Morgunblaðið - 08.01.1982, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. JANÚAR 1982
47
Sungið af innlifun „Ég sá mömmu kyssa jólasvein,“ eitt af uppáhaldslögum jólasveinanna. Ljóam. Mbl. Kristján.
Jólasveinar mega
ekki gleymast
MILLI JÓLA og nýárs voru aö venju haldnar margar jólatrésskemmtanir fyrir yngstu kynslóðina, í Reykjavík sem annarstaðar á landinu. Þó
jólasveinarnir séu nú búnir að yfirgefa byggðir og komnir til heimkynna sinna mega þeir þó ekki gleymast, þeir koma jú alltaf aftur og eru
alltaf jafn vinsælir hjá smáfólkinu. Við litum inn á eina jólatrésskemmtun á Hótel Sögu meðan þeir voru enn á bæjarrölti, það var OLÍS sem
stóð fyrir hátíöarhöldunum. Er okkur bar að garði var verið að selja pappírshúfur í anddyrinu, og í salnum sat fjöldi fólks viö borð og raðaði
í sig góðgæti, flestir þaö lágir í loftinu að þeir rétt náðu upp á borðbrúnina, þar sem allt góögætið var. Fyrir endanum á salnum mátti sjá
jólatré í fullum skrúöa standandi á miöju dansgólfinu.
Steingrímur og Vilhjálmur að hvila sig á hljómsveitarpallinum. Þeim
fannst jólasveinarnir skemmtilegastir.
„Og þá var kátt í höllinni, höllinni, höllinni...“ Dansinn stiginn kringum
jólatréð.
Halldór 5 ára. „Ég fékk raf-
magnsbíl og playmobil í jólagjöf."
Lilja og Jóna, báðar með skraut-
legar pappírshúfur á höfði. „Ofsa-
lega gaman á jólunum," sögðu þær
stöllur.
Og jólasveinarnir birtast, annar
heldur á kústskafti, á það er festur
kústur, sem hann sagðist nota til
að greiða sér með.
„Og hvað heitir þú svo litla mín,
hvað segirðu, hefur þú ekki fengið
í skóinn" gæti jólasveinninn hafa
verið að segja, eitthvað er það alla-
vega sem kemur honum á óvart.
Ekki voru menn fyrr búnir að
snæða en hljómsveitin hóf að
spila nokkur jólalög, börnin
þyrptust út á gólfið og skorað
var á jólasveinana að láta nú sjá
sig. Krakkarnir tóku höndum
saman á gólfinu, sungu „Jóla-
sveinar einn og átta“ með mikl-
um tilþrifum en alit kom fyrir
ekki, enginn jólasveinninn.
„Hann hlýtur að hafa villst,"
sagði þulurinn, „ætli hann sé
bara ekki einhversstaðar fastur í
lyftunni eða hafi ruglast á hæð-
um. Syngjum nú hátt svo hann
viti hvar við erum.“ Og aftur var
sungið „Jólasveinar einn og
átta“, í þetta sinn allt að helm-
ingi hærra en í fyrra skiptið.
Svona hátt hefur eflaust aldr-
ei verið sungið á Hótel Sögu en
hvað um það, jólasveinarnir eru
furðufuglar og láta oft ekki segj-
ast, í það minnsta virtust þeir
hafa mikið dálæti á einmitt
þessu lagi og máttu krakkarnir
syngja það einu sinni enn, til að
þeir kæmu skokkandi innan úr
hliðarsalnum, þrír saman og
voru strax umkringdir og faðm-
aðir af krökkunum. „Hvað heitið
þið?“ var spurt úr öllum áttum.
Einn þeirra mælti fyrir hönd
allra og sagði: „Ég heiti Hurðar-
skellir, og þarna er Stúfur og
þarna er ...“
Fagnaðarlæti barnanna yfir-
gnæfðu hér orð jólasveinsins og
ekki var nokkur vegur að ná
nafni þriðja jólasveinsins.
Síðan var aftur tekið höndum
saman, að þessu sinni voru jóla-
sveinarnir með í hringdansinum
og sungið „Gekk ég yfir sjó og
land“, „Nú skal segja" og fjölda
annarra laga.
Tvær litlar stelpur hlupu fram
eftir gólfinu. Við spurðum þær
hvað þær hétu. „Ég heiti Lilja,"
sagði sú stærri, „ég er 6 ára, hún
heitir Jóna,“ og bendir á minni
stelpuna, og bætir síðan við:
„Heyrðu Jóna, hvað ertu göm-
ul?“ „Ég er 4 ára,“ sagði Jóna og
þá vissum við það. Þær stöllur
segja að það sé „ofsa skemmti-
legt á jólaballinu" og allt „voða
gaman á jólunum", og síðan eru
þær hlaupnar í dansinn á ný.
Á hljómsveitarpallinum sátu
nokkrir strákar og hvíldu sig
milli dansa. Þar voru þeir
Steingrímur og Vilhjálmur 7 og
10 ára gamlir. Við spurðum
hvort þeir hafi fengið skemmti-
legar jólagjafir. „Eg fékk skíði
og bindingar," sagði Steingrímur
og ljómaði allur. „Og ég fékk
fullt af gjöfum, mér finnst þær
allar jafn skemmtilegar,“ sagði
Vilhjálmur.
„Finnst ykkur jólasveinarnir
skemmtilegir?" „Jahá,“ sögðu
báðir í kór og færa sig í áttina til
þeirra.
Við eitt borðið sat lítill strák-
ur og hélt á kústskafti sem á var
festur bursti. Halldór sagðist
hann heita og var 5 ára gamall.
„Ég fékk flottan rafmagnsbíl í
jólagjöf og playmobil," sagði
hann, en í sömu svifum kemur
einn jólasveinanna og tekur
kústskaftið sem hann er með.
Halldóri bregður ekki við, en við
spurðum af hverju jólasveinninn
hafi tekið af honum kústskaftið.
„Hann á það, hann notar burst-
ann til að greiða skeggið á sér,
ég geymdi það bara fyrir hann,“
og Halldór skildi greinilega ekki
svona bjánalega spurningu.
„Veistu hvar ég á heima?" sagði
hann svo og bætir við lágri
röddu, „Þórsgötu 14.“
„Krakkar, eruð þið ekki orðin
hundleið á okkur?“ heyrðist nú í
jólasveinunum, en svarið varð
vitaskuld margraddað neeeeiiii
úr öllum salnum. „Okkur langar
að biðja ykkur að hjálpa okkur
að syngja eitt lag sem okkur
finnst alltaf svo skemmtilegt,
það er um hana mömmu sem var
að kyssa jólasveininn," og jóla-
sveinarnir hlæja hátt, finnst
þetta greinilega mjög skemmti-
legt lag. Þegar söngnum er lokið
báðu þeir börnin um að setjast
niður við borðin, þeir sögðust
orðnir hálf þreyttir enda búnir
að fara á 134 staði um jólin: „Ef
allir setjast er hinsvegar aldrei
að vita nema þeir fái eitthvað
fyrir snúð sinn.“
Börnin setjast öll sem eitt og
fá jólapakka frá jólasveininum
og við heyrðum einn þeirra
segja: „Ég þekki eina stelpu
þarna, ég gef öllum sem ég
þekki.“
Það var ekki fyrr en á heim-
leiðinni að upp komst að einni
spurningu var enn ósvarað og
hún er auðvitað þessi: „Hvað hét
þriðji jólasveinninn?“