Morgunblaðið - 15.04.1983, Page 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. APRÍL 1983
Ást er...
ö
C\AX)
... að kveðja hann alltaf
með kossi.
TM Raa U.S. Pat Otf — aH rtgMs rasarvad
•1983 Loa Angataa Tlmaa Syndlcata
StarfsfólkiA getur ekki farið í fóta-
bað í hádeginu.
HÖGNI HREKKVÍSI
„Músíkfantaru
8756—8679 skrifar:
„Velvakandi.
Eftir að popp, rokk og bítla-
tónlist héldu innreið sína á
vængjum hinnar undursamlegu
og þróuðu rafeindatækni nútfm-
ans, hafa þau undur gerzt að
tæknin hefir smámsaman spunn-
ið uppá sig og allsendis óvæntur
ófögnuður af tröllauknu raf-
magnsgargi hefir siglt í kjölfarið
og hvolfst yfir grandalausan al-
menning, þannig að flestar
dansskemmtanir bæði fyrir eldri
og yngri eru orðnar „diskóteks"-
samkomur með yfirþyrmandi há-
vaða, og fólk, sem vill eitthvað
annað, stendur ráðþrota og getur
ekki rönd við reist, né farið
eitthvað annað þar sem ekki er
ærandi hávaði.
Fyrr á dögum þegar fólk vildi
fara á „huggulegar" danssam-
komur með þægilegu tónhæðar-
stigi gat það farið óhult og ör-
uggt fyrir þessum ófögnuði á al-
menna dansleiki, hitt kunningja
og talað við þá og skemmt sér við
þægilega dansmúsik og átt
ánægjulegar samræður við dans-
dömuna sína um leið, því músik-
inni var að öllum jafnaði stillt í
hóf svo þetta var hægt. Yfir slík-
um skemmtunum var glæsibrag-
ur, sem ánægja fylgdi allajafna.
Eftir hina á margan hátt dá-
samlegu tæknibyltingu bregður
aftur svo við, að allflestar
danshljómsveitir eru farnar að
útbúa sig hátalara-„batteríum“
og míkrófónadrasli svo líkist
helzt stórskotaliðsútbúnaði og
þær nánast „bombardera" mann-
skapinn með svo geigvænlegum
„músík“-drunum, að venjulegt
þrumuveður er hreinn barna-
leikur í þeim samanburði. Er
glymjandinn almennt slíkur, að
ekki heyrist mannsins mál, — og
jafnvel ekki þótt reynt sé að
hrópa eða jafnvel nánast öskra á
náungann, — við sama borð.
Og öll gamla rómantíkin er
fokin út í veður og vind. Og ef
einhver talar um betri tíma áður
fyrr, þá hlustar enginn nú orðið á
slíkt. Þeir, sem vanist hafa þess-
um gauragangi, virðast jafnvel
telja hina til þess hluta kyn-
stofnsins, sem sé orðinn afdank-
aður og hafi úrkynjast. Það kyn-
lega er að jafnvel dansleikir eða
samkundur, sem ætla mætti að
væru með virðuleikablæ vegna
sérstakra aðstæðna, hafa líka
tekið svipmót af þessum ósköp-
um og breyst oft og tíðum í að
vera nánast skrípasamkomur
sem auðkennast af allskonar
fettum og brettum og fáránlegu
látbragði, sem á að heita dans, —
en er það engan veginn. — Virðu-
legir borgarar og dömur sprikla
og pata (tjútta) og fetta sig og
bretta, svo að allur fyrri glæsi-
bragur er horfinn út í buskann.
— Og manni skilst að þetta
flokkist víst undir „fjör“ eða
„stuð“ skv. nútíma hugsunar-
hætti, — það eru ærslin og há-
vaðinn sem gilda, — annað er
bara gamaldags og ekki móðins í
hinni nýju tækni, samlagast ekki
„hippa“-menningunni.
Þetta gengur hins vegar svo
fram af mér að ég get ekki lengur
orða bundist. Mér gremst, að
maður skuli þurfa að sæta þess-
ari meðferð og ekki fá rönd við
reist. Maður kaupir sig t.d. inn á
fokdýrar árshátíðir í virðulegum
félögum svona einu sinni á árinu
og vonast eftir menningarsvip og
kúltúr á samkundunni. — Og
mikill hluti af háu verði fer víst í
að greiða hinum mögnuðu mús-
ikkempum, sem fást almennt
ekki á neinum slikkprís. — En
hvað fær maður? Jú, þeir eyði-
leggja skemmtunina fyrir manni
með hávaða. Þeir spila greinilega
ekki fyrir „neytendur", þeir virð-
ast bara spila fyrir sjálfa sig
þessir makalausu músikgarpar,
og gera útaf við alla skemmtun
með þessum yfirþyrmandi og
ruddalega hávaða. Allur „kúltúr"
er horfinn út í hafsauga. Og end-
irinn á oft góðri árshátíð með
góðum ræðum og ánægjulegu
skemmtiefni verður skapraun og
fólk flýr burt heim til sín af
svona skemmtunum og sér eftir
bæði tímanum og peningunum,
sem þetta kostaði og heitir því að
fara aldrei aftur á svona „plast-
ball“ með toppstilltum hátölur-
um og dynjandi tröllaöskrum,
sem á að heita söngur. — Þetta
gengur svo langt að jaðrar við
fantaskap. Virðist sem hæfileg
nafngift á svona „fagmenn“ sé
ekki músikantar heldur „músik-
fantar" því svona nauðung getur
vart flokkast undir neitt annað
en að fólk sé haft undir með
fantabrögðum. Með þessu eru
líka oft falleg lög gerð að óskapn-
aði og svona gauragangur er
gjörsamlega óþarfur. Maður skil-
ur einfaldlega ekki tilganginn.
Ég vil hér mælast til þess að
þeir danshljómsveitarmenn, sem
selja þjónustu sína á almennum
skemmtunum, gleymi því ekki að
hlutverk þeirra er að vera til
ánægju og skemmtunar, og að
þeir hætti þeim hrapalega óvana,
sem viðgengist hefir að ofseðja
viðskiptamenn sína og valda þeim
slíkri ógleði sem þeir oft gera nú.
Tilætlunin og það sem vonast er
eftir frá þeim er skemmtun og
ánægja og það ætti að vera full
ástæða til að menn hygðu að at-
riði eins og vinsældum sínum og
sýndu þá tillitssemi og menning-
arviðleitni, sem við á.
Til áréttingar vil ég taka fram
að þessi skoðun er ekki mitt
einkamál, því að ég veit um
fjölda fólks sem hefir þessa sömu
hvimleiðu sögu að segja og hefir
eins og ég reynt að koma til leið-
ar breytingum með fortölum við
hljómsveitarmenn, en gjörsam-
lega án nokkurs árangurs, — og
stundum fengið afundin svör eða
kannski verið bent á að hávaða-
mælirinn standi undir sprengi-
marki.
Er ekki mál að betrumbæta
menninguna og minnka gaura-
ganginn og gargið? Vonandi er
að meðlimir danshljómsveita
sýni, að þeir séu ekki orðnir
„heyrnarlausir" gagnvart óskum
neytenda með eðlilegt hljóm-
skyn, — og sem oft þurfa marga
daga til að jafna sig eftir mis-
þyrmingarnar af völdum hins
yfirgengilega rafmagnsgnýs
þessarar „hippa-menningar".
Með þökk fyrir birtinguna."