Morgunblaðið - 15.05.1976, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. MAl 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelE,,lr Sr
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Himininn var heiöur og stjörnuskarinn
tindraöi á dökkbláum i'eldi hans, eins og
næstum alltaf í Galíleu. En báturinn rauf
spegilmynd stjarnanna í vatnsfletinum,
og það var eins og þær dönsuðu á öldun-
um, sem mynduðust úr frá honum.
Nú rann báturinn upp að austurbakk-
anum, og þau voru aðeins tvö hundruð
metra frá landamærum Sýrlands. Þau
hvorki heyrðu né sáu neitt grunsamlegt,
en ef Arabar voru á þessum slóðum,
hlutu þeir að hafa heyrt til þeirra. Pett-
Tciknarinn hcfur viljandi slcppt art tcikna
sumt. Rcrt tóma vitlcvsu á öórum störtum. —
t.d. þar scm hann hcfur tciknart fu>>ls-
hrcirtrirt á hvolfi, o.fl. má ncfna, cn þú finnur
þart scm honum hafa orrtirt á mistök virt. Þart
cr á fimm störtum í tcikningunni.
erson kveikti á ljóskerinu og beindi skær-
um ljósgeislanum að vatninu.
Nokkur hluti ljóssins lýsti upp fána
Sameinuðu þjóðanna, en fáninn blakti
eðlilega ekki vegna lognsins. Það var víst
tæplega hægt að hugsa sér betra skot-
mark fyrir óvini,— en það gerðist ekkert
sérstakt, og nú voru þau næstum alveg
komin að landi. Petterson hallaði sér út
yfir borðstokkinn, og báturinn vaggaði á
svörtum vatnsfletinum.
Allt í einu stakk Petterson annarri
hendinni niður í vatnið og dró eitthvað
upp. Það var víst vafningsjurt, með
furðu gildan stöngul, sem minnti á
mannshandlegg. Svo var haldið áfram á
ný. Petterson beindi alltaf ljósinu niður í
vatnið, og þau horfðu öll og horfðu í von
um að sjá pokana. Báturinn var um það
bil tíu til tólf metra frá landi. Alls konar
hugsanir sóttu að Óskari, þar sem hann
sat undir árum í myrkrinu, á þessu
furðulega ferðalagi. Meðal annars tók
hann mjög að efast um, að hann sæi
nokkru sinni aftur fólkið sitt heima . ..
En þá strandaði báturinn allt í einu, og
Petterson sagði, þreyttur og vonsvikinn:
„Þetta er alveg tilgangslaust", sagði
Petterson. „Við skulum róa til baka, ...
við reynum heldur þegar birtir.“
En þá kallaði Andrés örvæntingarfull-
ur: „Ég verð að fá vottorðin mín ...“
Þetta hljómaði eins og neyðaróp út í
nóttina. Honum var ljóst að ef þau fyndu
ekki pokana áður en birti, yrði það senni-
lega aldrei, því að vafalaust mundu Arab-
ar hef ja leit aó þeim með morgninum. Og
svo mundi Míron áreiöanlega ekki gefa
þeim leyfi til þess .. . Þau heyrðu rödd
Andrésar bergmála til þeirra, .. . heyrðu
norskt bergmál frá sýrlenzkum fjöllum
berast út yfir Djúpavatn.
Svo sagði Oskar, ákveóinn: „Við erum
aftur strönduð?"
„Ýttu okkur á flot með árinni, Óskar,“
sagði Petterson.
En María beygði sig út yfir borðstokkinn,
starði niður í vatnið og sagði fljótt: „Nei,
við erum ekki strönduð, ... Þetta er ekki
vatnsbotninn.“
Petterson lýsti á ný niður í vatnið og
sagði: „Jæja, það er þá líklega dautt
villinaut? Því næst laut hann niður svo
ákaft, að vatnsgusa flaut inn í bátinn,
stakk öðrum handleggnum niður í vatnið
og kippti inn stórum póstpoka. Eins og
nærri má geta, vakti þetta mikla gleði hjá
VtEP
MOR&llK/
KAFFINU
Þart rifjast upp fvrir mér nú:
Þcgar ég var fermdur spurði
afahróðir minn mig: Ef þú ætt-
ir cina ósk hvers mvndir þú
óska. Þá gat ég ekki svarart. —
Nú mvndi svar ekki vefjast fvr-
ir mér.
Leiktu sorgarlag. — Ég Rft
ekki borgað reikninginn.
Má ég tala virt einhvern vkk-
ar drengir?
Læknirinn sagði honum að
hvíla sig en æfa sig líka svo
hann gengur orrtið langtfmum
saman í svefni.
— A ekki að þvo drengnum
ártur en mvndin er tekin?
— Nei, þetta á art vera ertlileg
mvnd af honum.
— Sagðirrtu lækninum, að ég
hefði rártlagt þér art leita til
hans?
— Já.
— Og hvað sagrti hann við
þvf?
— Að ég vrði að greiða lækn-
ishjálpina fvrirfram.
Unga stúlkan: — Hefurðu trú
á löngum trúlofunum, frændi?
Frændinn: — Já, mér hefur
alltaf fundizt, að unga fólkið
eigi að revna að vera hamingju-
samt eins lengi og unnt er.
— Ertu eitthvað sérstakt að
gera á sunnudagskvöldum,
Guðrún? spurði skrifstofustjór-
inn ungu vélritunarstúlkuna.
— Nei, ekkert sérstakt. sagði
stúlkan með vonarneista í aug-
um.
— Þá gætirðu ef til vill revnt
að koma ekki alltaf of seint f
vinnuna á mánudagsmorgnana.
Hún: — Astin er Ijós þessa
heims.
Hann: — Já, og eftir brúð-
kaupið kemur svo rafmagns-
reikningurinn.
— Þér er óhætt að trúa því,
art harnið mitt er fallegasta
barn í öllum heiminum.
— En sú tilviljun, art við
skvldum hittast. mitt barn er
það Ifka.
— Þú varst ekki vanur að vefja
sfgaretturnar þínar sjálfur hér
áður fvrr. Hvers vegna gerirðu
það nú?
— Vegna þess að læknirinn
sagði, að ég vrði að revna eitt-
hvað á mig.
— Hvað er Ivstiháturinn
þinn stór?
— Hann rúmar tfu kassa af
öli.
— Afi hafðirðu einu sinni
hár alveg eins og snjór er?
Já, drengur minn.
— Hevrðu afi, hver mokaði
þvf burt?
Arfurinn í Frakklandi
65
— fær hún vitneskju um þetta
strax og við komum þangað aftur.
Þegar þau gengu eftir gang-
stéttinni greip hann hönd hennar.
— Helen.
Hún sneri sér að honum og bar
höndina ósjálfrátt upp að augun-
um til að skýla sér fyrir sterku
sólskininu.
— Já.
Hann yppti öxium.
— Mig langaði baratii aðsegja
hvart ég er feginn að hafa þig með
mér. Satt að segja iangar mig að
segja þér ákaflega margt.
— Ég veit það, sagði Helen.
Ilann kyssti hönd hennar og
sleppti henni.
— Við skulum fara og finna
Ramon.
Þau höfðu skilirt við Ramon f
Kaffihúsi og þaðan ætiaði hann
að hringja til stúlkunnar sinnar.
Hann var fölur og eftirvæntingar-
fullur þegar þau komu aftur.
— ftg hef skýrt fyrir henni,
hversu mikilvægt verkefni hefur
verið falið mér, sagði hann. Hún
mun bfða mín, sama hversu seint
ég verð á ferðinni.
— Sjáum til, sagði Helen,
þegar David hafði þýtt orð hans.
— Er þetta ekki f anda nútfma-
stúlku.
— Hún ætlar að henda til mín
útidyralvklinum þegar ég kem.
— Ekki hægt að klifra upp á
svalirnar?
— Það eru engar svalir á
húsinu, sagði hann dapurlega.
— En sú mæða, sagði Helen.
— Nú skulum við fá okkur
hressingu, sagði David — og
halda sfðan áfram ferðinni.
Við landamærin kvöddu þau
Ramon með miklum virktum. Það
var mjög hrffandi kveðjustund.
Allt í einu fékk hann þá flugu f
höfuðið að aka þeim alla leiðina.
Þau fengu talið hann af þvf, enda
hafði hann ekki vegabréf með-
ferðis. Honum fannst óbærileg
tilhugsun, sagði hann, að Helen
þvrfti að aka alla þessa leirt, þrátt
fvrir aö honum væri kunnugt um
að hún hefði ekið langleiðina
þegar þau komu. Hann sagðist
vera hræddur um að þau ækju á
vit stórkostlegrar hættu, enda
þótt hann vissi ekkert um mála-
vöxtu. Hann lýsti þvf yfir að hann
mvndi koma á nóttu sem degi, ef
þau þyrftu aðstoðar hans við.
David þakkaðí honum og Helen
þakkaði og sfðan drukku þau
kveðjuskál og veifaði þe/m lengi
og vel eftir að þau höfðu setzt upp
f hflinn og héldu á ný af stað,
sfðasta áfanga leiðarinnar.
Það var ótrúlegt að ekki væri
nema sólarhrirtgur sfðan þau
lögðu upp í þessa ferð. Þegar
Helen ók vfir brúna og bevgði inn
á torgið fannst David hann vera
að koma úr langri og einkenni-
legri ferð. Og þessi staður var
honum f senn framandi og þó
kunnugur. Nú hafði þessi staður
sögu að segja honum. Gerði til-
kall til hans og hann átti engra
kosta völ. Hann varð að halda
málinu til streitu og útkljá það.
Helen lagði bflnum úti fyrir
gfstihúsinu og sneri sér að hon-
um.
— Og hvað svo?
Hún var þreytuleg og dálftið
óstvrk og hann hugsaði sem svo
að það hefði orðið henni full
þungbær revnsla að verða flækt
inn í þessi hættulegu mál.
— Við skulum nú byrja á þvf
að fá okkur hressingu, sagði hann
eftir stundarþögn.
Þau ákváðu að þvo sér og snyrta
fyrst. Þau höfðu skípzt um að aka
sfðasta spölfnn, vegna þess að
David fannst sem honum liði mun
betur f handleggnum. En bæði
voru þrevtt og slæpt og Helen
þráði það heitast að fara f svalt
bað og greiða hár sitt.
Gistihússeigandinn stóð við
dyrnar. Ifann kinkaði kolii til
þeirra án þess að brosa, rétti
þeim Ivkil Davids og horfði þegj-
andi á þau ganga upp stigann til
herbergisins.
— Mér finnst einhver ókyrrð
liggja f loftinu, finnur þú ekkert
slfkt? spurði Helen.
— Honum hefur sennilega ekki
litist á útganginn á okkur.
Hann lauk upp dyrunum og
David kastaði sér á rúmið, spark-
aði af sér skónum og teygði úr
sér. Ilelen lét renna kalt vatn í
vaskinn og baðaði andlit sitt með
velþóknun.
— Æ, nú fór f verra, sagði hún.
— Ég skildi töskuna eftir f bfln-
um. Og f henni eru bæði hand-
klæði og sápa.
David settist upp og tevgði sig
eftir skónum.
— Ég skal sækja hana.
Hann kom aftur að fimm mín-
útum liðnum. Helen hafði þótzt
hevra háværar raddir á meðan
hann var í burtu og var viss um að
þeim þeirra var rödd Davids, en
áður en henni gafst tækifæri til
að kvnna sér málið sá hún dálftið
sem vakti athvgli hennar. Einn af
þjónunum var að aka bfl Davids
inn f portið á bak við gistihúsið og
lagði honum við hliðina á bfl Laz-
enhvssystkinanna rétt undir eld-
húsglugganum. Valentin aðal-
kokkur kom út úr eldhúsinu og
skiptist á nokkrum orðum við