Morgunblaðið - 16.07.1982, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. JÚLÍ 1982
EAGLEAIR
EAGLEAIR
EAGLEAIR
Summer íimetaNe '82
RCYXMVIX-DUSKLlKlftF-REYKJMnK
REYKMVIK-AMYTERMUW-REYKMVIK
REYKMVUC-ZWHCH- REYKMVIK
*SSF»’“ 5»”“
♦ EAGLEAIR
oflceknd
Summer timelable 82
REYKMVIK-DUSSEIDORE-REYKMVW
REYKMVIK-AMETERDAM-REYKMVIK
REYKMVM-ZURKH-REYKMVW
g.: ~S r-T T r r~
♦ EAGLEAIR
keUutd
Summer t'unetahk '82
REYKJAVIK-DUSSELDORF-REYKJAVIK
RíYKJAVIK-AMSTERDAM-REYKiAVlK
RrYKJAVIK-ZURKH-REYKJAVIK
EAGLEAIR
afkeland

Arnarflugsmenn
slíta barnsskónum
Ef þú týnir áttunum í Zúrich
on ert samt svo forsjáll að vera
staddur á flugvellinum í þeirri
ájíaetu borg, þá væri kannski
reynandi fyrir þig að príla í
snarheitum uppá nærstaddan
stól ok hrópa hástöfum á grænu
stúlkuna. Hún er þarna iðulega
á ferðinni á vegum ArnarfluKs
ok á einmitt að greiða götu ís-
lenskra ferðamanna sem eru
sigldir í strand, eins og raunar
starfssystir hennar í Amster-
dam sem ber eins og Arnar-
flugsstúlkan í Sviss hinn
hvanngræna einkennisbúning
félagsins. Forystumenn þess
lögðu enda sérstaka áherslu á
þjónustuþáttinn í utanlandsút-
gerð Arnarflugs í samtölum sín-
um við fréttamennina sem slóg-
ust í förina á dögunum í jóm-
frúrflugi félagsins til Zúrich,
Dússeldorf og Amsterdam.
Reynslan sýnir að íslenskir
ferðalangar eru margir hverjir
dálítið smeykir við að leggja í
útlandið leiðsagnarlausir og
leita þá skjóls og öryggis í bless-
uðum hópferðunum þar sem
þeir eru undir verndarvæng
eldklárra fararstjóra sem sjá
um að þeir halda ekki eins og
kólfi væri skotið norður til
Múrmansk þegar þeir ætluðu
satt að segja suður til Mílanó.
Grænklæddu stúlkurnar sem
fyrr eru nefndar eru partur af
þeirri yfirlýstu stefnu Arnar-
ftugsmanna að hjálpa íslenskum
ferðalöngum að standa á eigin
fótum á erlendri grund.
Það er að vísu allsendis út í
hött að hafa af því minnimátt-
arkennd úti í Sviss þótt menn
teljist ekki til þeirra innfæddu. í
þessu landi sem telur á sjöundu
milljón íbúa en er samt vel
helmingi minna en Isiand er
nær fimmti hver maður af er-
lendu bergi brotinn. Það er að
auki alkunna að það er einn
mikilvægasti þátturinn í þjóðar-
búskap Svisslendinga að sýna
erlendum ferðalöngum góðu
hliðarnar á sér. Og víst er það
að fáar þjóðir kunna þar betur
til verka.
Sæmilega verseraður ferða-
maður veit auðvitað mætavel að
hann þarf rýmri tíma en tvo
þrjá daga til þess að komast til
botns í ókunnu umhverfi. Vissar
staðreyndir blasa þó tíðast við
ef menn eru allsgáðir. Það fer að
teljast til tíðinda illu heilli að
mönnum finnist þeir vera sæmi-
lega óhultir í erlendri borg eftir
sólsetur að minnsta kosti, en ég
fann ekki betur þarna úti í Zúr-
ich en að sumarkvöldið væri
jafn indælt og friðsamlegt og
sólbjartur dagurinn. Þótt hún
telji nær 400 þúsundir íbúa sýn-
ist hún blessunarlega laus við
þann leiðindalýð sem mengar
umhverfið í langtum of mörgum
borgum. Hún er. að auki falleg
og velsældarleg og hreint með
eindæmum snyrtileg. Ég hef
ekki í annan tíma komist í jafn-
mikinn vanda með pípuna mína.
Að banka úr henni á götu í Zúr-
ich hefði verið næstum eins
ruddalegt og að berja úr henni á
sinnepsgula gólfteppið í hótel-
herberginu mínu. Jafnvel þar
sem risakranar eru að hífa ný-
byggingar uppúr laufskrúðinu
með tilheyrandi brauki og
bramli, þar er allt í röð og reglu,
hver hlutur á sínum stað, rétt
eins og ein af þessum bústnu og
broshýru bændakonum sem
maður sér á svissneskum póst-
kortum hefði farið þar um með
sópinn sinn. Það er alveg maka-
laust hverju hægt er að áorka
þar sem menn bera svolitla virð-
ingu fyrir sjálfum sér og
grönnum sínum og umhverfi
sínu. Grát, ástkæra Austur-
stræti. Það rann líka upp fyrir
mér um það leyti sem ég var að
kveðja staðinn að þrátt fyrir þó
nokkra yfirferð og nokkurra
stunda ráp um hjarta þessarar
vingjarnlegu borgar hafði ég
ekki í eitt einasta skipti gengið
fram á lögregluþjón. Ég veit
ekki hvar þeir geyma þá, nema
hvað Hulduherinn sællar minn-
ingar sem þeir skemmtu okkur
með í sjónvarpinu var ekki
ósýnilegri. Ég er ekki að gera
því skóna að lögreglan sé útdauð
á þessum slóðum; en þetta segir
samt sína sögu ætla ég.
Allar stássferðir af þessu
tagi, þegar við Islendingar erum
að hasla okkur völl á erlendum
vettvangi eru eins og gefur að
skilja ærið keimlíkar. Dauð-
feimnar litlar stúlkur rétta
fyrirfólki blómvendi, flagg-
stangir blómstra þjóðfánum,
virðulegir forystusauðir skipt-
ast á virðulegum ávörpum,
kampavínið freyðir og brauð-
tertur þjóta um loftin á silfur-
fötum, sparibros eru tekin fram
og myndavélablossar lýsa upp
reykjarkófið og síðast en ekki
síst er upplýsingastreymið um
tilgang þessa alls svo geigvæn-
legt að jafnvel hörðustu frétta-
menn vikna undir lokin. Það
kann að vera barnalegt, en samt
er ekki örgrannt um að maður
sé dálítið upp með sér þegar við
Islendingar erum að minna út,-
lendinginn á tilveru okkar með
strandhöggi af þessu tagi. Það
var gert af myndarskap í þess-
ari ferð með þá Arnarflugsmenn
í broddi fylkingar. Ég sá heldur
ekki betur en að íslandskynn-
ingin sem efnt var til í Zúrich
félli í góðan jarðveg, þar sem
Pétur Eggerz sendiherra, sem
þjónar bæði Vestur-Þýskalandi
og Sviss, gegndi gestgjafahlut-
verki. Svissnesku gestunum lá
síður en svo einhver ósköpin á
að yfirgefa samkvæmið, ungu og
frjálsmannlegu landarnir sem
sýndu ísiensku ullarflíkurnar
gerðu dúndrandi lukku og fjór-
um íslenskum gæðingum var
líka tekið með dynjandi lófataki
þar sem þeir sýndu hvað í þeim
bjó í skrúðgarðinum handan við
Sihl-ána.
Amsterdam hefur hrjúfara
yfirbragð en Zúrich og ber það
enda með sér að hún er verald-
arvanari. Mér virtist við skjóta
yfirferð að mannlífið væri
skræpóttara þarna — ef svo
mætti að orði komast. Það væri
auðvitað út í bláinn í svona flýt-
isspjalli að fara að skeggræða
um síkin þeirra í Amsterdam
svo að eitthvað sé nefnt; ég gæti
rétt eins byrjað að masa um
tréklossana og túlípanana og
vindmyllurnar sem hvert heims-
barn þykist vita að Hollend-
ingar séu að drukkna í. Hitt má
gjarna minna á að Amsterdam
er vitanlega sögufræg borg og
iðandi af lífi og að þar drjúpa
Rembrandtar af hverju strái —
ef svo mætti enn að orði komast.
Þeim hjá Arnarflugi er líka í
mun að vekja á því athygli að í
þessari heimsborg stendur
ferðalangurinn á þrepskildi
Evrópu: hún er ein af lífæðum
álfunnar og þaðan liggja vegir
til allra átta í orðsins fyllstu
merkingu.
í jómfrúrreisunni á vit þeirra
þriggja borga sem Arnarflugs-
menn hafa nú sett inn á íslenska
flugkortið, höfðu þeir Haukur
Björnsson, stjórnarformaður fé-
lagsins, og Gunnar Þorvaldsson,
framkvæmdastjóri þess, einkum
orð fyrir innanhúsmönnum. Er-
indrekar Arnarflugs af ýmsu
tagi heima og heiman voru líka
að sjálfsögðu mættir til leiks,
svosem eins og Halldór Sigurðs-
son, sem er sölu- og markaðs-
stjóri félagsins, Magnús
Oddsson, sem er einskonar um-
dæmisstjóri þess í Evrópu, og
Stefán Halldórsson, sem stjórn-
ar farbókunum og annast sam-
skipti við erlend flugfélög og yf-
irvöld; og svona til þess að menn
væru í engum vafa um að þeir
væru í góðum höndum þá var
Arngrímur Jóhannsson, yfir-
flugstjóri Arnarflugs og að auki
einn af stjórnarmönnum þess,
fyrir flugliðasveitinni.
Menn tala stundum um „smit-
andi bjartsýni", sem er klunna-
legt orðalag, satt er það, en er
samt varla svo syndsamlegt að
ekki megi seilast til þess í neyð.
Nú, þeir Arnarflugsmenn „smit-
uðu“ eiginlega alla hjörðina sem
fylgdi þeim þennan áfanga, þá
þeir luku við að slíta barnsskónum
er mér næst að segja. Það er ekki
langt um liðið síðan félag-
ið lenti í „ókyrru lofti" mætti
víst kalla það, og ugglaust á það
enn eftir að kynnast mótbyr á
leið sinni um loftin blá, en svei
mér sem manni finnst ekki eftir
kynnin sem það sé í góðum
höndum. Steingrímur Her-
mannsson samgönguráðherra,
sem var oddviti þess opinbera í
þessari ferð, hitti líklega nagl-
ann á höfuðið þegar hann í
ræðukorni vék að brautryðj-
endastarfi Loftleiðamanna forð-
um og Flugfélagsmanna og þótt-
ist sjá nokkurn skyldleika með
ungu mönnunum sem þá ruddu
veginn og svo Arnarflugsmönn-
um sem nú feta í fótspor þeirra.
Það ég sá til þessara manna
fannst mér eins og hugurinn
bæri þá hálfa leið, og það er
aldrei lakara.
Á heimleið var flugvélin
sneisafull af þýskum hesta-
mönnum sem stefndu að mér
skildist á mótið á Vindheima-
melum og nutu góðs af þeim
dýrðardögum sem jómfrúarferðir
eru. Þeir voru auðvitað aldeiiis
dolfallnir þegar þeim var borið
kampavín nánast jafnskjótt og
þeir voru búnir að spenna beltin.
Eg stóðst ekki mátið að stinga
því að einum þeirra að svona
væri þetta alltaf í íslenskum
flugvélum.
Ach so! æpti sá þýski eða
eitthvað í þá veru.
Það er von þú segir það, sagði
éft — GJÁ
Fjórir landar: Kristbjörg Eyvíndsdóttír og Hrönn Jónsdóttir,
sem hér bera íslensku fánana, komu gagngert aó heiman til
þess að taka þátt í sýningunni á íslensku gæðingunum.