Morgunblaðið - 25.11.1979, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 1979
29
„Ljúfa líf“
„LJÚFA LÍF“
ÞÚ OG ÉG
(Steinar 036)
Stjörnugjöf: ★★★★★
Flytjendur:
Gunnar Þórðarson: Gítar/ Jó-
hann Helgason: Söngur/ Helga
Möller: Söngur/ Dave McRae:
Hljómborð/ Bruce Lynch:
Bassagítar/ Barry DeSouza:
Trommur/ Áskell Másson:
Slagverk/ Geoff Calver: Tam-
borina.
Stjórn upptöku: Gunnar Þórð-
arson
Útsetningar: Gunnar Þórðar-
son og Dave McRae.
Upptökumenn: Tony Cook og
Baldur Már Arngrimsson
(Hljóðrita). og Geoff Calver
(Marquee).
O -
Gunnar Þórðarson hefur um
langt skeið verið fremstur í
flokki í íslenzkri tónlistarsköp-
un. Fyrir síðustu áramót gaf
hann út tvöfalda plötu sem var
ein af þrem bestu plötum ársins
(ásamt plötum Björgvins Hall-
dórssonar og Þursaflokksins). Sú
plata var samt ekki nánar nærri
jafn pottþétt unnin og þessi, en
aftur á móti meira skapandi.
Það má segja um þessa plötu
að hér hafi Gunnar náð sérlega
góðum tökum á upptökum og
vinnslu efnis og fengið það besta
út úr öllum sem koma fram á
þessari plötu.
Það má segja að Gunnar sé
hér búinn að ná því að gera
fullframboðlega plötu fyrir
hvaða markað sem er.
Þó að þessi plata hafi verið
kölluð diskóplata manna á milli,
er hún miklu meira því tónlist
þessi á, andstætt við megnið af
svokallaðri diskótónlist, eftir að
njóta vinsælda um lengri tíma,
og dæmast tímamótastykki í
upptökufágun.
Tónlistin grípur mjög vel án
nokkurra undantekninga. Lögin
eru líka látin renna smekklega
saman. Þú og ég, það er Jóþatín
Helgason og Helga MöHér eru
líkléga með tærustu raddirnar
sem Gunnar hefur getað fundið.
Gunnar og Dave McRae (Pac-
ific Eardrum/ Nucleus o.s.frv.)
hafa unnið sérlega snjallar og
vandaðar útsetningar, sumar
ekki síðri en hjá Chic!
En þess má geta að hvorugur
þeirra hefur unnið í því sem
kallast diskótónlist áður. Flestir
þekkja feril Gunnars, en Dave
McRae hefur nær eingöngu unn-
ið með jazzistum.
Þrjú laganna eru komin til ára
sinna, „Vegir liggja til allra
átta“ eftir þá Sigfús Halldórsson
og Indriða G. Þorsteinsson, og
„Þú og ég“ og „Ástarsæla" eftir
Gunnar sjálfan.
Þessi lög eru vitanlega þau
sem fyrst grípa, enda öll mun
betur gerð en áður, þó sérstak-
lega lög Gunnars.
Þrjú ný lög eftir Gunnar eru
líka á plötunni. „Dans dans
dans“ er eitt þeirra og minnir
óneitanlega á tónlist Chic þó er
sérstaklega samnefnt lag. Ásamt
laginu „Villi og Lúlla" sem er
líka eftir Gunnar, er þetta besta
danslagið á plötunni. Ásláttur
Áskels Mássonar, píanóleikur
McRae, söngur Helgu og berg-
mál fiðlanna gerir lagið sérlega
heillandi og sérstætt. „Hið ljúfa
líf“ titillag plötunnar er líka
eftir Gunnar, en textann samdi
Þorsteinn Eggertsson, sem er að
hluta á frönsku enda „fransk-
legt“ ljúft poppdiskó lag! Jóhann
syngur aðalröddina en aðal-
hljóðfærin eru synthesizer og
harpa! Jóhann Helgason samdi
tvö laganna á plötunni, „í
Reykjavíkurborg" og „Sól bak
við hóP.
Fyrra lagið er stórgott, í ekta
„tölt“takti a la „The Good the
Bad and the Ugly“, en „Sól bak
við hól“ í stíl Bee Gees bræðr-
anna með öllu tilheyrandi.
Og þá þar eftir ágætt lag Egils
Eðvarðssonar „Kysstu mig“ við
einn mesta bull texta sem um
getur, en þess má geta að Egill
var líka einu sinni í fríkgrúpp-
unni Kombó Þórðar Hall!
Annars er hér á ferðinni
fyrsta flokks skemmtiplata fyrir
landann upp á nýja móðinn.
HIA
Dave McRae, sterkur hlekkur á
plötunni
„GLÁMUR OG SKRÁM-
UR í SJÖUNDA HIMNI“
Glámur og Skrámur
(Hljómplötuútgáfan hf.
JÚD 024)
^ Stjörnugjöf: ★★★★
Flytjendur:
Þórhallur (Laddi) Sigurösson:
Söngur / Haraldur (Halli) Sig-
urðsson: Söngur / Ragnhildur
Gísladóttir: Söngur og píanó /
Róbert Arnfinnsson: Sögu-
maður / Pálmi Gunnarsson:
Bassagítar / Ragnar Sigur-
jónsson: Trommur / Björgvin
Halldórsson: Gítar / Siguröur
Rúnar Jónsson: Harpa, mand-
ólín, kastanettur og kassagít-
ar / Jón Sigurðsson: Kontra-
bassi / Páll Gröndal: Selló /
Björn Árnason: Fagott / Sæ-
björn Jónsson: Trompet /
Daði Þór Einarsson: Baáúna /
Valva Gísladóttir: Flauta og
piccalo.
Stjóm upptöku: Ragnhildur
Gísladóttir og Þórhallur Sig-
urðsson.
Upptökumaöur: Tony Cook.
Barnaplötur eru alltaf aö
veröa vandaöri hérlendis og
sífellt meira lagt upp úr gæð-
unum.
„Glámur og Skrámur í
sjöunda himni“ uppfyllir flest
þau skilyrði sem góð barnapl-
ata þarf aö uppfylla. Skýra og
efnisgóöa texta meö léttu yfir-
bragöi, grípandi tónlist, sögu-
mann til þess aö tengja efnið
og góöan og heilbrigðan
boöskap.
Þegar lesin eru allar þekkt-
ari og langlífari barnasögur
kemur bersýnilega í Ijós aö
þær sögur sem lifað hafa eru
sögurnar sem bera greinilegan
boöskap um betra mannlíf og
hreint hugarfar, og eru oftast í
dæmisöguformi.
Þaö er því ekki út í hött að
semja efni til tónlistarflutnings
í þeim dúr í dag.
Þeir Glámur og Skrámur eru
þekktir fyrir margt. Þeir hafa
verið gestir í barnatíma sjón-
varpsins af og til um langa
hríö, þeir eru líka kunnir vegna
þess aö Halli og Laddi hafa
leikið þá, og þeir eru þekktir
fyrir setninguna „viö önsum
essumessumekkP. En nú flytja
þeir okkur ævintýri Andrésar
Indriöasonar um ferö þeirra í
hin ýmsu furðulönd ásamt
kúnni Ljómalind, Faxa flug-
stjóra og Freyju flugfreyju en
þau ferðast um í bolla. Á ferö
sinni koma þeir í Sælgætis-
landið, og syngja um þaö þrjú
lög ásamt Sælgætislending-
um, og komast aö þeirri niður-
stööu aö betra sé aö eiga
tennurnar sínar en sælgætiö í
maganum. Eftir það fara þau í
landið þar sem af öllu er einum
of mikið og kynnast Spólu
spólvitlausu meö sínar þrjár
dansifætur.
Þessi þráður tekur upp fyrri
hliðina, og þau þrjú, Halli,
Laddi og Ragga, syngja öll
hlutverkin af ágætri fjölbreytni.
Lögin eru flest grípandi og
minna stundum á Hrekkisvínin,
og jafnvel á Megas í laginu um
hana Spólu.
Eftir þetta lenda þau í Ólík-
indalandi, þar sem Ljómalind
dansar, síöan heimsækja þau
Þykjustulandið, en það lag
(Dýrin í Þykjustulandi) er sung-
iö með aðstoð krakka úr
Vesturbæjarskólanum. Síöan
kynnast þau Pésa pjáturkalli í
Pjáturlandi og fræöa um um-
ferðina ásamt Rauða kallinum
í Umferöarlandi og halda síðan
heim eftir það.
Inn á milli koma oft góö
húmorskot, og reyndar má
heyra nýja punkta nokkuð
lengi á þessari plötu og jafnvel
undirleikurinn virðist nokkuö
vel útsettur og örva léttleikann
og kímnina.
Hér er á ferðinni vönduö og
áhugaverð barnaplata sem á
eftir aö veita mörgu barninu
ánægju og jafnvel þeim eldri
„Those Shoes“ og „In The City“
en aftur á móti minna upp úr
mildum og fallegum melódíum
sem þeir eru einna þekktastir
fyrir. Aftur á móti eru hér
nokkrir arftakar „Hotel Cali-
fornia".
Bestu lögin: „The Sad Café“,
„The Long Run“, „Heartache
Tonight" og „I Can’t Tell You
Why“.
HIA
„THE FINE ART OF
SURFACING“
Boomtown Rats
(Ensign)
Stjörnugjöf. ★★★★
Tónlist Boomtown Rats má
líkja við vel lukkað bland af Ray
Davies (Kinks), Bruce Spring-
steen, David Bowie og Elvis
Costello! Og þar að auki er
ákveðinn eiginn stíll sem er að
brjótast upp á yfirborðið, með
aukinni hæfni og sjálfstrausti
hljóðfæraleikaranna.
Bob Geldof, eins og Ray Dav-
ies, semur um lífið á raunsæjan
og beittan hátt. „I Don’t Like
Mondays" fjallar t.d. um það
þegar 16 ára bandarísk skóla-
stúlka kom" með vélbyssu (sem
faðir hennar hafði gefið henni) í
skólann og drap kennarann alla-
vega. Þetta efni setur Geldof upp
á sterkan og spyrjandi máta í
sérlega góðu popplagi.
Eins má nefna texta eins og
„Nothing Happen Today", „Keep
It Up“, „Having My Picture
Taken“ og „Diamond Smiles".
Aftur á móti fetar Geldof
fullkomlega í spor Springsteens í
textanum við „When The Night
Comes".
Flest laganna á þessari plötu
eru nokkuð góð, fjölbreytt, líkt
og þegar við heyrðum Beatles
plöturnar í fyrsta sinn í gamla
daga. Útsetningar og úrvinnsla
er fjölbreytt og lögin einnig,
hljóðfæraleikur góður og hæfi-
leikarnir nýttir. Og Bob Geldof
er þrælgóður söngvari.
Bestu lögin eru „I Don’t Like
Mondays" (eitt af betri lögum
ársins), „Diamond Smiles" og
„Someone’s Looking".
HIA
„FM THE MAN“
JOEJACKSON
(A&M)
Stjörnugjöf: ★★★
Það hefur vonandi ekki farið
fram hjá neinum að upp á
síðkastið hefur komið fram
fjöldinn allur af nýju merkilegu
fólki í popprokk músíkinni. Með-
al þeirra er Joe Jackson, sem er
reyndar harla óvenjulegt nafn í
rokki (á einhvern veginn betur
við jazz). Tónlist hans er tengd
tónlist ýmissa annarra sem eru
að spretta upp í dag, eins og
Elvis Costello og Police. Hann
hefur þennan óbeizlaða kraft, og
notar einungis undirspil frá
trommum (vel uppteknu
„sándi"), bassa, gítar og einstaka
sinnum pianói eða melódiku,
sem hann leikur sjálfur á.
Hann á það líka sameiginlegt
með ýmsum öðrum sem nýlega
hafa komið fram að textarnir
fjalla um eitthvað eins titillagið,
„On Your Radio“ og „Friday"
sem fjallar reyndar um hippa-
lifnað og Blómaárin.
Joe Jackson á kannski eftir að
heflast og gefa út mjúkar pró-
grammeraðar plötur með hljóm-
um sem gamla liðið er að
framleiða, en þangað til er hann
þess verður að hlusta á. Bestu
lögin eru „I’m The Man“, „Get
That Girl (a pöp song)“ og „It’s
Different For Girls".
HIA
„SURVIVAL“
BOB MARLEY &
THE WAILERS
(ISLAND)
Stjörnugjöf: ★★★★
Sú staðhæfing margra að
reggae-tónlist hljóti alltaf að
vera keimlík er svo sannarlega
afsönnuð á þessari nýju plötu
Marleys. Þótt rythminn sé ávallt
svipaður, þungur og einfaldur, er
allt spil í kringum hann ólíkt frá
lagi til lags, en samt ekki það
margbrotið að heildarmynd
skífunnar glatist. Marley er hér
mun pólitískari en á fyrri plöt-
um og lög eins og „Africa Unite"
og „Ambush In The Night" bera
þess vitni að trúarboðskapur
hans er að víkja fyrir pólitíkinni.
Allur leikur á plötunni er eins
pottþéttur og við var að búast og
þegar á heildina er litið er óhætt
að fullyrða að „Survival" sé enn
ein skrautfjöðurin í hatt Mar-
leys. Það er erfitt að gera upp á
milli laganna, á jafn jafngóðri
plötu og þessari, en ef taka ætti
eithver lög út fyrir skytu lögun-
um „One Drop“ og „Africa Un-
ite“ strax upp í huga hlustand-
ans.
* SA