jöhanna
a kvenrettindaraöstefnu
'þyddi
8
hugfólgið og hún trúir á. En hún
er þreytt, taugaóstyrk og áreiðan-
lega óhamingjusöm — af hverju
sem það nú er.
Camilla rifjar upp fyrir sér
hótanir þær, sem hún heyrði fyrir
stundu, og hún finnur óstyrk
gagntaka sig.
Eva Gun er hugsjónamann-
eskjan I þessu félagi og það er á
henni sem allt starf ráðstefn-
unnar hlýtur að byggjast.
Ef eitthvað gerðist nú....?
Og hvað ætti það svo sem að
vera? Hér eru samankomnar
fimmtíu konur, sem öllum er það
sameiginlegt, — þrátt fyrir að
flest skilji þær að öðru leyti —
þær vilja berjast fyrir jafnrétti
kynjanna. Og þær eru hér í frið-
sælu og fögru umhverfi á
myndarlegum herragarði.
An þess að hugsa nánar um það
rótar hún í töskunni sinni og
leitar að pappírsmiða sem hún
hefur skrifað eitt símanúmer á.
Ekki vegna þess hún sé að hugsa
um að hringja til hans.
Það dettur henni hreint ekki i
hug.
Þau kvöddust daginn áður. Og
hún hefur svo sem ekkert sér-
stakt við hann að tala... enn þá. ..
Fyrri hluti ráðstefnudags
— Aðalfundir eru nú eitthvað
það alleiðinlegasta sem ég veit.
Stundum verð ég gripin ákafri
löngun að raska þessu fyrir fram
ákveðna mynstri og hrópa eitt-
hvert nafn, sem ég veit að á ekki
að kjósa, eða bara kalla fram i að
gamni mínu til að fá örlítið líf i
tuskurnar.
Camilla horfir á nafnskirteinið
sem konan ber í barmi sér og
kemst að raun um að viðkomandi
er tannlæknir i sveitaþorpi. Og
hún hefur vissulega ærið til síns
máls með tilliti til aðalfundar
Kvennaklúbbsins.
Það er rúmt um þátttakendur í
sölum herragarðsins, enda þótt
ekki séu hægindastólar bólstraðir
handa öllum. Sólin skín í heiði og
blómaangan leggur inn um glugg-
ana, sem eru i hálfa gátt. Vasar i
salnum eru líka með blómum í og
konurnar fimmtíu eiga sinn þátt i
að koma heildarmyndinni í fastar
skorður. Camilla veltir fyrir sér
— enda þótt hún geri sér ljóst að
slíkar hugsanir eiga ekki að leita
á mann á ráðstefnu sem þessari,
hver sé kvenna glæsilegust og
hún kemst að þeirri niðurstöðu að
Stokkhólmskonurnar standi sig
mjög vel í þeirri samkeppni. Hún
hugsar með sér að Eva Gun eigi
heilmikla vinningsmöguleika.
Kjóll Ase Stenius er jafnblár og
augun í henni, Ia Axelsson er mjó
sem álfakroppur og klædd í
skemmtilegan gulan kjól með rúð-
óttu mynstri. Eva Gun hefur skipt
um föt og er í grænni dragt með
stórum kraga. Og enda þótt kon-
urnar tvær frá Gautaborg og
tízkuverzlunareigandi frá öster-
sund — og svo auóvitað hin ljós-
hærða og fíngerða Louise Fager-
man — geti óneitanlega reynzt
skæðir keppinautar, þá ákveður
Camilla með sér að fyrstu verð-
launin renni til Katarinu Lönner.
Hún hefur verið valin fundar-
stjóri og þegar hún lyftir fundar-
hamrinum, sem er gjöf frá Robert
og Louse Fagerman til klúbbsins,
þá fellur sólargeisli á hringinn
hennar, sem eí ákafiega óvenju-
legur og liturinn stingur í augu.
Steinninn er rauðbrúnn og svo
stór að það hlýtur að vera þungt
að bera svo iburðarmikinn
hring. En hringurinn klæðir
Katarinu engu að siður sérstak-
lega vel — ekkert síður en hviti
lokkurinn i svörtu hárinu. Hún
hefur hátt enni, andlitið er svip-
mikið og hún virðist i fullkomnu
jafnvægi. Hún hvarflar augum
yfir samkunduna og augnaráð
hennar staðnæmist örlitla stund
við einhvern sem situr fyrir aftan
Camillu og síðan snýr hún sér að
skjölunum á borðinu og setur
fundinn.
Það kemur fljótlega í ljós að
yfirlýsing tannlæknisins var
röng. Skyndilega — og án þess
nokkur gerir sér grein fyrir,
hvernig það hefur borið að — er
sem hinni sljólegu og mæðulegu
stemningu sé sópað burtu og í
staðinn er loftið hlaðið spennu og
augljóslega verður um valda-
baráttu að ræða, þótt allt fari
fram í kurteislegu andrúmslofti.
— Næsti liður á dagskránni,
segir Katarina fljótmælt, — er að
kjósa formann klúbbsins til
næstu þriggja ára. Má ég biðja um
tillögur?
Margraddaður kór svarar sam-
stundis:
— Eva Gun áfram.
Og sveitaljósmæður, verkfræð-
ingar, tizkuhúsaeigendur, bók-
bindarar, póstafgreiðslustjórar og
bankagjaldkerar brosa elskulega
til Evu Gun, sem hefur ekki að-
eins skapað þennan klúbb, heidur
er einnig driffjöður i öllu hans
starfi. Án hennar væri ekkert
félag!
Og þá gerist það allt í einu! Og
sá sem kemur öllu af stað er
hvorki meiri né minni en sjálfur
heiðursfélagi klúbbsins, Ruth
Zettergren prófessor. Hún segir
stillilega — rétt eins og hún sé að
hugsa upphátt.
— Eg held að það væri mjög
óheppilegt og beinlínis skaðlegt
fyrir þróun klúbbsins...
Fyrstu viðbrögðin eru, að alger
þögn skellur á. Þögn sem virðist
vera blandin hálfgerðri skelfingu
— og óhemjumikilli undrun. Svo
hrópar einhver upp í efasemdar-
tóni:
— En.... hvers vegna þá?
Ruth rís á fætur. Hún er þung í
hreyfingum og kjóllinn hennar
misklæðir hana ákaflega og hárið
er úfnara en fyrr. En engin þeirra
Eþíópía:
Bankar og trygg-
ingafélög þjóðnýtt
Addis Abeba 2. jan. Reuter.
HERFORINGJARÁÐ Eþíópíu
hefur tilkynnt um þjóðnýtingu
allra banka, tryggingafélaga og
ýmissa fleiri fyrirtækja í landinu,
sem sum eru að einhverju leyti í
eigu erlendra aðila. Var til-
kynning þessa efnis lesin upp i
útvarpið í Addis Abeba og sagt að
fylgt væri með þessu þeirri
stefnu, sem mörkuð hefði verið af
herforingjaráðinu, þegar Haile
Selassie keisara hefði verið steypt
af stóli.
Fyrir tveimur vikum lýsti her-
foringjaráðið þvi yfir að stefnt
yrði að þvi að hraða þjóðnýtingu
sem allra mest og innleiða
sósíalisma í landinu. Þar yrði að-
eins leyfður einn flokkur og ríkið
myndi taka i sínar hendur yfirráð
yfir öllum helztu fyrirtækjum og
landareignum i Eþíópíu. Meðal
banka þeirra sem hafa verið
þjóðnýttir eru Verzlunarbanki
Addis Abeba og útibú frá italska
bankanum Bango di Roma og
Bango di Napoli. I þeim fyrr-
nefnda eru 40% hlutabréfa í eigu
erlendra aðila og í hinum um
31%. Meðal tryggingafélaga sem
lýst voru þjóðnýtt í dag var
Eþíópsk-bandaríska liftrygginga-
félagið, en i þvi fyrirtæki eiga
Bandaríkjamenn sjötíu prósent
hlutabréfa.
I yfirlýsingunni var ekki tekið
fram að i bígerð væri alveg á
næstunni frekari þjóðnýtingar-
áform.
Velvakandi svarar í sima 10-100
kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánudegi
til föstudags.
% Jólalögin
í útvarpinu
Kona nokkur hafði samband við
okkur og bar sig ákaflega illa
vegna jólalaganna, sem leikin
hafa verið í útvarpinu nú um
hátíðarnar.
Hún sagði, að sömu lögin væru
leikin ár eftir ár og sér virtist svo
sem um örfáar plötur væri að
ræða. Aðallögin væru auðvitað
White Christmas og Jingle Bells
og önnur af því taginu. í sjálfu
sér væru þessi lög ágæt og vel
viðeigandi á jólum, en þegar lítið
annað heyrðist á milli dagskrár-
liða í marga daga samfleytt ár
eftir ár yrði þetta einum of mikið
af þvi góða. Hún sagðist ekki vera
að mælast til þess endilega, að
einungis heyrðust islenzk jólalög,
en það hlyti að vera hægt að finna
lög frá ýmsum öðrum löndum.
0 Landaleikur
Ásta Jónsdóttir hringdi og
sagðist hafa verið mjög óánægð
með úrslit síðustu þáttar „Landa-
leiksins" í útvarpinu. Þegar leik-
ar hafi farið þannig að keppend-
urnir voru jafnir hefði verið kom-
ið með 10 aukaspurningar. Sá
keppandinn, sem þar fór halloka,
hefði alltaf valið sér ísland, en
hinn hefði alltaf valið sér önnur
lönd, og því hefði að sínum dómi
átt að hafa helming auka-
spurninganna frá tslandi en hinn
helminginn frá öðrum löndum.
Þetta hefði verið ójafn leikur, og
langaði sig til að fá svör við því i
hvaða tilgangi þetta hefði verið
gert, i stað þess að gefa
keppendunum jafna möguleika.
(Þarna sést, að leikur þarf ekki
endilega að vera leikur).
0 Vélsleðar innan
um skíðafólkið
Maður nokkur hringdi og hafði
hann verið á skíðum með börnin
sín i Hveradölum um hátíðina.
Hann sagðist hafa orðið undrandi
þegar hann sá, að menn voru á
vélsleðum innan um skiðafólkið,
en margt af þvi hefði reyndar
verið börn, og hefðu þau verið
dauðhrædd þegar þessi farartæki
æddu um í brekkunum. Auk þess
hefði þessi leikur verið hættu-
legur að sínu viti, og nóg rúm
hefði verið annars staðar.
Að öðru leyti vildi hann taka
fram að aðbúnaður í Hveradölum
væri prýðilegur og lögregla hefði
verið þar til að halda reglu á
hlutunum, en hún hefði sem sagt
þurft að taka í taumana hvað um-
ferð vélsleóanna snerti.
0 Sýning Sigrúnar
Jónsdóttur
í Norræna húsinu
Sr. Páll Pálsson skrifar, en
bréfið er eins og sjá má skrifað
fyrir jólin.
„Frú Sigrún Jónsdóttir bauð
upp á sýningu á verkum sinum I
þessum mánuði í Norræna húsinu
i Reykjavik. Þar var á ferðinni
batik-list.
Frú Sigrún er löngu kunn hér-
lendis og erlendis sakir listar
sinnar og hagleiks og hefur hlotið
hina lofsamlegustu dóma.
Það væri freistandi að rita um
eitt og eitt verk Sigrúnar, en slikt
má ég ekki leyfa mér, af því að
það mundi enda í stórri bók. Hitt
leyfi ég mér að segja, að á sýningu
frú Sigrúnar voru undurfögur og
frábær listaverk. í skammdeginu
er gott að fá að njóta slikrar
fegurðar. Þeir voru líka margir,
sem skoðuðu þessa sýningu og
nutu hennar.
Frú Sigrún hefur marg sinnis
sannað, að hún gerir ekki aðeins
fagrar og eftirminnilegar myndir,
heldur býr hún yfir slíkri
sköpunargáfu, sköpunargleði og
snilld, að maður er bæði agndofa
og hrífst með. Hún nær ávallt að
slá á þá strengi tilfinninganna,
sem heyra undir göfgi og rismikla
fegurð. Hugmyndaflugið er með
ólikindum. Þeir, sem vildu sjá
sérstæða og hrifandi list, sem er
langtum ofar allri venjulegri
flatneskju, fengu það I Norræna
húsinu. Þar fóru saman fágaður
smekkur listakonunnar og fágæt
hugvitssemi. Á sýningunni var
t.d. stórt og eftirminnilegt vegg-
teppi, sem minnti á sögu lands og
þjóðar, efni og myndir ramm-
islenzkt. Væri leitt, ef það lista-
verk ætti eftir að lenda endanlega
á erlendri grund.
Það var táknrænt við opnun
þessarar sýningar, að þá tendraði
frú Sigrún fyrsta aðventuljósið.
Áhrifin urðu lika þau, að þessi
sýning kom til okkar eins og hin
bezta jólagjöf. Sýningin var vel
sótt eins og hæfði.
Eg þakka frú Sigrúnu timabært
og rismikið framtak og óska henni
og hennar fólki gleðilegra jóla.
Sr. Páll Pálsson."
# Jólaseríur
íbúi við Háaleitisbraut skrifar:
„Velvakandi góður!
Ég er nýfluttur I blokk hér við
Háaleitisbrautina. Nokkrum dög-
um fyrir jól fóru ýmsir ibúar
hússins að hengja alkunnar jóla-
seríur á svalirnar hjá sér, sem i
sjálfu sér er ekki í frásögur fær-
andi. Á Þorláksmessu kom svo
einn nábúinn, bankaði á dyrnar
hjá mér og spurði hvort ég hefði
ekki veitt því eftirtekt'að allir í
stigaganginum væru búnir að
setja upp seríurnar, og nú vantaði
einungis seríu hjá mér. Ég sagði
sem satt var, að ég hefði nú
reyndar ekki fylgzt svo nákvæm-
iega með jólaskreytingunum, en
nú var mig lika farið að gruna
hvert erindið var. Sagði ég sem
satt var, að ég ætti því miður enga
seriu og hefði reyndar alls ekki
hugsað mér að fjárfesta í slíkum
útbúnaði. Nágranninn gerði mér
skiljanlegt með tilheyrandi ýtni
og svipbrigðum, að I upphafi
„hefði fólkið tekið sig saman“ og
ákveðið að hafa seriu á öllum
svölum hússins, og það væri ekki
vel séð, að nú ætti að verða breyt-
ing á þessu. Þessu reiddist ég svo,
að ég hef eiginlega ekki náð mér
enn.
Finnst þér ekki, Velvakandi
minn, að það hljóti að vera ein-
hver takmörk fyrir frekjunni?
Ibúi við Háaleitisbraut."
Nei, það er greinilegt, en von-
andi hefur þetta ósamræmi ekki
spillt jólagleði aumingja manns-
ins.
i — Minning
Framhald af bls. 22
vann Guðbergur heitinn hjá
Skipasmíðastöð Njarðvíkur.
Mér hlotnaðist sú auðna fyrir
um það bil 24 árum að vinna með
Guðbergi heitnum í tvö sumur.
Guðbergur var maður mjög hlé-
drægur og yfirlætislaus. Ekki var
þó hægt að komast hjá því að sjá
og finna, að hann vann öll sin
störf af lagni, atorku, alúð og
trúmennsku. Við nánari kynni
kom I Ijós, að hann gat Verið mjög
einbeittur i skoðunum, þótt ekki
væri hann að þröngva þeim upp á
aðra. Seint gleymi ég einnig þeim
glettnissvip, sem hann gat sett
upp, ef honum þótti eitthvað
spaugilegt. Guðbergur heitinn
flikaði aldrei tilfinningum sínum,
en vinátta hans var einlæg og
sönn.
Það verður alltaf sársaukafullt
að sjá náinn ættingja og vin
hverfa svo skyndilega og óvænt.
En það hlýtur þó að verða huggun
harmi gegn að geta varðveitt
minningu um góðan dreng, sem
með orðum sinum, en þó einkum
athöfnum kappkostaði að láta gott
af sér leiða. Slikra manna verður
alltaf gott að minnast, minningin
um þá verður mönnum ávallt
leiðarljós.
öllum ættingjum og vinum hins
látna votta ég mina dýpstu samúð.
B. F. H.
83? S\GGA V/öGA S ýlLVtfcAU
06
S)Ö SWÓ9A
VÚ w tföWOYl s\/o gWogMW
p® íG 'zfábUmÞsr m wwi v/g •
i — Slagsíða
I Framhald af bls. 13
úrræðið til að hjálpa krökkun-
um.
Má þá kannski, draga þá
ályktun. að hið svokallaða ungl-
Iingavandamál sé ekki eins mik-
ið og af er látið?
Já, og ég tel, að þjóðfélagið
| hafi talsvert mikla möguleika
. til að hjálpa unglingum án þess
• að grípa þurfi til þess neyðarúr-
ræðis að senda þau hingað. Þau
■ börn, sem hingað koma, eru
stimpluð af þjóðfélaginu. Þessi
I stofnun er álitin algjör vand-
| ræðastofnun, fangelsisstofnun.
Ég finn þetta að visu ekki á
krökkunum sjálfum, þeim
| finnst þau ekki stimpluð, en
■ mér finnst þau reka sig á það
* hjá fullorðnu fólki úti í bæ.
— h.