Morgunblaðið - 23.01.1979, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 1979
Væri okki ha'Kt að kenna
honum sundtökin hór, um loið?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Vörnin »?at Kort sasnhafa orfið-
ara um vik <>k i rauninni hnokkt
spilinu. som lýst or hór að noðan.
Kn sajínhafi spilaði vol ok roynd-
ar nákvamloKa samkvæmt stærð-
fraðiloKum likindareikninKÍ-
Norður
S. ÁKD10987
H. 10743
T. -
L. 95
Austur
S. 5
H. ÁDG65
T. G53
L. D043
Vestur
S. G432
H. 98
T. D98642
L. 2
Suður
S. 6
H. K2
T. ÁK107
L. ÁKG1087
SaKnirnar urðu dálítið flóknar.
COSPER
Við skiljum ekkert í þessu. — Nú kallar hann
stöðugt á yður!
é ;} wmrm
rXflí. H ■ { L % * ú . ! n l
Hver á hafið?
Bresk fræðslumynd með fyrir-
söKninni „Hver á hafið“, var sýnd í
sjónvarpinu 15. þ.m. Mynd þessi
var gerð í samvinnu við Mennta-
málastofnun Sameinuðu þjóðanna.
Hér var á ferðinni efni sem hver
IslendinKur ætti að láta sig nokkru
varða. Mætti því ætla að sjónvarp-
ið hefði ekkert til sparað að þjóðin
Kæti sem auðveldlegast fylgst með
hvernig þessi mál eru túlkuð á
alþjóðavettvangi.
Þar sem texti myndarinnar var
að langmestu leyti fluttur á ensku
af einum þul er lítt kom á skjáinn,
var ekkert eðlilegra en íslenskir
hlustendur og áhorfendur fengju
þennan fróðleik á sínu móðurmáli.
Hvers vegna er sjónvarpið að
þreyta eyru íslenskra hlustenda
með útlendu skrafi og texta á skjá,
þegar beint liggur við að hafa
íslenskan þul?
Þótt hér sé minnst á þessa einu
mynd virðist það því miður vera
aðalregla sjónvarpsins að fara
þannig með erlendar fræðslu-
myndir og gera þær þann veg
stórum óaðgengilegri fyrir ís-
lenska áhorfendur og hlustendur
en vera þyrfti.
Mig fýsir að vita hvað hér ræður
ferð. Er ef til vill miklu dýrara að
hafa íslenskan þul en prenta
langan texta á filmu? Ótrúlegt er
að slíkt sé látið ráða ferðinni.
Tæknilega virðist þetta auðvelt.
Það sanna nokkrar lofsverðar
undantekningar, t.d. þátturinn
Nýjasta tækni og vísindi. Umsjón-
armenn skila þar íslenzkum hlust-
endum margháttuðum fróðleik á
móðurmáli með heiðri og sóma.
Sama máli gegnir um nokkra
þætti úr ríki náttúrunnar. Á þann
hátt ætti sjónvarpið að flytja
þjóðinni allar fræðslumyndir.
Krafa íslendinga hlýtur að vera:
Talað orð á móðurmáli hafi

úfa“
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
NorAur Austur Suður Vrstur
1 SpaAar — 1 Orund —
fi Títtlar — fi (irönd allir pass.
Fjögur gröndin voru hugsuð sem
ásaspurning en stökk norðurs í sex
tígla sagði frá eyðu í litnum ásamt
þéttum spaðalit.
Vestur spilaði út hjartaníu, sem
austur tók með ás, spilaði hjarta-
drottningu og suður fékk slaginn.
Eðlitega vonaðist hann til að fá sjö
slagi á spaða en sú von brást
fljótlega. Austur lét hjarta í
spaðakónginn og þá varð Ijóst, að
sex slagir urðu að fást á laufið.
Sagnhafi lét því tígultíuna í
spaðadrottninguna og spilaði lauf-
níu frá borði og Iét hana fara
hringinn þegar austur lét lágt. Að
því búnu svínaði suður aftur laufi
og vann sitt spil.
Sjálfsagt er að benda á, að
sagnhafi meðhöndlaði lauflitinn
hárrétt. Auðvitað varð að svína en
rangt hefði verið að taka á ásinn
fyrst, meðan enn var fyrir hendi
innkoma í borðið, til að ná
drottningunni væri hún einspil á
hendi vesturs. Mun líklegra var ef
laufin skiptust 4—1, að hún væri
með fjórum spilunum og þau yrðu
að vera á hendi austurs.
En austur missti af strætó.
Hann gat skipt í lauf eftir fyrsta
slaginn og þá hefði sagnhafi
eflaust tekið á ásinn þvi þá hefur
hann ekki enn séð spaðaleguna. Og
þannig hefði laufdrottningin orðið
öruggur slagur.
40
— Já. það er heldur ekki
útilokað.
Susan'ne fann til virðinKar
með þessum prúðmannlega
lögregluforingja. Ilann gaf sér
góðan tíma og þ<> haíði hann
þau áhrif að fá fólk til að tala.
Ilann var maður sem myndi
geta fengið þann seká — ef
einhver var þá sekur — til að
segja einhverja vitleysu eða
jafnvel meðganga.
— Ég veit það er ekki óg,
byrjaði hún.
— Þór segir það.
Bernild leh upp ok horfði á •
hana.
— Já. óg veit það er ekki ég.
Eí þér vilduð svona fræðilega
séð trúa mér augnablik, þá
hljótið þór að geta samsinnt
mór í því að það hlýtur að vera
einhver dularfullur óþckktur
aðiii.
— Það getur vel verið, cn það
er líka allmikill fjöldi af fólki
hér í húsinu. sagði Bernild
rólega.
— Ég skil þetta bara ckki.
Því skyldi maður ckki bara
meðganga ef maður aí óheppni
hefur orðið fyrir því að keyra
mann niður svo að hann bíður
bana af. Það er áreiðaniega
hræðilegt, en ...
Susanne hikaði við en hélt
svo ótrauð áfram.
— Ég þekki fjölskylduna hér
fjarska lítið nema Martin, en
ég hef ekki trú á því að hún
myndi skilja menn eftir í blóði
- sínu cf þau hefðu orðið fyrir
því að keyra hann niður.
— Aftur á móti heyrðist mér
áðan að það væru býsna margir
í stofunni, scm gátu mæta vel
trúað því á yður, svaraði
Bernild.
Susanne fann að roði hljóp
fram í kinnar henni.
— Á sinn hátt skil óg það,
sagði hún hikandi. — Það var
samstaða fjölskyldunnar sem
varð þess valdandi að þau
köstuðu sér yfir mig.
— Já, þau óttuðust að það
Kæti vcrið einhver í þeirra
eigin röðum, sagði Bernild
hugsi. — Þau voru orðin
hrædd. löngu áður en mig var
farið að gruna að það væri
citthvað bogið við þetta allt
saman. Þau héldu saman áður
en ég hafði borið fram nokkurs
konar ákæru ...
Hann leit til hennar.
— Ég hef reyndar enga
ákæru komið með. Ég hef enn
ekki fengið skýrsluna frá
Árósum, en maður hlýtur að
vcra ba>ði blindur og heyrna-
laus ef maður skynjaði ckki að
það er eitthvað meira cn lítið
rotið í þessu öllu. Einhver
hefur slæma samvizku og það
smitar svona hrcssilcga út frá
sér. Eða þau hafa öíl slæma
samvizku og vilja hraða sér í að
vernda sig áður en að því er
komið að þau hafa nokkuð til
að vernda sig gegn.
Susanne horfði spyrjandi á
hann.
— Það vakir ekki fyrir yður
að treysta bara á niðurstöður
rannsóknarstofunnar varðandi
rauða sandinn, sagði hún.
— Nei.
Hann tottaði pipu sfna
rólega.
~ Ég cr satt að scgja
nokkurn veginn viss um að
Einar Einarscn heíur látið lífið
hér, en hvernig...
— Það hafa nú verið ókunn-
ugir hér á ferli. Og einn sm var
fullur.
- IIVER er það?
— Það er ókunnugur maður
sem kom til Holms læknis í
gær, sagði Susanne og fannst
hún svíkja í tryggðum gamla
góða lækninn sem aldrei hafði
gert hið minnsta á hluta
hennar.
— Það var skrftið að Lydia
Jörgensen skyldi ckki nefna
hann þcgar ég spurði hvort
einhverjir ókunnugir hefðu
verið hér í gær. sagði Berniid.
— Ilún hefur kannski ekki
vitað um ferðir hans, svaraði
Susanne, en mundi í sömu