Morgunblaðið - 15.11.1978, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. NÓVEMBER 1978
29
VELVAKANDI
SVARAR í SÍMA
10100 KL 10 — 11
1 FRÁ MÁNUDEGI
ir W(/j*vr&K,'Uja'Lni
Margrét Jörunds-
dóttir — Níræð
varla nokkurt fræðilegt gildi nema
sem víti til varnaðar, og ber þar
margt til. Fyrst er það, að
könnunin miðaði ekki að neinu
fræðilegu marki, svo að upplýs-
ingasafnið er einna líkast ósund-
urgreindum frímerkjasöfnum, sem
byrjandi safnarar kaupa í litlum
umslögum hjá pröngurum.“
„í öðru lagi eru upplýsingar í
skýrslunni svo ónákvæmar, að
óhugsanlegt væri að treysta þeim,
þótt þær þættu forvitnilegar."
Þessir hringdu . . .
• Hættulegur
leikur
Foreldrar, sem sögðust hafa
séð til ferða barna, er héngu aftan
í bílum, vildu koma á framfæri
ábendingum til bílstjóra um að
vera vakandi fyrir þeim hættulega
leik, sem krakkar gjarnan lékju,
þegar þau sæju sér fært og þyrftu
allir foreldrar líka að sameinast
um að benda börnum sínum á
hversu hættulegt það væri að
hanga í bílum. Þau sögðust svo
sem skilja að öllum börnum þætti
þetta á vissan hátt spennandi, en
það yrði samt sem áður að minna
þau alvarlega á hversu mikill
háskaleikur þetta væri, því bíl-
stjórar tækju oft ekki eftir að börn
væru aftan á bílunum og gætu því
auðveldlega hlotist af þessu slys.
• Of mikill
innflutningur?
— Lengi vel hefur verið flutt
óhemju mikið til landsins af
húsgögnum og alls konar tréverki
og hafa innlendir smiðir og
framleiðendur húsgagna og inn-
réttinga átt í höggi við þennan
innflutning. Þegar illa hefur árað
innanlands hefur jafnan kastazt í
Læt þessi dæmi úr grein dr.
Halldórs nægja að sinni.
Um íslenzkuna, málfarið, á
skýrslu þeirra Ó.R.G. og E.L. læt
ég nægja að minna á nokkur
dæmi, sem ég nefndi í fyrri grein
minni.
4. Ur því að ég er setztur við
ritvélina, langar mig til þess að
beina tveimur fyrirspurnum í
viðbót til útvarpsins:
a. Hver er kostnaður útvarpsins
vegna þátttöku tveggja söng-
kvenna í þætti Bryndísar Schram í
sjónvarpinu, en önnur þeirra var
sögð koma frá New York en hin
frá London?
b. í grein Indriða G. Þorsteins-
sonar í Vísi, 10. nóv. sl., segir, að
einhverjir starfsmenn útvarpsins
hafi fengið sex mánaða frí (nú eða
áður). Hverjir eru það, og hvað um
launagreiðslur þeirra á þeim
tíma?
Virðingarfyllst,
Sigurjón Jónsson."
kekki eða allt að því milli innflutn-
ingsfyrirtækja og þeirra sem
vinna að slíkri smíði hérlendis og
telja hinir innlendu framleiðendur
að innflutningur þessi sé óþarfur
að mestu. Enn hefur verið minnt á
þetta og nú síðast með samþykkt-
um frá þingi Sambands bygging-
armanna þar sem þeir benda m.a.
á, að fluttar séu inn innréttingar
og húsgögn fyrir um 3 milljarða á
ári og telja það alltof mikið. Það
má sjálfsagt til sanns vegar færa
og með þessum línum vildi ég taka
undir það og varpa því fram, hvort
ekki sé einhvern veginn hægt að
vernda hina innlendu framleiðend-
ur, en þó án þess að það komi niður
á neytendum í hærra vöruverði
eða öðru álíka.
SloeA V/qga g itLvt9AH
Fyrir tveimur tugum ára var sá
sem þetta ritar kóngsins lausa-
maður og hafði hvorki fasta
atvinnu né varanlegan samastað
hér í borg. Fátt er slíkum mönnum
nauðsynlegra en að komast að
góðum kjörum með það sem menn
þurfa til hnífs og skeiðar og
venjulega eru það þeir sem svipað
er ástatt með í þjóðfélaginu sem
leysa vanda þeirra. Kunningi minn
sagði mér að á Vitastíg 13 væri
kona með matsölu, sem seldi góðan
og næringarríkan mat við vægu
verði og ég skyldi freista, hvort ég
gæti komist að í fæði hjá henni.
Hann tók mig svo undir sinn
verndarvæng og við skunduðum á
vettvang. Eg man eftir því að
afmælisbarnið tók mér heldur
þurrlega og má vera að hún hafi
haldið að hér væri komið botn-
laust átvagl sem ekki gæti staðið í
skilum, þegar borga átti fyrir
matinn, enda sagði Margrét mér
síðar, að sér hefði síður en svo
litist á hinn nýja kostgangara.
Allt um það hefir vinátta okkar
haldist til þessa dags og fyrir hana
ætla ég að þakka með þessum fáu
línum.
Margrét Jörundsdóttir er komin
af gildum útvegsbændaættum úr
nágrenni Reykjavíkur. Hún er af
aldamótakynslóðinni og hefir unn-
ið hörðum höndum alla ævi og
þekkir ekki neitt sem heitir að
víkja sér undan þeim skyldum sem
lífið og samfélagið leggur þegnun-
um á herðar. Hún kann frá mörgu
að segja af liðinni ævi, en einkum
þó frá morgni þessarar aldar, á
Álftanesi, þar sem hún ólst upp og
ég man enn hvað henni var tíðrætt
um störf við vitavörslu á Suður-
nesjum-, sumardvalir á Hjalteyri
og Norðfirði, þar sem hún heyrir
enn niðinn í lækjunum út á
Bakkabakka. Hún má muna tím-
ana tvenna og kann frá mörgu að
segja og minnið er traust og
frásagnargleðin enn söm við sig.
Á þeim árum, sem hún rak
matsöluna á Vitastíg 13, var oft
glatt á hjalla. Þar var næstum
hægt að tala um komedíuhús, þar
sem matmóðirin var sá miðpunkt-
ur sem allt snerist um. Hún ól í
brjósti mikla umhyggju fyrir
okkur, vandaði óspart um við þá
sem henni þótti ekki haga sér eins
og skyldi. Menn leituðu til hennar
þegar í óefni var komið og einu
sinni man ég eftir því að hún fór á
stúfana til að . útvega einum
kostgangaranna húsnæði. Ég
reyndi sjálfur umhyggju hennar
og nærgætni, þegar ég lenti á
sjúkrahúsi, þá var hún sífellt að
senda menn út af örkinni til að
fylgjast með heilsufari mínu og fá
að vita sannleika um sjúkdóms-
greininguna og þegar ég kom aftur
á vettvang fór hún með mig eins
og reifabarn, enda var ég satt að
segja ekki mikill bógur fyrstu
dagana sem ég lagði leið mína til
hennar á ný eftir sjúkrahúsvist-
ina. Hennar líf og yndi var að
hugsa um okkur.og ég man það að
það var viðkvæði hennar: „Ég veit
ekki hvar ég væri, ef ég hefði ekki
karlana mína.“
Nú síðari árin hefir heilsunni
hrakað, svo að hún hefir orðið að
vera meira og minna í rúminu og
hirð kostgangaranna er fokin úr í
veður og vind. Sjálf hugsar hún
með söknuði til þeirra ára þegar
glaðast var á hjalla á Vitastígnum,
en umhyggjan fyrir okkur er enn
söm við sig. Hún er innilega
þakklát fyrir björtu stundirnar í
lífinu, en hún hefir lengi vitað og
mönnunum er ekki ætlað að lifa
eins og liljur vallarins. Samt hefir
hún kunnað að njóta þess sem lífið
bauð og mér er minnisstætt að
einhverju sinni þegar hún var að
tala um liðna ævi, þá bætti hún
við: „Guð hefir verið mér svo
góður.“
Aðalgeir Kristjánsson.
Þess skal að endingu getið að
Margrét tekur á móti gestum í
félagsheimili Hringsins að Ás-
vallagötu 1 um kvöldið 15. nóvem-
ber.
Símstöðin í Stykk-
ishólmi stækkuð
Nú er verið að ljúka stækkun
símstöðvarinnar í Stykkishólmi úr
300 í 400 númer, en undanfarið hafa
margir beðið eftir síma. Strax
fyrrihluta þessa mánaðar voru milli
30 og 40 númer tengd við símstöðina.
I sumar var unnið við jarðtengingar
og lagnir í götur kauptúnsins og eins
í úthverfin sem nú og undanfarin ár
hafa verið í byggingu. Með tilkomu
þessarar viðbótar er lausn fengin
fyrst um sinn á þeim símavandræð-
um sem hafa verið hér. Þá verða
auknar talrásir til Reykjavíkur og
ýmislegt annað er á döfinni, en með
tilkomu stöðvarinnar við Kothraun
urðu á vissan hátt kaflaskipti í
þjónustu símans hér við Breiðafjörð.
Um seinustu mánaðamót breyttust
áætlunarferðir fólksflutningabif-
reiða á Snæfellsnes og var sumar-
áætlun þá lokið en vetraráætlun
gekk í gildi. Ferðir eru nú farnar frá
Reykjavík þriðjudaga, fimmtudaga
og laugardaga kl. 10 árdegis, en frá
Stykkishólmi miðvikudaga og föstu-
daga kl. 9.30 en sunnudaga kl. 14.
Færð hefir verið ágæt til þessa og
vonandi verður hún þannig áfram.
Seinasti vetur var mildur og aldrei
féll ein einasta ferð niður vegna
ófærðar. Smá tafir urðu en annað
ekki. _ Fréttaritari.
60661, SY<A L íú
'fc'R K4W/9
\ tfOví/3 Á \VmoH
VfOKGVI/