Morgunblaðið - 08.02.1981, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. FEBRÚAR 1981
Minning:
Guðni Erlendur
Sigurjónsson
Farddur 12. nóvember 1909.
Dáinn 31. janúar 1981.
„Þá er hann Guðni okkar dá-
inn.“
Þegar ég ákvað að skrifa nokkur
minningarorð um vin minn og
frænda Guðna Erlend Sigurjóns-
son þá var mér ekki vel ljóst á
hverju ég ætti helst að byrja. Þá
duttu mér í hug þau orð, sem eru
upphafsorð þessarar greinar, en
þetta voru orðin, sem flestir sögðu
við mig á vinnustaðnum okkar
daginn eftir að andlátsfregnin
barst. Mér fannst það svo athygl-
isvert að eftir aðeins fárra ára
kynni þá skyldi hann vera orðinn
„hann Guðni okkar". Þessi fáu orð
sögð með söknuði lýsa vel mannin-
um, sem þau eru sögð um. Með
hlýlegri framkomu sinni og sam-
viskusemi í starfi vann hann sér
traust og vináttu þeirra, sem með
honum unnu.
Guðni fæddist á Skálum í
Vopnafirði 12. nóvember 1909.
Foreldrar hans voru Birgitta
Sveinsdóttir og Sigurjón Gunn-
laugsson. Hann fór ungur frá
foreldrum sínum sem léttadreng-
ur í sveit en kom svo aftur til
foreldra sinna og stundaði sjósókn
með föður sínum í nokkur ár. Eftir
það var hann við bifreiðaakstur og
þau störf sem til féllu til ársins
1941 að hann veiktist, fluttist
hann þá til Reykjavíkur og var þar
til dauðadags. Þau 40 ár sem
Guðni bjó í Reykjavík var hann
oft veikur og lá þá rúmfastur bæði
heima og á sjúkrahúsum, þó komu
tímar sem hann gat unnið, var
hann þá mest við leigubifreiða-
akstur og bifreiðaviðgerðir.
Guðni var mikið þrekmenni og
mjög verklaginn enda var honum
vinnan sú lífsfylling sem ekki
brást, þrátt fyrir það að honum
auðnaðist ekki að stunda þau störf
sem hugur hans stóð til, sem var
sjómennska, en heilsan leyfði það
ekki.
Árið 1934 giftist Guðni eftirlif-
andi konu sinni, Ragnhildi Dav-
íðsdóttur, sem traust og fórnfús
hefur staðið við hlið hans þar til
yfir lauk. Þau hjónin eignuðust 5
börn sem öll eru á lífi, þau eru
Hermann Ólafur, verkstjóri hjá
Reykjavíkurborg, Lára, húsmóðir
á Vopnafirði, Davíð Sigurjón,
trésmiður í Reykjavík, Einar,
matreiðslumaður í Danmörku og
Sveinn, gulismiður í Reykjavík.
Öll hafa þessi börn gifst nema
eitt.
Að síðustu þetta: við Guðni
vorum samtíða á Vopnafirði í 20
ár, svo skildu leiðir, en fyrir 6
árum urðum við aftur samverka-
menn við Réttarholtsskóla í
Reykjavík, öll þessi ár hefur aldrei
borið skugga á þá vináttu, sem við
bundumst á Vopnafirði og það er
lán að kynnast og starfa með
slíkum mönnum sem Guðni
frændi minn var, mætti þjóðin
eignast sem flesta slíka.
Megi svo minningin um góðan _
eiginmann, föður og afa verða
ykkur til huggunar nú á erfiðri
stund og gleði í framtíðinni.
Frænda minum þakka ég fyrir
samfylgdina.
Útför Guðna fer fram á morgun,
mánudag, frá Fossvogskirkju.
Sigurjón Jónsson
Kveðja frá Réttarholtsskóla
Guðni Sigurjónsson hafði verið
baðvörður í Réttarholtsskóla sl.
sex ár. Það er ekki iangur tími af
heilli mannsævi. En það er nógu
langur tími til þess að þeir, sem
kynntust honum þar, vissu hvern
mann hann hafði að geyma.
Ég hafði sjaldan kynnst annarri
eins árvekni og samviskusemi og
hann sýndi í starfi. Hann hafði
ekki starfað lengi við skólann, er
það kom í ljós, að hann gekk ekki
alls kostar heill til skógar. Samt
rækti hann starf sitt með þeim
hætti að leitun var á öðrum eins
starfsmanni. Hann var reglusam-
ur og stjórnsamur og ávallt fund-
vís á það, sem mátti laga og betur
mátti fara. Honum féll aldrei verk
úr hendi.
Slík fyrirmynd, sem Guðni var
þeim unglingum, sem hann vann
fyrir og umgekkst, er ómetanleg.
Það er gagnlegt fyrir unglinga nú
í dag að kynnast þeim vinn'ubrögð-
um sem einkenndu hans starf allt.
Guðni var vitur og vel látinn af
öllum, er með honum áttu að
vinna.
Við söknum þess, að við fengum
ekki lengur að njóta samvista við
hann.
Við blessum minningu hans og
vottum eftirlifandi eiginkonu og
öðrum ástvinum hans innilega
samúð.
Ástráður Sigursteindórsson
Kveðja til afa
Það er óneitanlega alltaf sorg-
legt þegar dauðann ber að höndum
þó maður geti stundum ekki varist
því að hugsa sem svo að stundum
sé hann velkominn, eins og mér
fannst er ég frétti andlát afa
míns, nú veit ég að öllum hans
þjáningum er lokið.
Ég ætla nú ekki að tíunda
lífsferil afa míns þar sem mér var
ekki gefið það að vera honum
samferða nema 26 ár, en ég held
að ég hafi lært margt af góð-
mennsku afa á þessum árum. Afi
var fæddur 12. nóvember 1909 að
Fæddur 9. desember 1907.
Dáinn 31. janúar 1981.
I fáum orðum verður hér minnst
nýlátins heiðursmanns, Nonna á
Sólbakka, svo sem hann var tíðast
nefndur af sveitarfélögum sínum
og skyldmennum.
Jón fæddist að Þverá í Hröl-
laugsdal, sonur hjónanna Sigríðar
Guðjónsdóttur og Kjartans Vil-
hjálmssonar, sem voru hvort um
sig svipmiklir einstaklingar sinn-
ar tíðar, fast mótuð af samtíðinni
og kappsfull við að vera sjálfum
sér nóg á sem flestum sviðum. Þau
eru nú löngu látin. Jón fluttist
með foreldrum sínum og systkin-
um að Höfðaströnd árið 1930, þar
sem hann, ásamt bróður sínum
Antoni, reisti íbúðarhúsið að Sól-
bakka, tvílyft timburhús, járni
klætt. Það var hin reisulegasta
bygging í þann tíð, og hefur
áreiðanlega, af litlum efnum, ekki
verið í svo lítið ráðist. Kringum
húsið og tyrfð útihús, sem fjær
stóðu, var ræktaður nokkur tún-
blettur, sem að grasnyt nægði sem
vetrarforði einni kú, en í hlað-
varpanum stóð kálgarður. Allt bar
búendum glöggt vitni um nýtni og
hirðusemi.
í fjörunni, undir bakkanum,
neðan túnsins stóðu smábátar í
nausti, einn eða tveir, því þeir
feðgar stunduðu útræði nokkurt,
einkum fyrr á árum. Það var all
sérkennileg sjón að sjá Jón standa
í miðjum pramma að handfæra-
veiðum, svokölluðu skaki, fram
Legsteinner
varanlegt
mlnnismerki
Framleiðum ótal
tegundir legsteina.
Allskonar stærðir og
gerðir. Veitum fúslega
upplýsingarog ráðgjöf
um gerð og val
legsteina.
!fi S.HELGASON HF
ISTEINSMHUA
■ SKEMMUVEGl 48 SIMI 76677
Skálum í Vopnafirði, sonur hjón-
anna Sigurjóns Gunnlaugssonar
og Ólafar Birgittu Sveinsdóttur,
ólst hann þar upp og bjó á
Vopnafirði uns hann flutti til
Reykjavíkur árið 1941 ásamt
ömmu minni, Ragnhildi Davíðs-
dóttur, sem er enn á lífi, og
þremur börnum þeirra.
Alls eignuðust þau 6 börn en
eitt þeirra, stúlka, lést við fæð-
ingu, þau sem upp komust eru:
Hermann Ólafur, Lára, Davíð
Sigurjón, Einar og Sveinn.
Ég get ímyndað mér að fyrstu
Reykjavíkurár þeirra hafi ekki
alltaf verið auðveld, afi heilsuveill
og fyrir mörgum munnum að sjá,
en samt held ég að þau hafi aldrei
æðrast.
Ég minnist þeirra stunda er afi
undir Grófarskerjum, hann var
mjög hár maður og þessi fjarlægð
nægði til þess að frá landi sýndist
hann mun lengri en bátskænan.
Engum tilsjáandi duldist hver hér
vann kappsamlega að búbjargar-
aðdrætti.
Mjög snemma á árum hóf Jón
bifreiðaakstur fyrir Kaupfélag
Austur-Skagfirðinga, og annaðist
hann einn vöruflutninga fyrir
félagið áratugum saman, aðallega
milli Hofsóss og Reykjavíkur.
Á þeim árum völdust engir
aukvisar til slíkra starfa, aðeins
hörkumenn voru til kvaddir. Vegir
voru torsóttir, veður válynd og
farkostir kassabílar á frumstigi
sinnar tilveru. Eðlilega voru oft
með í þessum ferðum farþegar,
sem áttu ekki annars ferðamáta
völ. Þeir rómuðu mjög lipurð Jóns,
frásagnargleði og hans góðu
söngrödd en til allra þessara hluta
þurfti að taka, til að stytta langar
ferðastundir. Þá var Jón hrókur
alls fagnaðar. Svo var hann og um
helgar, þegar svokölluðu „boddyi"
var skellt upp á þílpallinn, sem
fylltist síðan af gáskafullum ung-
mennum, sem lögðu á sig margra
tíma setu á hörðum trébekkjum
„boddysins" til að komast á næsta
dansleik, og frá þegar langt var
liðið á nóttu. Fullyrða má að
slíkar ferðir hafi títt gengið þolin-
mæði bilstjórans nærri, en af
þrotum hennar gengu aldrei sög-
ur.
Jón var mikið karlmenni í sjón
og reynd, þrekinn og rammur að
og amma bjuggu á Nesveginum,
hvað mér sem barn ásamt systkin-
um minum fannst gaman að fara
„vestureftir" eins og við kölluðum
það, bæði var það að fjaran þar
heillaði okkur og síðast en ekki
síst afi okkar, sem alltaf átti nóg
af hjartahlýju og hafði þar að auki
ríka kímnigáfu og heillaði okkur
krakkana með góðlátlegri stríðni.
Afi starfaði sem leigubifreiða-
stjóri í fjölda ára, fyrst hjá Litlu
Bílastöðinni og síðan varð hann
einn af stofnendum Borgarbíla-
stöðvarinnar og vann þar í fjölda
ára, síðustu árin sem hann starf-
aði sem leigubifreiðastjóri vann
hann hjá Hreyfli, og veit ég að
hann var allsstaðar mjög vel
liðinn, þar sem hann var sam-
viskusamur með afbrigðum og
þægilegur í umgengni. Síðustu
árin eftir að heilsan fór að gefa
sig, starfaði hann í íþróttahúsi
Réttarholtsskóla og vann hann
þar uns hann veiktist alvarlega nú
í nóvember. Afi var dulur maður
og flíkaði ekki sínum tilfinningum
og geri ég ráð fyrir að hann hafi
verið farinn að finna fyrir veik-
indum sínum fyrr.
Ég vil með þessum iínum reyna
að þakka afa fyrir allt gott sem ég
veit að ég hef lært af honum, ég
bið Guð að styrkja ömmu mína og
alla aðstandendur sem hafa misst
svo mikið, en við getum huggað
okkur við það að nú er afi í góðum
höndum.
Guð blessi minningu afa míns.
Ragnhildur Guðný
Ilermannsdóttir.
afli. Hann var bjartur yfirlitum,
skarpleitur með mikilfenglegt,
fagurbogið kónganef.
Eftir að Jón kvæntist Önnu
Bogadóttur frá Minni-Þverá í
Fljótum tóku þau við búrekstri á
Sólbakka en árið 1953 flytjast þau
í kauptúnið Hofsós. Þann 12. apríl
1972 andaðist Anna eftir langvar-
andi og erfið veikindi, sem oft
brugðu dimmum skugga á heimil-
islífið.
Þeim hjónum varð þriggja
barna auðið, en þau eru: Sigríður
gift Jónmundi Gíslasyni, Anton
kvæntur Jórunni Jónasdóttur og
Kristrún gift Magnúsi Magnús-
syni. Þau eru nú búsett dreift um
landsbyggðina.
Við, sem að þessum fátæklegu
kveðjuorðum stöndum, þökkum
nágrönnunum Jóni, Önnu og börn-
um einstaklega ljúfa vináttu og
tryggð við okkur og eigi síður
foreldra okkar. Vinarþel þeirra
galt eigi erfiðrar og harðrar lífs-
baráttu, eins og hún var flestum á
fyrri hluta þessarar aldar.
Bærinn að Sólbakka er nú burtu
máður, græni bletturinn snyrti-
legi, sem var umhverfis hann, sker
sig ekki lengur úr óræktuðu lands-
lagi, brimið hefur fyllt bátavörina,
undir bökkunum, af stórgrýti og
karlmennið Nonni er fallinn til
foldar.
Höfðstrendingahópurinn er
svipminni.
Blessuð sé minning Jóns Kjart-
anssonar.
Systkinin frá Þonglaskála
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina.
ATIIYGLI skal vakin á þvi, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein, sem birtast á i
miðvikudagsblaði, að berast i
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi. Þess skal einnig getið,
af marggcfnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasið-
um Morgunblaðsins. Handrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu línubili.
+
Eiginmaöur minn, faöir og tengdafaöir,
GUOMUNDUR Á. JOHANNSSON,
prentamiöjustjóri,
Stórholti 29,
sem andaöist 2. febrúar, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 11. febrúar kl. 13.30.
Hulda Siguröardóttir,
Garðar Jóhann Guðmundarson,
Þórunn Kristinsdóttir.
Í
Elskulegur eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
HÁKON JONASSON,
fyrrverandi bifreiöastjóri,
Skarphéöinsgötu 12,
sem lést 29. janúar sl. veröur jarösungínn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 9. febrúar kl. 3.00 e.h.
Blóm vinsamlegast afþökkuö. Þeir sem vilja minnast hans er bent
á Styrktarfélag vangefinna.
Sigurborg Karlsdóttir,
Höröur Hákonarson,
Ragnheiöur Edda Hókonardóttir,
Guöbjörg K. Hákonardóttir,
Kristín H. Hákonardóttir,
Anna M. Hákonardóttir,
Guöborg H. Hákonardóttir,
Jón Hákonarson,
Þorsteinn Hákonarson,
Guörún S. Hákonardóttir,
og barnabörn.
Þórdís Sveinsdóttir,
Birgir Scheving,
Harald Þorsteinsson,
Steingrímur Björgvinsson,
Sigtryggur Stefánsson,
Gylfi Jóhannsson,
+
Innilega þakka ég öllum þeim, sem auösýndu mér samúö og
vinarhug við andlát og jaröarför konu minnar,
SÆUNNAR ÞORLEIFSDÓTTUR
Skálageröi 3, Reykavík.
Magnús Jensson.
Jón Kjartansson
Sólbakka - Minning