Morgunblaðið - 21.02.1976, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. FEBRUAR 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraeEKS,e
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Hann hafði ákveðið að ferðast um
Israel allt til Haifa við Miðjarðarhafið
því að hann hafði lengi langað til að
kynnast því sögufræga landi Hann vissi
að Fálkinn átti að koma við í Haifa í
næstu ferð og þá ætlaði hann að gefa sig
fram á ný. Þá mundi hann hafa vaxið að
vizku og vexti, og þá ætlaði hann að
heilsa brytanum á sérstæðan og spenn-
andi hátt. Hann ætlaði að halda honum
föstum með annarri hendinni á meðan
hann hellti úr heilum pakka af þvotta-
efni undir skyrtuna hans og segði frá
ýmsu því sem hann hefði kynnzt í Israel.
Hann hafði hlakkað mjög til þessara sam-
funda.
En nú Iá hann hér norskur sjómaður í
ofviðri eyðimerkurinnar, þyrstur, soltinn
og fjárvana. Hann var úrræðalaus og
örmagna. Hann skalf, eins og hrísla, og
hafði engan þrótt til að setjast upp. Ef til
vill iðraðist hann þess að hafa strokið.
María sá að honum lá við gráti.
Svo tók María að segja honum frá því
þegar hún hafði orðið að flýja. Og það var
frá landinu þínu, Noregi. „Viltu kannski
ekki hlusta á það, Óskar?“
„Jú“ svaraði hann, en svo lágt, að það
heyrðist varla.
Síðan hóf María frásögn sína:
„Fólkið mitt hafði lengi verið á flótta,
— þú skilur, — við erum Gyðingar. Og
Gyðingar áttu þá hvergi griðastað eins og
þú áreiðanlega veizt, og menn hötuðu
okkur. En verstir allra voru þó Hitler og
hermenn hans. Hitler ætlaði að drepa
okkur, alla Gyðinga, sem hann gat náð í.
Foreldrar mínir voru þýzkir en þeim
hafði tekizt að flýja frá Þýzkalandi og
lentu loks til Noregs. En svo kom
styrjöldin — einnig þangað. Þá reyndu
foreldrar mínir að flýja til Svíþjóðar, en
afi var kominn þangað áður. Það er hann
sem sefur þarna á asnaskinninu. Við
systkinin vorum tvö, bróðir minn og ég,
og bæði kornung. Við vorum alveg eigna-
laus, áttum ekki neitt af neinu. Jú eitt
áttum við, — það voru dýrmætir eyrna-
lokkar. Mamma sagði að við skyldum
selja þá þegar við kæmum til Svíþjóðar,
svo að við hefðum eitthvað til að lifa af.
Hún faldi þá því mjög vel annan í nasa-
holu minni, en hinn í nasaholu bróður
míns litla, Arons. En svo vorum við skilin
hvert frá öðru.
Það gerðist við landamærin, ef ég man
rétt. Þar var skógur og þoka. Við hlupum
og hlupum, eins og við ættum lífið að
leysa svo að ég fékk blóðbragð í munn-
inn. Svo komumst við mamma loksins í
öruggt skjól, og þar var einhver sem
grét. Mér var gefið vatn að drekka, og
þar var einhver sem gaf mér líka súkku-
laði. En pabbi og Aron litli komu ekki.
Þeir voru teknir höndum. Og um það bil
ári seinna dó mamma í Svíþjóð.
Seinna komst ég að því að hermenn
Hitlers höfðu drepið pabba. En hvað um
Aron litla bróður minn varð, hef ég
aldrei heyrt síðan.
Hann var aðeins þriggja ára þá vesa-
lingurinn litli og áttaði sig ekki á neinu
sem þá gerðist. Ef til vill er hann ein-
hvers staðar á lífi. Ef til vill hefur hann
verið sendur á barnaheimili. Ef til vill á
hann enn þá skartgripinn, eyrnalokkinn.
Og hver veit, nema ég finni þá aftur
bróður minn, einhvern góðan veðurdag?
Já, hver veit, nema ég eignist hann
aftur?
Nú hafði Óskar náð sér lítið eitt á ný og
risið upp við dogg. Hann horfði hljóður
og undrandi á Maríu, sem tók stakan
eyrnalokk upp úr lítilli buddu, sem hún
bar í brjóstvasa sínum. Hann var rauður
sem blóð og líktist stórum regndropa að
lögun. Hann ljómaði fagurlega í daufri
birtunni, sem var í tjaldinu.
„Hefurðu nokkurn tíma séö svona
fallegan eyrnalokk?“ spurði hún.
„Nei, aldrei,“ svaraði hann.
vUP
MORödNf
KAFF/NO
Hvcrnig er sólsetrið hér um
slóðir?
Eg skil nú ekki þessa gjöf, sem
forstjórinn færði mér í morg-
un, — hefði það verið skamm-
bvssa — hefði ég skilið það.
Þetta er revndar allt sök kon-
unnar minnar: Ég vildi revna
hvort mér myndi takast að
græða meiri peninga en hún
gæti eytt.
Nei, okkar hjónaband hefur
verið áfallalaust. — En ég held
hann hafi aldrei glevmt einni
skólasvstur sinni sem lauk
barnaprófinu um leið og hann.
Eg kom ekki til að hitta hann
Lilla þinn, — heldur þig sjálfa.
Viltu ségja verkstjóranum að
ég komi um leið og tfkin fari f
gang.
Arfurinn í Frokklondi
L_____________________________________4
3
nokkrar sekúndur að átta sig á að
hún var að fara fram á að hann
kveikti í fyrir hana. Hann tók
kveikjara úr vasa sfnum og
kveikti f fvrir hana. Hún sogaði
að sér revkinn, hallaðj sér aftur
og dæsti af vellfðan.
— Þakka vður fyrir. Elginlega
revki ég aldrei, en ég er orðin svo
hundleið á að bfða eftir honum
hróður mínum, að mér fannst
aiveg tifvalið að ræna einni af
sfgarettunum hans.
Naktir handleggirnir voru sði-
brúnir og hún angaði af léttu og
aðlaðandi ilmvatni.
— Það var nú ekkcrt, ég er
feginn að geta orðið að liði.
Eins og oftar hafði orðið raunin
á, þegar hann var nékominn til
Erakklands, hætti honum til að
tjásig of hátfðlega.
Stúlkan horfði á hann með
auknum áhuga. Hún var senni-
lega um tvftugt, hugsaði hann.
Hárið var sléft og stuttklippt.
Hún hafði svipmikið og frftt and-
lit og stór brún augu. Það var ekki
vafí á þvf að hún gerði sér grein
fyrir hversu lagleg hún var.
Dekurpfa, hugsaði hann eins og
ósjálfrátt.
— Þér búið ekki hér, er það?
sagði hún.
— Nei. Eg er útlendingur. Frá
Englandi.
Hún rak upp hlátur.
— Þvf trúi ég ekki. Þér hafið
svo góðan framburð á frönskunni
að þér gætuð ekki verið
Englendingur.
— Móðir mfn var frönsk.
— Nú, það skérir málið. Og
hvað eruð þér að gera hérna?
Að heimsækja ættingja vðar?
Eðaí leyfi?
— I levfi, sagði hann.
— Æ, ég er svo dónaleg.
Hún greip sfgarettupakkann og
otaði honum að David.
— Gjörið svo vei að fá vður.
— Ég reyki ekki.
— Þér revkið ekki, en berið þó
á yður kveikjara? Eruð þér svona
sérstaklega vel upp alinn eða
hvað?
— Þetta er bara vani, sagði
hann. — Þetta er fjölskyldugrip-
ur Faðir minn átti hann f strfð-
inu. Hann er á engan hátt neftt
mcrkilegur.
Hún handfjallaði hann af
furðumikilli forvitni.
— Ég sé það eru grafnir stafir á
hann — eins og það sé bara gert
með prjóni. Er það rétt. M.H.?
— Jfá. Mauriee Hurst.
Hún rétti honum kveikjarann
aftur.
— Og hann er alltaf f lagi.
— Það Iftur út fvrir það. En ég
vissi ekki hvort var bensfn á hon-
um. Eg grfp ekki oft til hans.
Hún hló við og hann þóttist viss
um að hún hefði stigið út úr bfln-
um og setzt hjá honum við borðið,
ef maður hefði ekki komið út úr
gistfhúsinu. Það var ungi maður-
inn sem hafði verið á tali við
gestgjafann. Hann virtist ekkert
dús yið að sjá David á tali við
stúlkuna.
David hafði tök á að virða hann
betur fyrir sér en inni f hálf-
rökkvaðri forstofunni í hótelinu.
Hann var liðlega tvftugur að sjá,
spjátrungslega klæddur og gull-
keðja framan á vestinu. Það lagði
af þeim báðum rfkidæmið langar
leiðir, hugsaði David með sér.
— Þetta tók aldeilis tfmann
sinn, sagði hún.
Hann opnaði bflhurðina.
— Færðu þig, ég ætla að kevra.
Hún hristi höfuðið.
— Ó, nei, það gerðirðu ekki. Ég
ætla að skemmta mér dálftið
núna.
Hún sneri sér að David.
— Frændi minn og bróðir eru
alltaf í dálftið sniðugum leik.
Frændi kaupir handa mér dýra
sportbfla og bróðir mfnn klessu-
keyrir þá.
— Nei, hevrðu nú Nicole!
— Farðu inn Paul. Ég ætla að
kevra og ef þú hlýðir ekki skil ég
þig bara eftir.
Hann klifraði inn f lágan bfl-
inn og skellti hurðinni.
Stúikan brosti út að eyrum að
David.
— Sælir M. Hurst. Kannski fá-
um við okkur drvkk saman
seinna.
— Ég mun lifa f þeirrí von.
Hún ræstí bflinn og sté bensfn-
ið f botn og þaut af stað. David
horfði hugsandi af eftir bflnum
og braut heilann um hvaða fólk
þetta gæti eiginlega verið.
— Nicole, f guðanna bænum,
hægðu á hflnum!
— Þú sagðist vera að flýta þér.
Ég veit ekki betur en þér finnist
sjálfum gaman að gefa hressilega
f.
— Það er annað þegar ég keyri
sjálfur. Þú gerir mig dauðhrætfd-
an.
— Ég er skfnandi góður bfl-
stjóri.
— Það er álitamál.
Þau voru komin yfir brúna og
kevrðu nú eftir þjóðveginum og
hún brunaði fram úr hverjum
bflnum á fætur öðrum all glæfra-
lega á stundum.
— Hvað varst að gera með þess-
um manni? sagði Paul skyndi-
lega.
— Ekkert. Hann gaf mér eld.
— Það er nú elzta bragð f
heimi. Og þú reykir ekki. Hvað