Morgunblaðið - 16.07.1982, Síða 25
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. JÚLÍ 1982
25
Minning:
Þóra Haraldsdóttir
Þóra var fædd í Bakarabrekk-
unni í Reykjavík (Torfuhúsinu,
sem veit að Bankastraeti) 24. apríl
1925, dóttir Haraldar Þórðarsonar
stýrimanns og Astríðar Einars-
dóttur. Foreldrar hennar slitu
samvistum og ólst hún upp með
móður sinni sem lifir dóttur sína
og stjúpföður, Jóni Axel Péturs-
syni síðast bankastjóra. Þrjú
yngri hálfsystkin hennar eru öll á
lífi.
19. ágúst 1945 giftist Þóra Guð-
mundi Jónssyni óperusöngvara.
Varð þeim þriggja barna auðið, en
þau eru: Astríður, Þorvarður Jón
og Halldóra, öll uppkomin og
mesta atgervisfólk.
Fátt eða ekkert er manni jafn
mikilvægt á brautum lífsins sem
kynni og vinátta við gott og traust
fólk. Slíkt veitir jafnvægi og ró-
semi í stormum tímans og nauð-
synlega trú á mennina. Það er
mikil og ómetanleg gæfa að hafa
átt langa samleið með þeim Þóru
Haraldsdóttur og Guðmundi
Jónssyni.
Þóra var framúrskarandi glæsi-
leg, tápmikil og vel gefin kona til
munns og handa, hreinskiptin og
vinföst, frábær húsmóðir í öllum
greinum. Hún vakti yfir velferð
manns síns, heimilis og allrar fjöl-
skyldu með óbrigðulli árvekni.
Sambúð þeirra Þóru og Guðmund-
ar og gagnkvæmur skilningur var
til mikillar fyrirmyndar. Þau voru
samhentir gestgjafar og allra
manna glöðust og elskulegust á
góðri stundu. Höfum við hjón átt
ótaldar yndisstundir undir þaki
þeirra. Nágrenni og langt sam-
starf með Guðmundi batt okkur
traustum vináttuböndum.
En ský dró fyrir hamingjusól
þeirra Þóru og Guðmundar, er hún
kenndi fyrir nokkrum árum þess
meins, sem varð henni að aldurtila
eftir langa og hetjulega baráttu.
Þóra var kona sem ógjarna lét
bugast af ytri aðstæðum og furðu
lengi barðist hún við sjúkdóm sinn
og hélt fullri reisn, svo að ókunn-
ugir vissu lítt af honum. Hún háði
sitt varnarstríð, en um sigur yfir
þeim óvini var ekki að ræða. Loks
kom lausnarstundin mikla sunnu-
dagskvöldið 11. júlí.
Þóra stóð ekki ein í baráttunni.
Eiginmaður hennar, börn og aðrir
ástvinir lögðu sig fram um að gera
henni lífið svo léttbært sem kring-
umstæður leyfðu.
Það hefur verið sagt með réttu
um Guðmund Jónsson, vin minn,
að hann hafi aldrei brugðist í
neinu þeirra stóru hlutverka, sem
honum hafa verið gefin. Hann
brást ekki heldur í þessu þyngsta
hlutverki sem lífið hefur fært hon-
um. Hann var sá varnarmúr sem
allt braut á uns yfir lauk.
Það er sorglegra en tárum taki,
að sjá fólk í blóma aldurs visna og
fölna án þess að geta rönd við
reist, og þá verður sjálfur dauðinn
að lokum velkominn gestur og
hvíldin, sem hann veitir, dýrmæt
náðargjöf.
Við hjónin kveðjum Þóru með
djúpum söknuði og þakklæti.
Minningin um góðan vin fylgir
okkur á leiðarenda og sólbjartir
liðnir dagar og gleðistundir ylja
okkur. Við þökkum öll okkar kynni
og biðjum henni eilífrar blessun-
ar.
Náð Guðs vaki yfir eiginmanni
hennar og ástvinum.
Andrés Björnsson
I dag fer fram frá Dómkirkjunni
í Reykjavík, útför frú Þóru Har-
aldsdóttur, er bjó að Hagamel 44
hér í borg.
Þóra var fædd í Reykjavík, þann
24. apríl 1925, dóttir Haralds Þórð-
arsonar, skipstjóra og Ástríðar
Einarsdóttur, sem nú öldruð ekkja
verður fyrir þeirri lífsreynslu að sjá
dóttur sína hverfa frá þessu okkar
hérvistarlífi, svo allt of fljótt.
Ekki er það ætlun mín að skrifa
langa grein um lífshlaup Þóru til
Ragnar Steinar
Reynisson - Minning
Fæddur 2. júlí 1955
Dáinn 9. júlí 1982
í dag, föstudaginn 16. júlí er
mágur minn, Ragnar S. Reynis-
son, sonur Reynis Halldórssonar
og Jónu Jónsdóttur sem var kennd
við Skjaldartröð, lagður til hinstu
hvíldar.
Raggi var fæddur á Akranesi,
en flytur 9 ára vestur að Skjald-
artröð í Breiðavíkurhreppi með
foreldrum sínum og er í foreldra-
húsum til ársins 1972, er hann hóf
búskap með systur minni, Fanney
Rut Guðmundsdóttur, á Hellis-
sandi. Árið 1975 giftu þau sig. Þau
eiga 3 börn, Arnar Þór 9 ára;
fædd’ur 10. júlí 1973, Lindu Dögg 5
ára; fædd 7. apríl 1977 og Guð-
mund Annel 1 árs; fæddur 22. maí
1981. Árið 1978 flytjast þau
hingað til Akraness. 1. des 1977
missti Ragnar föður sinn og tók
hann föðurmissinn nærri sér.
Raggi starfaði mest við sjóinn,
mest með mági sínum Össa, einnig
Nonna á Hamri SH. Eftir að þau
komu hingað byrjaði hann hjá
Einari á Árna Sigurði og má segja
að hann hafi verið seldur með þeg-
ar hann var seldur, því hann var
með Jonna á Sigurfara fram að
síðustu áramótum er hann fór yfir
á Bjarna Ólafsson og hafði nú tek-
ið sér frí einn túr til að fara með
konu sinni og börnum á fyrirhug-
að ættarmót móðurfólks síns að
Lýsuhóli í Staðarsveit. Þeir sem
kynntust Ragga fengu á honum
traust og mörgum fannst gott að
leita til hans og Fanneyjar og var
alltaf opið hús fyrir alla, allir
ávallt velkomnir.
Raggi hafði gott skopskyn og
var góður félagi, það var alltaf
okkar fyrsta verk áður en við
þess brestur mig þekkingu. Mig
langar aðeins að votta henni virð-
ingu og þökk fyrir góð og notaleg
kynni, sem hófust þegar sonur
hennar og Guðmundar og dóttir
okkar hjónanna stofnuðu til hjú-
skapar. Það var ekki bara fyrir það
hvað Þóra var fríð og gjörfileg kona
sem samtíðarfólk veitti henni at-
hygli, þar kom einnig til prúð-
mennska og drengskapur í allri
framkomu. Það skapar manni
ánægju og gleði að verða þess að-
njótandi að kynnast slíku fólki. Það
er ekki öllum jafn létt að skapa í
kring um sig gott mannlíf, en það
gat Þóra í ríkum mæli.
Fallegt er til þess að hugsa
hversu mikla umhyggju Þóra bar
fyrir velferð eiginmanns, barna og
barnabarna, allt fram á síðustu
stund, þrátt fyrir það erfiða stríð er
hún háði við sjúkdóm sinn. Það var
virðingarvert átak, þegar hún eins
veik og raun bar vitni um, gat verið
viðstödd þegar maður hennar vann
enn einn stórsigur í leikhúsi á síð-
astliðnu vori. Það er ánægjulegt að
hafa fengið að kynnast áreiðanleika
og hinni miklu vandvirkni, sem
Þóra viðhafði í öllu sem hún gerði,
en það er líka ánægjulegt að eiga
son hennar fyrir tengdason og sjá
og finna hennar miklu mannkosti í
honum.
Nú þegar Þóra kvödd hinstu
kveðju í þessum heimi, vil ég og
fjölskylda mín þakka henni góð
kynni. Blessuð sé hennar minning.
Eiginmanni og börnum og aðstand-
endum öllum vottum við okkar
innilegustu samúð.
Guðmundur J. Kristjánsson
Hún Dadda er dáin.
Ég man svo vel, þegar ég sá
hana fyrst. Hún var hlæjandi,
ljómandi af æskuþrótti, fjöri og
fegurð. Ég þekkti hana ekki þá, en
mér hefur alltaf verið þessi
„rnynd" af henni ofarlega í huga.
Við kynntumst síðar smávegis,
úti í Ameríku, en okkar góðu
kynni hófust raunverulega í Vín-
arborg, þegar við Skúli komum oft
til Döddu, Guðmundar og barn-
anna, Ástríðar, Valla og Dóru, er
við vorum þar í orlofi.
Vinátta okkar allra hefur síðan
haldist óslitið, að vísu hefur nú
fækkað um tvo í hópnum, þegar
Dadda er nú líka farin.
Það er vissulega margs að
minnast frá mörgum góðum árum,
í vesturbænum, Kópavogi og
Laugardalnum. Dadda var svo
sérlega mörgum góðum kostum
búin. Hún var fyrirmyndar hús-
móðir, bæði hvað snerti mat-
reiðslu, hverskonar húshald eða
handavinnu, sem hún vann af
listnæmri smekkvísi, til heimilis-
ins og á börnin, en fyrst og fremst
var hún börnunum góður vinur og
ráðgjafi og veitti þeim styrka
handleiðslu, ómælda ástúð og
fórnfýsi við uppeldi þeirra. Elsku-
legt var að sjá, hvað fjölskyldan
var alltaf ein heild. Dadda virtist
eiga ótæmandi uppsprettu, til að
miðla öðrum af, í sorg og gleði,
réttandi hjálparhönd og gefandi,
andlega og efnislega. Margir
þekkja það, sem hafa ríkulega not-
ið góðvildar hennar og óeigingirni.
í veikindum sínum var Dadda
einnig dugleg, kjarkmikil og hélt
sínu broshýra viðmóti og hlýju við
alla til síðasta dags.
Nú er þessu lokið. — Nei, þvi er
alls ekki lokið, Dadda er farin, en
allt sem hún gróðursetti og hlúði
að meðal okkar, samferðamanna
sinna, mun halda áfram að þrosk-
ast og blómstra í minningunni um
hana.
Ég kveð elskulega vinkonu.
Kristín Snæhólm Hansen.
Kveöja frá sambýlisfólki
Fyrir 15 árum fluttum við með
þrjá unga syni okkar í húsið nr. 44
við Hagamel, sem þá var nýbyggt.
Nokkru áður höfðu þau Guðmund-
ur og Þóra flutzt í húsið með börn
sín þrjú. í þessu húsi hafa þessar
tvær fjölskyldur búið síðan. Hér
hafa börn okkar vaxið úr grasi og
eru nú öll flutt úr foreldrahúsum.
Þau Þóra og Guðmundur tóku
okkur strax í upphafi tveim hönd-
um og greiddu götu okkar þá og
síðar, svo að þeim verður seint
fullþakkað.
Þóra veiktist fyrir nokkrum ár-
um og varð að gangast undir
læknisaðgerðir, en aldrei sá mað-
ur henni bregða, þótt bæði honni
og öðrum væri ljóst að hverju
drægi. Hún hélt reisn sinni og
gleði og glæsileik fram á síðasta
dag. Þann morgun sat hún glöð og
að því er virtist hress úti á svölum
hússins í sólskininu og hafði orð á
því að gullregnstréð, sem hún
gróðursetti á flötinni fyrir framan
húsið bæri nú blóm í fyrsta skipti.
Það gleður okkur nú, að hún skyldi
fá að sjá ávöxt þessara verka
sinna. Gullin blóm þessa trés
munu minna okkur á hana.
Nú þegar Þóra er öll, viljum við
sambýlisfólkið senda þakkar-
kveðjur fyrir allt, sem við eigum
henni upp að una, á liðnum árum.
Við sendum eiginmanni hennar,
móður og börnum innilegar sam-
úðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa minningu mikilhæfrar
konu. Sigríóur og Guðmundur
fluttum á Akranes, að fara á
Garðabrautina til Ragga og Fann-
eyjar. Og við höfum haldið því
áfram í tíma og ótíma og alltaf
var jafn glaðvært að koma þar.
Núna þegar ég skrifa þetta rifjast
upp hið fornkveðna: að þeir deyi
ungir sem guðirnir elska. Ótrúlegt
að aðeins 27 ára að aldri skuli
Raggi vera kallaður burtu frá eig-
inkonu og 3 börnum. Fanney, ég
veit að sorgin er mikil, en það er
von mín og vissa að Raggi finni
fljótt vini á æðri stöðum.
Við Kolla vottum þér Fanney
mín og börnum ykkar, okkar inni-
legustu samúðarkveðjur við svo
sviplegan missi ástríks eigin-
manns og elskulegs föður.
Jónu og systkinum vottum við
innilega samúð við missi svo
elskulegs sonar og bróður.
Guð og gæfan fylgi ykkur og
leiði inn á bjartan veg framtíðar-
innar.
KRE — KS og börn