Morgunblaðið - 01.11.1977, Qupperneq 44

44
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 1. NÓVEMBER 1977

MORGÚN - v ^

KAniNÖ

GRANI göslari
jeí
Éjí vcrö að fara hcim, drcnjíir, konan mín vill
okki að éjí komi scint hcim!
Hvcrnifí komst cjí hinj>-
að, cf éj? hcf ckki farið
jícjínum dyrnar — scjíðu
mcr það?
Mér virðist það sé komið
út i öfjjai á spítölunum,
rcjílan: notist aðcins
cinu sinni!
BRIDGE
Umsjón: PáH Bergsson
Unglingastarfsemi Sænska
briclgesambandsins befur lengi
verid lil mikillar fyrirmyndar. Og
má þakka þad miklum fjárstudn-
ingi hins opinbera. En rádamenn
þar í landi liafa alltaf verið fvlgj-
andi og séð nauðsyn öflugs lóm-
stundastarfs meðal ungs fólks. Og
nú er svo komið, að flestir af
þeirra betri spilurum eru úr
þessu grasi sprotlnir.
Árið 1974 urðu Svfar Evrópu-
nieistarar í flokki ungs fólks.
Einn af liðsmönnum þeirra þá
var Svante Ryman en bann var
einmitt sagnhafi í spili dagsins.
Það kom fyrir í Evrópubikar-
keppni Philip Morris fyrirtækis-
ins, sem haldin var f Svíþjóð í
ágústmánuði síðastliðnum.
Norður gaf, norður og suður á
liætlu.
Norður
S. 9843
Tilbúnar slysagildrur?
„Eins og margur annar. sem
leitar til þín. þá ávarpa ég þig og
segi kseri Velvakandi. Mig langar
til að biðja þig fyrir örfáar linur
varðandi umferðarmál. Með auk-
inni bílavæðingu hjá þjóðinni
hafa mannfórnir fylgt í kjölfarið
og örkuml fjölda manna og verð-
ur það ekki metið til fjár. I kjöl-
far slysanna hvetja opinberir aðil-
ar. félagasamtök og einstaklingar
hinn almenna borgara til að fara
eftir settum reglum í umferðinni
og veita ýmsar aðrar leiðbeining-
ar og hvatningar. Allt er það
góðra gjalda vert og ekki að þarf-
lausu.
A skal að ósi stemma. Segja má
að i þessum efnum sé ekki alveg
Ijóst hvar upptökin eru að öllum
þeim slysum og tjónum, sem raun
er á. Hins vegar hef ég þá skoðun
að langan tíma taki að koma á
þróaðri og tillitsamri umferð og
leiðin til þess sé i gegnum æskuna
— gegnum skölakerfið. Hitt er
svo annað að eðlilegt er og nauð-
synlegt að þeir sem með umferð-
armálin fara reyni eftir beztu
getu að draga úr umferðarsiysun-
um með einum eða öðrum hætti.
En allt orkar það tvímælis sem
gert er og skiptar skoðanir um
ágæti þessa eða hins.
Svo fór fyrir mér er ég sá í
sumar að búið var að þrengja ak-
brautina á Vesturbergi hér i borg
með kantsteinum. þannig að ekki
er nema einum bil i senn fært að
aka i gegnum mjöddina. en svo
nefni ég bungu þá sem sett hefur
verið þarna. Engin boð — eða
bönn bannmerki eru þarna. sem
gefa ökumönnum er koma úr
gagnstæðri átt til kynna hvor
skuli víkja fyrir hinum. Hér tel ég
veilu á ferðinni. sem liggur i þvi
að tveir ökumenn sem koma sinn
úr hvorri áttinni ætla hvor um sig
að ná einstiginu á undan hinum.
(sem reyndar er alþekkt fyrir-
brigði af akstri á þjóðvegum
landsins. þar sem um mjóar brýr
er að ræða. með ófyrirsjáanlegum
afleiðingum).
Þegar snjöa tekur hyljast kant-
steinarnir. sem auðveldlega geta
valdið i það minnsta eignatjóni ef
H. KD75
T. G73
L. K7
Suður
s. ag
H. G103
T. ÁD9
L. Á10543
R.vman vai' í suður og opnaði á
einu laufi. Vestur doblaði en síð-
an varð Rynian sagnhafi í þrem
gröndum. LJtspilið var spaði á
drotlningu og ás. Vestur lók
hjartagosann með ás, tók á spaða-
köng og tíu og spilaði fjórða spað-
anum.
Öruggt máttí telja, að tígulsvín-
ing myndi ekki takast en án henn-
ar virtist suður eiga aðeins átta
slagi. En þegar Ryman tók hjarta-
slagina varð honum ljós skipting-
in á höndum varnarspilaranna.
Austur gat ekki sleppt valdi á
laufinu, lél því tigla og þeó gerði
suður einnig. ()g þegar Ryman
hafði tekið á tígulásinn áttu bæði
hann og austur eingöngu lauf á
hendi. Þá tók hann á laufkóng og
spilaði laufi frá blindum. Austur
átti DG9 eftir og varð að láta hátt
en þá fékk hann að eiga slaginn.
Og Ryman fékk því tvo síðustu
slagina á laufás og tíu.
Austur
S. D2
H. 98
T. 10854
L. DG986
Vestur
S. K10765
H. A642
T. K62
L. 2
RETTU MER HOND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
83
átt margar skemmtilegar
stundir.“
Það var bezt að fara ekki út f
smáatriði hér, enda var loku
fyrir það skotið, að Ahmed
kæmist f danshús, kvikmynda-
hús og aðra slíka staði.
„En ég bý á snotru gisti-
heimili. Veitingakonan stelst
til að lesa bréfin mín, og óþægi-
leg lykt angar alls staðar í
húsinu. En ég hef ekki efni á að
búa á betri stað“.
Uss þetta var iuraiegt,
heimskulegf og smekklaust.
Kannski fer Ahmed að halda að
ég vilji slá hann um peninga.
Ætti ég að rffa brefið og skrifa
annað'.'Ég get ekki verið að
snuddast með þetta bréf fram
að hádegi!
Já, svo var það þetta, sem
gerðist f sambandi við portið.
Nú reið á að vera uppfinninga-
samur. Ilann leit út um giugg-
ann og velti vöngum um stund.
Svo kom honum eitthvað í hug,
og hann fór að skrifa.
„Heyrðu, varstu ekki suður f
Durban nú fyrír nokkru? Mér
fannst ég sjá þig niðri f Smith
Street. Það var ein af þessum
myndum, sem festast á net-
himnu augans. en komast ekki
til heilans fyrr en löngu síðar.
£g átti erindi inn í hús, en
þegar ég var þar inni, laukst
það allt f einu upp fyrir mér:
Það var áreiðaniega Ahmed,
sem ég sá þarna á götunni fyrir
stundu. En þegar ég kom út,
varst þú horfinn. Ég leitaði
lengi að þér, en mér tókst ekki
að finna þig.
Nú verðum við að hittast sem
fyrst. Má ég koma norður eftir
til ykkar um einhverja helg-
ina? Það ganga járnbrautar-
lestir á milii, er það ekki?
Skrifaðu mér og láltu mig vita,
hvenær vel stendur á hjá
ykkur“.
Jæja, þessu var þá lokið! Nú
þurfti bara að finna góðan
hotn. Ég æti kannski notað það
sem Örn skrifaði í bréfi sfnu:
„Líði þér vel. Með friðar-
kveðju að hætti Zúlúmanna:
Verði eiginkonur þínar feitar
og kýrnar margar. Skilaðu
kveðju til Önnu.
Þinn gamli vinur,
Erik“.
Hann las bréfið aftur yfir og
stundi. Er það f raun og veru
ég, sem hef skrifað annan eins
óþverra? Það er falskur hljóm-
ur f þessu öllu og sýnir hug-
leysi og andlega fátækt. ög
þetta er ég að skrifa Ahmed,
gömlum vini mínum.
En ég get ekki skrifað neitt
betra. Það stoðar ekki að reyna
aftur. Einhvers konar bréf
VERÐ ég að skrifa honum.
Hann lét bréfið í umslag,
skrifaði utan á það og lagði það
á skrifborðið eins langt frá sér
og hann gat, svo að hann
kæmist hjá þvf að vera minntur
á vandræði sín.
Sfðan steypti hann sér á bóla-
kaf f reikningshald fyrirtækis-
ins og vann látlaust f nokkrar
klukkustundir.
I hádegishléinu fór hann út
og lagði bréfið f póst. A leiðinni
frá póstkassanum nam hann
allt f einu staðar á miðri göt-
unni. Það rann skyndilega upp
fyrir honum, hvernig hann
hefði átt að skrifa bréfið. Það
var ekki nauðsynlegt að segja,
að hann blygðaðist sfn fyrir að
hafa samneyti við Ahmed, af
þvf að hann væri dökkur á brún
og brá. Hann hefði bara átt að
skrifa:
„Ka-ri gamli vinur.
Ég veit, að þú sást, að ég
skauzt inn f undirganginn fyrir
nokkru f Durban. Og þú veizt
upp á hár, hvað ég hegðaði mér
skammarlega. Getur þú fyrir-
gefið mér? Má ég koma og
hcimsækja ykkur?
Þinn gamli vinur, Erik“.
Þetta hefði nægt.
En nú var hið skclfilega bréf
komið i póstinn. Erik nam stað-
ar við húsvegg, sneri bakinu að
húsinu og hugsaði. Atti hann að
skrifa annað bréf og biðja
Ahmed að gclyma því fyrra? Þá
væri hann cins og flautaþyrill,
ef hann sendi tvö bréf samtfm-