Morgunblaðið - 11.03.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelS'K4re
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Um tíma bjó ég á Spáni, sem er gott og
auðugt land. En svo var ég rekinn þaðan.
Fyrst tóku þeir bróöur minn af lífi og
síðan einn af sonum mínum. Ég komst
undan til Portúgals, og þaðan fór ég til
Frakklands og Hollands. Aó nokkrum
tíma liðnum flýði ég svo til Englands, fór
þaðan til Þýzkalands og loks til Póllands,
og þar var ég líflátinn.
1 Póllandi kröfðust þeir, að ég drægi
fram lífið í mjög þröngri götu, sem þeir
kölluðu Uhettó. Engum öðrum var leyft
að koma þangað inn, og ég mátti ekki
ganga um aðrar götur bæjarins. Og svo
gerðist það, að þeir lokuðu báðum inn-
göngum götunnar, kveiktu í henni og
brenndu mörg þúsund manns inni, — ég
var líka einn af þeim. En þrátt fyrir allar
þessar ofsóknir liföi ég þær af. Ég flýði
COSPER
Ég revndi að opna ölflösku með goggnum
hans.
V
til Rússlands, var enn ofsóttur, og þar
var ég rændur öllu, sem ég átti. Og enn
hraktist ég burt, og nú til Þýzkalands. En
þá kom Hitler fram á sjónarsviðið.
Og Hitler rak mig í gasklefa, mig og
milljónir annarra, þar sem öllum var
bani búinn. En ég lifói af allar hörmung-
ar og hungur, þraukaði þorrann og gó-
una, þrátt fyrir allt. Og ég veit hvers
vegna: Ég vildi komast aftur hingað, —
hingað til ísraels, — hingað til Jerúsa-
lem.
Þú sást krúsirnar inni í steinhverfing-
unni, Óskar, — mörg hundruð krúsir.
Þaó eru krúsir frá öllum flóttamanna-
búðum í Evrópu þar sem Gyðingar voru
sviptir lífi í síðustu heimsstyrjöld. í þeim
er mold og aska hinna látnu, — og til
Jerúsalem komu þeir aftur sem mold og
aska.
En ég lifði enn, þegar friður var sam-
inn, og þá komst ég loksins hingað. Árum
saman hafói ég keypt jarðir í þessu landi.
Jarðir mínar voru dreifðar víða um iand-
ið, og Arabar sátu þær flestar. Stundum
voru þeir vinsamlegir stundum miskunn
arlausir fjandmenn. Trúarbrögð okkar
voru önnur en þeirra — og raunar áttum
við fátt sameiginlegt. Þeir notuðu asna
og úlfalda, en ég fór smám saman aö nota
bíla og dráttarvélar. Og þegar ég svo
stofnaði ríkið okkar nýja áriö 1948, ríkið
ísrael, sem átti að verða aðsetur mitt upp
frá þessu, lenti ég í styrjöld við Araba.
Ég skil þá raunar mjög vel. Þeir voru
hræddir við mig. Og ótti er einmitt oft
undirrót styrjalda. Ég hata þá ekki, en ég
varð að verja mig, og það geröi ég þann-
ig, að þeir hlutu að taka eftir því. Ég varð
að verja mig, og ég vann styrjöldina.
Ég þráði að komast til Jerúsalem, því
að þar hefði ég einmitt fæðzt fyrir þrjú
þúsund árum. En ég þorði ekki að hætta
á að fara hingað strax, og ég kom til
landsins. Ég varð fyrst að sjá annað. Ef
til vill eruð þið of ung til að geta skilið
hvað ég á við. Ég varð að sjá tréð i
eyðimörkinni, sjá, að þaö gat vaxið þar og
þroskast, og að þangað var komió vatn,
sem nægði mörgum trjám til vaxtar, —
sjá meö eigin augum, að ungir menn gátu
ræktað akurlendur og ávexti í eyðimörk-
inni. Þá fyrst ætlaði ég að fara til Jerúsa-
lem.
Og nú er ég kominn til Jerúsalem og
horfi yfir hina heilögu borg. Og nú vil ég
segjashalóm.“
Kemur það aldrei fyrir
þig,— engu líkara en þú miss-
ir allt úr höndunum sem þú
tekur á?

Segið manninum vðar að
konan hans sé í símanum.
Heldurðu að það sé uppá-
koma: Þar var 100 manna
áhöfn á dallinum og svo þarf
hann að rekast hingað.
Hann gæti svo sem verið
íþróttamannslegri— en hann
er nú einu sinni undir ein-
hverjum bíldruslum frá
morgni til kvölds.
Maður var að fiska í Dover og
fékk pvngju með 30 sterlings-
pundum á öngulinn. Þetta
kom í blöðunum, og daginn
eftir fékk maðurinn 58 bréf
frá Aberdeen þar sem hann
var spurður um, hverju hann
hefði beitt.
X
Málari var eitt sinn beðinn um
að mála för Gvðinga vfir
Rauða hafið. Hann málaði
pappirinn allan rauðan.
— Hvar eru nú Gvðingarnir?
spvr maðurinn, sem mála átti
fvrir.
— Þeir eru komnir vfir um.
— En hvar eru þá Egvptarnir?
— Þeir eru allir drukknaðir.
X
Kobbi litli átti að gera ritgerð
um bíla, og átti hún að vera
300 orð. Stíllinn var svona: —
Frændi minn keypti sér bil.
Einn dag ók hann út af og
bíllinn fór í rúst. Þetta eru 16
orð. Orðin, sem vantar, eru
þau, sem frændi minn sagði á
leiðinni heim.
Jónas verkfræðingur var oft að
gera tilraunir með sprengiefni
heima hjá sér. Dag nokkurn
varð ógurleg sprenging í til-
raunastofu hans. Þakið fauk af
húsinu og Jónas og kona hans
sáust þeytast út úr húsinu.
— Þetta er í fvrsta skipti, sem
ég sé Jónas og frú fara út
saman, varð einum nágrannan-
um að orði.
X
— Ég var á fundi útgerðar-
ráðsins. Ráðið samþvkkti að
takatil herzlu alla þorskhausa,
sem til eru í landinu.
— Elskan mín, ertu ekki óró-
legur?
X
Tveir Skotar, sem voru á
skemmtiferð i Suður-
Ameríku, voru svo óheppnir
að lenda í lest sem ræningjar
réðust á. Þegar ræningjarnir
komu að Skotunum, tók annar
þeirra upp 100 punda seðil,
rétti honum og sagði:
— Kærar þakkir fyrir lánið,
Mae Intosh.
Arfurinn í Frokkloncli
það fyrr en allt er klappað og
15
bóginn gæti verið að hann vissi
ekkert sem mér er ekki kunnugt
um.
David brosti.
— Mjög dæmigerð afstaða lög-
fræðings, sagði hann.
Gautier teygði úr sér. Hann
hafði farið úr jakkanum og losað
um hálsbindið. Skvrtuhnapparnir
voru úr skíraguili.
— Góði David, sagði hann. —
Eg vona ég megi annars kalla þig
David og hætta þéringunum.
Vertu ekki að gera grín að lög-
fræðingæstéttinni. Yfirleitt er
frjótt ímvndunarafl ekki helzta
aðalsmerki hennar.
Þeir höfðu sfðan snúið talinu að
fvrirhugaðri sölu á húsinu.
— Settu það ekki á sölulista
alveg strax, sagði David. — Ekki
fvrr en ég hef komizt á snoðir um
hver konan var og hvort hún er
lifandi eða látin. Eg get ckki selt
klárt.
— Og ef þú kemst ekki að
neinu sérstöku sem gæti varpað
Ijósi á það?
— Engu að síður vildi ég bíða
um hríð.
Gautier yppti öxlum,
umburðarlyndur ásvip.
— Allt í lagi þá. Við bfðum.
Síðan höfðu þeir talað um lyki-
anæ
— Hvað eru margir Ivklar að
húsinu.
Gautier lagði þá á borðið.
— Eg lét Pinethjónin fá sinn
hvorn. Viltu fá þá báða eða á ég
að geyma annan?
— Já, gerðu það. Eru fleiri
Ivklar i umferð?
— Mme Desgranges hefur
Ivkil, sem var að sjálfsögðu nauð-
svnlegt, en ég er nú ekki sérlega
ánægður með.
— Gæti ekki verið að fleiri
lyklar hefðu verið gerðir.
— Að sönnu rétt. Fyrri
leigjendur hefðu sem hægast get-
að látið smfða lykil eftir þeim
sem þeir áttu og síðan ekki skilað
þeimtilmín.
— Hefur aldrei verið skipt um
skrá?
— Nei. Kannski var það
hugsunarleysi af mér að athuga
það ekki. Eg býst við að þessir
flækingar sem komust inn öðru
hverju hefðu átt að vekja athygli
mína á því. En svo var nú reyndar
ekki. Og konan sem þú sást til
dæmis...
— Eg man að í gærkvöidi áður
en við fórum þangað, sagði David,
hafðir þú orð á að þarna hefði
getað verið um einhvern fyrr-
verandi leigjanda að ræða.
Eg hafði ekki fhugað þetta með
lyklana en — hann rétti David
annan og lagði hinn til hliðar —
hér færðu lykilinn. Ég hef vfst
ekki staðið mig sérlega vel i
stykkinu. Viltu ekki bara losa þig
við mig sem ráðgjafa þinn?
— Nei. Ekki nema þú hafir
gerzt sekur um fjárdrátt, sagði
David glaðlega.
— Ég held að þú munir sjá að
þar cr allt með felldu.
— Eg sagði þetta i gamni.
— Veit ég það Sveinki.
Hvernig væri að fá sér drvkk?
Þegar þeir sátu yfir glösum sfn-
um á torgkaffihúsinu skammt frá
sagði David:
— Ég get farið og komið i húsið
að vild núna, eða hvað.
— Að sjálfsögðu. Þú ert rétt-
mætur eigandi þess.
— Og hvað um lögreglu-
kunningjann þinn?
— Ég skal láta þig vita jafn-
skjótt og ég frétti eitthvað. Og ef
þú sérð kvenmanninn á ný, láttu
mig vita.
— Eg geri það. Sæll að sinni,
Jacques. Eg hef samband við þig.
Börnin voru að leik < görðunum
umhverfis Place de la Liberation
og í þctta skipti var það gömul
kona sem sat uppi við tré og
blundaði þegar hann gekk fram-
hjá. Ilann gekk léttum skrefum
áfram og fannst einhvern veginn
að á þessum eina sólarhring, sem
liðinn var frá þvi hann sté hér
sfnum fæti, hefði bærinn eignazt
f honum meiri ftök en hann hafði
átt von á. Hann var ekki aðeins
áhorfandi. Hann var orðinn þátt-
takandi og honum fannst sem
fólkið á þessum stað væri sér ekki
ókunnugt, það kæmi sér við.
Hann gekk að minnismerkinu
sem reist hafði verið yfir fallna f
strfðinu og las nöfnin sem greipt
voru í steininn. Efst voru nöfn
þeirra sem höfðu fallið fyrír
hendi Þjóðverja. Þetta var langur
listi og nafn Madeleine Herault
var þar hvergi að sjá. Svo að hún
hafði ekki dáið eftir að hafa feng-
ið I sig þýzka bvssukúlu, hugsaði
hann. Þarna var eitt nafn
Englendings og hann horfði á það
með athygli. Það þýddi sem sagt
að Englendingar höfðu sent
hingað menn til að aðstoða
frönsku andspvrnumennina.
Kannski hafði faðir hans verið f
því starfi einnig.
Hann gekk síðan í áttína til
gistihússins og var í þungum
þönkum. Hann rankaði við sér
þegar hann heyrði bílflautu
þeytta hressilega. Nicole kallaði
til hans út úr sportbflnum sfnum.
— Ég hef beðið f klukkutfma
eftir þér.
Hann gekk f áttina til hennar.