Morgunblaðið - 24.05.1978, Page 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ 1978
{/ 7 Jj “>
MOBöUKí-ýV^
MrtiNU V, • ^
(Mr
-te>'
c 0 • 2_

GRANI göslari

£ — S o ? # l/< Cd *At ÍA*
|| — -
!=■ ^ r—
Það eina, sem þér þurfið að
muna, er að þér verðið að
muna, að þér getið ekkert
munað.
Ég held að stærðin þín sé 46!
Hvað hrjáir veröld?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Slæm spilamennska eer ástæða
taps við nræna borðið þegar til
lengdar lætur. Því ætti ekki að
hugsa um heppni eða óheppni.
Heldur einbeita sér að og finna
réttar leiðir.
Gjafari suður, norður-suður á
hættu.
Norður
S. 9542
H. 7632
T. 862
L. GIO
Vestur
S. 63
H. DG854
T. Á1095
L. Á7
Austur
S. G1087
H. 10
T. 743
L. 96432
77/3
COSPER
Heppileg diskastærð þetta!
Suður
S. ÁKD
H. ÁK9
T. KDG
L. K 1)85
Suður var hæstánæ>;ður með sín
át;ætu spil o>; varð saj;nhafi í
oimunarsöt;n sinni, þremur grönd-
um.
Vestur spilaði út hjartafimmi.
Suður tók slat;inn með kóngi ot;
ætlaði að stela sér slat; og tempói
þet;ar hann spilaði tíguldrottningu
í næsta siag. En vestur lét ekki
biekkjast. Hann tók á ásinn og
spilaði hjartadrottningunni til að
fría lit sinn.
Þar með var suður kominn í
vonlausa stöðu. Þegar hann reyndi
að ná slögum á lauf tók vestur á
ás og hjartaslagina. Einn niður.
Ságnhafi kvartaði þá mikið yfir
óheppni sinni. Hjörtun gátu legið
4—2 eða vestur átt aðeins einn ás
í staðá tveggja. Þar að auki gat
vestur átt hendi austurs en þá
hefði útspilið verið annað og spilið
unnist auðveldlega.
Ekki var sagt orð um heppnina,
að fá 27 punkta hönd. Og ekki var
hugsað um né minnst á'hvað olli
tapinu í þetta sinn.
Allt sem gera þurfti var að gefa
fyrsta slaginn. Gæti austur spilað
aftur hjarta var engin ógnun í
litnum. Gefa mátti tvo slagi á
hjarta og á ásana tvo. Og skipti
austur í annan lit var nægur tími
til að reka út báða ásana.
„Það var verið að fræða mann í
útvarpinu á því að rithöfundur
nokkur í Bandaríkjunum hefði
skrifað bók um McCarthy tímabil-
ið og lýsingin íéti kalt vatn renna
niður- hrygginn á manni. Það
hlýtur að vera forvitnilegt að lesa
eitthvað eftir rithöfund sem getur
búið til stærsta úfalda úr sára-
lítilli mýflugu.
Maður kallar ekki allt ömmu
sína nú til dags þegar núna er búið
að dæma Orlov í þyngstu refsingu
og handtaka sjálfan Sakarov. Þótt
lítið hafi farið fyrir höfundum sem
skrifað hafa á móti
Marx-Leninismanum í íslenzku
fjölmiðlunum þá hefur maður
getað lesið 1984 og félaga
Napóleon. Orwell trúði á Marx og
þess vegna fór hann með félaga
sína í Spánarstyrjöldina þar sem
félagar hans voru strádrepnir af
þessum sem þóttust vera að frelsa
Spán. Þá hætti George Orwell að
trúa. Ríkisútvarpið mætti lofa
manni að heyra bók Fredu Utley.
Hún lifði í Rússlandi ekki sem
gestur Stalíns heldur með alþýð-
unni í 6Vfe ár þangað til að maður
hennar var tekinn. Þvílíkar
lýsingar á kjörum almennings —
og sjúkrahúsin, sem voru fyrir
alþýðu, þau fyrirfinnast hvergi og
allra sízt í Bandaríkjunum. Hér
hefur verið hægt að lesa Myrkur
um miðjan dag og þýtt hefur verið
Gulag að hluta þó að enn sé ekki
búið að þýða og sýna leikrit
Solzhenitsyns, sem er frábært
listaverk. Bókin sem allra bezt
lýsir stjórnarfarinu í Rússlandi er
bók sem Helgafell gaf út eftir
Arnór Hannibalsson og heitir
Valdið og þjóðin. Þá bók ættu allir
að lesa. Því að í henni er ekki hægt
að rengja nokkurt orð. Hún er með
tómum tilvitnunum í þessa og hina
ræðu Lenins og Stalíns og þó er
hægt að lesa hana bæði sér til
undrunar og hryllings. Arnór er
einsog Freda Utley, þau kenna í
brjósti um fólkið.
Eg hjó eftir því að einhver sem
er nýkominn frá námi í Rússlandi
kvartar undan því að öll bréf hans
hafi verið skoðuð, en samt sem
áður vogar hann sér að segja að
margt gott hafi komið frá Karli
Marx. Hvað hrjáir mest veröldina
í dag? Ber ekki Marx ábyrgð á
morðsveitum Castro,
Baader-Meinhof fyrirtækinu,
Rauða hernum á Italíu, Kambódíu
og svo útþenslustefnu Rússa, sem
kallar á vígbúnað hjá okkur í
hinum frjálsa heimi?
Arnór kvartar aftur á móti ekki
sjálfur nema þegar hann mátti
ekki ganga í hlýrri kuldaúlpu frá
Vinnufatagerðinni því að úlpan
minnti á Vesturlönd. Hvað miklar
sannanir þurfa kommúnistar að fá
til þess að hætta að trúa á ófrelsið
og ofbeldið?
Húsmóðir.“
• Klukkan enn
„Kæri Velvakandi.
Eg er einn af þeim sem á
öllum virkum dögum þarf að
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaya eftir Georges Sirnenon
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði
48
— Og þér höíðuð kannski í
hyggju að fara fljótlega?
— Eins fljótt og unnt cr.
— Höfðuð þér rætt það við
foreldra yðar?
— Nei. til hvers hefði það nú
átt að vera?
— Svo að þér ætluðuð að
fara án þess að kveðja kóng eða
prest? *
— Því ekki það. Hvaða máli
hefði það skipt þau?
Ilann horfði á hana með
vaxandi áhuga. Hann gleymdi
meira að segja að halda logandi
í pfpunni og varð að kveikja í
henni aftur.
— Hvenær komust þér að
því að faðir yðar vann ekki
lengur í Rue de Bondy? spurði
hann hlátt áfram.
Ilann hafði búizt við ein-
hverjum viðbrögðum hjá hcnni,
en þau voru engin að sjá. Hún
hafði augljóslega búizt við
þessari spurningu og svörin
voru tilbúin. Það var eina
skýringin á framkomu hennar.
— Fyrir tæpum þremur ár
um. geri ég ráð fyrir. í janúar
eða íebrúar. Það var frost, ég
man það.
Kaplanfyrirtækinu hafði ver
ið Iokað um mánaðamótin
október—nóvember. í janúar
og febrúarmánuði var Thouret
enn að lcita sér að vinnu. Um
það leyti voru peningar hans til
þurrðar gengnir og hann varð
að fá lánaða peninga hjá
fröken Leone og bókhaldaran-
um gamla.
— Sagði faðir yðar frá því
sjálfur?
— Nci, það var nú ekki.
Þegar ég var úti að rukka dag
einn...
— Þér unnuð sem sagt í Rue
de Rivoli þá?
— Já. ég var aðeins átján
ára þegar ég hyrjaði þar. Ég
þurfti að fara inn í húsið sem
ég hélt pabba vinna í af því að
þar er hárgreiðslustofa og ég
átti að rukka eigandann um
dálitla peninga. Þá sá ég að allt
var tómt. Eg spurði húsvörðinn
og hún sagði mér frá því. að
fyrirtækið hefði hætt starf-
rækslu sinni.
— Sögðuð þér móður yðar
frá því þegar þér komuð heim?
— Nei.
— Og sögðuð ekkert við
fiiður yðar?
— Nei. Hann hefði sjálfsagt
ekki sagt mér sannleikann.
— Eigið þér við að hann hafi
átt vanda til að segja ósatt?
— Það er erfitt að skýra
þetta svo vel sé. Heima reyndi
hann af fremsta megni að
komast hjá rimmum og svaraði
alltaf á þann hátt sem hann
vissi að mamma vildi.
— Var hann hræddur við
hana?
— Hann vildi að minnsta
kosti frið.
Það var fyririitning í rödd
hcnnar þegar hún sagði þetta.
— Svo að þér eltuð hann?
— Já. Ekki daginn eftir, ég
gat það ekki. Nokkru síðar. Ég
fór inn til borgarinnar fyrr
undir því yfirskini að það biði
mín svo mikil vinna. Síðan beið
ég eftir pabha á járnbrautar-
stöðinni.
— Hvað gerði hann þann
dag?
— Ilann gekk á milli verzl-
ana og fyrirtækja eins og menn
gera sem eru að leita að vinnu.
Um hádegið borðaði hann
brauðsneið á lítilli veitinga-
stofu og keypti sér blað og
sökkti sér ofan í að lesa
auglýsingarnar. Þá skildi ég
þetta.
— Og hvernig brugðust þér
við?
— Ilvað eigið þér við?
— Brutuð þér aldrei heilann
um hvers vegna hann hefði
ekki sagt neitt heima?
— Nei. Hann hefði aldrei
þorað að ía að því. Það hefði
allt orðið vitlaust. Móðursystur
mínar og mennirnir þeirra, að
ég nú ekki tali um mömmu.
heíðu ráðist að honum og sagt
honum hann vantaði allan viija
og metnað. Ég veit ekki hvað