Morgunblaðið - 24.07.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. JULÍ 1976
Halldór Snorrason
þyki þetta nokkuó strangt, er áóur
hafió húið feróir yöar, þá ber oss nauð-
syn til slíkra álaga; en betra þætti oss,
aó um kvrrt væri aö sitja, og færi hver
sem vildi. „Eftir það sleit mótinu. Litlu
síóar kom Halldór á konungsfund.
Konungur spurði, hvaó þá liói um bún-
aðinn, hvort hann fengi nokkra háseta.
Halldór svarar: „Helst til marga hef ég
nú ráöiö, því aö miklu fleiri koma nú
til mín og beióa fars en ég megi öllum
veita, og veita menn mér svo mikinn
aögang, að drjúgum eru brotin hús til
mín, svo aö hvorki nótt né dag hef ég
ró fyrir ákalsi manna hér um.“ Kon-
ungur mælti: „Haltu nú þessum háset-
um, sem þú hefur tekió, og sjáum enn
hvaó gerist.“ Næsta dag eftir var blás-
iö til móts og sagt, aö konungur vildi
enn tala við kaupmenn. Nú var eigi
sein aðkoma konungs til mótsins, því
aö hann kom í fyrsta lagi. Var hann þá
blíðlegur í yfirbragöi. Hann stóð upp
og mælti: „Nú eru góö tiðindi aö segja:
Þaö er ekki nema uppspuni og lygi, er
þér heyróuð sagt um ófriðinn í fyrra
dag. Viljum vér nú leyfa hverju skipi
úr landi að fara þangað, sem hver vill
sínu skipi halda. Komið aftur að hausti
og færið oss gersemar; en þér skuluð
hafa af oss í móti gæði og vingan.“
Allir kaupmenn, er þar voru urðu
þessu fegnir og báðu hann tala konung
heilastan. Fór Halldór til íslands um
sumarió og var þann vetur með föður
sínum. Hann fór utan aftur um sumar-
ið og þá enn til hirðar Haralds kon-
ungs; og er svo sagt, að Halldór væri
þá eigi jafnfylginn konungi sem fyrr,
og sat hann eftir um aftna, þá er
konungur gekk að sofa.
Maður hét Þórir Englandsfari, og
hafði verið hinn mesti kaupmaður og
lengi í siglingum til ýmissa landa og
fært konungi gersemar. Þórir var hirð-
maður Haralds konungs og þá mjög
gamall. Þórir kom að máli við konung
og mæli: „Ég er maður gamall sem þér
vitið, og mæðist ég mjög. Þykist ég nú
eigi til fær að fylgja hirðsiðum, minni
að drekka, eða um aðra hluti, þá sem
til heyra. Mun nú annars leita verða,
þótt þetta sé best og blíðast, að vera
með yður.“ Konungur svarar: „Þar er
okkur hægt til úrræöa vinur; ver með
COSPER
Kæru
tónlistar-
unnendur.
í kvöld
flytjum
við undir
stjórn Her-
berts von
Karajan 9.
sinfóníu
Beethov-
ens! /
Vt£t>
MOR&Jlv
RAFf/NO
Ég verð að hlaupa! Verð að ná
til rakarans fyrir lokun.
hvað?
„Hvað ertu gamall, sonur
sæll?“ spurði gamall maður
dreng nokkurn.
„Sex ára,“ svaraði drengur-
inn fljðtt.
„Sex ára,“ át gamli maðurinn
eftir, „og þú ert ekki einu sinni
eins hár og regnhlffin mfn."
Drengurinn teygði úr sér
eins og hann gat og spurði síð-
an:
„Hvað er regnhlífin þín
gömul?"
„Hvað gengur að þér litli
drengur?" spurði góðgjarn
maður Iftinn dreng, sem var að
skæla.
„Mamma er búin að drekkja
öllum kettlingunum," svaraði
drengurinn.
„Það var illa gert af henni."
„Já, hún var búin að lofa að
ég skyldi fá að gera það.“
„Hvað er að, litli drengur?"
spurði lögregluþjónn. „Ert
týndur?"
„Nei, nei,“ svaraði drengur-
inn, „ég er ekki týndur, ég er
hérna, en mig iangar til þess að
fá að vita, hvar pahbi og
mamma eiga heima."
„Sverrir, sagði fóstra þfn þér
ekki að þú mættir ekki gera
þetta?“
„Jú, en þú sagðir mér f gær
að ég skyldi ekki trúa öllu, sem
ég heyrði.“
Gamall maður: Veiztu hvað
kemur fyrir litla drengi, sem
reykja?
Lftill drengur: Þeir eru alltaf
ónáðaðir af gömlum körlum.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
35
— Biddu Ahlgren og Isander að
koma hingað.
Ahlgren kom á undan og hann
tilkvnnti að ekki væri vafi á þvf
að strykninleifar hefðu fundist f
rúbfnrauðu skáiinni.
— Hvernig veiztu það?
— Ég bragðaði á þvf, sagði
læknirinn rólega og lét sig falla
niður f mjúkan stól. — Vertu
ekki hræddur, ég drepst ekki af
þvf. Sá skammtur sem dugar til
að drepa þarf að vera að minnsta
kosti þrjátfu milligrömm. En mér
þætti annars fróðlegt að vita
hvaðan eitrið er komuð. Það er
ekki á allra færi að labba inn f
búð og biðja um slatta af strykn-
in.
Hann þagnaði þegar Gregor
Isander gekk táplega og beinn f
baki inn f herbergið.
— Gerið svo vel að fáyður sæti,
læknir.
Christer leit áhugasamur á
svipmikinn lækninn og veitti þvf
athygli að augnaráðið var sfhvik-
ult eins og hann ætti í einhverj-
um erfiðleikum með að horfa
beint framan f annan.
— Þér voru viðstaddur þegar
Andreas lézt, sagði hann formála-
laust. — Hver er orsökin að yðar
dómi?
— Viljið þér, herra lögreglufor-
ingi, að ég útbúi dánarvottorð?
Kaldhæðnislegur raddblærinn
fór ekki framhjá neínum.
— Cg hef nú fram að þessu
helzt komist á þá skoðun að þér
hafið ekki ýkja mikla trú á hæfni
minni f þeim sökum. En látum
það kyrrt liggja. Ég sá andlit
Andreasar stirðna upp og sá að
hann átti erfitt með að hreyfa
kjálkaheinin. Ég sá að krampa-
kast hans minnti á stffkrampa og
ég sá líkama hans spennast eins
og hoga. Ef ég þar að auki bæti
við einkennum um þrútnar æðar
og fulla meðvitund allan tfmann
get ég ekki gefið annan úrskurð
en að um eitrun hafi verið að
ræða. Og enda þótt ég hafi ekki af
eigin reynslu mikla þekkingu á
slfku, leyfi ég mér að draga þá
álvktun af þvf sem ég hef lesið I
ýmsum bókum að það eitur sem
framkallar slfk einkenni hljóti að
hafa verið STBYKNIN.
Hann kveikti sér f sfgarettu en
tilhurðir hans við þá athöfn voru
svo klunnalegir að það eitt sýndi
betur en annað hversu óstyrkur
hann var. Þrátt fyrir allt.
— Ahlgren læknir hefur sagt
mér að það sé injög sjaidnotað
eitur. Getið þér einnig ályktað
hvernig það hafi komist inn f
húsið?
— Þvf miður — sagði læknirinn
þyngslalega og var auðheyrt að
hann átti erfitt um mál — er það
hægðarleikur fyrir mig. Ég get
sagt yður það með fullri og
ábyrgri vissu að eitrið er komið
úr flösku f læknistöskunni minni.
Enni hans var þakiö svitadrop-
um. En honum átti eftir að hitna
meira.
Þegar hér var komið sögu stökk
Ahlgren nefnilega á fætur pataði
höndum f allar áttir og æpti:
— Hvern fjandann þykistu eig-
inlega vera að reyna að segja okk-
ur? Gengur þú um með stryknin-
skammta f læknistöskunni þinni
hversdags. Flestir læknar láta sér
nú nægja að eiga eina eða tvær
töflur og kannski ekki einu sinni
það...
— Já, ég ...
—Hvað í fjáranum vakir eigin-
lega fyrir þér. NOTAR þú það?
— Já, sagði Isander, sem æstist
upp við orð starfsbróður sfns —
með þfnu leyfi. Ég hef meðal ann-
ars einn sjúkling sem er ófor-
betranlegur sjálfsmorðssjúkling-
ur. É> stöðugt að taka svefntöfl-
ur ... og stryknin er frábært með-
al gegn meðvitundarleysi...
Löngu úrelt aðferð, sagði Ahl-
gren hæðnislega. — Og ekki bara
úrelt heldur er einnig stórlega
dregið f efa að hún hafi nokkurn
tfma átt rétt á sér. Á sjúkrahús-
um í Stokkhólmi dettur engum
heilvita manni I hug að grípa til
slfkra ráða.
— Ég hef ekki sömu hjálpar-
meðul og finnast a stórum sjúkra-
húsum. Nú var það héraðslæknir-
inn sem öskraði upp.
— En þú ert sjálfsagt meiri
sérfræðingur f að spretta upp Ifk-
um en að kalla látnar manneskj-
ur til lífsins, svo að ég verð að
frábiðja mér ...
— Hvar geymiö þér töskuna
yðar?
Christer talaði af fullum vilja
bæði rólega og dró seiminn.
Mennirnir tveir sefuðust og litu
eins og hálfskömmustulegir hvor
á annan. Ahlgren lét aftur fallast
niður í sófann og Isander beindi
athygli sinni samstundis að þeim
sem hafði borið fram spurning-
una.
— I dag skildi ég hana til dæm-
is eftir frammi f forstofu frá þvf
klukkan rétt fyrir fimm að ég
réðst hingað inn til að skamma
Andreas. Ég hafði farið f allmarg-
ar sjúkravitjanir f nágrennið og
ég skil töskuna mfna aldrei eftir í
bílnum mfnum. Þetta er alveg
ósjálfráð hreyfing og Björg hefur
gert grfn að mér fyrir vikið. Hún
hefur meðal annars dregið f efa
að nokkrir þjófar gætu komist að
hflnum mfnum, þegar hann er