Morgunblaðið - 04.05.1979, Síða 19

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MAÍ1979
19
Valgerður Vilhjálms-
dóttir — Mumingarorð
Fædd 30. apríl 1944
Dáin 23. apríl 1979.
í fyrnadag var til moldar borin
ung kona fjarri fósturjarðarslóð-
um, úti í Málmey í Svíþjóð, fallin í
valinn langt um aldur fram. Und-
anfarin tvö ár barðist hún hetju-
legri baráttu við banvænan sjúk-
dóm í von um að lifa það að sjá
börnin sín tvö komast til nokkurs
þroska.
Það syrti að og söngur vorfugl-
anna virtist ekki eins fagnaðarrík-
ur og áður, er ég spurði andlát
Valgerðar. Þó hafði fyrr en varði,
— sú ævi sem að mati allra vina
hennar varð svo alltof stutt. Þegar
góður kveður gráta hjörtun. Hver
harmar ekki er dýr perla hverfur
af festi lífsins? Sólin missir þá
ljóma sinn um stund og vordag-
arnir líf og angan. Heimur tímans
verður ósjálfrátt snauðari eftir.
En þegar fögur sál flyst til æðri
heimkynna er að huggun harmi
gegn að þá gleðjast englar Guðs og
eilífðin verður auðugri. Og hugl-
eiða ber að Drottinn hefur sinn
tilgang með öllu þótt við mann-
anna börn komum ekki alltaf auga
á hann og e.t.v. allra sízt er ungt
fólk í blóma lífsins er frá okkur
tekið.
Þessi unga kona var snemma
hvers manns hugljúfi, sem henni
kynntust og helgaði af alhug
sínum nánustu og heimili sínu alla
sína krafta meðan stætt var.
Ungri kynntist ég Valgerði, er
hún sleit barnsskónum á æsku-
heimili sínu norður á Þórshöfn á
Langanesi.
Þar fæddist hún 30. apríl 1944 og
var því rétt um 35 ára er hún lézt.
Hún var dóttir hjónanna Krist-
rúnar Jóhannsdóttur frá Skálum á
Langanesi og Vilhjálms Sig-
tryggssonar frá YtraÁlandi í Þist-
ilfirði.
Valgerður ólst upp hjá foreldr-
um sínum ásamt sjö systkinum og
tveimur fóstursystkinum, þar sem
vakað var yfir velferð barnanna
allra og fór hún ekki varhluta af
ástúð þeirra og umhyggju.
Á heimili foreldra hennar var
gott að koma. Þótt þar væri ekki
húsrými stórt á nútíma mæli-
kvarða, fyrir svo stóran barnahóp,
þá var þar hjartarými nægt og
gestrisni einstök. Þar leið öllum
vel, er inn var komið. Húsmóðirin,
einlæg og hlý, með brostið sitt
bjarta og húsbóndinn með sitt
traustvekjandi fas og geislandi
festu, sem klettur úr hafinu.
Vinirnir og fjölskyldan minnast
ótal góðra stunda, er hann settist
við hljóðfærið. Þarna rikti sönn
einlægni og góður heimilisandi.
í slíku umhverfi er gott að alast
upp. Minningar frá góðu bernsk-
uog æskuheimili eru gulli dýrri.
I fasi Völlu litlu mátti snemma
greina eigind foreldranna beggja.
Eg minnist hennar sem nemanda í
Passíukórinn
í Háskólabíói
Akurcyri. 3. mal.
PASSÍUKÓRINN á Akureyri
flutti um síðustu helgi ásamt
Óliifu K. Ilarðardóttur, sópran,
Jóni Þorsteinssyni, tenór, Ilall-
dóri Vilhelmssyni, bassa, og
kammersveit óratóríuna ÁrstíÁ
irnar eftir J. Haydn undir stjórn
Roars Kvam við mjög góðar
undirtektir áheyrenda.
Fyrirhugað var að flytja Árstíð-
irnar í Háteigskirkju í Reykjavík
1. maí, én vegna óveðurs og ann-
arra samgönguerfiðleika gat ekki
orðið af því. Nú hefur veriö ákveð-
ið að Passíukórinn flytji Árstíð-
irnar í Háskólabíói sunnudaginn
6. maí klukkan 14. Einsöngvarar
og hljóðfæraleikarar verða hinir
sömu og á Akureyri fyrir viku.
Þetta verður í fyrsta sinn, sem
Árstíðirnar verða fluttar í heilu
lagi sunnan fjalla.
Aðeins þessir einu tónleikar
verða að þessu sinni. Forsala
aðgöngumiða verður í Bókaverzl-
un Sigfúsar Eymundssonar og
einnig verða miðar seldir við
innganginn í Háskólabíó á sunnu-
daginn.
— Sverrir
Veggspjald um bömin og
hætturnar heima fyrir
BYGGÐARLAGSNEFND J.C.
Víkur lauk þriðja verkefni sínu á
þessu starfsári hinn 27. aprfl s.l.
Verkefnið sem hér um ræðir
birtist í veggspjaldi með marg-
víslegum upplýsingum til fullorð-
inna um börnin og hætturnar
heima fyrir. Það verkefni fellur
undir kjörorð Junior Chamber
ísland „Éflum öryggi æskunnar“.
Prentuð voru 5 þúsund eintök af
áðurnefndu veggspjaldi og mun
dreifing á því fara fram 5. maí n.k.
og verður framkvæmd af félögum
í J.C. Vík.
Veggspjaldinu verur m.a. dreift
til heilsugæzlustöðva, slysavarð-
stofa og apóteka í Reykjavík.
barnaskóla, samviskusamrar,
ræðinnar og glaðværrar. Ég minn-
ist hennar, er hún opnum huga,
hugsandi og spurul, gekkst undir
heilagt heit við fermingu. Birta
var þá yfir
henni og fegurð. Snemma kom í
ljós, að hún var bráðger og hin
gjörvulegasta á allan hátt. Hjálp-
fýsi hennar var við brugðið og
hirti hún þá ekki um fé eða
fyrirhöfn, tíma né rúm. Hún var
góðum gáfum gædd og í blóð borið
að hreykja sér ekki upp. Ákveðin
var hún og fylgin sér og framkoma
hennar einkenndist af festu og
öryggi. Sagt er að eplið falli
sjaldan langt frá eikinni. Að
Valgerði stóðu sterkir ættstofnar,
sem ekki verða raktir hér.
Eftir nám í barnaskóla á Þórsh-
öfn fór hún í framhaldsnám að
Laugum, og síðan í húsmæðrask-
ólann að Hallormsstað. Að því
námi loknu báuðst henni vinna út
í Svíþjóð þar sem hún kynntist
eftirlifandi manni sínum Bo
Lindberg. Hér heima dvöldu þau í
tvö ár og sköpuðust þá mjög náin
kynni með þeim hjónum og Jóni
Guðmundssyni í Belgjagerðinni og
konu hans, sem þau leigðu hjá,
vinátta sem aldrei mun fyrnast.
Þeim hjónum varð tveggja
barna auðið sem nú eru ellefu og
tólf ára. Börnum sínum og eigin-
manni vildi Valgerður heitin
helga alla sína krafta. í því fólst
sönnun herínar innsta eðlis þ.e.
fórnfýsin sem virtust engin takm-
örk sett.
Ævisaga konu, sem ung að
árum giftist og helgar síðan heim-
ilinu alla krafta sína, er e.t.v. af
sumum ekki talin mikils virði í
dag. Eigi að síður er hér um að
ræða sögu
sannrar konu, sem alllengi barðist
helsjúk við ólæknandi sjúkdóm.
Vafalaust var henni orðið ljóst að
hverju dró en á henni sannaðist
svo sannarlega að hún „bognaði
aldrei en brotnaði" síðast.
Maðurinn sýnir fyrst, hvað í
honum býr, þegar á móti blæs.
Auðvelt er að standa uppréttur
meðan allt leikur í lyndi. En fáir
sleppa við einhverja bitra reynslu
í lífinu þó misjafnt sé á fólkið lagt.
En þá fyrst er þörf að standa sig,
ef eitthvað blæs á mót.
Þetta sannaðist um Valgerði
Vilhjálmsdóttur. Þá var hún
sterkust og gafst ekki upp fyrr en
í fulla hnefana. En þess skal ekki
látið ógetið að ekki stóð hún ein í
sínu þungbæra stríði. Margir sam-
einuðust um að létta henni byrð-
arnar. Eiginmaður hennar, for-
eldrar og systkini leituðust við að
veita henni alla þá aðstoð og
umhyggju sem þeim framast var
unnt.
Og nú, þá hún er öll, mun það án
efa hennar heitasta ósk að börn-
um hennar megi vel farnast og þar
mun ekki á neinum hennar nán-
ustu standa að bæta þeim móð-
urmissinn.
Þau undur gerast á þessu vori,
sem fyrr, að lífið vaknar af
dauðadvala vetrar. Sú er trú mín,
að nú hafi hin unga kona sannr-
eynt að undrið mikla, sigur lífsins
yfir dauðanum, gerist ekki aðeins í
riki náttúrunnar, meðal hinna
magnlitlu moldarbarna, heldur
einnig í lífi okkar
manna.
„Ég lifi og þér munuð lifa,“
sagði Kristur og sannaði það með
upprisu sinni.
Éiginmaður og ung börn Val-
gerðar Vilhjálmsdóttur eiga nú
þungbærar stundir. Ástkær eig-
inkona og móðir hefur verið kvödd
á braut í blóma lífsins. Þungur
harmur er einnig kveðinn að
foreldrum hennar og systkinum.
Ég og fjölskylda mín flytjum
ykkur, kæru vinir, djúpar samúð-
arkveðjur. Friður Guðs, sem er
æðri öllum skilningi, sé með sálu
hennar og ykkur öllum.
Ingimar Ingimarsson.