Morgunblaðið - 09.08.1975, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. AGUST 1975
23
Jóhann Kr. Hjörleifsson
útfararstjóri — Minning
Fæddur 5. maí 1910
Dáinn 1. ágúst 1975.
Kveöja
frá stjórn og starfsfólki
Kirkjugarða
Reykjavíkurprófastsdæmis.
I dag er til moldar borinn Jó-
hann Kr. Hjörleifsson, útfarar-
stjóri Krikjugarða Reykjavikur.
Jóhann réðst til starfa hjá
Kirkjugörðum árið 1946 sem um-
sjónarmaður Fossvogskirkju, en
þá var langt komið byggingu
hennar sem útfararkirkju
Reykjavíkurprófastsdæmis. Auk
umsjónarmannsstarfsins var
hann hin síðari ár útfararstjóri
stofnunarinnar; þessum störfum
gegndi hann til dauðadags.
Það var ekki tilviljum, að stjórn
Kirkjugarðanna réð Jóhann til
þessara starfa. Hann hafði unnið
við byggingu kirkjunnar og hefur
þá sem fyrr og síðar vakið athygli
vegna samvizkusemi, reglusemi
og eljusemi sinnar. Til undirbún-
ings starfi sinu við Fossvogs-
kirkju fór hann utan og kynnti
sér meðal annars tilhögun og
meðferð líkbrennslti.
Jóhann var alvörumaður og
hafði að ættarfylgju fastmótaða
skapgerð. Allir þessir eiginleikar
fylgdu honum til hinztu stundar
og komu Ijóst fram I verkum
hans. Hann vildi hvers manns
vanda leysa, sem til hans leituðu,
þegar ástvinamissi bar að garði og
hlífði sér ekki við fyrirhöfn þeim
til liðsinnis, þótt oft væri það utan
vinnutíma hans, án þess að hugsa
um, hvort honum sjálfum kæmi
endurgjald fyrir eða ekki. Jó-
hanni var mikill styrkur í starfi
þessu, hve konan hans, Aðal-
heiður Halldórsdóttir, var hon-
um samhent og samhuga I öllu,
sem að því laut, og það hef ég
fyrir satt, að svo muni hafa verið i
allri þeirra sambúð.
Stjórn Kirkjugarða Reykjavík-
urprófastsdæmis og þeim, sem
starfað hafa hjá Kirkjugörðum
fyrr og nú eru allir þessir hlutir
vel ljósir og þakka Jóhanni vel
unnin störf, og ágæta samvinnu
um nær 30 ára skeið og biðja konu
hans, börnum, tengdabörnum,
barnabörnum og öðrum ástvinum
hans blessunar Guðs.
Hjörtur E. Guðmundsson.
Jóhann Hjörleifsson útfarar-
stjóri við Fossvogskirkju er
kvaddur í dag frá þeirri kirkju,
sem hann hafði starfað við allt frá
vígslu hennar — og jafnvel með-
an hún var í byggingu.
Hressilegur, hlýr og bjartur
drengskaparmaður. Þannig minn-
umst við hans öll, sem þekktum
hann. Hann fæddist þann 5. maí
1910 fyrir austan fjall, að Egils-
stöðum f Villingaholtshreppi. For-
eldrar hans voru Sigríður Þórðar-
dóttir og Hjörleifur Jónsson. En
fimm ára gamlan taka þau hann I
fóstur, mætishjónin Magnús Þor-
steinsson járnsmiður og Sigríður
Magnúsdóttir, er lengst áttu
heima hér við Bergþórugötu. Þau
bættu honum með gleði í hóp
sinna eigin glaðværu og mann-
vænlegu barna. Þannig varð Jó-
hann reykvíkingur — austurbæ-
ingur og mat hann minningar
uppvaxaráranna þarna á Skóla-
vörðuholtinu og þar í grennd afar
mikils.
Þann 13. maf 1932 kvæntist
hann Aðalheiði Halldórsdóttur,
eftirlifandi konu sinni, og átti
hann mikið lán í heimilislífi sínu.
Börnin þeirra fjögur eru hvert
öðru mannvænlegra og giftusam-
legra.
Við prestarnir og margt söng-
fólk og organistar áttum mikið
saman við hann að sælda, auk
syrgjendanna mörgu, sem þarna f
Fossvogskirkju kvöddu sína nán-
ustu — og veit ég það með vissu,
Stutt kveðja:
Guðmundur Sveinbjörns-
son Teigi, Höfnum
Fæddur 6. ágúst 1902
Dáinn 31. júlf 1975
Hann Mummi okkar er dáinn.
Harmafregn, en samt ekki að
óvörum þeim sem þekktu hann
bezt, því að hann hafði lengi ekki
gengið heill til skógar, þó að
aldrei heyrðist æðruorð af hans
vörum.
Guðmundur fæddist að Teigi í
Fljótshlíð, sonur hjónanna Svein-
bjarnar Sveinbjörnssonar frá
Kluttum og Valgerðar Guðmunds-
dóttur, sem þar bjuggu. Þau
brugðu búi að Teigi þegar á ungl-
ingsárum Guðmundar og fluttust
til Reykjavikur, en þar lærði Guð-
mundur skósmíðaiðn og stundaði
skósmíðar um nokkurra ára skeið.
Að föður sínum látnum flyzt
Guðmundur ásamt móður sinni
suður á Reykjanes að Kalmans-
tjörn i Höfnum og hefur þar
búskap ásamt öðrum þeim störf-
um sem til féllu á þeim tíma. Af
Kalmanstjörn flytjast svo
mæðginin að nýbýli sínu úr landi
Kirkjuvogs, er þau nefndu Teig
eftir æskuheimilinu í Fljótshlfð-
inni. Þar bjó hann búi sinu til
dauðadags, og fékkst að mestu
leyti við svinabúskap, en hafði
alltaf sauðfé, því að kindurnar
voru honum alla tíð hjartfólgnar,
enda var oft gaman að fylgjast
með á veturna, þegar hann var að
kalla þær heim að fjárhúsum og
gefa þeim eitthvert lostætið sem
hann hafði útbúið handa þeim í
eldhúsinu. Frekar var búskapur-
inn þó slitrótturhin seinustu árin
sökum heilsubrests Guðmundar.
Allan búskap Guðmundar stöð
móðir hans við hlið hans eða
þangað til hún fór á sjúkrahúsið í
Keflavík, og lifir hún þar son sinn
í hárri elli. Helga, systir hans, var
honum einnig stoð og stytta alla
tíð, og margar urðu þær fristund-
irnar sem hún eyddi f Teigi og
Teigskoti, sem hún byggði ásamt
Einari, manni sinum, til þess að
geta verið sem næst þeim sem
oftast.
Að lokinni vegferð hans langar
okkur, sem eftir stöndum, að
þakka honum samveruna og allar
góðu stundirnar sem við áttum
með Mumma f Teigi og litla Teigs-
koti. Seint mun hann gleymast
okkur, hjálpsemi hans, jafnaðar-
gerð og liferni, laust við prjál
þessa heims.
Guð blessi minningu hans.
HjöIIa og Steini.
Minning:
Steinunn Bjarnadótt-
ir Arnkötlustöðum
að allir þessir minnast hans með
virðingu og hlýhug.
Sjúkdómsstríð hans var langt
og erfitt, en karlmennska hans og
fjaðurmagn og þolgæði, virtist
vart eiga nokkurn endi. Hann
reyndist trúr í striði og starfi, allt
til dauða, þvf efast ég ekki um, að
honum mun hlotnast „lffsins kór-
óna“.
Ég bið konu hans og börnum og
ástvinum öllum blessunar Guðs.
Garðar Svavarsson.
Fædd 6. desember
Dáin 4. ágúst 1975.
Það er erfitt að trúa því að
amma sé horfin okkur. Við eigum
svo margar góðar minningar
tengdar henni og afa.
öll sumrin okkar á Arnkötlu-
stöðum ylja okkur um hjartaræt-
urnar, svo lengi sem við lifum.
Eiginlega voru þau eitt ævintýri
frá upphafi til enda, það var alltaf
eitthvað um að vera. Hæst bar
heyskapinn, en margt fleira kom
til.
Þær voru lika ófáar stundirnar
sem fóru í trjágarðinn, sem henni
þótti svo vænt um. Þó okkur hafi
kannski ekki alltaf þótt gaman að
klippa rendur, var ánægjan svo
mikil eftir unnið verk, að það
gleymdist á augabragði.
Amma bjó yfir ótæmandi visku
og einstakri hjartahlýju. Við
lásum bænir á kvöldin áður en við
fórum að sofa fyrir atbeina
hennar. Hún kunni ógrynnin öll
Jón Þorsteinn Jóhannsson,
Egilsstöðum — Minning
Fæddur 11. mai 1930
Dáinn 8. júlf 1975
Það var kvöld, er síminn
hringdi og góðvinur okkar hjóna,
hann Steini eins og hann var
kallaður, var að hringja frá Nes-
kaupstað, heyra í okkur hljóðið og
segja okkur fréttir að austan með
sinni léttu lund og vinarþeli. En
að tveimur sólarhringum liðnum
væri hann allur, datt víst engum i
hug. En vegir Guðs eru
órannsakanlegir.
Með nokkrum línum vildum við
minnast hans.
Það var um veturinn 1970, er
við hjónin fluttumst til Egils-
staða, sem við kynntumst Steina.
Hann bjó i næsta húsi. Frost og
snjór lá yfir öllu og kuldalegt yfir
að lita fyrsta daginn. Við þekkt-
um engan og umhverfið ekki. Ein-
mitt þá var barið að dyrum hjá
okkur og maður stóð á tröppun-
um, lágur og grannur, með gleði-
glampa f augum og bauð okkur
aðstoð sína. Hlýjan og hjálparvilj-
inn streymdi frá honum. Erfitt er
að lýsa þvi hvílíkur styrkur þetta
reyndist okkur strax frá upphafi.
Á bak við hjálpsemi hans Bjó svo
mikil einlægni og vilji að undrun
er að. Þessi hægláti og dagfars-
prúði drengur átti líka eftir að
sýna okkur, hversu sannarlega
vinur vina sinna hann var í raun.
Þannig var Steini, réttandi öðr-
um hjálparhönd með glaðværð
sinni og rólyndi, kátur í vinahópi,
ágætur söngmaður og léttur í tali.
Steini var handlaginn vel og
kunni vel með vélar að fara.
Hann var sonur þeirra ágætu
hjóna Bergljótar Þorsteinsdóttur,
ættaðrar frá Þuríðarstöðum í
Fljótsdal.(dó í október 1973 og
Jóhanns Jónssonar frá Bessastöð-
um I sömu sveit á Héraði. Steini
var elztur þriggja sona þeirra
hjóna. Það var bitur raun fyrir
Jóhann, föður Steina, sem nýlega
hafði flutzt til hans eftir missi
konu sinnar, að sjá á bak syninum
um aldur fram.
Steini ólst upp í föðurhúsum að
Bessastöðum og nýbýlinu þar frá
Eyrarlandi. Vann hann sín heima-
verk af skyldurækni sem hver
annar unglingur i sveit á þeim
árum. Siðar þurfti hann að leita
atvinnu utan sveitar og vann
Steini þá ýmsa verkamannavinnu
m.a. í Reykjavik.
Arið 1956 giftist hann sinni
ágætu konu, Guðlaugu Sveins-
dóttur, Guðbrandssonar úr Skrið-
dal. Átti hún fjögur ung börn
fyrir, er Steini veitti föður-
umhyggju og hjálpsemi. Þau eign-
uðust tvíburana Bergljótu og
Jóhann.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast hlaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á i
miðvikudagsblaði, að berast i
sfðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þa>r
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
af versum, að ógleymdum öllum
kvæðunum og stökunum, sem
hún fór með þegar og þar sem það
átti við. Andrúmsloftið var alltaf
gott á heimilinu og reglurnar sem
þar giltu voru ákveðnar en ekki
þvingandi.
Þeir eru ótaldir sokkarnir og
vettlingarnir sem hún prjónaði
handa okkur um dagana. Ekki
Þau hjónin byggðu sér einbýlis-
hús að Tjarnarlöndum 15 Egils-
stöðum. Þar ríkti snyrtimennska
og samvinna. Gott var þar að
koma, enda oft gestkvæmt. Fyrstu
búskaparárin vann Steini hjá Kf.
Héraðsbúa, einkum við akstur og
síðar hjá rafmagnsveitunum, en
síðast hjá Landssímanum. Hann
lést við skyldustörf á Neskaup-
stað að kvöldi 8. júlí siðastliðinn,
aðeins 45 ára gamall. Við vissum
öll er til þekktum, að Steini gekk
ekki heill til skógar siðustu árin.
Hann var jarðsettur að Valþjófs-
stað 16. júlí.
Við þökkum honum góð kynni
og alla hjálpsemina sem seint
mun gleymast, og biðjum góðan
Guð að styrkja ættingja hans.
Megi friður Guðs fylgja honum.
Elfa og Örnólfur.
megum við heldur gleyma flat-
kökunum hennar góðu, steikta sil-
ungnum og saltfiskbollunum, sem
hún var sérfræðingur í að búa til.
Við fáum vatn í munninn við til-
hugsunina eina saman. Þegar við
vorum að rýja kom amma með
heitar pönnukökur og fleira góð-
gæti niður að Litlhól, ásamt kaffi
á flösku sem geymdur var í ullar-
sokk til að halda því heitu. Að
vísu kom hún með það í kaffi-
brúsa síðustu sumrin, en hitt
verður okkur minnisstæðara. Það
fór um okkur þægileg tilfinning,
þegar við sáum hana leggja af
stað með glaðninginn til okkar frá
bænum. Fas og framkoma bar
henni fagurt vitni.
1 hópi dýranna áttum við marga
sameiginlega vini, bæði stóra og
smáa. Kýrnar komu okkur
kannski mest á óvartr Við rifj-
uðum það oft upp saman, þegar
Sirja kom hlaupandi við fót,
lengst neðan úr Gili, þegar við
kölluðum á hana frá kálgarðinum.
Við vorum að taka upp rófur og
ætluðum að gefa henni kálið.
Amma var að vinna í garðinum.
Sirja stansaði fyrst móð og más-
andi við gyrðinguna hjá henni
eins og hún vildi spyrja „Varst þú
að kalla á mig?“ en rann svo á
hljóðið, þegar við héldum áfram
að kalla.
Að öllum húsdýrunum ólöst-
uðum vitum við að hún hélt mikið
upp á tjaldinn. Hann verpti á
hverju vori í miðjan. kartöflugarð-
inn og lét sér hvergi bregða, þótt
hreiðrið væri fært úr stað meðan
plægt var. Amma gaf honum
reglulega matarafganga með
hænsnunum úti og við biðum þess
alltaf með eftirvæntingu að sjá
hann koma með ungana sina að
borða.
Svona gætum við haldið áfram
endalaust að rifja upp til dæmis
margt spaugilegt sem kom fyrir
uppi í kartöflugarði, en við
geymum það með okkur.
Það situr hér lítill drengur, sem
hélt mikið upp á ömmu og sem
hún bar fyrir brjósti til hins sið-
asta. Hann spyr hvort amma
„uppi“ komi ekki bráðum heim af
spítalanum. Við eigum svo erfitt
með að segja honum að sætið
hennar verði autt.
Við þökkum elsku ömmu okkar
fyrir allt. Við hefðum kosið að
vera með henni miklu lengur.
Hvíl í Guðs friði.
Elsku afi, við biðjum algóðan
Guð að styrkja þig. Fyrir okkur
voruð þið amma eitt.
Sigga og Hanna.