Morgunblaðið - 01.11.1977, Síða 39

Aðallífsstarf Óla var kaupsýsla,
sem hann stundaði af kappi og
með góðri forsjá, en hann var svo
mikið náttúrubarn, að þegar svo
bar undir gat hann lagt allt á
hilluna, útilokað sig frá stressinu
og samlagað sig fslenskri náttúru
og þeim unaðssemdum sem hún
hefur ávallt upp á að bjóða.
Á langri ævi þegar árin líða
hvert af öðru í aldanna skaut,
verður með hverju árinu stærra
skarðið í vinahópnum.
„Yinir berast burt mert tímans straumi
ofí blomin fölna á einni hélunótt'*
Óli virtist oft hinn sterki, en
fagurt gaf hann fordæmi með
drenglyndi sínu og prúðmennsku.
Hann var ábyggilegur og heið-
arlégur í öllum viðskiptum og
samstarfi. Hann var vinnusamur
og átti mikla starfsgleði. Hann
var vandvirkur í öllum störfum er
hann gekk að, og mæltist til hins
sama af öðrum.
Við okkar fyrstu kynni vorum
við báðir ungkarlar. Seinna komu
þau tímamót í lífi okkar beggja,
að við eignuðumst okkar elsku-
legu konur og eigið heimiii.
Þetta breytti engu í vinskap
okkar Óla, nema síður væri.
Frú Sigriður Ágústsdóttir kona
Óla, hefur staðió við hlið manns
síns með miklum sóma, fyrst sem
húsmóðir og svo nú á seinni árum
við verzlunarstörfin.
Heimili mynduðu þau sér fag-
urt og aðlaðandi fyrir þá sem að
garói bar. í fyllingu tímans eign-
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 1. NÓVEMBER 1977
Björn Svanbergsson
forstjóri — Minning
uðust þau tvær dætur, tvfbura,
þær Ólöfu og Sigrúnu, elskulegar
stúlkui' og var það mikil gleði
þeirra hjóna, og heillastjörnur
heimilisins. Nú sfðar bættist
tengdasonur, Ari Bergmann, í
hópinn, en hann er giftur Ólöfu.
Hann er snilldar drenguur, sem
mér virðist kunna að meta sína
tengdaforeldra og forsjá þeirra.
Á þessu yndislega heimili,
þeirra Óia og frú Sigríðar, höfum
við hjónin notið margra ánægju-
legra stunda. Það var alltaf hátíð
fyrir okkur að koma þangað, og
eigum við því þaðan ljúfar endur-
minningar, sem við viljum einnig
hér með þakka fyrir.
Óli var hraustmenni, glæsilegur
og ntikill að vallarsýn, þess vegna
hafði hann af miklu að taka, þeg-
ar hinn ólæknandi sjúkdómur
herjaði fyrst á hann eða fyrir
þremur árum.
Allir sem næst honum stóðu, þó
sérstaklega eiginkonan, frú Sig-
ríður, reyndu á allan hátt að létta
honum þetta erfiða tímabil, sem
að sfðustu varð svo þungbært að
lofa má þá líknarhönd er úrslitum
réð að siðustu.
„Miskunnsemd (iurts
má ei sleyma**
Að línum þessum enduðum vilj-
um við hjónin þakka fyrir vin-
skap á liðnum árum. Biðjum Guð
að blessa vininn framliðna, og öll-
um ástvinum hans færum við okk-
ar dýpstu samúðarkveðjur.
Vilhjálmur Bjarnason.
Hvor kan den sunde mand forsla
al oj>sa lian enganK skal «a.
Han Rik. II vor gruset knaser nu.
j?ar med cijjar i niunden du.
Fyrir hálfri öld reit Joh. V. Jen-
sen þessar línur í ljóði um Adam
Oehlenschlager og spyr þar sjálf-
an sig þessarar spurningar, þegar
honum verður hugsað til hins
látna.
Þeir, sem þekkt hafa Björn
lengi og einkuni þeir, sent hafa
rætt við hann og unnið með hon-
um örfáum dögum áður en dauða
hans bar svo skyndilega að, kom-
ast að raun um að þeirn fer eins og
skáldinu; þeir eiga bágt með að
skilja og sætta sig við, að ein-
hverjum sem við umgöngumst og
það oft daglega, skuli skyndilega
svipt af sjónarsviðinu.
Þótt ég hafi eðeins þekkt Björn
rúmlega ei.tt ár er mér óhætt að
segja, að ég hafi þekkt hann vel,
því að hann var að eðlisfari ein-
lægur og'opinn. Hann naut þess
að ræða við aðra, segja frá
reynslu sinni, hlýða á frásagnir
annarra. Hann var glaðlyndur og
því voru samverustundir með
honum ævinlega ánægjustundir.
Björn var í viðkynningu glaður,
hjartanlegur og einaróur, hann
hafði sanna kímnigáfu og gott
auga fyrir hinu „skringilega" í
tilverunni. Starf hans veitti hon-
um sýn inn í margar kynlegar
aðstæður mannlifsins, svo og
rangleitni þess.
Snemma tengdist Björn starf-
semi Norræna hússins og annað-
ist bókhald þeirrar stofnunar af
mikilli starfskunnáttu og meó
þeirri óþreytandi starfsgleði, sem
einnig var þáttur í fari hans. For-
stjórar hússins hafa yfirleitt ekki
búið- yfir mikilli bókhaldsþekk-
ingu, en einn fundur með Birni
nægði til að róa þá. Frá honum
stafaði beinlínis öryggi, þekkingu
og skilningi á högum hússins.
Honum tókst á ótrúlega skömm-
um tíma að rniðla okkur, þessum
farfuglum, af þekkingu sinni og
þá komu í ljós ágætir hæfileikar
hans til að fræða og útlista ýmis-
legt það, sem ókunnum virtist
óskiljanlegt. Þessi atriði urðu
ekki einungis auðskilin, heldur
varð leiðin að sjálfum grund-
vallaratriðum við bókhald svo
viðamiklar starfsemi, sem rekin
er í Norræna húsinu, ljós.
Björn var af þeirri kynslóð ís-
lendinga, sem naut ekki mikillar
skólamenntunar. Hann gekk á vit
við lífið haldinn óseðjandi fróð-
leiksfýsn og lærði af eigin ramm-
leik miklu meira en mörgum með
langa skólagöngu að baki hefur
tekist. Björn Svanbergsson var ef
til vill úr síðasta hópi þeirra Is-
lendinga, sem í nieir en hálfa öld
hafa komið útlendingum á óvart
vegna þeirrar óvenjulegu sjálfs-
menntunar, sem þeir hafa tileink-
að sér á lífsleiðinni. Fróðleiks-
fýsn, gáfur, lífsgleði og lífsorka
hefur einkennt þessar kynslóðir
Islendinga. Þetta átti allt við um
Björn.
Norræna húsið stendur t mikilli
þakkarskuld við Björn, og allt
starfslið stofnunarinnar, sem
unnið hefur með honum, saknar
þessa gjöfula og viðmótsþýða
manns, sem gat jafnvel látið bók-
hald og gerð fjárhagsáætlana
verða okkur að ánægjustundum.
Erik Sönderholm.
Oddng Fr. Arnadótt-
ir — Minningarorð
Þann 29. september siðasthðinn
andaðist áð heimili sínu, Ingi-
marsstöðum á Þórshöfn, frú
Oddný Friðrikka Árnadóttir, 84
ára að aldri.
Með henni er til foldar hnigin
glæsileg og mikilhæf kona,
minnisstæð öllum þeim, sem
kynntust henni. Naut hún aó
verðugu vinsælda og virðingar
þar nyrðra og bar margt til. Hún
stóð um langt skeið í fremstu röð
þeirra, er unnu að málefnum
Kvenfélags Langnesinga, hún var
einnig um langt árabil organisti í
Sauðaneskirkju, stjórnaði kirkju-
kór sóknarinnar, kenndi söng við
barnaskólann á Þórshöfn.
Síðast en ekki sízt var hún
gædd slíku glaðlyndi, ljúflyndi og
góðvild, að öllum hlaut að líða vel
í návist hennar.
Fædd var hún að Felli í Vopna-
firði, þ. 16. júlí árið 1893. Foreldr-
ar henriar voru Árni póstur Sigur-
björnsson prests að Sandfelli og
Kálfafellsstað Sigfússonar prests
í Hofteigi, Jónssonar prest í Þing-
múla, Hallgrímssonar, og kona
hans, Þórdis Benediktsdóttir, Ein-
arssonar Eirfkssonar bónda að
Brunnum í Suðursveit, Einars-
sonar.
Sex ára gömul tóku hjónin á
Skeggjastöðum í Bakkafirði, séra
Jón Halldórsson og Soffía
Daníelsdóttir, Oddnýju í fóstur,
og ólu hana upp sem eigin dóttir
væri. Naut hún hjá þeim hins
bezta atlætis og uppeldis.
Séra Jón fékk Sauðanes árið
1906, og þar lifði Oddný sin æsku-
ár.
13. janúar árið 1912 giftist hún
Ingimar Baldvinssyni, miklum
ágætis- og dugnaðarmanni. Ungu
hjónin dvöldusl þó áfram í Sauða-
nesi i 3 ár, og störfuðu að búi séra
Jöns.
En árið 1915 flultust þau til
Þórshafnar og hafa átt þar heim-
ili sitt síðan.
Ingimar gerðisl bóndi á hluta
þeirn af Syðra-Lóni, er hann hafði
fengið i sinn hlut eflir fóslurfor-
eldra sina, Jóhann Jónsson borg-
ara á Þórshöfn og konu hans, Arn-
þrúði Jónsdóttur, og ungu hjónin
settust að i húsi þeirra, sem enn
stendur og mun vera elsta hús á
Þórshöfn. Lét Ingimar endurbæta
það og lagfæra verulega rneðan
þau bjuggu þar. Og i þessu húsi
þjuggu þau i hart nær hálfa öld
við mikil umsvif og fjölþætt, enda
heimilið Iöngum mannmargt.
Þar var unt langt skeið póstaf-
greiðsla og símavarsla, sem Ingi-
mar hafði á hendi. Búskap rak
hann einnig, eins og áður var get-
ið, og trúnaðarstörf komu einnig í
hans hlut. En hann var frábær að
dugnaði og áhuga og lét sér fátt i
augum v'axa. Og húsfreyjan lét
sinn hlut ekki eftir liggja, síður
en svo.
Þau eignuðust stóran og fríðan
barnahóp, sem þau studdu til
þroska og mennta, en börnin urðu
ellefu.
Soffia Arnþrúður, gift Helga
Guðnasyni póstmeistara á Þórs-
höfn, ættuðum frá Karlskála við
Reyðarfjörð; Hólmfríður Þórdís,
ekkja Karls sáluga Hjálmarssonar
kaupfélagstjóra á Þórshöfn og
víðar; Helga Aðalbjörg, sem lést
árið 1945 i aldursblöma. Hún var
gifl Björgvin Sigurjónssyni vél-
stjóra frá Vestmannaeyjum;
Steinunn Birna, gift Sigurði
Sigurjónssyni, útgerðarmanni á
Þórshöfn; Arnþrúður, gift Jóni
Kristinssyni forstöðumanni elli-
heimilanna á Akureyri og i
Skjaldarvík; Halldóra, gift
Jóhanni Gunnari Benediktssyni,
tannlækni á Akureyri; Oddný
Friðrikka, ekkja Ásgeirs heitins
Hjartarsonar, sagnfræðings og
bókavarðar i Reykjavik; Jóna
F. 30. október 1898.
D. 17. febrúar 1977.
I dag hefði hún orðið 79 ára, og
langar níig þess vegna að rita
nokkur orð um æviferil hennar.
Ég var nú svo lánsöm að eiga
hana fyrir ömmu.
Elisabet lést þann 17. febrúar
s.l., eftir annasama ævi, rnörg
voru þau störfin sent úr hennar
hendi unnust, og það með mikilli
prýði.
Amma giftist ung. Eftirlifandi
maður hennar er Valdimar Þor-
valdsson og eignuðust þau 6 börn,
sem öll eru á lífi.
Margar voru þær stundirnar
Gunnlaug. áður gift Davið Sig-
urðssyni framkvæmdaslj. í
Reykjavík; Jóhann, forstjóri á
Akureyri, kvæntur Guðrúnu
Helgadóttur; Ingimar, sóknar-
prestur og oddviti i Vik i Mýrdal;
Árni Sigfús Páll, sem lést i frum-
bernsku árið 1935.
Um vorið 1963 hóf Ingimar
byggingu nýs húss á jarðarparti
Syðra-Lóns, sem hann á og að
hausti 1964 var þar risið smekk-
legt og slilhreiril hús, þar sem til
alls var vandað utan húss sem
innan. Og þar hafa þau hjónin átt
heimili sitt síðan, friðsælt, smekk-
legt og fagurt heimili.
Frú Oddný heitin var þegar á
bernskuárum mjög hneig fyrir
tónlist og söng, og fékk nokkra
undirstöðumenntun á þvi sviði.
Ofan á þá undirstöóu byggði hún
siðan af kostgæfni með sjálfsnámi
og æfingum. Og þegar hún var
aðeins 14 ára hóf hún að leika á
orgelið í Sauðaneskirkju við
messur og aðrar kirkjulegar at-
hafnir.
Og ávallt síðan var tónlistin ein
kærasta tómstundaiðja hennar.
Aður hef ég minnst á störf henn-
ar á þessu sviði i þágu kirkju og
sveitarfélags. En heimiliö naut
ekki síður þeirrar ununar og sálu-
bótar, sem tónlislin megnar að
veita.
Félagsmál lét Oddný líka til sin
taka. Hún starfaði mikið i Kven-
félagi sveitarfélags sins, var iðu-
lega í stjórn þess og á stundum
fulltrúi þess á sambandsþingum
kvenfélaganna nyrðra.
Ég kynntist Oddnýju sálugu
sem ég dvaldisl á Brekkustig 16
og lærði öll versin, allt sem fallegt
var, þvi þannig var hún gerð. All-
ir sem þurftu á hjálp aö halda
gálu kontið á hvaða lima sólar-
hrings, alltaf var amma tilbúin að
hlúa að þeim.
Amma var víðlesin kona, því
bækur voru henni mikiö gleði-
efni, auk þess sem hún lagði
mikla stund á handavinnu.
Tæplega ári áöur en hún kvaddi
þennan heim, missti hún máttinn
öðru megin, það var erfitt f.vrir
svona vinnusama konu. En ekki
gafsl hún upp. það var útbúin
fyrir hana slokkur. scm var liægt
skylda mín flultumsl í Sauðanes.
Þá var hún enn organisti Sauða-
nessóknar. Hreifst ég strax af lif-
andi áhuga hennar á söngmálum,
svo og færni hennar, dugnaði og
smekkvísi sent kirkjuorganisti.
En aðlaðandi og elskulegt við-
mót þessarar glæsilegu konu
leiddi fljótlega lil einlægrar vin-
áttu milli okkar og heimila okkar.
Á þá vináttu bar aldrei sk'ugga.
Og upp rifjast margar ljúfar
minningar frá samverustundum
liðinna ára.
Það var alltaf hátíð að koma i
Ingimarsstaði til Oddnýjar og
Ingimars. Innileg gestrisni. frið-
að vefja garn á, og þannig
prjónaði hún trefla.
Félagslynd var hún og hafði
gaman af, þegar margt var i
kringum hana.
Við ræddum oft saman um
heima og geima. hún var rnjög
trúuð, líf eftir þetta líf efaðist
hún ekki um, og vona ég að það
séu orð að sönnu, vona að hún sé i
hópi margra kunningja. auk fööur
niíns sem lézt fyrir 15 árum á
sama degi og hún.
Hún lifir í mínu minni sem ljós-
geisli lifs, kona sem ég var stolt
af.
Guð blessi minningu hennar.
I»<> missi cj* licyrn inál «,u rrtm
«j> máttiun cj> þicrra l'inni.
þá solna cj> liin/.l \ irt (laurtadrtm.
rt Drottinn. j>cf sáln minni
art vakna \ irt srtnj-sins liclj>a hl.irtm
íhimncskri kirkju þinni.
O.A.
Jónfna Bliindal.
fyrir ellefu árurn, er ég og fjöl-
Elísabet Jónsdótt-
ir - Minningarorð
sæld og hógvær gleöi heilsaöi
gestum. Þar leið öllum vel.
Oddný heitin var ekki aöoins
vel gefin kona, hún var einnig í
ríkum mæli gæll því hlýja hugar-
þeli, sem öllum vildi vel.
Glaðlyndi var henni eiginlegt.
og elskulegt viðmót var henni
santgróið.
Mikið var ævistarfið og fagurt
varð ævikvöldið. Umvafin var
hún ástúð og umhyggju barna
sinna og barnabarna.
Harm og sársauka hafði hún
orðið að reyna, missi barna og
síðast sviplegan missi tveggja
dóttursci, Slfkar stundir bar hún
með stillingu. Harma sína bar
hún ekki á torg.
Þ. 8. október síðaslliöinn fór
útför hennar frant með húskveðju
á heimili hennar og kveðjualhöfn
í Sauðaneskirkju, þar sem hún
hafði sjálf átt svo margar helgar
og dýrmætar stundir.
F'ylgdi henni fjölmenni hinstu
förina og kom þar fram, hve hún
var vinmörg.
Síðbúnar þakkir mínar. konu
minnar og barna. fyigja fátækleg-
um minningarorðum. Þakkir fyr-
ir að íiafa eignast vináttu göfugr-
ar konu. Hjarlanlegar samúðar-
kveðjur sendi ég mínum góða vini
Ingimar Baldvinssyni og ástvin-
um hans öllurn.
Guð blessi vkkur öll
St. Hveragerði 25. október 1977.
Marinó Kristinsson.