Morgunblaðið - 15.10.1978, Blaðsíða 28

60
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. OKTÓBER 1978
VtEP

MORÖ'JN/^v
KAFr/NU
S—».
GRANI göslari

Rótt. það or hér. Allur kjallarinn or á floti maður minn!
Iia'ttu. hættu. Ég hof onjjan
tíma til að vora jó-jó í allan
das!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Gáturnar ok viðfanKsefnin, sem
leysa þarf í vörninni, þykja
mörKum skemmtileKri en sóknar-
spilið. Encia venjulega erfiðari ok í
fleiri horn að líta. Lesendur sem
vilja spreyta síjí ættu að byrgja
hendur vesturs ok suðurs ok leysa
dæmi, sem upp kemur í þriðja
slaK.
Gjafari austur, austur-vestur á
hættu. xT .
Norður
S. ÁG
H. 54
T. G1097642
L. 85
Vestur Austur
S. -
H. DG10973
T. D85
L. 10932
S. D10986543
H. K2
T. K3
L. G
Suður
S. K72
H. Á86
T. Á
Viljið þér ekki leggja af mörkum í nýju sundhöllina
okkar?
Sendum ekki fé
til Arabalanda
„Samkvæmt fréttaKreinum í
Vísi ok DaKblaðinu hinn 10.
október sl. mun ætlunin vera að
flytja út lifandi hrúta til Irans ok
til Kuwaits. AlveK á næstunni
nuinu fara fram tilraunasendinKar
með fluKvélum, á þessum „búvör-
um“. Ætlunin er að hrútunum
verði svo slátrað þegar þanKað
kemur, af þarlendum mönnum.
Gert er ráð fyrir, að Keypihátt
verð fáist fyrir þessar „afurðir“
landbúnaðarins.
Nú þætti mér ekkert athuKavert
við þessa sölu, ef vel tækist til með
þessa flutninKa, þ.e. ef dýrunum
liði vel á leiðinni, ok ef ekki fylgdi
annað verra með. En þarna fylgir
böggull skammrifi, svo að óhug
hlýtur að setja að hverjum
hugsandi manni: Þarlendir menn
ætla nefnilega sjálfir að aflífa
hrútana, og ekki á hreinlegan,
heldur á kvalafullan hátt, eftir
eigin trúarsiðum, sem gildandi eru
í þeim löndum. Þess vegna vilja
þeir fá þá til sín lifandi, en ekki
bara kjötið, eins og venja er til um
aðra kaupendur.
Nefnd dagblöð lýsa nokkuð þeim
slátrunaraðferðum, sem Arabarn-
ir nota:
Vísir segir að það séu aðeins
arabisku löndin sem kaupa fé á
fæti í stórum stíl og að það sé
vegna trúarkenninga þeirra. „Þeir
hafa sínar oigin rcglur um
hvornig oigi að slátra sauðfó. som
or algorloga í borhiiggi við
íslonskar roglur og lög.“ Þá segir
og að það séu dollararnir, sem
freisti manns í þessum löndum. I
Daghlaðinu er öllu nánar skýrt
frá slátrunaraðferðum þarlendra
manna: „Ekki skjóta þeir fóð
holdur stinga þeir á hálsæðar
þoss og láta þyí síðan blæða út.
Meðan á því stendur eru sungin
múhameðsk ijóð og bænalestur
uppi hafður.“
Áf þessum fréttum má augljóst
vera, að ef Islendingar senda fé til
sölu og til slátrunar hjá þessum
Arabaþjóðum, þá eru þeir að
framselja það til hinna verstu
písla. Á íslenzkt fé annað betra
skilið en slíka meðferð.
Eg hélt, satt að segja, að
forráðamenn íslenzks land-
búnaðar, væru yfir það hafnir, að
láta gróðasjónarmið ein fá sig til
að samþykkja, að íslenzkt fé verði
látið sæta þeirri grimmdarmeð-
ferð, sem hér um ræðir. Slíkar
aflífunaraðferðir eru ósamrýman-
legar mannúðarhugmyndum okk-
ar, og því skyldi engum íslendingi
til hugar koma, að senda lifandi fé
í slíkar böðulshendur. Verðum
heldur af þeim hagnaði, sem slík
sala kynni að bjóða.
Margt hefur ófagurt heyrzt um
illa meðferð Araba á dýrum og
skyldum við sízt verða þátttakend-
ur í athæfi þeirra á því sviði.
Reynum að skilja, að ef við
sendum lifandi dýr í hendur slíkra
manna, þá erum við litlu betri
sjálfir. Gróðafíkn skyldi aldrei í
þeim hávegum höfð, að hún leiði
til skepnuníðslu, eins og þeirrar,
sem hér er um að ræða. Líklegra
er heldur, að slíkt athæfi leiði til
ófarsældar, fyrr eða síðar, því
spilling hugarfars hlýtur að koma
í kjölfarið.
Ég vil eindregið hvetja bændur
og ráðamenn þá, sem standa fyrir
þessum útflutningi á lifandi hrút-
um, að skoða hug sinn vel, áður en
þeir senda þessa fyrstu sendingu
af stað. Látið ekki eina einustu
kind frá Islandi þurfa að þola
þann dauðdaga, sem hún ætti í
vændum, ef af þessari sölu yrði.
Sýnið þann manndóm, að taka
ekki þeim gylliboðum sem hér um
ræðir.
Sýnið sauðkindinni þá sjálf-
sögðu mannúð, að senda hana ekki
nú í böðulshendur.
Látið samviskuna vera æðra
leiðarljós en gróðahyggjuna.
Ingvar Agnarsson.
JOL MAIGRETS
Framhaldssaga eftir Georges Simenon.
Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði.
L. AKD764
Austur opnaði á þrem spöðum
en suður ákvað þá að reyna þrjú
grönd og varð það lokasögnin.
Vestur spilaði út hjartadrottn-
ingu. Austur fékk að eiga slaginn á
kónginn, spilaði aftur hjarta, sem
suður gaf einnig og vestur spilaði
þriðja hjarta. Sagnhafi lét tígul
frá borðinu en hvaða spil myndir
þú láta frá hendi austurs?
Þegar spilið kom fyrir lét austur
spaða og suður fékk slaginn. Hann
spilaði lágum spaða frá hendinni,
tók á ásinn og spilaði laufi. Og
þegar austur lét gosann fékk hann
að eiga slaginn. En eftir það var
suður ekki í vandræðum með
spilið.
Austur gerði sitt besta þegar
hann spilaði spaðadrottningunni
on sagnhafi tók slaginn og hirti
sína níu upplögðu slagi; tveir á
spaða, hjartaásinn, tígulásinn og
fimm á lauf.
Sagnhafi meðhöndlaði laufið
skemmtilega. Veitti sjálfum sér
aukamöguleika, sem dugði gegn
þessari legu litarins. Aðrar aðferð-
ir hefðu mistekist og spilið tapast.
En austur gat gert betur og
vonandi hefur þú hitt á að láta
laufgosann í þriðja hjartaslaginn.
Dálítið erfið vörn, sem hefði gert
spilið óvinnandi. Vestur fær þá
laufslaginn og getur tekið of
marga.slaKÍ á hjarta.
10
heíur tækifæri til að hækka í
stöðu bráðlega.
Fröken Doncoeur leit reiði-
icga á hana. Augnaráðið bar
okki beiniínis vott um unr
hyggju.
— Ég loía að hringja eða
senda skeyti ef eitthvað kemur
upp á. Colette cr ósköp róleg.
Hún er að leika sér með
brúðuna. Ég hef ekki haft tíma
til að láta hana fá gjafirnar frá
þér enn. En ég geri það nú á
eftir.
Hún lagði heyrnartólið á og
sagði.
— Þarna sjáið þið!
Og eftir andartaks þögn.
— Ég bið afsökunar á að við
trufluðum yður. Það er ekki
mín sök. Ég er sannfærð um að
hér er á ferðinni ówkemmtilcgt
spaug, hvort sem í hlut á
mágur minn cða ekki. Þegar
hann er búinn að fá sér ncðan í
því er ómögulegt að reikna út
hvað honum getur dottið í
hug...
— Búizt þér við að hitta
hann í dag? Haldið þér ekki að
hann komi að heimsækja dóttur
sína?
— Það er undir ýmsu komið.
Hann iætur aldrei sjá sig þegar
hann hefur smakkað vín. Hann
má oiga það að hann gætir þess
í hvívetna að láta okkur aldrei
sjá sig í því ástandinu. Hann
kemur því ekki fyrr en hann
hefur náð sér vel og rækiloga
eftir fyllerí.
— Get ég fengið leyfi til að
koma og spjalia við Colctte?
— Ég get ekki hannað yður
það. Ef þér haldið að það þjóni
einhvorjum tilgangi...
— Þakka yður fyrir, herra
Maigret, greip fröken Don-
coeur fram i alls hugar fegin
og augnaráð hennar fól í sér
þakklæti og aðdáun. — Ilún er
svo yndisleg lítil stúlka. Ég er
viss um að þór verðið hrifinn af
henni. Þér skuluð bara sjá!
Hún gekk aftur á bak til
dyra. Fáeinum andartökum
síðar sá Maigret þær ganga
yfir götuna cn ekki samhliða.
Gamla frökenin gekk á eftir
frú Martin og sneri sér við til
að skotra augunum upp í
gluggann hjá honum.
Matarilmur barst úr eldhús-
inu og frú Maigret opnaði
dyrnar og spurði vingjarnlega.
— Já, var okki allt í lagi? Nú
ertu sjálfsagt farinn að hragg-
ast!
Ilún þekkti svo sem á hann.
Á jóladagsmorgni fékk hann
ekki einu sinni frið og hann var
dús við það og hún vissi það!
Nú var kominn tími til að
raka sig og fara og hitta
Colette.
2. kafli
Þegar hann var í miðjum
klíðum að raka sig ákvað hann
að hringja eitt simtal. Hann
kærði sig ekki um að fara aftur
í sloppinn svo að hann skund-
aði á náttfötunum inn í borð-
stofuna og beið síðan eftir
samtalinu og sá reykinn liðast
upp úr reykháfunum í ná-
grannahúsunum.
Ilann sá fyrir sér vistarver-
urnar á Quai des Orfévres og
heyrði hringinguna hergmála
þar í auðum rykugum göngum
og dyr stóðu hvarvetna opnar
þótt vinnuherbergi væru ílest
mannlaus. Hann heyrði einnig
símastúlkuna hrópa til Lucas-
ar.
— Það er húshóndinn!
Hann hugsaði með sér að
hann minnti eilítið á eina
vinstúlku konu sinnar. í henn-
ar augum var mesta Jífsins
sæla að liggja í rúminu með
gluggatjöldin dregin íyrir og
kveikt á Iitlum lampa við
nátthorðið og síðan hringdi
hún til flestra kunningja sinna
og rabbaði við þá lengi og var
afslöppuð í hvívetna og skildi
ekkert í því hvers vegna
vinirnir voru að áhyggjast.
— Hvað segir þú. er klukk-
an tíu? Hvernig vcður er úti?
Nei, er rigning? Og crtu búin