Morgunblaðið - 29.05.1976, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. MAl 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
toguðu. Eftir stundarkorn kom hann
aftur og var þá bæði með lokið og járn-
tein sem hann átti úti i skemmu. „Nú
ætla ég að verða hljómsveitarstjórinn ef
þú ert söngstjórinn," sagði hann við
Jonna. „Það er ekki hægt að kalla þetta
hljómsveit," sagði Jonni, „þú ert bara
einn með hljóðfærið. En nú byrjum við,
eruð þið tilbúin“? Bjössi lamdi blikklokið
eins og hann gat með teininum, en Jonni
sló taktinn með öllum líkamanum
Krakkarnir sungu hvert með sínu nefi,
því ekkert þeirra kunni lag við textann
Hvert um sig bjó sitt lag til svo úr þessu
varð hinn mesti hávaði, og allir þöndu sig
eins og þeir gátu. „Alvöruborg, Alvöru-
borg. Allir út á torg. Hve gott og fagurt
og indælt er að búa hér, og hér fæst bæði
brauð og smér. Það best þykir mér.
Kútur litli var langt á eftir með sitt lag
en honum fyrirgafst það. „Mikið er þetta
gaman,“ sagði hann og steypti sér
kollhnís í snjónum. „Svona lætur enginn
söngmaður,“ sagði Anna. „Þú átt að
standa í röðinni." „Alvöruborg, allir út á
torg,“ sagði Kútur og fékk sér aðra veltu.
„Brauð og smér best þykir mér.“
Krakkarnir hlógu, þá espaðist hann og
velti um koll heilu húsi. „Nú verður þú
flengdur," sagði Jonni, „sjáðu hvað þú
hefur gert. Það var lán að þú ruddir ekki
kirkjunni um koll.“ „Ég ætlaði ekki að
gera þetta,“ sagði Kútur, „mér þykir
bara svo óskaplega gaman.“
„Þú mátt þá ekki eyðileggja gamanið
okkar,“ sagöi bróðir hans. „Það er best að
þú farir úr kórnum, þú ert alltaf á eftir
með orðin og eyðileggur sönginn fyrir
okkur hinum.“
„Ég skal vera góður og þægur,“ sagði
Kútur, „en það eruð þið sem syngið illa.“
„Nú skulum við taka þetta einu sinni enn
og vanda okkur eins og við getum, “ sagði
Jonni. „Bjössi, þú skalt ekki slá svona
fast á lokið, þá heyrist ekki orð, og þú
mátt ekki alltaf berja jafnfast, þú verður
að spila veikt og sterkt eftir efninu. Þú
skalt hafa tónana veika þegar þú segir
„Alvöruborg, Alvöruborg", en herða á
þegar þú segir „Allir út á torg.“ Það
verður að vera einhver list i þessu. Hafið
þið nú textann yfir einu sinni enn án þess
að syngja.“ Börnin þuldu setningarnar
með miklum fjálgleik svo söngstjórinn
var hæstánægður. „Þið megið syngja
hátt, alveg eins og þið getið, en þó með
tilfinningu, þetta er virðuleg og hátíðleg
athöfn, við erum eiginlega að vigja
borgina um leið og við gefum henni
nafn.“ Bjössi reyndi að vanda sig við
hljóðfærasláttinn, svo það söng fagur-
lega í blikkinu. Þeim fannst öllum að
kórinn hlyti að vera hrífandi fagur, þótt
lagið væri ekki sem samstilltast. Þetta
var þeirra borg og þeirra ljóð og lag. Það
var fyrir mestu.
„Alvöruborg. Alvöruborg“, bergmálaði
í fjallinu. Uppi á hæðinni fyrir ofan þau
stóðu þrír stórir strákar og létu mikið.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
A V-w BWjq i i / V vi A \ ^ K'—y 1
vtw
MORfí-dN/
KAFFINli
hann?- Myndi mér ekki nægja
helmingi minni sundlaug hér f
garðinum? — og una þð glaður
— Ég get ekki fylgt þér eftir.

Innfæddur trúboðsprestur
meðal svertingja var að reyna.
að gera löndum sfnum skiljan-
legt, hve löng eilífðin væri.
Hann sagði:
— Kæru bræður, hugsið vkk-
ur að smáfugl tæki í nef sitt
einn dropa úr Kyrrahafinu og
flygi með hann yfir f Atlants-
hafið. Þannig héldi hann áfram
að fljúga með einn dropa, þang-
að til Kyrrahafið væri þurraus-
ið. — Þá væri samt ekki kom-
inn miður dagur, hann væri á
morgni eilífðarinnar.
X
Maðurinn: — Því varstu að
vekja mig? Mig dre.vmdi svo
vndislega.
Konan: — Hvað drevmd.
þig?
Maðurinn: Mig drevmdi, að
ég væri f stórum sal, og í hon-
um voru stðrir hópar af Ijóm-
andi fallegum, ungum stúlkum,
sem voru til sölu. Verðið á
þeim var 5 þús. kr., 10 þús. kr.
og 25 þús. kr.
Konan: — Sástu nokkra, sem
Ifktist konunni þinni?
Maðurinn: — Já, margar.
Þær héngu þar f kippum á
veggnum og kostuðu 10 krónur
hver.
Verjandi ákærða sagði fvrir
dóminum:
— Ég vil vekja athygli hinna
háu dómara á þvf, að skjolstæð-
ingur minn er fæddur á fæðing-
arstofnun og um faðernið var
aldrei vitað með vissu. t það
minnsta er ekki hægt að full-
yrða, að hann sé ekki sonur
einhvers hinna háu dómara.
Þess vegna væri varlegra að
sýkna manninn, eða hafa dóm-
inn mjög vægan.
X
Jón: — Árni er vfst djúp-
hygginn maður.
Andrés: — Já, hann hugsar
svo djúpt, að hann hefur aldrei
komizt upp á það yfirborð, sem
aðrir hugsa.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaya efttr Anne Stevenso
Jóhanna Knstjónsdóttir þyddt
76
— Gerið þér svo vel, M. Hurst.
Þér vilduð kannski hringja úr
skrifstofunni hans? Það eru aðrar
dyr til vinstri f ganginum.
Vinnustofa Gautiers minnti
David f aðra röndina á
vinnuherbergi Bonifaee.
Skjalamöppur I hillunum,
myndir, snyrtimennska f
fyrirrúmi. Skrifborðið var
hreinasti kjörgripur og
gólfteppið hefði ekki sfður sómt
sér á veggnum, svo þykkt og
fagurt var það. Sfmtólið var þó
fjarska venjulegt. Davið settist
við skrifborðið og beið eftir að fá
samband við hótelið. Hann
horfði á myndirnar á veggjunum
og á hverri þeirra var Gautier
aðalpersónan og flestar
myndirnar virtust hafa verið
teknar á freisisdaginn. Gautíer í
fararbroddi f göngu eftir
aðalgötunni ... Gautier f hópi
syngjandi vina ... Gautier f bún-
ingi skærulfða og með riffil við
hönd sér.
Skiptiborðið svaraði. David bað
um ungfrú Lazenby og beið sfðan
f örvæntingu og óttaðist að
Carrier hefði verið á undan. Anya
svaraði og var nú f sfnu fyrra
gervi. David talaði hratt á ensku.
— Þér verðið að koma Helen ú».
Carrier getur hringt til hótelsins
á hverri stundu og látið taka hana
sem gfsl.
— Hvernig komuzt þér á brott?
— Það skiptir ekki máli. En ég
komst þaðan. Lazenby var ekki
kominn.
— Hann kemur.
— Komið með Helen til
heimilis Gautier. Ég bfð eftir
henni hér. Getið þér gert það?
— Hún verður komin eftir tfu
mfnútur.
Hún skellti tólinu á.
Hann gekk aftur inn f
setustofuna til Mme Gautier og
bað hana leyfis að fá að bfða.
Hann sagði að hann hefði tekið
sér það bessaleyfi að biðja ungfrú
Stewart að hitta hann hér og
sfðan myndu þau aka saman og
hítta Gautier. Mme Gautier leit
efablandin á hann. Væri það ekki
tfmasóun? Kannski hann yrði
lagður af stað þegar þau kæmu á
staðinn. Væri ekki betra að
Jarques hringdi til hans á hótelið
strax og hann kæmi.
Það horgaði sig ekki að segja
henni neitt. En hann vissi hann
gat ekki falið sig hér. Bíllinn var
sem stóð öruggasti felustaðurinn
og þvf skyldu þau þá ekki aka til
heimilis Boniface? Carrier og
menn hans myndu ekki láta sér
detta f hug að leita hans þar.
myndi fá holl ráð hjá Gautier og
hann gæti afhent honum
minnisbókina sem hann hafði
tckið hjá Boniface. Ef þau færu á
mis við hann var kannski ekki
hundrað f hættunni.
— Ég býst við að sonur yðar
hafi mikið að gera, sagði hann.
— Það gæti verið að hann hafi
ákveðið að vera um kyrrt á
heimili Boniface þar til hann
hefur lokið störfum.
Mme Gautier kinkaði kolli.
— Þegar hann er að ievsa
eitthvert verkefni man hann
ekkert eftir klukkunni. Eins og
þér getið fmyndað yður segir
hann mér aldrei neitt. Og vel gæti
verið hann yrði þar alla nóttina ef
nauðsyn krefði. Hann kemur og
fer eins og honum þóknast.
— Leyfist mér að spyrja hvort
þér hafið verið ekkja f mörg ár?
spurði David.
— Sfðan Jacques var fjögurra
ára.
Sfminn hringdi. Þau heyrðu
að vinnustúlkan svaraði.
— Þvf miður, monsieur. Ekki
svo ég viti, monsieur. Sjálfsagt
monsieur.
Hún kom ínn á þröskuldinn til
að skýra frá upphringingunni.
— Það var M. Derain aftur,
madame. Hann segir að það sé
óskaplega árfðandi að hann nái
tali af Monsieur eins fljótt og
mögulegt cr.
— Látið skilaboðin á
skrifborðið hans. Þér sjáið -sagði
Mme Gautier og sneri sér til
Davids - að skjólstæðingar hans
hringja á undarlegustu timum.
— Var þetta frændi Marcels
Carriers?
— Svo að þér kannizt við hann?
— Já, fundum okkar hefur
borið saman, sagði David.
Það var sannarlega míkið um að
vera. Fyrst Paul var svo smeykur
að honum þótti ástæða til að snúa
sér til lögfræðfngs myndi hann
varla verða erfiður viðfangs.
Hann myndi leggja
sönnunargögnin sjálfur á borðið
og kannski bjó hann yfir frekari
uppplýsingum til að byggja upp
mál gegn frænda sfnum. Hann
fylltist óþolinmæði eftir að hitta
Gautier.
Barið var að dyrum og Helen
kom inn, róleg og glæsileg að
vanda. Innan íimm mfnútna
hafði hann þeytzt af stað með
hana aftur.
Með aðstoð Anyu, sagði hún,
hafði hún komizt út heil á húfi.
— En þú getur ekki fmyndað
þér hvað ég var hrædd um þig
sagði hún og vottaði fyrir titringi
f rödd hennar. Ertu nú
áreiðanlega f heilu lagi?