Morgunblaðið - 16.09.1979, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. SEPTEMBER 1979
39
Æfingin stóð yfir í um það bil
klukkustund og er henni lauk hélt
hópurinn til búningsherbergja. Ég
gekk yfir til Keegans og kynnti
mig. — Frá íslandi, sagði Keegan,
það er eitt þeirra fáu landa í
Evrópu sem ég hef ekki heimsótt,
það er mér tilhlökkunarefni að
koma þangað. Keegan tjáði mér að
hann væri mjög upptekinn og ætti
ekki gott með að spjalla við mig
um morguninn, en sagði mér að
hinkra og ræða við sig eftir að
hann hefði lokið við að klæða sig.
Eftir skamma stund var hann
kominn og sagðist hafa hugsað
málið og stakk upp á því að við
mæltum okkur mót á rólegum
veitingastað í hádeginu. Það kom
mér strax á óvart hversu vel hann
tók mér og hversu ræðinn og
viðmótsgóður hann var.
Rétt fyrir kl. 12 þennan sama
dag sátum við svo saman á
veitingastaðnum og Keegan hafði
pantað fyrir okkur snæðing. Hann
var greinilega vel kynntur og þeir
voru ekki ófáir sem stoppuðu við
borðið og báðu um eiginhandar-
áritun þennan tíma sem við
stöldruðum þarna við.
— Ég byrjaði á því að spyrja
Keegan að því hvernig væri að j
leika í Þýskalandi eftir að hafa
verið alla sína tíð í enskri knatt-
spyrnu og hver væri helsti munur-
inn á því að leika í þessum
tveimur löndum.
— Munurinn er mikill. Það er
ekki hægt að bera saman ensku og
þýsku knattspyrnuna. Æfingar,
leikaðferðir og leikurinn sjálfur er
svo allt öðruvísi. Þýsk knatt-
spyrna er mjög góð, sennilega sú
besta í heimi. Ég er sannfærður
um að hvergi eru jafn mörg sterk
lið í 1. deildarkeppni og hér.
Víðast hvar svo sem í Hollandi og
Beigíu, Ítalíu, Spáni og víðar eru
þetta 5—7 lið mjög sterk en úr því
fer gæðum liðanna að hraka
verulega. Það er einna helst á
Englandi sem hægt er að gera
samanburð.
— Það var mikil breyting fyrir
mig að koma og leika hér, og eins
og öllum er sjálfsagt kunnugt
gekk mér ekki vel í byrjun, en
erfiðleikarnir voru þó meiri utan
vallar en á vellinum sjálfum. Það
sem háði mér mest var að ég
talaði ekki þýsku og gekk illa að
ná sambandi við félaga mína í
liðinu og fleiri. Og eins og alltaf
þegar fólk kemur í nýtt umhverfi
tekur það sinn tíma að aðlagast.
En nú er þetta orðið mjög gott.
Konan mín kann vel við sig hér og
mér hefur verið tekið með kostum
og kynjum.
Ég sakna rétt einstöku sinnum
félaga minna í Englandi, og eins
móður minnar en hún átti heima
við sömu götu og ég heima í
Liverpool. En ég fæ oft tækifæri
til að skreppa heim og get því ekki
kvartað.
Keegan hélt áfram. — Eitt er
það þó sem maður kemst ekki hjá
að sakna og það er sú mikla og
góða stemning sem er á áhorf-
endapöllunum í Englandi. 30 þús-
und áhorfendur þar skapa meiri
stemningu en 50 þúsund í Þýska-
landi. Þar er sungið og fylgst með
leiknum af mikilli tilfinningu.
Áhorfendur eru líka í nánari
snertingu við leikinn, þar eru ekki
hlaupabrautir umhverfis knatt-
spyrnuvellina eins og hér. Áhorf-
endur sitja svo gott sem við
hliðarlínurnar og eru miklu nær
leikmönnum og því sem er aC
gerast. Það hefur mikið að segja.
Eí við sigrum Val
vinnum við keppnina
Ég spurði Keegan um lið HSV
og hverja möguleika hann teldi
það eiga í Evrópukeppni meistara-
liða og eins í deildarkeppninni.
— Með smáheppni verðum við
bæði Evrópumeistarar og Þýska-
landsmeistarar, sagði Keegan, og
bætti við: Það er mín innsta
sannfæring. Við erum með ákaf-
lega gott lið um þessar mundir,
þar er hvergi veikur hlekkur.
Vörnin er sterk, góðir tengiliðir og
framherjar, sem skora mikið af
mörkum. Og loks það, sem er
mikilvægt, góður þjalfari. Vissu-
lega verður róðurinn þungur í
Evrópukeppninni, en ef við vinn-
um Val þá sigrum við, sagði
Keegan og hló. Að öllu gamni
slepptu þá væri það óskadraumur
minn að fá að mæta Liverpool í
úrslitaleik meistarakeppninnar.
Ég spurði Keegan að því hvort
atvinnumenn legðu hart að sér í
leikjum við áhugamannalið eins
og t.d. Val.
— Við tökum alla leiki alvar-
lega, það eru gerðar miklar kröfur
til okkar og þær verðum við að
uppfylla. Ég reyni ávallt að gera
mitt besta, og á því er enginn
munur hvort ég leik við Val eða
Liverpool. Oft eru veikustu and-
stæðingarnir hættulegastir. TÖk-
um sem dæmi hér í deildarkeppn-
inni, þá er það kappsmál allra liða
að sigra meistarana.
Hverjir sigra í ensku deildar-
keppninni í ár skaut ég inn í? —
Að mínu mati koma aðeins tvö lið
til greina, Liverpool og Notting-
ham Forest, Liverpool er með
betra lið, e.t.v. er ég svolítið
litaður sagði Keegan og brosti, en
þar sem góð byrjun hefur sitt að
segja gæti allt eins farið svo að
Forest sigraði. Hér í Þýskalandi
er það Bayern Munchen sem
kemur til með að veita okkur
mesta keppni.
Hvernig er að vera heimsfræg
stjarna, og umsetinn blaða-
mönnum og ljósmyndurum alla
tíð, ónáðaður af undirskriftasöfn-
urum og sífellt krafinn um stór-
leik?
Er ekki hætta á að þetta stigi
manni til höfuðs?
— Jú, vissulega er hætta á því.
Það lærist að vera frægur. Fyrir
mig kom frægðin hægt og sígandi,
og ég varð að hafa fyrir henni með
mikilli vinnu. Ég er af fátæku
fólki kominn og og það eru ekki
svo ýkja mörg ár síðan ég hafði
ofan í mig og á með því að bursta
knattspyrnuskó leikmanna og
hreinsa búningsherbergin. Vissu-
lega getur það verið á stundum
þreytandi að vera sífellt undir
smásjá, en það venst eins og
annað. Það er ekki síður mikil-
vægt að standa' sig í lífsbaráttunni
en á leikvellinum. Lífið er hörð
samkeppni.
Er ekki hreinasta þrælkun að
vera atvinnumaður í knattspyrnu?
— Vissulega getur það verið erfitt,
en það verður að hafa það hugfast
að við berum mikið úr býtum. Við
æfum tvisvar á dag og svo eru
þetta einn til tveir leikir á viku.
Við veröum að vera komnir í
rúmið ekki seinna en kl. 11 á
hverju kvöldi og algjörrar reglu-
semi er krafist. Á sama tíma og
ungt fólk á okkar aldri stundar
diskótek og skemmtir sér í ríkum
mæli förum við þess á mis. Öll
bestu árin fara í það að leika
knattspyrnu. Fyrir mig persónu-
lega hefur það verið mjög ánægju-
legt. Sama hvort um var að ræða í
4. deild með Scunthorpe þar sem
ég hóf feril minn, svo að ég tali nú
ekki um Liverpool, eða nú hér í
Hamborg. Ég elska að leika knatt-
spyrnu.
Nú hefur þú sungið inn á hljóm-
plötu, hefur þú hug á að verða
poppstjarna? Nú var Keegan aug-
sýnilega skemmt.
— Jú, rétt er það, ég hef gefið
út eina litla hljómplötu og satt að
segja hefur það komið mér á óvart
hversu vel hún hefur selst. Þetta
er þannig til komið að vinir mínir
í hljómsveitinni Smokey sömdu
fyrir mig tvö lög og léku undir
fyrir mig. Var upptakan hreinasta
skemmtun, og nú er ákveðið að
gefa út aðra plötu á næstunni.
Hefur platan heyrst á íslandi?
spurði Keegan, og þegar ég tjáði
honum það var hann yfir sig
undrandi. — Knattspyrnan hefur
ennþá forgang, bætti Keegan svo
við.
Ég spurði Keegan því næst um
keppnistímabilið sem væri fram-
undan, ræddi við hann um meiðsl-
in sem hafa háð honum og spurði
hann loks að því hvað tæki við er
samningur hans við Hamburger
SV rynni út eftir keppnistímabil-
ið.
— Síðasta keppnistímabil var
mitt besta frá því að ég hóf að
leika knattspyrnu, og ég vona að
framhald verði á því. Það er rétt
að ég hef átt við smávægileg
meiðsli að stríða en er óðum að ná
mér og get fullvissað þig um það
Þórarinn Ragnarsson rœðir við
knattspyrnumann Evrópu Kevin Kecgan
að um það leyti er ég leik á íslandi
verði ég kominn á fulla ferð. Ég
hef farið mér hægt að undanförnu
til þess að ná mér að fullu. Það er
ljóst að ég mun leika með landsliði
Énglands á Wembley á móti Dön-
um í næstu viku (nú er sá leikur
afstaðinn og Keegan átti stjörnu-
leik og skoraði eina mark leiks-
ins), ég er í stöðugu sambandi við
Ron Greenwood og hann ætlar að
nota mig þrátt fyrir að ég sé ekki
búinn að ná mér að fullu, ég er í
um það bil 85% æfingu um þessar
mundir.
— Það er rétt að samningur
minn rennur út eftir keppnistíma-
bilið, um áramótin mun ég hefja
viðræður við forráðamenn Ham-
burger SV um áframhald hjá
liðinu. Hvað verður er ekki gott að
segja. Samt get ég upplýst þig um
það að ég kem ekki til með að leika
með ensku félagsliði aftur. Þá hef
ég takmarkaðan áhuga á að leika í
Bandaríkjunum þrátt fyrir svim-
andi há tilboð þaðan. í besta falli
gæti ég leikið þar yfir sumartím-
ann í þrjá mánuði eða svo. Ég get
hugsað mér að leika á Spáni,
Ítalíu, Frakklandi, já jafnvel á
íslandi eftir því hverjir borga
best. — Ég get vonandi helgað
landsliði Englands krafta mína
sem lengst. Landslið okkar er
betra núna en það hefur verið
mörg undanfarin ár, og ég á von á
því að okkur takist áð ná góðum
árangri í Evrópukeppni landsliða
sem nú stendur yfir, og jafnframt
vona ég eindregið að okkur takist
að vera í eldlínunni í næstu
heimsmeistarakeppni sem fram
fer á Spáni.
Keegan, nú ert þú átrúnaðargoð
ungra drengja um allan heim og
þar á meðal á íslandi. Getur þú
gefið ungum knattspyrnumönnum
holl ráð og sagt þeim hvernig þú
fórst sjálfur að ná takmarki þínu?
— Já, það get ég gert með
mikilli ánægju, og láttu það koma
fram um leið að ég sendi þeim
öllum mínar bestu kveðjur, og að
ég hlakki til að fá að koma og leika
fyrir þá knattspyrnu. Fyrst af öllu
vil ég segja það að maður má
aldrei i láta hugfallast. Aldrei að
missa sjálfstraustið, álit ein-
hverra vissra manna er ekki álit
heimsins. Þegar ég var ungur
hafði ég mikinn áhuga á knatt-
spyrnu en ég var ósköp smár, og
þótti ekki líklegur til stórræða. Ég
komst ekki í skólaliðið en fékk þó
stöku sinnum að vera með og lék
þá í marki. En það var auðvelt
fyrir andstæðingana að skjóta yfir
mig, og það gekk ekki. Þegar ég
var 11 ára sagði íþróttakennarinn
mér að ég yrði að reyna að leika
úti á vellinum, og ég æfði mig
kappsamlega og lagði ekki árar í
bát þótt oft gengi illa. Já, ég æfði
og æfði. Þegar hinir strákarnir
voru farnir heim, var ég oft og
iðulega einn eftir og hélt áfram.
Ég var staðráðinn í því að ná
langt. Þetta kom svo smátt og
smátt. En það þurfti mikinn
sjálfsaga. Um það leyti sem ég
varð 15—16 ára gamall og jafn-
aldrar mínir voru farnir að reykja
og jafnvel drekka bjór, fara út að
skemmta sér, sat ég heima. Ég lét
það ekki eftir mér að fara út að
dansa. Ég var staðráðinn í því að
ná settu marki. Og það tókst, en
trúðu mér, það tókst ekki átaka-
laust.
Ég lét það ekki hafa áhrif á mig
þegar ég var ungur þótt mér væri
sagt að ég yrði aldrei knatt-
spyrnumaður.
Nú var tíminn farin að hlaupa
frá okkur, Keegan þurfti að sinna
ýmsum erindagjörðunr áður en
hann héldi á eftirmiðdagsæfing-
una hjá liði sínu. Ég þakkaði
Keegan fyrir spjallið og færði
honum litla bók um ísland að gjöf,
hann fletti bókinni og sagði. — Ég
hlakka til að koma til íslands og
leika fyrir fólkið, og hitta það
þetta er forvitnilegt land. Skilaðu
kveðju til landa þinna og segðu
þeim að ég muni leggja mig allan
fram og leika eins og ég best get
þegar ég leik á móti Val. Með
þessum orðum kvaddi þessi ein-
staklega viðkunnanlegi knatt-
spyrnumaður mig. Eftir á fannst
mér ég hafa verið að rabba við
gamlan kunningja, framkoma
Keegans og viðmót var hreint út
sagt einstakt. — þr