Morgunblaðið - 14.04.1976, Qupperneq 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. APRlL 1976
23
ábyrgðarstarfa í þjóðfélagi voru,
en öðrum hefur farnast miður. I
þessum hópi var Vagn E. Jónsson,
sem í dag er kvaddur hinstu
kveðju af ástvinum og kunningj-
um. Mér varð brátt ljóst þegar ég
kynntist Vagni, að hér var um
sérstæðan og merkan persónu-
leika að ræða. Ég segi eftir að ég
kynntist honum, því hann var dul-
ur í skapi og nokkuð seintekinn,
en kunningjum sínum var hann
trölltryggur og vildi allt fyrir þá
gera. Hann var góður námsmaður
og virtist frá byrjun hafa sett sér
fast markmið með náminu og tók
því laganámið föstum og skyn-
samlegum tökum frá upphafi til
að ná settu marki sem fyrst. Á
þessum tíma var H.t. enn í gamla
mótinu, sem hann var upphaflega
steyptur í með aðeins fjórum
deildum til embættisprófs og var
þvi fárra kosta völ í námsgreinum
og var ráð sumra því nokkuð á
reiki fyrst i stað. Hins vegar
hygg ég leið Vagns hafi verið
ráðin frá upphafi, enda stóð
það honum vissulega nærri
þar sem faðir hans hafði
haldið þá braut og verið laga-
kennari bæði i Danmörku
og hér við H.I. og einnig
hafði eldri bróðir hans slundað
það nám. Víst var það, að Vagn
var betur búinn að bókakosti í
þessari grein en aðrir samdeildar-
menn hans og kann allt þetta að
hafa haft sín áhrif. En fleira mun
hafa komið til að Vagn stefndi
fast að settu marki. Hann var þá
þegar heitbundinn konu sinni, er
siðar varð, og hélt þá heimili með
henni og móður sinni, en faðir
hans hafði látist þetta sama haust.
Vagn hafði sem sé þá þegar forsjá
heimilis, en það var fátíðara i þá
daga og lfklega erfiðara en nú
fyrir námsmenn að halda heimili.
Þegar þetta er haft i h.uga og að
þeim ' fæddist barn snemma á
námsárunum og hér var um að
ræða mann með rika ábyrgðartil-
finningu, skal engan undra, þótt
Vagn heit. gæfi sér ekki mikið
lausan tauminn á námsárunum,
en lagði ríka áherslu á að ljúka
náminu á hæfilegum tima.
Að loknu embættisprófi 1939
gerðist Vagn fulltrúi hjá Garðari
heit. Þorsteinssyni hrl. en eftir að
Garðar féll frá 1947, stofnaði
Vagn eigin lögmannsskrifstofu,
lengst af i Austurstræti 9, en
hafói flutt hana fyrir fáum mán-
uðum í ný húsakynni í Suður-
landsbraut 18 þegar hann lést.
Lengst af rak Vagn skrifstofuna í
tengslum við aðra lögmenn, eða
þar til hann fluttist i hin nýju
húsakynni og seinustu árin hefur
hann notið aðstoðar og samstarfs
við Atla son sinn, sem er lögfræð-
ingur að mennt og góðum hæfi-
leikum búinn og mun hann nú
taka við rekstri lögmannsskrif-
stofunnar. Vagn heitinn varð hdl.
1941 og hrl. 1963.
Vag'h var fæddur í Kaupmanna-
höfn 5. júlí 1914 sem áður segir,
sonur Magnúsar heit. Jónssonár
lagaprófessors og ráðherra og
danskættaðrar konu hans, Harr-
iet Bonnesen Jónsson og var
Magnús þá og siðar um nokkurt
skeið fulltrúi í fjármálaráðuneyt-
inu danska og gegndi ýmsum
vandasömum trúnaðarstörfum,
en árið 1920 fluttist fjölskyldan
til íslands og átti hér heima siðan.
Fegurstu bernskuminningar sin-
ar átti Vagn frá dvöl fjölskyld-
unnar í sumarleyfum i sumarbú-
stað, sem þau áttu við Þingvalla-
vatn og síðar frá sumardvöl á Ulf-
ljótsvatni, en sú jörð var í eigu
foreldra Magnúsar og eignaðist
Magnús hana eftir þau.
Eins og áður er að vikið, hóf
Vagn og unnusta hans, Laufey
Hólm Sigurgarðsdóttir, sambúð
þegar við upphaf háskólanámsins,
en hún var eitt tíu barna hjón-
anna Sigurgarðs Sturlusonar,
kennara Bíldudal og Viktoríu
Bjarnadóttur, síðar kaupkonu í
Reykjavík og má kynnast því
fólki nánar i prýðilega skrifaðri
minningabók, sem Viktoría skrif-
aði og út kom 1958 undir nafninu:
Vökustundir að vestan. Þau
Laufey gengu svo í hjónaband
árið 1937 og hygg ég, að það hafi
verið mesta heillasporið í lífi
þeirra beggja. Hafa þau lifað sam-
an yfir 40 ár í einstakri eindrægni
og betri félaga en þau hygg ég fá
hjón hafa verið öll þessi ár. Þeim
hjónum varð tveggja barna auðið,
bæði gift og eiga börn og eru
barnabörnin fimm.
Móðir Vagns, frú Harriet Jóns-
son, var á heimili þeirra Vagns og
Laufeyjar allt frá upphafi sam-
búðar þeirra þar til hún lést árið
1968 eða yfir þrjátíu ár eða til
hárrar elli hennar og löngum við
veika heilsu, einkum siðari árin
og hefur það óneitanlega verið
töluverð þolraun fyrir frú Lauf-
eyju, enda hafði hún verið af vel-
stæðu fólki komin í Danmörku og
hafði vanist að gera miklar kröfur
til lífsins, en Laufey ieysti
það hlutverk vel af hendi og naut
þar góðrar skynsemi sinnar og
glaðs lundarfars.
Með Vagni E. Jónssyni er geng-
inn einn af mætustu lagamönnum
þessa lands og er mikil eftirsjá að
slíkum mönnum, en mest hefur
kona hans og aðrir ástvinir misst,
sem sjá nú á bak óvenjulega um-
hyggjusömum og ástrikum eigin-
manni, föður og afa og traustum
félaga í blíðu og stríðu, en fjarri
er, að allt sé misst, þar sem er
minningin um slíkan mann.
Sigurður M. Helgason.
Ar liða, menn koma og fara. En
vegir liggja víða og lengi nýtur
þeirra sem brautina ruddu. I dag
er Vagn E. Jónsson kvaddur, leið-
andi maður á sviði fasteignavið-
skipta um áratugaskeið. Dreng-
skaparmaður, sem með háttvísri
framkomu, yfirveguðum mál-
flutningi og óbrigðulli réttsýni
vann sitt ævistarf.
Þeir vita, sem reynt hafa, að
fasteignasölu fylgir mikill erill og
spenna. Samræma þarf sjónar-
mið, leita lausnar á vanda og setja
niður ágreining. Öldur tilfinninga
geta risið hátt og af andstæðum
hagsmunum aðila hljótast iðulega
árekstrar sem krefjast þekkingar,
festu og réttsýni til að leysa. I
þessu ölduróti starfaði Vagn
lengur og betur en aðrir. Nafn
hans var um langt árabil búið að
vera svo nátengt fasteignavið-
skiptum að hvorugt var nefnt án
þess að hitt kæmi í hugann.
Vagns mun ég ætíð minnast
með hlýhug og virðingu. Eftir-
lifandi konu hans, börnum og
-samstarfsfólki færi ég mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Ragnar Tómasson
— Lávarða-
nefndin
Framhald af bls. 21
fjórði barón af Amtphill og að fá
rétt til að sitja í lávarðadeildinni.
Móðir Russels var gift barón-
inum af Amtphill á sínum tíma.
Baróninn sótti um skilnað frá
eiginkonunni og bar fram þær
skilnaðarástæður að frúin hefði
aldrei sinnt hjúskaparskyldu
sinni. Þrátt fyrir að hún hafði
árið áður fætt soninn sem hér um
ræðir. Eiginkonan samsinnti
kæru eiginmannsins og hún stað-
hæfði sömuleiðis að hún hefði
aldrei komið nálægt öðrum karl-
manni og hefði því hér verið um
jómfrúrfæðingu að ræða og að
rannsókn lækna lokinni lýstu þeir
því yfir að tæknilega séð hafi hún
verið jómfrú rétt áður en hún ól
soninn. Baróninn vefengdi kenn-
ingu um jómfrúrfæðingu og lýsti
því yfir að Geoffrey bæri ekki
rétturinn til aðalsnafnbótar.
Síðar hefur gengið á með stöð-
ugum málsóknum vegna þessa og
ekki hvað sízt vegna þess að sonur
sem Amtphill fæddist siðar gerði
tilkall til nafnbótarinnar.
Minning:
Gunnar S. Jónsson
stjórnarráðsfulltrúi
Fæddur 17. nóvember 1922
Dáinn 4. apríl 1974
I dag verður gerð útför
Gunnars Jónssonar, fulltrúa í
fjármálaráðuneytinu, en hann
lést 4. apríl s.l. á 54. aldursári.
Hann hóf störf í fjármálaráðu-
neytinu fyrir um það bil 27 árum
og starfaði lengst af við skjala-
safn ráðuneytisins. Þeir eru
margir og úr ýmsum áttum, sem
eiga erindi við skjalavörð fjár-
málaráðuneytisins og er starfið
þvi oft erilssamt. Gunnar leysti
störf sín vel af hendi og gekk til
vinnu sinnar með atorku og sam-
vizkusemi. Dagfarslega var hann
léttur i lund og brá á glens þegar
svo bar undir. Hann var félags-
lyndur, hafði gaman af að blanda
geði við fólk og var hrókur alls
fijgnaðar hvort heldur var á ferða-
lögum eða í mannfagnaði. Gunnar
hafði gott skopskyn og gaman af
græskulausu gamni. Vafalaust
munu þeir minnast þess lengi, er
heyrðu hann á góðum stundum
segja með sinum hætti sögur af
afa sinum, þeim landsþekkta og
sérstæða klerki sr. Brynjólfi i
Ólafsvöllum.
Gunnar Jónsson var hrein-
skilinn í skiptum sínum við fólk
og sagði meiningu sína þætti
honum ástæða til, þótt öllum
likaði ekki jafn vel. Talaði hann
þá hvorki i hvíslingum né hirti
um þjóðfélagsstöðu viðmælanda
síns. Gunnar var ekki síður dreng-
skaparmaður sem gott var að leita
til, því að hann taldi ekki eftir sér
að leysa vanda þess, er til hans
leitaði, ætti hann þess nokkurn
kost. Slíkir menn verða samferða-
fólkinu jafnan minnisstæðir.
Fyrir nokkrum árum kenndi
Gunnar Jónsson þess sjúkdóms,
er nú hefur lagt hann að velli.
Var hann nokkrum sinnum svo
þungt haldinn, að óvíst sýndist
hvernig fara mundi, en jafnan
komst hann það vel til heilsu, að
hann hóf störf að nýju. Ungur að
árum missti hann hægri höndina í
slysi, en allan þennan mótgang
lífsins bar hann möglunarlaust og
af slíkri karlmennsku, að aðdáun
hlaut að vekja.
Eftirlifandi kona hans, Guðrún
Jónsdóttir frá Fagurhólsmýri, var
manni sínum góður lífsförunaut-
ur og beztur þegar mest á reyndi.
Þau voru hagsýn og samhent og
hið myndarlega heimili þeirra að
Skaftahlíð 16 bar smekkvísi
þeirra órækast vitni. Gestum, sem
að garði bar, var tekið með
höfðingsskap og rausn.
Eg flyt Guðrúnu. Alfred syni
þeirra og öðrum aðstandendum
Gunnars Jónssonar innilegustu
samúðarkveðjur mínar og fjöl-
skyldu minnar. Ég veit, að sam-
starfsfólk hans tekur undir þær
kveðjur um leið og honum er
þökkuð samfylgdin og samstarfið.
Þar er góður drengur genginn
langt fyrir aldur fram.
Einar Sverrisson.
1 dag er til moldar hor;nn frá
Háteigskirkju i Reykjavík ounn-
ar S. Jónsson, fulltrúi i
fjármálaráðuneyti. Foreldrar
hans voru merkishjónin Jón
Brynjólfsson, bóndi að Ólafs-
völlum á Skeiðum, og Guðríður
Jóhannsdóttir, bæði komin af
skaftfellskum kjarnaættum.
Bjuggu þau þar rausnarbúi
um langt árabii og þar ólst
Gunnar upp og starfaði að itoi
föður sins, unz hann brá búi og
fjölskýldan fluttist til Reykja-
víkur vorið 1948.
I Reykjavik stundaði Gunnar
ýms störf, en skömmu eftir
komuna þangað varð hann fyrir
mjög alvarlegu áfalli er hann, við
vélavinnu, slasaðist og missti
hægri hönd upp fyrir úlnlið,
og síðar á ævinni varð hann fyrir
öðru alvarlegu slysi.
Vorið 1949 hóf Gunnar störf í
fjármálaráðuneyti, framan af
dyravörður, en sakir trúmennsku
og samvizkusemi vann hann sig
fljótlega upp og gerðist innan
tiðar fulltrúi og skjalavörður
ráðuneytisins og starfaði þar unz
yfir lauk. Varð ég þess viða var,
að menn höfðu orð á því, hversu
góð regla væri á skjalasafni ráðu-
neytisins.
Nokkru eftir 1950 hóf Gunnar, í
samvinnu við starfsfélaga sína i
stjórnarráði, smíði sambýlishúss
við Skaftahlíð. Vakti þá óskipta
athygli og aðdáun dugnaður hans
og verklagni, er hann, handar-
vana, innti af hendi margs konar
störf við smíði hússins. Var það og
honum sjálfum mikil sálarheill,
er hann fann sig þess umkominn
að taka einnig þátt í líkamlegum
störfum; honum fannst hann hafa
sigrað lífið — og dauðann.
Gunnar kom sér alls staðar frá-
bærlega vel, á vettvangi starfs og
í öllum skiptum við aðra menn.
Hann var léttur í lund og þýður í
viðmóti, og ég er þess fullviss, að
hann átti engan óvildarmann. Fór
því þó víðs fjarri, að honum væri
skapfátt, þvi að mannlund hans
átti hvassa brún, en hann beitti
henni þannig að enginn firrtist
við.
Eitt dæmi af mörgum, um innri
mann Gunnars, er framkoma
hans og viðmót gagnvart
háaldraðri og heilsutæpri tengda-
móður, en henni reyndist hann
jafnkosta bezta syni. Hún hefur
dvalizt á heimili Gunnars og konu
hans s.l. 9—10 ár. En þannig var
Gunnar í allri framkomu. Til
slíkra manna liggja gagnvegir,
þeim er gott að kynnast og það er
mannbætandi að blanda geði við
þá.
Gunnar átti þvi láni að fagna og
eignast farsæla og góða konu,
Guðrúnu Jónsdóttur frá Fagur-
hólsmýri í Öræfum. Þeim hjónum
varð ekki barna auðið, en kjörson-
ur þeirra er Alfred W. Gunnars-
son, mesti myndarpiltur, sem
stundar gullsmíði og leiklist.
Gunnar var heiisuhraustur
lengst af ævi sinnar, en um rúm-
lega tveggja ára skeið hafði hann
kennt sér hjartameins, sem að
lokum varð honum að aldurtila.
Eftirlifandi konu Gunnars og
öðrum ástvinum votta ég dýpstu
samúð mína. Blessuð sé minning
hans.
Kjartan Ragnars
DILKAKJOT
á gamla verðinu
NIÐURSOÐNIR ÁVEXTIR
NÝIR ÁVEXTIR
PÁSKAEGG
í úrvali
Opið til kl. 10 í kvöld
Vörumarkaðurinnhf.
Ármúla 1A. Húsgagna- og heimilisd. S-86-112 Matvörudeild S 86-111, Vefnaðarv.d. S-86 113