Morgunblaðið - 26.10.1975, Síða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. OKT0BER 19?5
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. OKTÓBER 1975
27

Útgefandi
Framkvæmdastjóri
Ritstjórar
Ritstjórnarfulltrúi
Fréttastjóri
Auglýsingastjóri
Ritstjórn og afgreiðsla
Auglýsingar
hf. Árvakur, Reykjavík.
Haraldur Sveinsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Þorbjörn Guðmundsson
Björn Jóhannsson.
Árni Garðar Kristinsson.
Aðalstræti 6, sími 10 100.
Aðalstræti 6, sími 22 4 80.
Áskriftargjald 800,00 kr. á mánuði innanlands.
í lausasölu 40,00 kr. eintakið.
Hvað er að gerast í þessu
þjóðfélagi? Þetta er
spurning, sem brunnið hef-
ur á vörum margra undan-
farna daga og vikur og ekki
að ástæðulausu. Ilvað er að
gerast? Fiskiskip í flestum
landshlutum sigla í höfn og
sjómenn krefjast breyt-
inga á fiskverði, sem lög-
lega kjörnir aðilar, þ.á m.
fulltrúar sjómanna, hafa
ákveðið. Námsmenn
þramma um götur og mót-
mæla skerðingu námslána
og töfum á greiðslu þeirra
á sama tíma og umtalsverð
kjaraskerðing hefur oróið í
landinu. Bandalag starfs-
manna rikis og bæja gefur
fulltrúum slnum í kjara-
dómi og kjaranefnd, sem
skipuð eru lögum sam-
kvæmt fyrirmæli um að
segja af sér og skipar jafn-
framt verkfallsnefnd. Op-
inberir starfsmenn hafa
ekki verkfallsrétt svo að
lesa má i þessa ákvörðun
dulbúna hótun um að þeir
muni taka sér verkfalls-
rétt, hvað sem lögum líði.
Fyrir nokkrum mánuðum
beitti forysta ASÍ sér fyrir
því, að löglega sett bráða-
birgðalög væru hunzuð.
Það er von að menn spyrji,
hvað sé að gerast í þjóðfé-
lagi okkar.
Fyrir nokkrum árum
birtist grein I hinu virta
brezka vikuriti Economist,
þar sem því var haldið
fram, að ekkert lýðræðis-
ríki gæti staðizt óðaverð-
bólgu af því tagi, sem við
íslendingar höfum haft
kynni af siðustu tvö árin,
lengur en í tvö ár. Að þeim
tíma liðnum mundi óða-
verðbólgan hafa þau áhrif,
að innviðir samfélagsins
byrjuðu að bresta. Um
tveggja ára skeið höfum
við íslendingar búið við
50% verðbólgu. Er spá-
dómur hins brezka blaðs
að koma fram? Er óðaverð-
bólgan að leiða til upp-
lausnar? Þetta eru alvar-
legar spurningar og okkur
ber að íhuga þær af fyllstu
alvöru. Með lögum skal
land byggja. Það er grund-
vallaratriði í okkar litla
samfélagi, að menn haldi
lögin. Innan þess ramma
hljóta umræður og deilur
um málefni líðandi stundar
að fara fram. Ef við brjót-
um þennan ramma, ef ein-
staklingar eða hagsmuna-
hópar taka lögin í sínar
hendur og fara sínu fram,
hvað sem lagasetningu eða
ákvörðunum rétt kjörinna
fulltrúa fólksins líður, er
stórkostleg hætta á ferð-
um. Ef okkur sýnist sú
hætta vera yfirvofandi
hljótum við öll að staldra
við og skoða hvar við stönd-
um.
Óðaverðbólgan hefur
vegið harkalega að lífskjör-
um almennings. Hraði
hennar hefur verið slíkur,
að engum hefur verið auð-
ið að halda í við hana. Óða-
verðbólgan hefur einnig
leikið fjárhag traustra
fyrirtækja mjög illa. Hún
hefur leitt til svo örra
kostnaðarhækkana, að fyr-
irtækin hafa með engu
móti getað fylgt á eftir.
Óðaverðbólgan hefur kippt
stoðunum undan helztu at-
vinnuvegum þjóðarinnar.
Kaupendur sjávarafurða i
öðrum löndum borga ekki
hærra verð fyrir fiskinn
bara vegna þess, að við get-
um ekki haft nægilega
góða stjórn á eigin málum.
Óðaverðbólgan hefur
brennt á báli sparifé lands-
manna og sjóði, sem með
engu móti hafa haldið í við
hana. Óðaverðbólgan gerir
ungu fólki illkleift að eign-
ast þak yfir höfuðið vegna
þess, að húsnæðiskostnað-
ur hefur þotið upp á við.
Þannig má lengi halda
áfram að telja upp hinar
hrikalegu afleiðingar 50%
óðaverðbólgu og að verð-
bólgan hafi hjálpað þjóð-
inni til að koma sér upp
margvíslegum eignum. Það
má vel vera, meðan verð-
bólgan hélzt innan skyn-
samlegra marka. En slíkar
staðhæfingar eru fyrir
löngu orðnar léleg fyndni.
Eru ekki dæmi þau, sem
fyrr voru nefnd um upp-
lausnareinkenni í þjóðfé-
lagi okkar merki um ör-
væntingu einstakra þjóðfé-
lagshópa frammi fyrir
verðbólgu, sem enginn
ræður við? Er ekki krafa
námsmanna um óskert
námslán, hvað sem efna-
hag þjóðarinnar líður,
merki um örvæntinu þessa
þjóðfélagshóps frammi fyr-
ir verðbólgunni. Má ekki
það sama segja um fiski-
mennina, opinberu starfs-
mennina og alla kröfugerð-
arhópana í þjóðfélaginu?
Nú heyrist ekkert lengur
nema kröfur og aftur kröf-
ur. Við verðum að taka
sjálf okkur taki og staldra
við.
, Ekkert skiptir meira
máli í efnahagsmálum Is-
lendinga en að ná verðbólg-
unni niður. Það tekst ekki
nema með samstilltu átaki
landsmanna allra, hags-
munaafla, Alþingis og rik-
isstjórnar. Þessir aðilar
verða að taka höndum sam-
an og ná samkomulagi um
róttækar aðgerðir, sem
duga til þess að stöðva
verðbólguvöxtinn. Við þol-
um ekki 50% verðbólgu í
eitt ár í viðbót. Kannski
eru þetta í raun og veru
mestu örlagatímar i sögu
þjóðar okkar á þessari öld.
Fyrir nokkru var frá því
skýrt í Morgunblaðinu, að
Seðlabankinn ihugaði út-
gáfu 10 þúsund króna seð-
ils. Hvað merkir það?
Erum við að komast á sama
stig og Þjóðverjar eftir
heimsstyrjöldina fyrri,
þegar peningum var ekið
um í hjólbörum? Þjóðin
verður að vakna til vitunar
um það, að í þetta sinn
bjargast málin ekki ein-
hvern veginn. Geir Hall-
grímsson, forsætisráð-
herra, vakti athygli á því í
stefnuræðu sinni á Alþingi
fyrr í vikunni, að raun-
verulega erum við nú í
mestu efnahagskreppu,
sem yfir þjóðina hefur
gengið frá því að hún hlaut
fullt sjálfstæði.
Hvað er að gerast
í þjóðfélagi okkar?
EINS OG MÉR SÝNIST
eftir GÍSLA J. ÁSTÞÓRSSON
VITRASTI maðurinn sem ég
hitti á ferðum minum i sumar
sagði mér i óspurðum fréttum
að siminn þarna i sveitinni hjá
honum væri opinn sex stundir
á dag ef ég man rétt, en að nú
væru einhverjir angurgapar
byrjaðir að reka áróður fyrir þvi
að hann yrði látinn ganga allan
sólarhringinn; „og ef þeim
tekst að berja þetta i gegn,"
sagði maðurinn ósköp rólega,
„þá er ég farinn."
Það er sjaldgæft að rekast á
mann sem þorir að þramma
svona beint upp á móti
straumnum og er hvorki að
leyna þvi fyrir sjálfum sér né
öðrum að hann kýs fremur að
eyða kvöldstundum sinum með
lappirnar uppi á borði og bók i
hönd heldur en við simaskvald-
ur við allskyns náunga sem
hefðu rétt eins getað hringt I
fyrramálið.
Ég hef stundum haft við orð
heima hjá mér þegar mest
hefur gengið á að ryksugan og
þvottavélin og hrærivélin væru
vissulega þarfaþing, en af
hverju fengjum við okkur ekki
lika simastúlku? Um daginn
byrjaði apparatið að garga
löngu áður en árrisulustu han-
ar voru einu sinni byrjaðir að
ræskja sig, og þegar ég staul-
aðist framúr æpti frávita kven-
persóna i eyrað á mér á
ískrandi ensku að London
þyrfti að segja við mig fáein
orð. Ég æpti á móti: Ollræs,
hér stend ég og get ekki
annað, þó að ég sé að visu
berrassaður.
Þegar ég og kvenpersónan
úti i London vorum búin að
öskra svona hvort á annað í
dragsúgnum fram eftir morgni
þá kom raunar á daginn að ég
var bara vitlaust númer.
Sorry, orgaði símastúlkan,
við ætluðum vist alls ekki að
tala við þig, mister Ástþórsson.
Orgað í
plasttrekt
Það er ekkert að vera sorry
útaf, emjaði ég: ég er búinn að
vefja gólfteppinu utan um mig
og er hættur að blána nema
rétt á tánum.
Siðan veinuðum við bless út
i tómið: tvær vitstola
manneskjur að orga ofan i
plasttrekt að við hefðum ekk-
ert að tala um.
Ofan á aðskiljanlegar raunir
af þessu tagi bætist siðan sú
staðreynd að siminn er orðinn
svo dýrt spaug að maður má
hafa sig allan við að framfleyta
honum. Ég botna raunar aldrei
i þvi hvað ég er að borga fyrir:
hvorki hvað mér ber með réttu
fyrir ársfjórðungsgjaldið mitt
(sem ég botna heldur ekkert i).
né hvern þremilinn ég hafi nú
gert af mér þegar hinn
mánaðarlegi giróseðill birtist t
dyrunum og ég fæ fimm
þúsund króna bakreikning á
baukinn ásamt með hinni
venjulegu hótun um lokun.
Ég skil til viðbótar hvorki
upp né niður i gataspjaldinu
sem þeir gauka að mér niðri á
simstöð þegar við erum búin
að lifa á rúsinulausum vatns-
graut í viku hér á heimilinu og
ég tölti til þeirra með lausnar-
gjaldið. Tölvur leika sér eflaust
að þvi að leysa þessar gata-
þrautir og verkfræðingur með
góðan reikningsstokk fær
væntanlega lika einhverja
meiningu útúr götunum, en
mér finnst bara eins og einhver
þarna niðurfrá hafi notað
spjaldið mitt fyrir nálapúða eða
að bæjarsimastjórinn hafi
marsérað um það á mann-
broddum, þó að mér sé það
óneitanlega hulin ráðgáta hvi i
ósköpunum maðurinn er að
gera þetta. Svo er talað um
„skref" á þessum herjans
reikningum þeirra, eins og
nokkur ærlegur maður vilji
liggja undir þeim áburði að
hann mali i skrefum.
Skrafskref? Það er ekki einu
sinni hægt að bera þennan
óskapnað fram.
ÞAÐ er auðvitað ekki þeim á
Simanum að kenna hvað sim-
inn er orðinn þurftafrekur: þeir
eru læstir inni i gangrima-
hjólinu rétt eins og við hin og
mega rétt eins og við hin
hlaupa i blóðspreng til þess að
hanga i skottinu á vitleysunni.
Það sem kostar þúsund krónur
i þessari viku getur rétt eins
kostað tvö þúsund krónur i
þeirri næstu, að viðbættum
þessum venjulegu bjargráða-
prósentum sem þeir eru svo
natnir við að finna upp i
Stjórnarráðinu.
Maður getur stundum varla
lesið nafnið á vörunni: það er
búið að klina svo mörgum
verðmiðum á hana. Maður
kemur að afgreiðslufólkinu
kófsveittu við að verðmerkja
vörur upp á nýtt og verslunar-
stjórar eru undantekningarlitið
með rosabauga kringum aug-
un. Á siðustu tannkremstúp-
unni sem ég fjárfesti i var nafn-
ið algjörlega horfið undir verð-
miðana; hún hét einfaldlega
46.40. 63,80. 81.10 og
18.274,50. Sú tala var að vísu
prentvilla að þeir sögðu við
kassann þegar ég kom þangað
með ávisanaheftið spennt upp
á gátt.
Þú ert varla svo vitlaus.
sagði kassastúlkan góðlátlega,
að halda að tannkrem sé kom-
ið upp i átján þúsund krónur.
Þú ert varla svo vitlaus,
svaraði ég jafn góðlátlega. að
halda að það eigi ekki eftir að
komast það.
I einni versluninni sem ég
kem stundum i virðist mér ég
oftast koma að einni stúlkunni
ýmist klifandi upp um hillurnar
að hækka verðið á tómatsós-
um ellegar hún er stödd bakvið
kartöflurnar að útskýra fyrir
gamalli konu hversvegna sinn-
epsglasið, sem kostaði 134
krónur þegar gamla konan
kom inn um dyrnar, hefur rokið
upp i 187 krónur á meðan hún
var að taka upp budduna sína.
Það varð uppskerubrestur í
Hondúras, 'uldrar stúlkan dap-
urlega og horfir meðaumkunar-
augum á gömlu konuna.
Aumingja Hondúrarnir, and-
varpar gamla konan. Sautján
uppskerubrestir á einu ári.
Siðan staulast hún út sinn-
epslaus, en stúlkan þýtur aftur
upp i háloftin.
Það er semsagt atls ekki
þeim á Simanum að kenna þó
að maður stynji upp á siðkastið
þegar maður sér reikningana
frá þeim: Dýrt er drottins orðið
— eða eins og maður á vist að
segja núna: Dýrt er drottins
skrefið. Það er heldur ekki
þeim að kenna þó að London
hringi um miðja nótt til þess að
tilkynna manni að þeir hafi
ekki ætlað að hringja. Hvort-
tveggja er bara I samræmi við
þann hraðakstur gegnum lifið
sem við höfum gengist undir
að iðka nær möglunarlaust.
Vitri maðurinn sem ég
nefndi i byrjun er undantekn-
ing. Hann véfengir þá kenn-
ingu að veröldin muni hætta
að snúast þó að menn séu ekki
á simavakt allan sólarhringinn.
Hann heldur þvi þvert á móti
fram að veröldin mundi vera til
muna manneskjulegra pláss ef
menn áræddu bara að tylla
hælunum upp á borð annað
slagið.
Hann verður ofurliði borinn
eins og nærri má geta og fær
tuttugu og fjögra stunda sima-
skvaldursþjónustu i höfuðið,
hvernig sem hann lætur. Menn
munu brigsla honum um kenjar
og sérvisku og svo munu þeir
segja eins og alltaf að þróunin
verði að fá að hafa sinn gang;
og einhverjir þarna i sveitinni
munu ennfremur verða til þess
að kalla það misrétti og kúgun
að þeir fái ekki að lifa við sama
gauraganginn og fólkið i þétt-
býlinu.
Mér virðist sem enginn mað-
ur komist upp með það lengur
að vilja helst ekki verða hringl-
andi vitlaus.
Reykj aví kurbréf
t» ♦♦♦♦♦<
Laugardagur 25. október
Aróðursstyrjöld
Umheirhurinn hefur verið
blessunarlega laus við hernaðar-
átök á landamærum Kína og
Sovétríkjanna frá því á árinu
1969, þegar sveitir úr herjum
þessara ríkja börðust við Uzzuri
og Amur fljótin, og í landa-
mærahéruðum i Sinkiang.
í stað hernaðarátaka hef-
ur áróðursstyrjöld geisað milli
þessara stórvelda, og má segja
að hún hafi hafizt að ráði á
fimmtíu ára afmæli kín-
verska kommúnistaflokks-
ins 1. janúar 1971, þegar kín-
versk blöð lýstu leiðtoga
Sovétríkjanna „svikara" við mál-
staðinn, og „alþjóða stormsveitar-
menn, er stæðu gegn Kína, gegn
kommúnisma og gegn þjóðinni".
Hafa þjóðirnar siðan skipzt á
ásökunum, og birtast þær oftast í
greinum frá fréttastofum ríkj-
anna, Novosti og Hsinhua. Þannig
er skýrt frá því f Sovétrikjunum í
nóvember 1973 að kinversk yfir-
völd reki stefnu, sem nálgist
þjóðarmorð á ýmsum þjóðarbrot-
um, og því haldið fram að ýmsum
þjóðarbrotum hafi verið útrýmt.
Einnig hafi uppreisnir þjóðar-
brota í Sinkiang, Innri Mongólíu,
Tibet, Szechwan, Hainan og
Yunnan hérúðum verið bældar
niður af mikilli hörku og við
mikið mannfall.
Dagblað alþýðunnar í Peking
svaraði þessari árás strax eftir
áramótin 1974, þar sem því er
haldið fram að mikil ólga ríki I
Sovétrikjunum vegna almennrar
andstöðu gegn valdaklíku endur-
skoðunarsinna, og þessir nýju
Rússakeisarar sitji því á púður-
tunnu. Þá getur Dagblað alþýð-
unnar þess að ein milljón manna
sitji i haldi í fangabúðum í Sovét-
ríkjunum og að andófsmenn séu
lokaðir inni í geðveikraspítölum,
þar sem þeim séu gefin lyf, er
eyðileggi geðheilbrigði þeirra.
Það er einungis á heimavelli,
sem mörkin eru skoruð i þessari
hugmyndadeilu Kína og Sovét-
rikjanna, því hvort ríkið sakar
hitt um afskipti af málefnum ann-
arra rfkja, og þá sérstaklega mál-
efnum ríkja þriðja heimsins.
í fréttabréfi Novosti nr. 21
(134) birtist grein úr Pravda eftir
M. Yakovlev um „árasarstefnu"
kínversku stjórnarinnar. Þar
segir meðal annars svo í lauslegri
þýðingu:
„Kina sendir njósnara sina,
vopn og áróðursrit til Thailands,
Indónesíu og annarra Asíurikja,
og styður samtök Maóista þar. Að
kynda undir klofningi, grafa und-
an samstöðu og sundra þjóðlegum
og framfarasinnuðum rikisstjórn-
um bæði í Asíu og öðrum heims-
hlutum eru nokkur þeirra bragða,
sem Peking beitir tíl að koma
fram árásarstefnu sinni í utan-
rikismálum. Þetta sanna
hernaðaraðgerðir Kina í fyrra á
Paracel og Spratly eyjunum. I dag
má sjá flokka kínverskra her-
manna dulbúna sem „vegavinnu-
flokka" í Nepal og í Laos. Vest-
rænir fjölmiðlar segja að íbúarnir
kalli þá réttilega hernámsliða.
Núverandi leiðtogar Kína gera
einnig kröfur um veruleg land-
svæði í Mongólíu, Kóreu, Japan
og Sovétríkjunum. Eftir því, sem
næst verður komizt, er heildar
landsvæðið, sem kínverskir leið-
togar hafa gert kröfur til undan-
farna tvo áratugi um það bil 3,2
milljónir ferkílómetra, eða á við
þriðjung alls landsvæðis Kína.
Eins og aðgerðir Pekingstjórnar-
innar sanna, þá tengja Maóistar
framkvæmd yfirgangsstefnu
sinnar tilraunum til að spilla enn
ástandinu og breyta landamærum
í Asíu, og baráttunni gegn Sovét-
ríkjunum, sem hafa forgöngu um
að viðhalda friði og almennu
öryggi i þeim heimshluta.“
„Flá nautið
þrisvar,,
Hsinhua er engu vægari í
dómunum um sovézk yfirvöld. I
blaði fréttastofunnar nr. 6323
birtist til dæmis ítarleg grein um
„risaveldið og risa-
arðræningjann" Sovétríkin. Þar
segir í upphafi: „Sovézki sósíal-
imperialisminn er, eins og hitt
risa-veldið, risa-arðræningi þriðja
heimsins." Eru Sovétríkin sökuð
um að arðræna ríki þriðja heims-
ins með okurlánum í formi efna-
hags „aðstoðar". Þessi rfki fái
keyptar dýrar framleiðsluvörur
frá Sovétríkjunum með okurlána-
kjörum, eða þá að Sovétríkin taki
hráefni viðkomandi ríkis upp í
greiðslu á allt of lágu verði.
I þessu sambandi vitnar blaðið í
orð Lenins, sem sagði um fé-
græðgi heimsvaldasinna að þeir
reyndu að „flá nautið tvisvar“.
Staðreyndin er sú, segir Hsinhua,
að sovézku sósíal-imperialistarnir
eru I dag að reyna að flá nautið
TllBftðÍT
þrisvar: I fyrsta lagi neyða þeir
viðskiptarikin til að kaupa úreltar
en rándýrar vélar og tæki. 1 öðru
lagi neyða þau þessi rfki til þess
að greiða skuldir sínar með hrá-
efnum og iðnaðar- og landbúnað-
arvörum á niðurpíndu verði eða
hörðum gjaldeyri. I þriðja lagi
setja þau mjög hörð skilyrði fyrir
lánum sínum.
Fyrst skulum við líta á sölu á
úreltum sovézkum vélum með
lánakjörum, segir Hsinhua. Þegar
lán eru veitt setja sovézku endur-
skoðunarsinnarnir venjulega þau
skilyrði að lántökuríkið verji
þeim til kaupa á sovézkum vélum
og búnaði. Með öðrum orðum, lán-
in eru veitt í formi úr sér geng-
inna véla. Allir vita að sovézkar
vélar eru lélegar að gæðum, en
dýrar í verði, oft 20% til 30%
dýrari en gengur á heimsmarkaði.
Blaðið segir að sovézkir endur-
skoðunarsinnar séu leiknir í að ná
sér í hráefni með þvf að fram-
lengja lánin, og þessi hráefni fái
þeir á verði, sem er 10%, 15% og
jafnvel 30% undir heimsmarkaðs-
verði. Á þennan hátt hafi Sovét-
ríkjunum tekizt að ræna gffurleg-
um verðmætum frá þróunarlönd-
unum.
Máli sfnu til stuðnings segir
Hsinhua að þegar styrjöld Araba
og Gyðinga brauzt út 1973, hafi
sovézkir endurskoðunarsinnar
reynt að neyða Egypta til að fall-
ast á vopnahlé með því að stöðva
vopnasendingar til þeirra, og
krefjast á sama tíma 80 milljón
dollara greiðslu í vexti af sovézk-
um lánum. Þá segir blaðið enn-
fremur að þegar gifurleg flóð
urðu í Bangladesh árið 1974 hafi
sovézku endurskoðunarsinnarnir
lagt það helzt af mörkum að
krefja þarlend yfirvöld um end-
urgreiðslu á 200 þúsund tonnum
af hveiti, sem Sovétríkin höfðu
áður lánað þangað.
„Himneskt
keisaraveldi”
Þettá sagði Hsinhua, og er nú á
ný komið að Novosti. I fréttabréfi
nr. 23 (292) skrifar I. Verigin
um nýja bók, sem gefin hef-
ur verið út i Moskvu, og fjallar
um utanríkisstefnu Kína.
Nefnist bókin á ensku „The
Foreign-Policy Concepts of
Maoism (Legal Aspects)",
og er að sögn greinarhöfund-
ar verk prófessora og kennara
við háskóla sovézku utanrfkis-
þjónustunnar, vísindamanna,
starfsmanna þjónustunnar og
annarra stofnana. Segir höfundur
að bókin fletti ofan af utanrfkis-
aðgerðum núverandi leiðtoga
Kína, sem með því að endurvekja
og efla það álit kínversku keisar-
anna að umheimurinn væri þeirra
„Himneska keisaraveldi" (Tien
Chao), sem snerist um Kfna, um-
lukt hlýðnum undirsátum, vilji
koma á ringulreið og spilla á-
standinu f heiminum í þeirri trú
að það hjálpi til að uppfylla stór-
veldisdrauma þeirra.
Til að gera Novosti þau skil í
stuttu máli, sem unnt er, skal hér
lokst vitnað f kafla úr þremur
fréttabréfum.
1 bréfi nr. 23(292) ritar Albert
Javahki grein um „nýja stjórnar-
skrá Kína“, og segir þar meðal
annars að samanburður á núgild-
andi stjórnarskrá og þeirri frá
1954 sýni að sú nýja gangi mjög á
réttindi og frelsi kínverskra borg-
ara. Á sama hátt og stjórnarskrár
borgaralegu rfkjanna gangi sú
kfnverska ekki lengra en að lýsa
yfir réttindum og frelsi borgar-
anna, en minnist ekki á það
hvernig þessi réttindi skuli
tryggð. Nýja stjórnarskráin sé þvf
and-þjóðleg og and-lýðræðisleg
stjórnarskrá.
„Þjóðfélags- og efnahagsstefna
Mao Tse-tungs hefur algjörlega
snúizt gegn lífshagsmunum kín-
versku þjóðarinnar,” segir
Javahki. Hún sýnir ekki fram á
þróunarmöguleika Kfna eftir
sósialiskum leiðum og er f and-
stöðu við grundvallarreglur
sósíalisma. Þar liggur meinsemd-
in, og þess vegna er stjórnarskrá-
in dauðadæmd.
Fram er haldið í bréfi nr. 31
(300), en þar segir: „Blindaðir af
þröngri eiginhagsmunastefnu,
sem miðar að því að hrifsa öll völd
í landinu og flokknum, hafa full-
trúar Maó Tse-tungs, eftir að hafa
svikið Marxisma-Leninisma, kom-
ið því til leiðar að kommúnista-
flokkur Kfna í núverandi mynd er
ekki lengur sá flokkur, sem gegna
ætti forustuhlutverki hjá verka-
lýð landsins. Kommúnistaflokkur
Maóista er ekki fær um að marka
heilbrigða stjórnmálalínu til að
þjóna grundvallarhagsmunum
kínversku þjóðarinnar og fram-
faraþörfum landsins. Aðgerðir
Maóistaklíkunnar eru i algjörri
andstöðu við þessa hagsmuni og
þarfir þjóðarinnar.
Loks er svo f bréfi nr 34 (303)
komizt að þeirri niðurstöðu að
langt sé frá því að kenningar og
stefna Maóisma varði aðeins Kína
sjálft. Þess vegna sé nauðsynlegt
að berjast af alhug gegn Maóisma.
Þessi barátta er alþjóðleg, segir í
fréttabréfinu, þar sem um er að
ræða baráttu gegn alvarlegri
hættu, er steðjar að mannkyni,
baráttu til varnar hagsmunum
friðar og sósialisma.
„Hunang á vör
— morð í hjarta
Svo mörg voru þau orð. Siðasta
kveðjan, sem hér verður birt, er
svo tekin úr blaði Hsinhua jr.
6316. Þar er birt grein úr Dag-
blaði alþýðunnar í Peking, og
fyrirsögnin er: „Hunang á vör —
morð i hjarta“. Fer blaðið þar
hörðum orðum um alla framkomu
Sovétríkjanna gagnvart Egyptum,
og segir að þar hafi Sovétríkin
notað „aðstoð“ sfna, þá sérstak-
lega „hernaðaraðstoð", til að
seilast til yfirráða og afskipta af
innanríkismálum landsins. Sýni
þessi afskipti greinilega hvernig
sovézkir endurskoðunarsinnar
séu yanir að undiroka önnur rfki
með því að notfæra sér erfiðleika
þeirra. Kjarni greinarinnar kem-
ur f lok hennar, en þar segir svo:
„Til eru sannir og falskir vinir,
en reynslan getur kennt að
þekkja þá sönnu frá þeim fölsku.
Þegar Maó formaður svipti hul-
unni af þeim heimsvaldasinnum,
sem aðeins þóttust hafa samúð
með Kína í styrjöldinni við Japan,
sagði hann: „Þess konar vinum
verður að skipa í flokk með Li
Lin-fu, forsætisráðherra á valda-
timum Tang-ættarinnar, er varð
alræmdur sem maðurinn „með
hunang á vör, og morð í hjarta".
Sovézku sósial-imperialistarnir i
dag þykjast hafa samúð með
Egyptum og öðrum þjóðum þriðja
heimsins, en staðreyndin er sú að
þeir eru falskir vinir með „hun-
ang á vörum, og morð i hjörtum";
þeir eru andbyltingarsinnaðir
falsarar, hættulegri en yfirlýstir
fjandmenn.“
Þá segir ennfremur í blaði
Hsinhua um heimsyfirráðastefnu
Sovétríkjanna: „Risaveldin tvö,
Sovétríkin og Bandaríkin, eiga í
ákafri baráttu um forustuhlut-
verkið i heiminum. Hvergi rikir
friður þar sem þessi átök eiga sér
stað. Sovézku endurskoðunar
sósíal-imperialistarnir eru sér-
staklega gráðugir, og fálmarar
þeirra teygja sig út um allt.
Miklar breytingar hafa orðið f
Suðaustur-Asfu. Með stuðningi
þjóða um allan heim hefur hetj-
um Indókína, eftir langa og vaska
baráttu, loks tekizt að sigrast á
bandarisku heimsvaldasinnunum
og neyða þá til að hrökklast frá
Indókína. Sovézku endurskoð-
unar sósfal-imperialistarnir gripa
þetta tækifæri og reyna á allan
hátt að smCygja sér inn í þennan
heimshluta til að yfirtaka hlut-
verk Bandarfkjanna. Þetta minn-
ir á gamalt máltæki, sem segir:
„Að hleypa tígrisdýrinu inn urn
bakdyrnar meðan úlfurinn er
hrakinn út um framhliðið1'.
Blaðið segir að mikið sé um
náttúruauðlindir i Suðaustur-
Asíu, auk þess sem þessi heims-
hluti sé hernaðarlega mjög mikil-
vægur. Þess vegna lfti nú sovézkir
endurskoðunarsinnar Suðaustur-
Asíu girndaraugum, reiðubúnir
að gleypa heimshlutann í einum
bita. Valdaútþensla þeirra i Suð-
austur-Asíu sé örlagarfkt spor í
áttina að drottnun á Indlandshafi,
á Kyrrahafi, og yfir öllum heimin-
um.