Morgunblaðið - 18.02.1975, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. FEBRUAR 1975
29
S-
Magnús A. Arnason
frá Ketu — Minning
I dag verður til moldar borinn
frá Fossvogskirkju Magnús Árna-
son, áður lengi bóndi að Ketu á
Skaga við Skagafjörð. Lézt hann
10. þ.m. í sjúkrahúsi Heilsuvernd-
ar hér í borg eftir þunga van-
heilsu siðustu 4 árin. Þessa gamla
sveitunga míns og leikbróður frá
æskuárum er mér ljúft og skylt að
minnast með nokkrum orðum.
Magnús fæddist að Lundi í
Fljótum 6. ágúst árið 1891 og þvi
rúmlega 83 ára, þegar hann
kvaddi þennan heim. Var hann
albróðir skáldkonunnar þjóð-
kunnu, Guðrúnar frá Lundi. For-
eldrar Magnúsar voru Árni
Magnússon og Baldvina Ásgríms-
dóttir, hjón búandi að Lundi.
Voru þau hjón ættuð úr Fljótum
og Eyjafirði utanveróum. Fátæk
voru þau Árni og Baldvina, eins
og flestir í þá daga, en hins vegar
atorkufólk. til átaka og úrræða.
Áttu þau fyrir 10 börnum að sjá,
er á legg komust. Einn i þeim
stóra hópi sá Magnús dagsins ljós
og steig fyrstu sporin út i lífið. En
vorið 1898 fluttust þau hjón með
börn sín að Enni á Höfðaströnd og
bjuggu þar næstu 5 árin. Þá
hurfu þau vestur yfir fjörðinn og
sátu árið 1903—1904 að Ketu á
Skaga. Þaðan fluttu þau að næsta
bæ, Syðra-Mallandi, vorið 1904.
Þar varð svo vettvangur lífs
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
ÝMSAR þjóðir hafa eflzt og dafnað án trúarbragða. Ég get því
ekki séð, að okkar þjóð sé nein nauðsyn á trúnni.
Biblían segir: „Sæl er sú þjóð, sem á Drottin að
Guði“ (Sálm. 33, 12). Þjóðarheill — trúin er leyndar-
dómur hennar. Þjóð getur aðeins verið kristin að því
leyti, sem einstaklingar hennar eru kristnir. Trúin
er einkamál, ekki mál ríkisins. Hún byggist á frjálsri
ákvörðun, ekki á valdi. Eina leiðin til að kristna þjóð
er að gera fólkið kristið. Þegar einstaklingar, sem
eru sameinaðir i þjóðfélagi, viðurkenna Guð herra
lífs síns, þá vegsama þeir hann sem herra þjóðar-
innar. Hann verður aldrei raunverulegur leiðtogi
ríkis, fyrr en hann verður leiðtogi sálarinnar. Valið
verður gagnkvæmt. Þjóð velur Guð og játast honum
sem leiðtoga í málefnum sínum. Guð kýs sér slíka
þjóð að arfleifð og tryggir henni óbrigðula vernd
sína og takmarkalaus gæði. Sæl er sú þjóð, sem á
Drottin að Guði. Ríki okkar var stofnað á grundvelli
trúar á Guð. Ef við vörpum hinni upprunalegu,
siðferðilegu og andlegu kjölfestu fyrir borð, er mikil
hætta á ferðum. Guð — hann er eina skýringin á
hinni stórkostlegu eflingu þjóðar okkar undanfarnar
tvær aldir. Ef við yfirgefum eða lítilsvirðum Guð,
getur svo farið, að okkur hnigni hraðar en við
efldumst.
Páskaferðin
okkar
er
til Túnis
26. marz.
Farið verður um London í báðum
leiðum og hægt að
framlengja dvöl
þar í bakaleið.
Feröamiðstöðin hf.
Aðalstræti 9 Símar 11255 og 12940
þeirra og starfs næstu áratugi. Og
þótt jörðin væri harðbýl og frem
ur kostarýr, blessaðist öll afkom;i
þessarar fátæku og stóru fjöi
skyldu, svo að undrun og aðdáuit
vakti. Átti Magnús vissulega i þvi
ríkasta þáttinn. Snemma varó
hann í fremstu röð ungra manna
um myndarskap allan, starfs
hæfni og karlmennsku. Kornung
ur gekk hann daglega að vetrar-
lagi um langan veg til beitarhúsa
i Skagaheiði. Var slíkt ekki heigl-
um hent og mjög um talað á min-
um bernskuárum. Uppkominn
varð Magnús mikill atgervismað-
ur til starfa bæði á sjó og
landi.Sótti hann þá nokkra vetur
til sjóróðra á Suðurnesjum og
gekk báðar leiðir milli landsfjórð-
unga. Mundi slík þolraun mörg-
um þung nú á dögum. En í þess-
um harða skóla vannst Magnúsi
tvennt, sem kom að fullu haldi.
Hann styrkti mjög bú foreldranna
heima og bjó sjálfan sig um leið
undir lífsstarfið, sem var í vænd-
um. — Árið 1920 réðst Magnús til
bús með Sigurbjörgu Sveinsdótt-
ur, húsfreyju að Ketu á Skaga.
Hafði hún áður átt Guðmund
Rafnsson, bónda sama staðar.
Gengu þau Sigurbjörg og Magnús
í hjónaband nokkru siðar. Sátu
þau Ketu með mikilli atorku, ein-
drægni og rausn, næstu 22 árin.
Varð hún draumalandið, þar sem
þau áttu sína beztu daga. Þar
fæddust börnin þeirra fjögur og
uxu upp sem fíflar í túni. Þar
blómgaðist búrekstur og þrifnað-
ur allur til fyrirmyndar. Þar átti
sveitarfélagið lengi eina af sfnum
styrkustu stoðum.
1 fyrra hjónabandi hafði Sigur-
björg átt son, Rafn að nafni. Tók
hann ungur mænuveiki og átti við
þann sjúkdóm að stríða æ síðan.
Þessum stjúpsyni reyndist
Magnús sem bezti faðir. Einnig
reyndust börn Magnúsar þessum
hálfbróður svo vel á allan hátt, að
betur varð ekki á kosið.
Bærinn Keta er bæði kirkju- og
kjörstaður og hefur svo löngum
verið. Það var því oft gestkvæmt
og mannmargt á heimili þeirra
Magnúsar og Sigurbjargar. Þang-
að var glöóum gott að koma og þó
engu síður þeim, er liðs eða hjálp-
ar þurftu við. Gestrisni þeirra
hjóna og viðmótshlýja voru svo
áberandi, að vart mun fyrnast
þeim, sem nutu eða fyrir urðu.
Jafnframt var Magnús hjálpar-
hella, ef á reyndi, drengskapar-
maðurinn, sem óhætt var að
treysta í orði og verki.
Er fram leið, varð straumur
tímans þeim hjónum þungur í
skauti eins og öðrum búendum á
þessari öld. Árið 1942 voru öll
mannvænlegu börnin þeirra horf-
in að heiman til mennta og ann-
arra viðfangsefna. Sjálf voru þau
þá farin að slitna af langri búsetu
á stórri og um margt erfiðri jörð.
Breyting varð því ekki umflúin.
En sársaukalaust mun þeim ekki
hafa orðið að þurfa að yfirgefa
þennan sælureit eigin manndóms
og þroska. Var og almenn eftirsjá
á Skaga að þeim hjónum, er þau
hurfu þaðan.
Arið 1942—1947 dvöldu þau
Magnús og Sigurbjörg á Sauðár-
króki. Þá fluttust þau hingað til
Reykjavíkur og áttu hér heima æ
síðan. Voru börn þeirra öll þá
orðin búsett hér i borg. Stundaði
Magnús stjórn og afgreiðslu á fisk
sölubúð meðan kraftar entust.
Vann hann þau störf sem önnur
af mikilli atorku og samvizku-
semi. En oft hygg ég, að hugur
hans hafi þá leitað norður til
stöðvanna, þar sem lífssól þeirra
hjóna hafói skinið skærast. Þar
fylgdist hann vel með öllu, jafn-
vel til síðustu stundar. Fyrir
nokkrum árum mælti hann við
mig á þessa leið: „Væri ég orðinn
ungur i annað sinn vildi ég aftur
fara að búa og þá helst hvergi
nema að Ketu á Skaga.“ Svo rík
itök átti þessi staður, þessi fallega
jörð, í hjarta hans og sál.
Veturinn 1959 missti Magnús
Sigurbjörgu konu sína eftir langa
og þunga vanheilsu. Við það ætla
ég, að hann hafi aldrei oróið sam-
ur maður og áður. Hafði Sigur-
björg verið hin mætasta og mikil-
hæfasta kona og honum bæði
samstillt og samboðin. Hef ég fá
hjónabönd þekkt jafn ástrik og
innileg sem þeirra var.
Eftir að heilsan brast, var
Magnús vermdur ástúð og um-
hyggju sona og tengdadætra fram
á síðustu stund. Var það honum
mikill styrkur í hinu þunga striði,
er hann háði síðustu mánuðina
unz yfir lauk.
Eftirlifandi börn Magnúsar og
Sigurbjargar eru öll myndarfölk
og mannkostamenn. Eru þau talin
í aldursröð: 1. Ragnar, löggiltur
endurskoðandi, kvæntur Gróu
Bæringsdóttur. 2. Sigurður, heild-
sali, kvæntur Guðrúnu Lilju Hall-
dórsdóttur. 3. Magnús, fulltrúi,
kvæntur Hansínu Sigurðardóttur.
4. Ester, húsfreyja i Ástraliu, gift
Ingvari Magnússyni, auglýsinga-
teiknara.
Magnús frá Ketu var um margt
eftirminnilegur maður. Hann var
gæddur góðri greind eins og hann
átti kyn til. Skapgerð hans mun
hafa verið nokkuð stórbrotin, en
framkoman jafnan drengileg og
hrein. Tryggð hans og vinfesta
var ekki eitt í dag og annað á
morgun. Um flest var hann stað-
fastur og traustur sonur sinnar
stéttar, sinnar þjóðar. Verk hans
voru mikil, meðan kraftar entust,
og hlutur hans í þjónustunni við
lifið því orðinn hár að leiðarlok-
um. Það er því i öruggri trú á
lífið, sem var, og lifið, sem kemur,
að vér vinir hans og samferða-
menn fylgjum honum í anda á
leiðina heim héðan. Jón Skagan
KORATROIn
buxur.
Þœr þarf aldrei
að pressa.
Þessar buxur virðast
vera eins og
allar hinar.
Þœr eru það ekki.
Þetta eru