Morgunblaðið - 19.12.1975, Side 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 19. DESEMBER 1975
Afastrákur
Eftir Ármann Kr. Einarsson
Teikningar: Þóra Sigurðardóltir
ekkasog, Hann reyndi ekki að losa tökin,
og sagði ekki heldur neitt, en strauk
sefandi um hnakka og herðar Nonna
litla. Kannski fannst litla kútnum best að
grúfa sig í hálsakot, meðan hann væri að
jafna sig.
Afi bar Nonna heim að húsinu. Enn
ríghélt litli hnokkinn sér um háls afa síns
og hreyfði sig ekki. Eftir drykklanga
stund losaði hann loks tökin, lyfti grát-
bólgnu andlitinu oghvíslaði:
Pabbi!
Já, nefndu mig, ef þér liggur lítið við,
svaraði afi lágt, líkt og í trúnaði. Um leið
þrýsti hann Nonna litla að sér eins og til
merkis um, að hjá honum gæti hann
ævinlega leitað skjóls og öruggrar
verndar.
Upp frá þessu greip Nonni ætíð til
töfraorðsins, ekki einungis ef honum
fannst mikið við liggja, heldur einnig í
tíma og ótíma.
SÖGULOK
Hvað sjálfan mig varðar, þá ligg ég okki á
neinum Jevndarmálum gagnvarl konunni
minni.
Vinir í lífi og dauða
EINU SINNI VORU TVEIR MENN,
sem voru svo miklir vinir, að þeir unnu
hvor öðrum eið að því, að þeir skyldu
ekki skilja í lífi né dauða. Annar þeirra
varð ekki gamall, og nokkru eftir að hann
dó, bað hinn sér stúlku, fékk jáyrði
hennar og ætluðu þau síðan að gifta sig.
— Þegar þau buðu til brúðkaupsins, fór
brúðguminn sjálfur út í kirkjugarðinn,
þar sem vinur hans hvíldi, barði á leiðið
og kallaði á hann. — Nei, hann kom ekki.
Hann barði aftur og kallaði hærra en
áður, að hann skyldi koma, því hann
þyrfti að tala við hann. Loksins heyrði
hann eitthvert þrusk og síðan kom hinn
dauði upp úr gröfinni. „Það var gott að
þú komst, vinur“, sagði brúðguminn, „ég
er búinn að standa hér lengi og kalla á
þig“-
„Æ ég var svo langt í burtu héðan“,
sagði sá dauði, „svo ég heyrði ekki
almennilega til þín, fyrr en í síðasta
skiftið“.
„Já, ég kallaði nú á þig af því, að í dag
er ég að gifta mig“, sagði vinur hans, „og
þú manst sjálfsagt, að okkur talaðist svo
til, að við skildum vera hvor við annars
brúðkaup". — „Ég man eftir því“, sagði
vofan, „en þú bíður kannske svolítið, því
ég þyrfti helst að laga mig aðeins til, eftir
að hafa verið dauður svona lengi, ég er
svei mér ekki hæfur í brúðkaupsveizlu".
Hinn hafði nauman tíma, því það var
beðið eftir honum; það átti að fara að
halda af stað til kirkjunnar, en svo varð
að láta drauginn hafa svolítinn tíma til
þess að laga sig til og búa sig og var
honum fengið herbergi og lánuð kirkju-
föt, því hann varð að fara til kirkju, eins
og hinir.
Jú, sá dauði var með í för, bæði til
kirkju og heim aftur, og þegar brúð-
kaupsveizlan fór að líða að endalokunum,
vildi hann kveðja og fara sína leið. En
vegna gamallar vináttu vildi brúðgum-
inn fylgja honum til grafarinnar aftur.
Og þegar þeir voru á leiðinni þangað,
spurði brúðguminn, hvort hinn hefði
ekki séð margt einkennilegt og merki-
legt, sem gæti verið gaman að vita um.
„O, jú, það hefi ég nú“, sagli hinn dauði,
„margt og mikið hefi ég séð“, sagði hann.
„Gaman væri að sjá það allt“, sagði brúð-
guminn, „mér myndi þykja gaman að
fara með þér Iíka“, sagði hann.

Vonandi þarf hún ekki að sjá
eftir þvf að hafa gifzt skurð-
lækni.
ina.
Maðurinn yðar þolir ekki
neinn hávaða. Lokið gluggum
og hurðum og talið sjálfar sem
allra minnst.
IVlóðir hennar: — Ef dóttir
mfn giftist vður, verður það
minn bani.
Hann: — Má ég trevsta þvf?
X
— Ég datt f tjörn í gær og
var nærri drukknaður.
— Hvað, kanntu ekki að
svnda?
— Jú, en það stóð skilti hjá
tjörninni og á þvf stóð:
„Bannað að synda í tjörninni".
X
Frænkan: — Ef ég má kvssa
þig, Villi minn, skal ég gefa
þér 10 krónur.
Villi: — Tfu krónur. Nei, ég
verð að fá meira fvrir það en
að taka inn lvsi.
V_______________________________
— Mvndirðu gráta, ef ég
dæi?
— Já, þú veizt hvað ég þarf
Iftið til þess að fara að gráta.
X
Frúin: — Ég sá að pósturinn
kvssti þig í morgun. 1 fvrra-
málið tek ég sjálf á móti póst-
inum.
Dóttirin: — Það er ekki til
neins. Hann kvssir enga nema
mig.
X
— Það væri gaman að vita,
hvað maður á marga ættingja.
— Fáðu þér sumarbústað, þá
kemstu að því
Meö kveöju frö hvrtum gesti Jóhanna Kristjóns
3
Hann sá að Parsons einblfndi á
hann, sennilega var hann að
hugsa um það sem hann kallaði
vera sitt aðaláhugamál og um það
hvað gæti verið f koffortunum.
En koffortin voru full af gömlum
bókum.
Skápurinn var tómur og hvergi
neitt að sjá. Hér var allt hreint og
strokið eins og annars staðar f
húsinu. Frú Parsons hafði vissu-
lega verið mikil fyrirmvndarhús-
móðir hugsaði hann.
— Klukkan er nú hálf ellefu,
sagði Burden eftír að hafa pfrt
augun á úrið sitt. — Sfðasta lest
kemur ekki fyrr en klukkan eitt.
Það gæti verið hún kæmi með
þeirri ferð.
Parsons sagði þvermóðskulega.
— Hún m.vndi ekki fara neitt með
lestinni.
Þeir gengu niður aftur og námu
staðar á leiðinni til að skrúfa per-
una aftur f loftið f svefnherberg-
inu. A stígapallinum staldraði
Parsons sfðan við og hugsaði með
sér hversu óvenjulega þung og
myrk stemning rfkti f þessu húsi,
þrátt fvrir allan þrifnaðinn. Þó
fannst honum að með ögn bjart-
ari litum og betri iýsingu hefði
mátt gera þetta að ósköp skikkan-
legu heimili. Meðan þeir gengu
niður var hann sfðan að hugsa um
konuna sem bjó hér og var alla
daga niðursokkin f að vinna
heimilisverk og áhugi hennar
virtist við það eitt bundinn að fá
húsgögnin til að anga af bóni og
dusta hvert rvkkorn sem settist
hér á.
— Ég veit ekki hvað ég á að
gera, sagði Parsons.
Burden fýsti engan veginn að
ganga aftur inn f borðstofuna
með risahúsgögnunum forljótu
og þar sem teið var nú löngu orðið
kalt f bollanum. Nú hlaut konan
hans að vera komin úr kvik-
mvndahúsinu.
— Þér gætuð nú hringt til
kunningja hennar f söfnuðinum,
sagði hann og mjakaði sér f átt til
dyra. Parsons hefði bara átt að
vita hvað þeir fengu margar til-
kvnningar um konur sem höfðu
horfið — og hversu fáar þeirra —
örfáar þeirra fundust dauðar úli
á akri eða inni f skógi eða niður-
bútaðar í kofforti. . .
— Á þessum tfma kvölds?
Parsons leit hneykslaður á
hann eins og það væri fastur vani
hans að hringja ekki neinn upp
eftfr klukkan nfu á kvöldin og út
af slíkum vana mátti ekki einu
sinni bregða f nevð.
— Fáið vður svefntöflu og reyn-
ið að sofa, sagði Burden. — Ef
eitthvað kemur upp á er yður
guðveikomið að hringja til mfn.
En sem stendur er eiginlega
ekkert meira sem við getum gert.
Þér fáið strax tflkynningu frá lög-
reglunni. ef við fréttum eitthvað.
— Hvernig verður þetta f fvrra-
málið?
Ef hann hefði verið kvenmaður
hefði hann beðíð mig að vera um
kyrrt, hugsaði Burden. Hann
hefði gripið f mig og sagt: Þér
megið ekki skilja mig eftir.
— Ég Ift vlð hjá vður á leiðinni
á stöðina, sagði hann.
Parsons iokaði ekki útidyrun-
um íyrr en Burden var kominn
hálfa leið eftir götunni. Hann leit
einu sinni um öxl og greindi fölt
og kviðafullt andlitið f daufri
birtunni úr forstofunni. Hann var
sjálfur dálftið vandræðalegur og
ráðvana, vegna þess að honum
hafði ekki tekizt að hughreysta
manninn né á neinn annan hátt
að verða honum að liði.
Göturnar voru auðar og
þögular, og þessi djúpa þögn sveif
yrir eins og er f litlum bæjum úti
f sveitinni á kvöldin. Kannski var
hún á leiðinni frá járnbrautar-
stöðínni og gekk hratt og var
áhyggjufull yfir þvf að hafa ekki
látið manninn sinn vita af sér og
var nú I óða önn að sjóða saman
einhverja trúverðuga sögu,
hugsaði Burdcn.
Það var krókur en engu að sfður
gekk hann að horninu á Tabard
Road og skimaði upp f High
Street. Héðan sá hann alla leiðina
til Stowerton Road þar sem
sfðustu bflarnir voru að fara frá
bflastæðinu fyrir framan The
Olive and Dove. Torgið var mann-
laust ekki aðra að sjá f mílu
fjarlægð en unga elskendur á
brúnni. Meðan hann stóð þarna
kom bftlinn frá Stowerton akandi
og hvarf brátt niður fyrir hæðina.
Unga elskendaparið hljóp f áttina
að stoppistöðinni og bfllinn ók
aftur af stað án þess að nokkur
stigi út. Burden andvarpaði og
gekk heimleiðis.
— Hún er ekki komin, sagði
hann við konuna sfna.
— Það ER nú skrftið Mike,
sagði hún. Eg hefði haldið að hún
væri sfðasta manneskja f heimin-
um sem myndi stinga af með
öðrum mannl.
— Hún er kannski ekki sérlega
þckkileg á að Ifta?
— Ekki vil ég segja það, sagði
Jean kona hans. — Hún Iftur út
fyrir að vera ósköp sómakær.
Alltaf f lághæluðum skóm og
notar ekki neitt til að snyrta sig
með. Hversdagsleg hárgreiðsla,
en hrein og viðkunnanleg. Þú
veizt hvað ég meina. Auk þess