Morgunblaðið - 11.04.1979, Síða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 1979
Þóra Jenný Valdi-
marsdóttir - Minning
Asdís Pétursdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 14. janúar 1908.
Dáin 25. mars 1979.
Mánudaginn 2. apríl síðastliðinn
fór fram frá Fossvogskirkju útför
Þóru Jennýar Valdimarsd óttur,
Sólvallagötu 37 hér í borg. Jenný
var dóttir hjónanna Rósu Þórðard
óttur og Valdimars Rögnvaldsson-
ar sjómanns.
Ég kynntist Jennýju, eins og
hún var jafnan nefnd, um 1940 og
hélst upp frá því órofa vinátta
milli heimila okkar, en þær voru
systkinadætur, Jenný og kona mín.
Er við hjónin hófum búskap á
stríðsárunum var erfitt að fá leigt
húsnæði. Þá opnaði Jenný heimili
sitt fyrir okkur og leigði okkur
aðra stofuna sína og aögang að
eldhúsi um sumarið 1942 og fram á
haust, er úr rættist um húsnæði
fyrir okkur. — Því nefni ég þetta
hér, að öll kynni mín af Jennýju
voru á þennan veg. Jafnan, er
erfiðleikar steðjuðu að hjá þeim
sem hún þekkti til, var hún
reiðubúin til hjálpar og veitti
aðstoð sína með þeim hætti að
ljóst var að henni þótti ekkert
sjálfs agðara og ekki umtalsvert
þótt hún legði hönd að.
Kynslóð sú sem fæddist á fyrsta
áratug aldarinnar fékk það hlutsk
ipti að fæstir af henni fengu að
slíta skólabekkjum, heldur urðu að
leggja hönd á plóginn svo snemma
sem þróttur leyfði og þó frekar
fyrr en síðar.
Jenný var tíu ára gömul er hún
hóf þátttöku sína í önn dagsins.
Réðst hún þá sem barnfóstra á
heimili Lúðvíks Kaaber. Það heim-
ili þótti mjög skara fram úr um
allan myndarskap. Jennýju var
Útför Guðmundar Grímssonar,
húsgagnasmíðameistara, Lauga-
vegi 100, fer fram frá Dómkirkj-
unni miðvikudaginn 11. apríl kl.
13.30.
Hann var fæddur að Gröf í
Laugardalshreppi, Arnessýslu, 15.
september 1905, yngstur af fjórtán
börnum foreldra sinna, Guðrúnar
Eyjólfsdóttur og Gríms Eiríksson-
ar bónda. Guðmundur ólst upp í
föðurgarði í hinum stóra hópi
systkina og eru nú fjögur enn á
lífi, ein systir hans, 90 ára er
búsett í Kanada.
Guðmunur reyndist hollt að líða
ekki skort en spillast þá ekki
heldur af ofgnótt, svo sem nú mun
vera alltítt. Hann lærði snemma
að taka höndum til verka, verða
ósérhlífinn og hinn mesti fyrir-
myndarmaður í öllu dagfari, áreið-
anlegur, kurteis í framkomu, hlýr í
viðmóti og aldrei vissi ég til, að
hann legði illt orð til nokkurs
manns. Hann var blessunarlega
laus við alla sjálfshafningar-
áráttu. í reynd var hann fremur
dulur um eigin hagi og áætlanir og
eyddi gjarnan tali um slíkt. Hann
var óvenjulega léttur í lund og
skóp þannig létt andrúmsloft. Með
þetta veganesti fluttist hann til
Reykjavíkur árið 1923 og hóf nám
sitt í húsgagnasmíði og lauk því á
tilsettum tíma með láði, enda
völundarsmiður alla tíð og vand-
virkur.
Guðmundur stofnaði sjálfstætt
verkstæði vorið 1929 við Lauga-
veginn og byggði yfir starfsemi
sína framtíðarhúsnæði 15 árum
síðar að Laugavegi 100 og hefir því
rekið þar húsgagnaverkstæði og
verzlun með húsgögn og blóm um
50 ára skeið með miklum sóma.
Arið 1937 kvæntist Guðmundur
eftirlifandi konu sinni, Stefaníu
Runólfsdóttur. Hann var sá ham-
ingjumaður að eignast góða konu,
sem var honum samhent í öllu
þeirra starfi. Heimili þeirra að
Laugavegi 100 var hlýtt, myndar-
legt og traust, eins og þau sjálf. A
þannig heimili er ungu fólki gott
að alast upp. Þaðan koma nýtir
það sýnt að nema af því sem hún
sá, heyrði og reyndi á því heimili
og var það henni betra vegarnesti
en löng skólaganga öðrum. Jenný
kunni að meta þessa reynslu og
vitnaði best um það sú tryggð og
hlýhugur sem hún bar ætíð til
þessa æskuheimilis síns. A heimili
Lúðvíks Kaaber starfaði Jenný
fram um tvítugt. A þeim árum var
það helsta úrræði margra ungra
stúlkna til að víkka sjóndeildar-
hring sinn og auka sér þroska og
reynslu að ráða sig í vist á góð
heimili í Kaupmannahöfn. Árið
1929 fór Jenný utan til Kaup-
mannahafnar þar sem hún hafði
ráðið sig sem þjónustustúlka á
heimili Sveins Björnssonar, sendi-
herra, og síðar fyrsta forseta
Islands, og þar dvaldi hún næstu
árin.
Árið 1932 giftist Jenný Guðbirni
S. Bjarnasyni, dugmiklum atork
umanni, sem lengi var stýrimaður
og skipstjóri á varðskipunum, en
vann síðast, er heilsan þvarr, á
skrifstofu Skipaútgerðar ríkisins.
Guðbjörn lést fyrir aldur fram í
ársbyrjun 1953. Börn þeirra eru
Hjálmar bifreiðarstjóri, Bjarni
vélstjóri, Aðalsteinn rafmagnst
æknifræðingur og Rósa húsmóðir.
Barnabörn þeirra eru orðin átta og
barnabarnabarn eitt.
Á fyrstu búskaparárum sínum á
kreppuárunum, er fáa fýsti til
stórframkvæmda, réðust þau
hjónin í að reisa þriggja hæða hús
að Sólvallagötu 37, við hliðina á
æskuheimili Guðbjörns. Þar
bjuggu þau allan sinn búskap og
Jenný síðan áfram með börnum
sínum eftir lát Guðbjörns. Þar
þjóðfélagsþegnar, sem eru heimili
sínu og foreldrum til sóma hvar
sem þeir fara. Þeim Stefaníu og
Guðmundi yarð tveggja barna
auðið: Séra Úlfars prests á Ólafs-
firði, sem kvæntur er Freyju
Jóhannsdóttur, og Guðrúnar hjá
Flugleiðum, sem gift er Erni
Sigurðssyni húsgagnasmið.
Barnabörnin eru nú fimm og
hafa verið sólageislar afa síns og
ömmu frá fæðingu og marga gleði-
stund áttu þau saman í sumarhúsi
fjölskyldunnar ofan við Reyki í
Mosfellssveit, unaðsreit, þar sem
ræktaðir höfðu verið upp melar,
holt og hæðir með grasi og fögrum
trjám svo undrun sætir.
Þegar vinir kveðjast sækja
minningarnar á. Nú þegar við
kveðjum Guðmund, er okkur sökn-
uður í huga, en ljúfar eru minning-
arnar af kynnum okkar við hann,
og þær munu ekki gleymast.
Eiginkonu Guðmundar, börnum,
barnabörnum svo og öðrum að-
standendum vottum við innilega
samúð.
Þorsteinn Sigurðsson.
Margt er hægt að læra af því að
hafa þekkt jafn góðan og traustan
mann sem afi var.
Lítil börn þrá ást og umhyggju,
hófu eldri synirnir sinn búskap og
þar búa yngri systkinin enn.
Heimili þeirra Guðbjörns bar í
hvívetna vitni um hagleik og
myndarbrag húsmóðurinnar og
samheldni og ráðdeild þeirra
hjóna. Þó fór ekki hjá því að
skugga bæri á, er heilsa heimilisf
öður og vandamanna fór að bila.
Þá sýndi Jenný hvað best þann
styrk sem hún átti svo ríkulegan
til og brást engum að allt var gert
til hjálpar sem fært var, með
festu, jafnvægi og hlýju sem henni
var eiginleg. Það var hennar nán-
ustu oft mikill léttir að vita þar
hjálpar von er vandi steðjaði að.
Þegar Jenný lést átti hún að
baki langan starfsdag sem hafði
hafist snemma, hvergi verið slak-
að á og verk aldrei látið úr hendi
falla. Þegar heimilisföðurins naut
ekki lengur við voru aðeins axlaðar
byrðir beggja og sömu reisn haldið
á heimilinu sem fyrr.
Ég vil þakka samfylgd sterks
persónuleika, sem Jenný var, og
votta börnum hennar og barnab
örnunum, sem misst hafa ástríka
ömmu, samúð mína. — Guð blessi
ykkur öll.
Jónas Jónasson.
það voru ófá kvöldin þegar við
vorum litlar að afi kæmi ekki að
rúmi okkar, klappaði á kinn með
þykku höndinni sinni og læsi yfir
okkur eða við sætum hvor á sínu
hné hans og hann las.
Margs er að minnast, margra
ánægjulegra stunda. Á hverju
sumri í 12 ár höfum við dvalist
með þeim afa og ömmu í sumar-
bústaðnum sem hann flýtti sér að
fullgera til þess að við gætum
notið þess að vera þar á sumrin.
Margar ferðirnar höfum við geng-
ið saman um lóðina með afa og
hlustað á lóuna sem honum þótti
svo vænt um og rætt um fuglana,
blómin og trén, hvað yndislegt
væri á vorin þegar allur gróður
lifnaði við eftir veturinn.
Margar voru líka ánægjustundir
með afa þegar við fórum á æsku-
stöðvar hans austur í Laugardal.
Þar ríkti oft mikil spenna þegar
verið var að draga silung á land og
þá sagði hann okkur frá því þegar
hann var ungur, og sat yfir ánum
og var þá gjarnan að veiða í ánum
með snærisspotta.
Hann var alltaf léttur í lund og
oft höfum við hlegið saman þegar
hann sagði okkur frá æskubrekum
sínum.
Alltaf var jafn gott að koma til
afa, leita til hans, hann hafði
alltaf tíma til að hlusta, alltaf
ráðhollur. Við gátum rætt fram og
aftur um íþróttir, veiðiskap, tón-
list og allt milli himins og jarðar.
Oft var glatt á hjalla og kátína
þegar við þrjú spiluðum manna, en
það var ekki ósjaldan.
Um jólaleytið var oft glatt á
hjalla. Var þá unnið fram eftir
kvöldi við að skreyta skálar og
laumaði hann oft að manni hress-
ingu og þá fuku gamanyrði.
Nú þegar kvatt er reikar hugur-
inn víða en eitt er víst að afi skildi
eftir sig of djúp tök í okkur til þess
að hægt sé að hugsa sér að hann sé
farinn, þess vegna verður afi
elskulegur alltaf með okkur.
Far þú í friði
Friður guðs þig blessi
haf þú þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi
hans dýrðar-hnoss
þú hljóta skalt. (VB)
Ásta og Ilarpa.
Hún andaðist 22. janúar s.l. á
Borgarspítalanum eftir níunda
skurðinn. Amma var fædd 11.
apríl árið 1907 á Þaravöllum í
Innri-Akraneshreppi, var yngst af
fjórum börnum þeirra hjóna
Maríu Magnúsdóttur og Péturs
Gestssonar.
Pétur drukknaði suður á
Miðnesi 14. marz 1908, og varð
María þá að tvístra börnunum og
fara í vinnumennsku, var hún með
tvö yngstu börnin með sér fyrst, en
svo kom hún ömmu til Sigríðar
Eiríksdóttur sem var uppeldis-
systir Maríu. Þar var amma
nokkur ár eða þar til Sigríður
veiktist og dó. Þar leið ömmu vel
enda taldi hún þar hafa verið sitt
æskuheimili. Eftir það varð amma
að fara vinna fyrir sér, t.d. vetur-
inn áður en hún fermdist var hún í
vist með skólanum hér í Reykja-
vík.
Amma fluttist ung til Reykja-
víkur og giftist Magnúsi Gríms-
syni þann 27. nóvember 1926. Þau
eignuðust tvo syni, Grím og Ingólf,
sem báðir eru á lífi.
Eftir áramótin 1926—27 veiktist
amma fyrst og varð að fara á
spítala, eftir það var hún aldrei
heilbrigð nema stuttan tíma, 1—2
ár, sérstaklega síðari árin.
Þrátt fyrir sífelld veikindi var
amma lífsglöð, lét hverjum degi
nægja sín þjáningu.
Hennar sælustu stundir núna
seinni árin voru þegar hún gat
farið með afa á sumrin með
veiðistöngina sína upp að Elliða-
vatni eða austur að Þingvallavatni
og rennt fyrir fisk, þó svo hún gæti
varla gengið úr bílnum að vatninu,
en það var ekki til fiskur ef ekki
beit á hjá henni.
Amma átti margar ánægju-
stundir þar.
Við þökkum ömmu fyrir öll árin
sem við fengum að njóta návistar
hennar. Við minnumst þess hvað
hún var dugleg að drífa sig heim
um jólin síðustu, eins og hún var
veik og vissi að hverju dró, en nú
er hún komin yfir móðuna miklu
og laus við allar þjáningar.
Það slær birtu á minningu
ömmu í hugum okkar, gott var að
eiga samfylgd hennar, hverjum
sem hana átti.
Maddý og Didda.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.
SVAR M/TT
EFTIR BILLY GRAHAM
Ég skil ekki, hvernig Biblían getur átt erindi til okkar
tíma. Hún er bæði gömul og oft fornleg í framsetningu.
Eg sting upp á, að þér gerið tilraun. Lesið alla
Orðskviðina í Gamla testamentinu. Ef til vill var sú
bók samin sjö öldum fyrir Krists burð. Samt sjáið þér
í henni syndir, freistingar, vandamál og svör, sem eiga
nákvæmlega við okkar daga.
Ef foreldrar og börn læsu þessa bók og færu eftir
henni, mundi vandamál foreldra og unglinga leysast.
Þetta er vísbending um, að Biblían er hvorki fornleg
né fjarlæg tuttugustu öldinni.
í Biblíunni er saga, bundið mál, spámæli og
guðlegur sannleikur, sem höfundunum hefur birzt
fyrir heilagan anda og á erindi til sérhverrar
kynslóðar.
Biblían er nútímalegri en morgunblaðið, sem þér
fáið í fyrramálið, því að hún segir ekki aðeins frá
liðinni tíð og skyldum okkar við Guð í dag, heldur
greinir hún líka frá atburðum, sem eiga eftir að
gerast, og hinztu endalokum heimsins og alls, sem í
honum er.
En þegar öllu er á botninn hvolft, er bezta svarið við
spurningu yðar, að þér gefið Biblíunni tækifæri til að
tala til yðar. Opnið huga yðar og hjarta fyrir boðskap
hennar. Ef þér viljið trúa Kristi og hlýða honum, þeim
Kristi, sem þér finnið á blöðum hennar, eignist þér þá
öruggu vissu, að þetta sé bókin yðar, hér og nú.
Guðmundur Gríms-
son — Minningarorð