Morgunblaðið - 31.10.1982, Blaðsíða 46

46
Vinsælustu
lögin
Bretland
1. Pass the dutchie/MUSICAL YOUTH
2. Do you really want to hurt me
/CULTURE CLUB
3. Zoom/FAT LARRY'S BAND
4. Hard to say l'm sorry/CHICAGO
5. Starmaker/KIDS FROM FAME
6. Jackie Wilson said.. ,/DEXY'S
MIDNIGHT RUNNERS
7. Love me do/BEATLES
8. Love come down/EVELYN KING
9. Annie, l'm not your daddy/KID
CREOLE AND THE COCONUTS
10. Lifeline/SPANADAU BALLET
Bandaríkin
1. Who can it be now/MEN AT WORK
2. Jack and Diana/JOHN COUGAR
3. Up where we belong/JOE COCKER
AND JENNIFER WARNES
4. I keep forgettin’/MICHAEL
McDONALD
5. Somebody’s baby/JACKSON
BROWNE
6. Heart attack/OLIVIA NEWTON
JOHN
7. You can do magic/AMERICA
8. Eye in thh sky/ALAN PARSONS
PROJECT
Hold on/SANTANA
10. Break it to me gently/JUICE
NEWTON
Vinsælustu
plöturnar
Bretland
1. Love over gold/DIRE STRAITS
2. UB44/UB 40
3. Give me your heart tonight/SAKIN
STEVENS
4. The kids from fame/YMSIR
5. Nebraska/BRUCE SPIRNGSTEEN
6. A broken frame/DEPENCHE MODE
7. New gold dream/SIMPLE MINDS
8. Upstairs at Eric's/YAZOO
9. Special beat service/BEAT
10. Kissing to be clever/CULTURE
CLUB
Bandaríkin
1. American fool/JOHN COUGAR
2. Mirage/FLEETWOOD MAC
3. Abracadabra/STEVE MILLER BAND
4. Nebraska/BRUCE SPIRNGSTEEN
5. Emotions in motion/BILLY SQUIER
6. If that’s what it takes/MICHAEL
McDONALD
7. Eye in thh sky/ALAN PARSONS
PROJECT
8. Vacation/GO GO’S
9. Chicago 16/CHICAGO
10. It's hard/WHO
Einar Örn sestur
viö trommurnar
ALDREI fór þaö svo, aö Einar
Örn., söngvari í Purrkinum legöi
upp laupana þótt sveitin geröi
slíkt. Járnsíðan hefur nú fregnaö,
að hann hyggist stotna nýja
hljómsveit og ætli sjálfur að sitja
við trommusettið á þeim bæ.
Ekki tókst aö ná í hann sjálfan til
þess aö fá frekari staöfestingu á
þessu uppátæki, en er haft fyrir
satt. Hvaö varðar fyrirhugaða
samvinnu hans og einhvers úr
Jonee Jonee hefur ekki skýrst
frekar.
poppfréttir
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 31. OKTÓBER 1982
STUTTAR
EN SAMT
STERKAR
Vandað frétta-
bréf Steina hf.
Skvísan Pat Benatar.
Fjórða plata skvísunnar Pat
Benatar mun vera væntanleg áð-
ur en langt um líöur. Ber hún
nafnið „Get nervous“. Ef einhver
skyldi vera búinn aö gleyma
henni er rétt að minna á lagiö
„Hit me with your best shot“.
FRANSKA bárujárnsrokksveitin
Trust hefur lagt upp laupana.
Mun það koma til af heiftarlegum
ágreiningi söngvarans Bernard
Bonvoisin og gítarleikarans
Nono. Gátu þeir víst ekki komið
sér saman um hvor átti aö vera
meira áberandi á sviði.
Plötusnúöur nokkur í Kólórado
varð svo móðgaður er hann frétti,
að hann ætti ekki að fá viötal við
REO Speedwagon aö afloknum
tónleíkum sveitarinnar, að hann
ákvað aö ganga á fjall nokkurt og
eyöa deginum á toppi þess í mót-
mælaskyni. Þeir Kevin Cronin og
Gary Richrath úr hljómsveitinni
„DÚNDRID“ heitir nýtt mánaö-
arlegt fréttabréf, sem Steinar
hf. hafa hafið útgáfu á. Eins og
gefur aö skilja sitja þar í fyrir-
rúmi fréttir af starfsemi fyrir-
tækisins og þeirra hljómlist-
armanna, sem eru á snærum
þess.
Fyrsta tölublaöiö leit nýveriö
dagslns Ijós. Er óhætt aö segja
aö þaö fari vel af staö undir yfir-
umsjón fyrrum Pelican-aödáand-
ans Valdimars Ómars Valdi-
marssonar. Uppsetnlng er lipur,
frágangur góöur og vel vandað til
texta.
i þessu fyrsta tölublaði eru
m.a. fréttir af Mezzoforte, Tappa
Tíkarrassi, Egó, Lólu, auk frétta
af fjölmörgum erlendum poppur-
um og svo af nýjum plötum. Blaö
þetta verður gefiö öllum þeim er
vilja hafa og liggur frammi í
plötuverslunum.
Ellen undir-
býr sólóplötu
ELLEN Kristjánsdóttir, sem lítiö
hefur heyrst í frá því hún gaf út
tveggja laga plötu einhvern tíma
fyrir löngu, er nú aö undirbúa út-
gáfu sólóplötu og aö sjálfsögöu
er allur undirleikur í höndum
þeirra pilta úr Mezzoforte. Sá
orðrómur var á kreiki aö fimmta
plata Mezzoforte væri í deiglunni
og Ellen myndi syngja öll lögin,
en þaö er sumsé ekki rétt.
Rimlarokkið
sloppið út
EIN sérstæðasta plata, sam gef-
in hefur verið út hérlendis, var
kynnt blaðamönnum á fundi aö
Litla-Hrauni í vikunni. Er hér
auðvitað verið að vitna til
Rimlarokks, en svo nefnist af-
sprengi nokkurra fanga af
Litla-Hrauni.
Það eru þeir Rúnar Þór Pét-
ursson/trommur, Siguröur Páls-
son/bassi, Halldór Fannar Ell-
ertsson/hljómborö og Sævar
Ciecielski/gítar sem mynda
hljómsveitina, sem aö baki plöt-
unni stendur.
Skýrt hefur veriö frá þessari
plötu á Járnsíöunni áöur (reyndar
fyrst allra fjölmiöla eins og
oftast).
Plötunni veröur dreift í versl-
anir á næstu dögum. Lög af
henni hafa veriö kynnt á dans-
stööum og falliö í góöan jaröveg. —
Veröi einhver hagnaöur af útgáf-
unni munu % hlutar renna til
Verndar og '/3 fer til hljómlistar-
mannanna sjálfra. Reynt var aö
láta fanga vinna sem allra mest
aö gerö plötunnar, og má því til
áréttingar nefna aö plötuumslag-
iö er unniö af einum vistmanni
Litla-Hrauns.
Bad Company/Rough diamonds:
Ætíö samir við sjálfa sig
★ ★ ★
Hljómsveitin Bad Company
hefur ekkert látið í sér heyra
um langt skeið. Reyndar eru
liöin þrjú ár frá því „Desola-
tion angles" leit dagsins Ijós
og voru þá flestir búnir að
ganga út frá því aö dagar
sveítarinnar væru taldir. Ekki
varð undrun manna minni
þegar „Rough diamonds" kom
út eftir þriggja ára þögn.
Þaö er eins gott aö segja
þaö strax, aö Bad Company
hefur ekki breyst neitt. Á þeim
átta árum, sem hljómsveitin
hefur veriö við lýöi, hafa plötur
hennar veriö ákaflega keimlík-
ar. Á tveimur þeim síöustu hafa
ballööurnar, sem margar hverj-
ar voru töfrandi á fyrri plötun-
um, dottiö aö mestu uppfyrir
og heildarsvipurinn jafnst. Lög-
in keimlíkari hvert ööru en áöur
og tempóiö svipaö út í gegn,
lítiö um sveiflur.
Undirritaour hefur alltaf veriö
einlægur aödáandi Bad Comp-
any. Allt frá því „Can’t get
enough“ sló í gegn af fyrstu
Tappinn úr flöskunni
★ * *
Tappi Tíkarrass er sú þeirra
ungu hljómsveita, sem vakið
hefur hvaö mesta athygli hér-
lendis á undanförnum mánuö-
um. Frammistaöa flokksins á
„Melarokki" undirstrikaði
styrkleika hennar, þótt fæstir
hafi um hann efast. Nú er
komín út fímm laga plata með
Tappanum.
Ef frómt skal frá segja átti ég
von á betri plötu. „Bitið fast í
vitiö” er ekki slök, en mér finnst
eins og einhvern kraft vanti í
lögin og þau eru máttlausari en
verið hefur á tónleikum. Sér-
staklega er söngurinn hjá Björk
mun svipbrigöaminni en hún á
vanda til. Hún lætur þó aöeins
til sín taka i laginu „llty ebni“ og
eins í „London”.
Tónlistin hjá Tappanum á
þessari plötu svipar á köflum
mjög til Þeysara. Kemur þaö
e.t.v. ekki svo mjög á óvart, þar
sem Jakob Magnússon, bassa-
leikari, er bróöir Þorsteins, gít-
arista í Þey. Einhvers staöar
örlar á smávægilegum glopp-
um í trommum og bassa, sér-
staklega eftir takbreytingar.
Bestu lögin á „Bitiö fast í vit-
ið“ eru „Óttar“ og „London“.
Sannfæröur er ég þó um að
Tappi Tíkarrass getur enn bet-
ur. Tappinn hefur þó veriö tek-
inn úr flöskunni meö þessu
framlagi og vonandi er inni-
haldiö, sem á eftir aö koma enn
bragöbetra. — SSv.
plötunni, „Bad Co“ hefur
hljómsveitin átt fastan sess í
hjarta rokkarans. Þaö hefur
alltaf veriö einhver sérstakur
blær yfir Bad Company og
vafalítiö gerir söngur Paul Rod-
gers, fyrrum Free-múrara, út-
slagiö.
Á þessari nýju plötu er eins
og fyrr segir fátt um breytingar.
Þeir fjórmenningar: Boz Burr-
ell/bassi, Simon Kirke/tromm-
ur, Paul Rodgers/söngur og
Mick Ralphs/gítar, eru samir
viö sig. Öruggt samspil Kirke
og Burrells bætir upp fremur
svipbrigöalausan gítarleik
Ralphs. Hann hefur aldrei veriö
fyrir sólóin drengurinn sá.
Bestu lögin á „Rough dia-
monds“ eru „Electricland",
„Painted face“, „Downhill ryd-
er“ og „Racetrack". Fyrir þá,
sem ekki hafa vaniö sig á Bad
Company væri þetta vafalítiö
ósköp ómerkileg plata. Fyrir
hina, sem þekkja hana af eigin
raun, er þetta velkomin plata.
Bad Company eins og eveitin lítur út í dag.
Gillan/Magic:
Ekkert nýtt, en framför
* ♦ w
Þegar lan Gillan kom fram á
sjónarsviðið að nýju fyrir ein-
um fjórum árum eða svo með
splunkunýja hljómsveit, sem
einfaldlega bar nafniö Gillan,
var eftir honum tekið enda
fyrsta plata sveitarinnar
þrusugóð. „Glory Road" var
hún nefnd.
Síöan kom bakslag í seglin
hjá Gillan. „Future Shock“ var
afskaplega ómerkileg þótt ekki
sé meira sagt, en meö „Double
Trouble" sáust batamerki, sér í
lagi á þeirri plötunni, sem tekin
var upp í hljóðveri. Hljómleika-
parturinn var misheppnaöur
mjög.
Þaö var því meö blöndnum
huga, aö ég lagöi viö hlustir á
nýjustu plötunni, „Magic“.
Merkilegt nokk, karlinn viröist
vera aö snúa blaöinu viö á ný,
sér heldur betur í hag.
Þaö er í rauninni ekkert nýtt
aö finna á þessari plötu, en
hver segir svo aö bárujárns-
rokkiö eigi aö vera uppfullt af
nýjungum. Þaö hefur veriö nær
óbreytt í áratug og öllum líkaö
prýðilega. Því þá aö breyta?
(Spyrjið bara strákana í Status
Quo.)
Á „Magic“ er greinilegt, aö
Gillan hefur ákveöið aö snúa
sér aftur aö sinni upprunalegu
línu. Þótt þessa nýju plötu
skorti talsvert á að vera eins
góð og „Glory Road“ er alltaf
hægt aö hugga sig viö aö hún
sýnir aö karlinn er á uppleið.
Við fyrstu heyrn er ekkert
laganna sérstaklega grípandi,
en hins vegar vinnur platan á
viö hverja hlustun. Jannick
Gers er óöum aö fylla upp i þaö
skarö er Bernie Torme skildi
eftir sig, en vantar enn herslu-
muninn á aö geta talist jafningi
hans.
„Bluesey Blue Sea“ er ansi
skondiö lag og í „Long Gone“
er nokkuö augljóst aö banda-
rísk áhrif hafa skotiö rótum í
huga hins 37 ára rokkara.
„Driving Me Wild“ býöur upp á
hress tilþrif og bassinn minnir
þar i byrjun verulega á „Are
You Sure“ á „Glory Road“.
„Living for the City“, gamla
Wonder-lagiö, kemur ágætlega
út en heföi mátt vera „aggresív-
ara“. Annars ágætasta plata.
Ekki er hægt aö skilja viö
„Magic“ án þess aö minnast á
umslagiö. Það er sniöugt og
ákaflega ólíkt því sem gerist í
þessari tónlist. Sérstaklega er
rétt að vekja athygli á lúmskri
teikningu í opnu umslagsins.
— SSv.
Niðurskorið barujarn
og fleira álíka góðgæti
ákváðu að koma plötusnúönum
ágæta á óvart og leigðu sér þyrlu
til að heimsækja hann. Vegna
þrumuveöurs gátu þeir félagar
ekki lent uppi á fjallinu en tókst
að gera honum skiljanlegt, að
/ vænlegra væri fyrir hann að
koma sér niður af fjallinu. Þegar
niður kom biðu þeir hans og að
sjálfsögöu fékk hann viðtaliö
góða. Þaö sem menn leggja á sig
nú á dögum. \