Morgunblaðið - 17.11.1978, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1978
23
Halldór Magruísson
— Minningarorð
í dag verður kvaddur hinstu
kveðju frá Fossvogskapellu
Halldór Magnússon, Brekkustíg
4a, áður bóndi á Vindheimum í
Ölfusi.
Fæddur var Halldór að Lágum í
Ölfusi 23. ágúst 1893. Hann
andaðist á Hrafnistu 9. nóvember
sl. Foreldrar hans voru Guðrún
Halldórsdóttir og Magnús Jóns-
son. Þau bjuggu allan sinn langa
og farsæla búskap í Lágum.
Halldór var alinn upp í hópi
margra systkina við störf og
lífshamingju. Hann var snemma
atorkusamur og duglegur til allra
verka, lagvirkur og velvirkur.
Sjósókn sína byrjaði hann í
Þorlákshöfn. Hann reri þar nokkr-
ar vertíðir hjá föður sínum sem
var lengi farsæll formaður í
Höfninni.
Rúmlega tvítugur hleypti
Halldór heimdraganum og hélt til
Reykjavíkur og gerðist sjómaður,
fyrst á skútum og síðan á togur-
um. Hann skipti ekki oft um
skiprúm. Hann var aðallega með
tveim skipstjórum, þeim Kristni
Brynjólfssyni og Sigurði Eyleifs-
syni. Halldór var í hópi duglegustu
og færustu togarasjómanna á
sinni tíð, og „betri þóttu handtök
hans heldur en nokkurs annars
manns".
17. október 1925 gengu þau
Halldór Magnússon og Sesselja
Einarsdóttir frá Þóroddsstöðum í
Ölfusi í hjónaband. Hjónaband
þeirra var mjög farsælt. Þau
eignuðust fimm börn. Fjögur
þeirra eru á lífi: Jónína, Magnea
og Hafsteinn sem búa í Reykjavík,
og Guðrún sem býr í Bandaríkjun-
um. Laufey andaðist 14. september
1946.
Ekki sætti Halldór sig við að
vera leigjandi í Reykjavík.
Skömmu fyrir giftinguna hóf hann
húsbyggingu á Týsgötu 4b í félagi
við Jón bróður sinn. Þegar
byggingu þess húss var lokið
byrjaði Halldór að byggja annað
hús á Týsgötu 4c.
Athafnaþrá Halldórs var ekki
fullnægt með því að vera húseig-
andi og sjómaður í föstu skiprúmi.
Börnunum fjölgaði, gatan varð
leikvangur þeirra og ekki æski-
legur eins og kunnugt er. „Römm
er sú taug er rekka dregur
föðurtúna til“. Nú fór landið,
sveitin og átthagarnir að toga í
sveitapiltinn.
I nágrenni við Lága eru bæirnir
Vindheimar og Breiðabólsstaðir.
Þar bjuggu í æsku Halldórs
frændfólk hans og kunningjar.
Þessar jarðir lentu í braskara- og
draslarahöndum og voru þegar hér
var komið sögu orðin afrækt
eyðikot.
Þessar jarðir keypti Halldór.
Vorið 1930 fluttu þau hjónin að
Vindheimum og hófu þar búskap.
Ekki var hér um neitt búhokur að
ræða en stefnt að stórbúskap.
Stórt og reisulegt íbúðarhús reis á
Vindheimum, fénaðarhús voru
byggð, tún girt og ræktun bætt.
Bæjarlækurinn á Vindheimum
fellur fram af hárri brekku
skammt frá bænum. Þar verður
allhár foss.
Halldór reisti rafstöð við
fossinn sem nægði til ljósa og hita
á heimilinu. Þessi rafstöð mun
vera fyrsta vatnsknúna heimilis-
rafstöð í Arnes- og Rangárvalla-
sýslum.
Bústofninn á Vindheimum var
hefðbundinn, sauðfé og nautgripir.
Búið var vel rekið og arðsamt.
Vindheimaheimilið varð orðlagt
fyrir hreinlæti, reglusemi og
snyrtimennsku utan húss og innan
þegar þau hjónin Halldór og
Sesselja bjuggu á Vindheimum.
Enda voru þau mjög vel virt af
sveitungum sínum og kunningjum.
Vindheimar standa í fögrum og
skjólríkum hvammi á móti suðri.
Þaðan er fagurt útsýni til súðurs
og austurs, landrými mikið og
friðsæld. Börn þeirra Vindheima-
hjóna eiga margar ljúfar
minningar frá æskuárum sínum á
Vindheimum.
t
Fööursystir okkar,
FANNEY GUÐMUNDSDÓTTIR,
Drápuhlíö 23,
andaðist í Landspítalanum, 15. nóvember 1978
Fyrir hönd aöstandenda,
Jóhanna Aöalsteinsdóttir, Guömundur Gíslason.
t Maðurinn minn, faöir okkar og afi
KARL KRISTJÁNSSON,
Eyrarveg 15,
Akureyri,
lést í fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar þann 9. nóvember. Jarðarförin fer fram
fra Akureyrarkirkju laugardaginn 18. nóv. kl. 13.30. Mería Magnúsdóltir, börn og barnabörn.
t
HJÖRTUR L. HANNESSON,
Kirkjubraut 50,
Akranosi,
veröur jarösunginn frá Akraneskirkju laugardaginn 18. nóv. kl. 13.30. Blóm
afþökkuö, en þeir sem vildu minnast hans láti Sjúkrahús Akraness njóta þess.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigríöur Einarsdóttir.
Lokað vegna jarðarfarar
í dag föstudaginn 17. nóvember frá kl. 12.
Gluggasmiöjan,
Síöumúla 20.
Minning — Valgerð-
ur Helga ísleifsdóttir
Kunningjar þeirra hjóna sóttust
rnjög eftir því að koma börnum til
þeirra í sumardvöl. Var því oft
margmenni á Vindheimum á
sumrin.
1947 brugðu Vindheimahjónin
búi og fluttu aftur til Reykjavíkur.
Þá keyptu þau húsið nr. 4a við
Brekkustíg og hafa búið þar síðan.
Nú tók Halldór að vinna verka-
mannavinnu og vann löngum í
hraðfrystiþúsi þar til heilsan
bilaði. Síðustu tvö árin var hann
vistmaður á Hrafnistu og bjó við
mjög þungbær veikindi.
Halldór Magnússon var fremur
lágur vexti, mjög snotur maður á
velli, kvikur í hreifingum, vin-
margur og viðræðugóður. Hann
var gestrisinn og hafði yndi af
spilum.
Minningar mínar um ættingja
minn og æskukunningja Halldór
Magnússon eru allar góðar. Ég
minnist smalastráksins og aufúsu-
gestsins á æskuheimili mitt á
Breiðabólsstöðum.
Ég minnist sambýlis okkar á
Frakkastíg 12, ótal atvika og
atburða sem lýsa upp fortíðina í
huga mér nú að Halldóri gengnum.
Með honum er góður athafna- og
dugnaðarmaður genginn til „meira
að starfa guðs um geim“.
Við hjónin sendum frú Sesselju,
börnum hennar og öðrum aðstand-
endum innilegar samúðarkveðjur
við burtför Halldórs Magnússonar.
Sæm. Elías Ólafss.
F.14. nóv. 1928.
D. 8. nóv. 1978.
Til moldar oss vígði hið mikla vald,
hvert mannslíf sem jörðin elur,
sem hafsjór rís með fald við fald.
þau falla en Guð þau telur.
því heiðloftið sjálft er huliðstjald.
sem ha*ðanna dýrð oss felur.
(E. Ben.)
í dag verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju frú Valgerður
Helga Isleifsdóttir. Foreldrar
hennar voru sæmdarhjónin Karit-
as Jónasdóttir og ísleifur Hannes-
son. Didda, eins og hún var
yfirleitt kölluð af foreldrum og
vinum, var fædd í Reykjavík og
einkabarn foreldra sinna. Einnig
tóku þau hjónin til fósturs ungan
dreng, Pál Erling Pálsson sem var
aðeins tveim árum eldri en hún.
Mjög var kært með þeim fóstur-
systkinum alla tíð meðan bæði
lifðu. En hann lést fyrir fimm
árum. Var gagnkvæmur kærleikur
milli foreldra og barna. Árin liðu
hvert af öðru og börnin uxu upp
við leik og störf. Didda fór fljótt að
aðstoða móður sína við heimilis-
störfin. Og var sýnt að hún var
dugleg og myndarleg stúlka. Móðir
hennar andaðist 1945. Didda tók
þá að sér að hugsa um heimilið og
aðstoða föður sinn og bróður.
Fórst henni það vel úr hendi. Vorið
1948 fór Didda í Húsmæðraskól-
ann á Laugarvatni. Sú dvöl var
henni bæði ánægjuleg og lærdóms-
rík, sem hún minntist ávallt með
gleði. Eftir heimkomuna af skól-
anum tók hún við heimilinu hjá
föður sínurn á ný og reyndist
honum góð og umhyggjusöm dóttir
alla tíð.
Ég sem þessar línur skrifa man
vart eftir mér fyrr en afi og Didda
komu þar við sögu, því að foreldrar
mínir bjuggu í fyrstu inni á þeirra
heimili, og síðan niðri í sama húsi
í full 13 ár og voru alltaf sem ein
fjölskylda. Oft annaðist Didda
frænka mig í veikindum móður
Dánarfregn
Sigríður Guðjónsdóttir Árnaa-
son andaðist að heimili dóttur
sinnar, Þórhildar Dech, í St. Paul í
Minnesota hinn 21. október sl.,
rúmlega níræð að aldri. Hún var
fædd hinn 14. júlí 1888 að Sölvholti
í Hraungerðishreppi, dóttir hjón-
anna Guðjóns Jónssonar frá Fag-
urhlíð í Landbroti og Þórunnar
Jónsdóttur frá Árgilsstöðum í
Hvolhreppi.
Sigríður var gift Helga Árna-
syni múrara, sem látinn er fyrir
mörgum árum. Þau bjuggu fyrst í
Vestmannaeyjum en fluttu búferl-
um til Kanada árið 1925. Börn
þeirra eru: Guðný Rebekka Van
Vogt, Guðný Freyja Woodland og
Olgeir Guðni Árnason, öll búsett í
Kanada og Þórhildur Guðný Dech,
búsett í Bandaríkjunum. Öll heita
þau í höfuðið á móðursystur sinni,
Guðnýju Þ. Guðjónsdóttur, sem í
tugi ára rak Hannyrðaverslun
Þuríðar Sigurjónsdóttur hér í bæ.
Tvívegis dvaldi Sigríður hér heima
um árabil til að annast systur sína
í veikindum hennar.
Afmœlis- og
miruiingargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.
minnar um lengri og skemmri
tíma. Didda giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Tómasi V.
Oskarssyni, hinn 24. des. 1953. Og
stofnuðu þau heimili sitt í húsi
föður hennar, og bjuggu þar í
mörg ár. Þeim hjónum varð
fjögurra barna auðið og eru þau
talin í aldurs röð, ísleifur, Karítas
Jóna, heitbundin Agli Róbertssyni,
Tómas Haukur og Arnþór Bjarni,
sem lést í frumbernsku. Börnin
eru enn í foreldrahúsum. FÍuttist
þá fjölskyldan frá Sólvallagötu 58
og afi með þeim, og hafa þau búið
þar síðan. Heimili þeirra var
Bróðir þeirra systra, sem átti
heima hér, var Kristján Guðjóns-
son prentari í prentsmiðjunni
Gutenberg. Hann andaðist árið
1945.
Barnabörn Sigríðar eru sjö og
barnabarnabörnin eru einnig sjö.
Á
fallegt og myndarskapur þar til
fyrirmyndar. Þau voru gestrisin
og góð heim að sækja.
Fyrir nokkrum árum var ljóst
að Didda gekk ekki heil til skógar,
þótt fáorð væri hún um lasleika
sinn. En þó kom að því að hún varð
að hverfa frá heimili sínu á
sjúkrahús og gangast undir stóra
skurðaðgerð. En heim kom hún
aftur og gat gengið að störfum á
ný. Heima var hún í nokkur ár, en
þá tók sjúkdómurinn sig upp aftur.
Enn þurfti huá sjúkrahús og
gekkst þá undir mikla skurðaðgerð
á síðastliðnu ári. Heim komst
Didda aftur og frískaðist nokkuð
vel. Eflaust hefðu allir vonað að
hún fengi nú að vera heima hjá
fjölskyldu sinni, en í ágúst í sumar
veiktist hún á ný og varð að
leggjast inn á Landspítalann. Allt
var þar gert sem í niannlegu valdi
stóð til að hún mætti öðlast heilsu
aftur, en sú von brást. Didda bar
veikindi sín af mikilli hugarró og
æðruleysi, þó eflaust hafi hún gert
sér ljóst að hverju dró. Eiginmað-
ur hennar reyndist henni traustur
í veikindum hennar og sat við
sjúkrabeð hear allar stundir sem
hann gat við komið þar til yfir
lauk. Diddu er sárt saknað af
öllum sem þekktu hana. En
sárastur er þó söknuðurinn hjá
eiginmanni hennar og börnunum
og öldruðum föður sem svo mikið
hafa misst.
Móðir mín og við systkinin
færum Diddu ynnilegar þakkir
fyrir allt sem hún var okkur í
gegnum árin.
Megi Guð st.vrkja Tómas og
börnin þeirra og aldraðan föður
hennar í þeirra miklu sorg.
Diddu minni vil ég þakka allar
liðnar samverustundir. Og kveð ég.
hana meessu versi.
En ástin er björt. sem harnsins trú
hún hlikar i ijúsins xeymi.
og fjarlæKÚ ok nálæKð. fyrr ok nú,
oss finnst þar eininK í streymi.
frá heli til lifs hún hyKKÍr hrú
ok bindur oss öðrum heimi.
(E. B.)
Blessuð sé-minning Valgerðar
Helgu ísleifsdóttur.
Karítas Erlingsdóttir.