Morgunblaðið - 18.05.1976, Page 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. MAÍ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelE““o*K
Sigurður
Gunnarsson þýddi
ist ég góða fósturforeldra, en það voru
aðeins þeir, og ég, sem vissu, að ég var
ekki þeirra eigin sonur, þaó kom í raun-
inni engum við. Ég sagði ekki einu sinni
þér frá þvi, Óskar. Á barnaheimilinu
varð að sjálfsögðu að kalla mig eitthvað,
ÞETTA er einföld reikningsþraut, sem hér er lögö
fvrir þig. Hestur Indfánans er geröur úr tölustiif-
um. Með þvf að leggja allar þessar tölur saman
færöu út hve langa leið hann er húinn aö fara á
klárnum sínum.
svo að ég hlaut nafnið Andrés og hef
haldið því siðan.“
En þú heitir réttu nafni Aron“, sagði
María.
Hún tók innilega um hálsinn á bróður
sínum eins og hún gæti ekki hugsað sér
að sleppa honum. En Óskar sneri sér
undan og var að því kominn að hágráta,
en Petterson rumdi, eins og naut í flagi,
og svo kallaði hann hátt, án þess að gera
sér nokkra grein fyrir, hvar hann var:
„Kaffi, ... Kaffi, ... nú vil ég fá kaffi.“
Hann sat í litla tjaldstólnum og kallaði á
kaffi, — en auðvitaó kom enginn með
kaffi. Og svo fór þessi stóri stríðsmaður
allt í einu að gráta líka.
En Óskar reyndist þarna mesti kapp-
inn undir þessum einstæðu kringum-
stæðum. Hann sá, að það gat ekki gengið
til lengdar, að þau grétu öll, og herti sig
því upp í að hlæja, — en það var harla
skrítinn hlátur í fyrstu. Og innan
skamms hlógu þau öll — og Petterson
hæst af öllum, — en María bæði grét og
hló, og gat ekki enn hugsað sér að sleppa
bróður sínum.
„Þió eruð mikið lík hvort öðru,“ sagði
Óskar. „Furðulegt, að ég skyldi ekki hafa
hugsað um það fyrr.“
Eða hafði hann ekki samt sem áður
haft óljósan grun um það? Hvers vegna
skrifaði hann þá þetta bréf til Andrésar,
þar sem hann skýrði svo skilmerkilega
frá Maríu? Var það nauðsynlegt, ef hann
hefði ekki haft ástæðu, sem hann skildi
ekki sjálfur? Hafði hann kannski séð
eitthvað i svip Maríu, sem minnti hann á
Andrés? Já, ef til vill, — en hann gerði
sér enga rökstudda grein fyrir því.
Allt í einu sagði Petterson: „Má ég ekki
vera bróðir þinn líka, María?“
„Jú, velkomið, — allir mega vera það,“
savraði hún.
Kyrrlátt og fagurt kvöld, skömmu
seinna, skyldi brúókaupsveizlu Esterar
og Mírons haldið áfram, veizlunni góðu,
sem varð að hætta svo óvænt og skyndi-
lega, þegar Arabar gerðu síðustu árásina.
Stjörnurnar tindruðu á bláheiðum himn-
inum og spegluóu sig í dökku vatni Jór-
dan-fljótsins. Það bærðist ekki blað á
appelsínutrjánum, og grasið var dögg-
vott.
En þó að þessi veizla væri í vændum,
sagói María við Óskar og Aron:
„Nú getum við ekki beóið lengur.“
Ég veit að ég er venjulegur
útileguköttur, en ég er óhrædd-
ur að viðurkenna það.
... og svo hækkum við launin
um helming yfir alla Ifnuna.
Tveir sjómenn, gamlir kunn-
ingjar, hittust eftir langan að-
skilnað. Þeir höfðu frá mörgu
að segja um ferðir sfnar.
Annar: — Óskaplegustu
stormar, sem ég hefi lent f,
voru á Rauðahafinu. Ég var þá
háseti á Marfu, og við vorum að
hökta þar f marga mánuði.
Rokið var svo mikið, að við
sáum f botn á milli aldanna. Já
þvflfkur skratti.
Hinn: — Milli hvaða hafna
siglduð þið þá?
Sá fvrri: — Milli Hull og
Andwerpen.
Sá sfðari: — Hvern fjandann
voruð þið þá að gera á Rauða-
hafinu?
Sá fvrri: — Já, það er nú
einmitt það, sem ég sagði við
skipstjórann: Hvern skrattan
þurfum við að vera að slangra
hér?
X
Bóndi heimsækir son sinn,
sem setzt hafði að f Revkjavfk.
Drengurinn var „listamaður"
Að vera með þér I klefa er sama
og að vera í algjörri einangrun.
Ég er ekki öruggur — hann á
frekar erindi til dvralæknis.
og tók mikinn þátt í allskonar
mótmælastússi.
Bóndi: — Nú, já-já, drengur
minn, þú hefur f mörgu að
snúast skilst mér, en eru nokkr-
ar skuldir, sem á þér hvfla?
Sonurinn: — Nú, pabbi, að
minnsta kosti ekki meira en
svo, að með iðjusemi, sparsemi
og alvarlegri sjálfsafneitun
mun þér takast að komast fram
úr þeim.
X '
Stúdentinn: — Hvort er
þvngra pund af blýi eða pund
af fiðri?
Sveitadrengurinn — Láttu
það detta niður á fótinn á þér.
X
Prestsetrið var fvrsti bærinn,
sem síminn kom á í sveitinni.
Gamalli konu, sem kom í heim-
sókn þangað, sagðist svo frá:
— Nú held ég að allt sé orðið
galið hjá prestinum. Maddam-
an stóð upp við vegg, talaði við
hann og kallaði hann afa sinn.
Arfurinn í Frakklandi Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
67
sem látin voru falla hingað niður
f fallhlíf árið 1944 og skattrann-
sóknarráðið hefur áhuga á að
verði skilað til síns heima.
Þau voru bæði svo róleg og yfir-
veguð að það lá við að þetta
hljómaði reglulega trúlega.
— Þér eigið við þessa peninga-
sendingu nóttina áður en Þjóð-
verjarnir hófu fjöldahandtökurn-
ar? sagði Ilavid.
— Þegar lan Riehardsson átli
að laka við peningunum?
— Óldungis hárrétt.
— Én Þjóðverjarnir komust yf-
ir peníngana. Þeir biðu eftir
sendingunni, af þvf að þeim hafði
botizl njósn af henni.
— Nei, svo einfalt er það nú
ekki, sagði Miles vingjarnlega.
— Þjóðverjarnir hiðu ekki eftir
peningunum. af þeirri ástæðu að
þeir höfðu ekki hugmynd um
hvað f vændum væri.
Allt gekk nefnilega samkva-mt
áætlun. Það eina sem á skortir er
að við vitum ekki hver beið eftir
sendingunni og hafði hana á hrott
með sér. Við vitum bara að pen-
ingarnir hafa aldrei fundizt.
Frá sæti sínu við gluggann
fylgdist Mlle Marlin með þvf serri
fór fram 1 húsagarðinum úti fyr-
ir.
— Nokkuð um að vera? spurði
Miles.
Mlle Martin hristi höfuðið.
— Ég hið forláts, sagði Helen.
— Én eruð þið ekki anzi seint á
ferðinni að reyna að hafa upp á
fjármunum sem hurfu fvrir
þrjátíu árum og vel það. Þetta
gerðist árið 1944 ef ég hef skilið
allt rétt.
— Það fór fram rannsókn á
málinu hér á árum áður, sagði
Miles. — Én því miður var hún
ófullnægjandi með öllu.
— Og hvað eruð þið þá að gera
hér nú. spurði David.
Miles sneri sér að honum og
vottaði fvrir undrun í svip hans.
— Að fvlgjast með vður að
sjálfsögðu, M. Ilurst. Það liggur í
augum uppi.
David leit á Helen og Helen
strauk hönd hans sefandi.
— Mér er nákvæmlega eins inn-
anbrjósts og þér. saeði hún-
— Ég hef ekki hugmynd um
hvað málið snýst. Biddu hann að
segja okkur allt af létta.
— Segið okkur allt af létta,
sagði David við Miles.
— Höfum við nægan tfma?
spurði Miles.
— Fvrst búið er að kvrrsetja
okkur hér með vopnavaldi, sagði
Iíavid — hýst ég ekki við að fara
langt að sinni. Ég á heldur ekki
von á að Carrier komi fyrr en
eftir einn eða tvo klukkutfma. Ér
það nægur tfmi?
— Já, við verðum búin að koma
yður héðan löngu fvrir þann
tfma, sagði Miles. — Við skulum
bara levfa þeim að slappa af og
hætta að hafa áhyggjur af vður og
svo leggjum við f hann.
— Hr. Lazenby, sagði Helen. —
Þér komið mér vægast sagt á
óvart.
— Þökk fvrir, fröken Stewart.
Kannski ma*tti bjóða vkkur aftur
f glösin.
Hann hellti I glösin og Dacid og
Helen sátu og hlustuðu og Mlle
Martin sat með óræðum svip við
gluggann. Og Miles Lazenbv sagði
þeim enn eitt ævintýrið f öllu
þessu skrftna máli.
— Þér teljið kannski að hundr-
að og fimmtfu þúsund sterlings-
pund hafí verið býsna mikil upp-
hæð að senda f einu lagi, hóf hann
mál sitt. — Og vissulega er það
rétt. Þetta var gffurleg fjárupp-
hæð og þvf er enn hörmulegra til
þess að vita að peningarnir glöt-
uðust. Þetta var satt að segja sér-
stætt mál í meira lagi. Fullnægja
átti tveimur markmiðum með
þessari sendingu og því voru pen-
ingarnir látnir falla niður f
tvenns konar umbúðum. Fvrri
sendingin var til að standa
straum af kostnaði við störf neð-
anjarðarhrevfingarinnar og var
þar um að ræða fimmtfu þúsund
sterlingspund f reiðufé. Þessir
peningar áttu að fara til þriggja
hópa og var f fvrstu meiningin að
koma þeim til þeirra hvers fvrir-
sig. En að allt í einu var svo
ákveðið að senda alla upphæðina
til hópsins hér, vegna þess að
ákveðnar grunsemdir komust á
kreik um heilindi eins hópsins.
Sumt benti til að Þjóðverjar
hefðu komizt f spilið og sent
skeyti f nafni hópsins. Þið vitið að
báðir aðilar beittu slfkum aðferð-
um f stvrjöldinni og oft fvlgdi
mikil áhætta slfkum peninga-
stuðningi. En vegna þess að lan
Richardsson var sá maður sem
naut fullkomins trausts f London
var afráðið að senda peningana
þar sem hann væri og láta hann
sfðan um að koma sendingunni til
allra aðila. Hann hafði unnið með
Herault lækni um hrfð og svo
virtist sem starf þeirra bæri góð-
an árangur. Hann hafði einnig
verið settur til forvstu f sinni
sveit. Ilann átti eínnig von á fall-
hlffarsendingu með peningana f
öðrum tilgangi og þvf var heppi-
legt að sameina hvorttveggja.
— Ian Richardson var ákaflega
óvenjulegur maður. Þið skuluð
gera vkkur grein fvrir að hann