Morgunblaðið - 15.08.1975, Qupperneq 19

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. ÁGUST 1975
19
22480
ríkti í ásjónu hennar sem umlukt
var silfruðum hærum; úr augum
hennar skein sérkennileg birta
þegar hún brosti. Þannig þekkti
ég hana.
Okkur Helgu skildi rúm hálf
öld. Ég kynntist henni ekki fyrr
en á síðkvöldi ævi hennar, engu
að síður urðum við góðir vinir.
Bæði áttum við það sameiginlegt
að vera innfæddir Reykvikingar
og sú sameign varð kveikjan að
mörgu spjalli okkar. Þó var þar
nokkur munur á. Hún átti djúpar
rætur hér í Reykjavík og hafði
alið allan sinn aldur í hjarta þessa
bæjar. Sjálfur var ég meir en að
hálfu rótfastur í öðrum lands-
fjórðungi og átti þangað að sækja
allar mlnar ættir. Helga varð mér
því eins konar sjóngler inn i for-
tíð Reykjavíkur og miðlaði hún
mér þeim rótarskotum sem mig
vantaði. I frásögnum sínum dró
hún upp fyrir mér myndir af
horfnu mannlífi í vesturbænum
og öðrum hlutum gamla bæjarins
og sagði mér frá ferðum sirium
um þetta svið sem nú er svo gjör-
breytt frá því sem var. Þær mynd-
ir voru lif andi eins og bezt gerist í
munnlegri frásögn.
Við erum í áfangastað. Hér
kveðjum við einn af samfylgdar-
mönnum okkar sem lokið hefur
langri vegferð sinni og gengur nú
til hvílu í faðmi fósturjarðar-
innar. Lokið er annasömum
starfsdegi. Öll verk hafa verið
unnin af skyldurækni, sannri trú-
mennsku og hógværð; nýjar kyn-
slóðir studdar fyrstu skrefin á
veginum. Eftir lifir ljúf minning
um góða konu sem hlúði að ný-
græðingnum og kom honum til
þroska. Hlynurinn stóri og fagri,
er hún ung sótti sem örlitinn
sprota inn í Gróðrarstöð og bar í
fanginu vestur á Brekkustíg og
gróðursetti þar í garðinum,
stendur til vitnis um það og
syngur henni söng sinn þegar
vindurinn andar um krónu hans.
Sigurgeir Steingrfmsson.
Margrét A. Guðbrands-
dóttir — Minning
Fimmtudaginn 7. ágúst lést f
Borgarspítalanum Margrét A.
Guðbrandsdóttir, ekkja Guðna
Stígssonar löggildingamanns.
Hún var fædd á Steinhóli í Vest-
ur-Fljótum, dóttir Sveinsínu Sig-
urðardóttur og Guðbrands Jóns-
sonar er þar bjuggu.
Sú minnirig er ég á um Margréti
er á þann veg, að mikið þakklæti
er mér i huga, þegar ég á kveðju-
stund stend frammi fyrir þeirri
staðreynd, að hún hefur lokið
sinni göngu hér á jörðu.
Lífsbaráttan var hörð hér fyrr á
árum og því fékk Margrét að
kynnast. Það var mikið átak að
koma upp mörgum börnum, en
vegna þess að hún var vel greind,
dugleg og góð móðir, hlaut það að
takast vel. Ég lít svo til að hún
hafi átt það sem kallast barnalán.
Þó er það svo að af átta börnum
lifði eitt þeirra aðeins til þriggja
ára aldurs, og 35 ára gamlan son
missti Márgrét árið 1968.
Það er rétt sem presturinn
sagði þegar Margrét var kistu-
lögð, ,,hún var lífsvitur“, og það
er þess vegna sem hún skyldi svo
vel þörf ungs fólks til að læra af
reynslu þeirra eldri. Það er líka
þess vegna sem hún var alltaf
tilbúin að hjálpa öðrum. Við erum
mörg, sem nutum þess fyrr á
árum, að aldrei fannst henni hún
hafa svo lítið húspláss, að hún
gæti ekki hýst fólk, ef þess þurfti.
Það sýndi vel tryggð Margrétar
við mann sinn, að alltaf hafði hún
sérstakt við á fæðingardegi hans,
þótt hann væri látinn fyrir mörg-
um árum. Þetta fannst mér
skemmtileg venja hjá Margréti og
skapaði einu tækifærinu fleira
fyrir fjölskyldufólk hennar til að
hittast og þiggja veitingar á
hennar heimili. í ýmsu fleira kom
það fram hve mjög mikið Margrét
hugsaði um Guðna mann sinn,
þótt löngu væri hann horfinn héð-
an, og þvi vil ég vona að tilver-
unni sé þannig háttað, að þau hafi
þegar náð að hittast og þá um leið
börnin tvö, sem á undan eru
farin.
Eins og fyrr segir var Margrét
vel greind kona, hún var líka
mjög sjálfstæð að eðlisfari. Henni
likaði vel að búa ein í nábýli við
elstu dóttur sfna á Veghúsastígn-
um.
Það var gott að nokkurt hlé
varð á veiki þeirri er hana þjáði,
þannig gat hún fyrir fáum vikum
tekið á móti gestum á sínu eigin
heimili þegar hún varð áttatíu
ára.
Ég minnist Margrétar með þökk
í huga, megi hún i friði hvíla.
Guðmundur J. Kristjánsson.
þegar hann lítur niður á HEMPEEs
þökin og sér hve fallegum Uæbrigðum
má ná úr litum hans
þess mun vistfólk Elliheimilisins
á Isafirði fljótt hafa kynnst eftir
að hún kom þangað, sérstaklega
þeir sem einmána voru. Einmitt
þetta gerir minningu okkar
systkinanna og barna okkar
ógleymanlega og þakklæti okkar
innilegra.
Þótt okkur fyndist lif hennar of
stutt með okkur hér hefur hún
verið okkur öllum, skyldum og
vandalausum, er hún umgekkst,
skóli og ógleymanleg áminning
um að styðja þann sem veikastur
er, varpa ljósi gleðinnar og glað-
værðarinnar inn í skuggaskotin.
Megi endurvarp þessa kærleiks-
geisla frá okkur, þeim nánustu,
og öðrum, sem nutu, fylgja henni
á nýjum leiðum.
Með þeim bænaróskum, biðjum
við Guð, að styrkja mann hennar
og dóttur, og vernda alla og allt
sem hún unni.
Jónína Björnsdóttir.
Nú eru fyrirliggjandi 14 gullfallegir litir af HEMPEL'S þakmálningu.
Um gæði HEMPEL’S þakmálningar þarf ekki að efast.
HEMPEL’S er einn stærsti framleiðandi skipamálningar í heiminum.
Seltan og umhleypingarriir hér eru þvl engin vandamál fyrir sérfræðinga
HEMPEL'S MARINE PAINTS.
HEMPEEs
þakmálning
Framleiðandi á Islandi
Siippfélagið íReykjavík hf
Málningarverksmidjan Dugguvogi—Símar 33433 og 33414
Systurkveðja:
Sigríður Krist-
björg Vigfúsdóttir
Fædd 27. marz 1932.
Dáin 7. ágúst 1975.
„Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti
signaður Jesú mæti."
syni frá Bæjum á Snæfjalla-
strönd, til Isafjarðar. Þá var litla
dóttir þeirra, er bar ömmunafnið
Guðný, aðeins 7 ára. Það var
ánægjulegt að sitja við fermingu
þessa einkabarns þeirra siðast-
liðið vor, njóta yls heimilisins, þar
sem kærleikurinn ríkti svo ljós-
lega, og vita að það var ekki
aðeins þann dag, heldur alla daga.
Systir min var mjög sérstæður
persónuleiki, en sótti lífsnautn
sína í að gefa og hjálpa. Þetta
þekktum við öll frá bernsku, og
Mér lánaðist að fá að sitja hjá
systur minni síðustu stundir
hennar og geta á lokastundinni
farið með þetta litla bænarljóð,
sem faðir hennar hefur vafalaust
kennt henni, eins og hann kenndi
mér það, er ég var lítið barn.
Systir min var fædd og uppalin
I Reykjavík, dóttir hjónanna Vig-
fúsar Jónssonar og Guðnýjar
Þórðardóttur, er bjuggu að
Völlum við Elliðaár, sem nú heitir
Bústaðablettur 10. Arið 1968
fluttist hún með eftirlifandi
manni sinum, Óskari Halldórs-
— íslenzku lögin
Framhald af bls. 14
Þegar ég ræddi við fólkið í Kanada rakst
jóg oft á fólk af íslenzkum uppruna, þó
ekki talaði það íslenzku. Eitt sinn þegar
ég vann að uppfærslu á Bachtónleikum,
sá ég að í söngskránni stóð að nafn eins
söngvarans væri Garth Gíslason. Ég fór
til hans og spurði hann hvort hann héti
ekki Garðar Gíslason og væri ættaður frá
Islandi. Hann svaraði því játandi en
hann talaði enga íslenzku. Þeim íslend-
ingum, sem ekki þekkja mig fyrir, finnst
svolítið skrítið að heyra allt í einu sungið
á íslenzku."
Þú hefur aðeins einu sinni sungið hér
á landi. Ætlar þú að halda tónleika hér á
næstunni?
„Ég vildi vona að mér gæfust fleiri
tækifæri til að koma til íslands, því
einhvern veginn leitar hugurinn alltaf
hingað heim. Á meðan ég hef dvalið
hérna að þessu sinni hefur islenzka út-
varpið tekið upp þátt með mér og sjón-
varpið hefur einnig tekið upp annan
þátt. Þá fer ég til Bandaríkjanna í haust
og syng á American-Seandinavian
Festival. Ég hef mikinn hug á því að
koma við hér á leiðinni og halda tónleika
hér. Þó langar mig allra mest til að fá
tækifæri til að koma fram með Sinfóniu-
hljómsveit íslands eða á listahátið í
Reykjavík.”
Við kveðjum Viktoriu að þessu sinni.
Okkur hefur orðið ljóst að hún hefur
með söng sínum og starfi við útvarp og
sjónvarp unnið ómetanlegt starf að
kynningu á Islandi. Vonandi fær hún
fleiri tækifæri til að heimsækja ættland
sitt og gefa okkur tækifæri til að hlýða á
söng sinn.
Áfmælis- og
minningar-
greinar
ATHVGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berasl blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á i
miðvikudagsbiaði, að beiast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstæU með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi eða bundnu máli. Þær
þurfa að vera vélritaðar og
með góðu línubili.
ooginn
af stolti