Morgunblaðið - 10.09.1977, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. SEPTEMBER 1977
vtte
MOBö-tlKí-
KAFf/NO

(i' rv.ii •
V/X5W"*
S2-
Grani göslari
‘p
515>
3Q

OVZf-
!■?»
Þú kallar þetta RAN. — En það er ekki ég sem ákveð verðið.
Dragið þið f efa að ég muni
bænheyrður verða? — Ég sé
það. Það er enginn með regn-
hlff, en ég hef beðið um regn á
skrælþurrt landið okkar.
J
S@ 12 = OJ V
Jæja — Má maður bara velja?
Vonbrigði á
heimilissýningu
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Keppikefli varnarspilarans er
að finna veikan blett á sókn sagn-
hafa. Þetta er ekki öllum gefið og
blettur þessi ekki alltaf auðfund-
inn.
Norður gjafari, allir utan
hættu.
Vestur
S. D9873
H. A104
T. 42
L. A105
Norður
S. 52
H. 963
T. ÁDG10975
L. 7
Austur
S. A6
H. G75
T. 863
L. G8432
Suður
S. KG104
H. KD82
T. K
L. KD96
Suður skellti sér í þrjú grönd
eftir þriggja tígla opnun norðurs.
Vestur spilaði út spaðasjöi. Aust-
ur tók á ásinn, spilaði aftur spaða
og suður lét freistast. Hann
reyndi gosann en vestur tók á
drottninguna.
Hann kunni sitt fag og fann svo
sannarlega auman blett á spilinu
þegar hann spilaði tígli til baka.
Vegna innkomuleysis var suður
neyddur til að taka á ásinn í
blindum og taka tígulsalgi sína
strax. Og nokkrum slögum seinna
var staðan orðin þessi.
Norður S. — H. 963 T. 75
Vestur L. 7 Austur
S. 93 S. —
H. A104 H. G75
T. — T. —
L. Á Suður S. K10 H. KD T. — L. KD L. G84
Suður var kominn i vanda.
Hann átti ekki örugg afköst af
hendinni í tígulinn en ákvað að
taka einn tígulslag til viðbótar og
lét í hann spaðatíuna. Síðan spil-
aði hann hjarta, vestur tók á ás-
inn og spilaði spaða. En þar með
átti vörnin fimm slagi vísa. Einn
niður.
En í byrjun stóð spilið. Bara að
telja slagina. Taka strax á spaða-
kóng og spila hjartakóng. Níu
slagir pottþéttir.
„Góði Velvakandi.
Nú er orðið svo langt síðan ég
hef skrifað þér, eða ekki sfðan ég
stakk upp á „í dentid“ að frétta-
menn sjónvarps byðu gott kvöld
er útsending hæfist, sem og gaf
góða raun. Nú skrifa ég út af ferð,
sem ég fór ásamt manni mfnum
og börnum á „Heimilið ’77“ s.l.
föstudag, 2. sept. Ég hafði hlakk-
að mjög til þessarar ferðar (og má
þakka fyrir meðan einhver hlakk-
ar til einhvers á þessum siðustu
og verstu tímum!)
Við ætluðum að sjá marga fall-
ega hluti, fara á tfzkusýningu,
heyra i Ríótríói, o.fl. o.fl., já eiga
verulega skemmtilegan eftirmið-
dag, sem meira að segja var föstu-
dagur, fólk var nú lfklega að kom-
ast í helgarskap þarna i Laugar-
dalshöllinni.
Svo varð kl. 16, engin tízkusýn-
ing sjáanleg og var svo aflýst
frétti ég seinna. Mikil vonbrigði.
Nú það var þó í það minnsta eftir
Rótríóið, sem átti að koma fram
kl. 18, maður huggaði sig bara við
það. Loksins var klukkan að verða
18, en þá var sko tilkynnt að Rfóið
yrði um kvöldið kl. 20:30. Þá fór
nú aðeins að fjúka í mig, ég trúði
nú þessu bara ekki, hvernig farið
var með okkur. Jú, það voru allir
að spyrja hvern annan hvernig
þetta væri, en ég vissi aldrei
ástæðuna, hvers vegna þessu var
öllu aflýst. Kannski maður þurfi
bara að hafa orðu utan á sér eða
ákveðinn fjöldi fólks verði að
vera í húsinu svo skemmtikraft-
arnir birtist?
Mér finnst þetta lftilsvirðing
við sýningargesti og minnkun fyr-
ir sýninguna, því að ekki er hægt
að ætlast til þess að sýningargest-
ir gangi hring eftir hring allan
daginn og bíði eftir skemmtikröft-
um, sem koma bara þegar þeim
þóknast. Það hlýtur að vera hægt
að hafa varafólk því af nógu er að
taka í henni Reykjavík, skyldi
maður ætla. Hvernig er hægt að
ætlast til að börn og unglingar
standi alltaf við sitt þegar þeir sjá
og heyra hvernig fullorðna fólkið
bregzt iðulega? Með ósk um að
svona lagað endurtaki sig ekki, en
gaman væri að fá skýringu á þess-
um föstudegi f Laugardalshöll.
Margrét Sighvatsdðttir,
Grindavfk.**
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
39
Erik var of veikgeðja til að
streitast á mðti.
— Jæja, þakka þér fyrir, ég
verð þá vfst að koma. En það
verður sennilega ekki af þvf
fyrr en með vorinu. 1 aprfl eða
þar um hil.
— Með haustinu, áttu við. Þú
hefur vfst ekki uppgötvað, að
þú ert fyrir sunnan miðbaug.
við segjum þá f apríl. Sendu
mér línu, þegar þú getur kom-
ið.
X—X—X
Einmana og frjáls
— Nú verður þú að fara.
sagði Janet, — enda veiztu, að
við megum ekki hafa karlmenn
í heimsðkn á herbergjunum
okkar. Og alls ekki karlmenn af
þinni tegund.
Blærinn f orðum hennar og
augum sagði hið gagnstæða:
Sittu sem fastast! Tilveran
verður óþolandi, þegar þú ert
farínn. Ég er fús til að tefla á
tvær hættur til þess að hafa þig
hérna.
Erik hafði verið útskrifaður
af sjúkrahúsinu nokkrum dög-
um áður. Uann hafði verið úti
með Janet mörg kvöld. Nú
hafði hann fylgt henni upp á
herbergi hennar til þess að
kveðja hana. Hann var á förum
til Durban til þess að hefjast
handa við starf sitt.
Honum leizt vel á að kveðja
hana á þennan hátt, og hann
hugsaði sér að draga það á lang-
inn eins og unnt væri. Þau orð
Janets, að hann yrði að hafa sig
á brott, lét hann c-ins og vind
um eyrun þjóta. t stað þess að
svara tók hann upp pfpu og
tóhakspung og hóf að fylla litla
herbergið af tóbakslykt. Ilann
lá endilangur á rúmi Janets og
hallaði höfðinu að veggnum, en
lét fæturna hvfla á stól. Honum
fannst hann vera eins og
soldán, sem nyti þjónustu beztu
ambáttarinnar.
Háðsglósur Janets höfðu al-
veg misst brodd sinn sfðustu
vikurnar. llún hafði dregið
kiærnar inn og „klóraði" með
mjúkri loppu. Augnaráðið var
orðið órólegt, móðurlegt og
spyrjandi.
Erik var mjög upp með sér.
Ilún bfður eftir skipunum mfn-
um, hugsaði hann, þar sem
hann horfði á hana háifluktum
augum, en pfpan hékk á milli
tannanna. En hún verður nú að
taka sér stöðu f hiðröðinni á
eftir Mary. Það getur verið
ágætt að hafa hana til vara ef
snurða hlypi á þráðinn milli
okkar Mary. Eiginlega var
þetta nú smánarlegt... En það
var eitthvað ógeðslegt og
hundslegt við þessa undirgefni.
Erik gafst næði til að fhuga
þessi mál um stund. Janet stóð
kyrr og horfði út um gluggann.
Ilún hefur verið ákaflega
kumpánleg víð mig, hugsaði
hann. Hvernig væri að bindast
henni að fullu og öllu? Ilún er
einmitt stúlkan, sem erfir-
sóknarvert er að kvænast. En
ekki sérlega spennandi.
Tryggðin og hollustan náðu
engri átt. Manngerð, sem hugs-
aði: Allt eða ekkert, og hefði
ómótstæðilegar fjölskyldu-
hneigðir. llún vildi eiga mann-
inn sinn með húð og hári. Hann
yrði fjötraður á höndum og fót-
um með múkum böndum. Hann
yrði Iftíll, feitur kjölturakki.
Öll eftirvænting f Iffinu yrði úr
sögunni. Ekkert frelsi framar.
Nei, bezt væri að draga sig út
úr leiknum, ha-gt og gætilega.
En ég vil ekki særa hana. Ilún
má gjarna eiga áfram svolitla
von.
Janet andvarpaði djúpt, þar
sem hún stóð úti við gluggann.
Það var eins og hún væri að
reyna að hleypa f sig kjarki. Nú
kemur einhvers konar bónorð,
hugsaði Erik. Nú hefur hún
fundið viðcigandi orð.
Það fór, alveg eins og hann
hafði hugsað: — Heyrðu, Erik,
hvað hyggst þú eiginlega fyrir
um framtfðina?
— Tja, anzaði Erik, án þess
að taka pfpuna út úr munnin-
um, — ég er nú á lcið suður til
Durhan til þess að vinna þar
um tfma f útvarpsverksmiðj-
unni. Síðan kem ég sjálfsagt
hingað norður og hitti þig aftur
f Jóhannesarborg. Það verður