Morgunblaðið - 27.05.1983, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 1983
X> FyrirgefSu, en ruá ve^ur&u o& korrúL
þér cx-ftur i'sóetií þifct-/ |?ví ■F/uíjvé’lih
er c*ð lenda "
love 15...
6Ad ^
... aÖ ,/ílau hann
í botn
Nei, þad er ekkert í honum. Ég tek
hann bara med mér í hvert sinn
sem ég þarf ad fara yfir götuna
hér!
Með
morgunkaffinu
Ég hlakka til þess að geta nú svar-
að manninum mínum þegar hann
kemur að austan í kvöld og spyr
hvort nokkuð hafi skeð meðan
hann var í burtu!
HÖGNI HREKKVlSI
L/EKNISIN S."
Oskjuhlíðin og
Ásmundur Sveinsson
Anna Snorradóttir skrifar:
„Það var ekki laust við, að ég
fengi svolítið fyrir hjartað, þegar
ég heyrði að borgarráð hefði tekið
sig til og ákveðið að koma upp ein-
hvers konar keiluspili eða „bowl-
ing“ í Öskjuhlíðinni. Almáttugur
minn, sagði ég við sjálfa mig, vita
mennirnir hvað þeir eru að gera?
Kannske er ég ekki dómbær?
Kannske hefi ég ekkert vit á
þessu? En ég á minningar um
Ásmund Sveinsson, myndhöggv-
arann okkar stórkostlega. Hvað
kemur hann þessu máli við? má
spyrja og það með réttu. Því skal
ég reyna að svara. Ásmundur var
granni minn um langan aldur og
við hittumst oft. Það var ævintýri
líkast að koma til hans, hvort
heldur var í garðinn til þess að
skoða listaverkin eða heim til
hans og hans góðu konu, Ingrid, til
þess að fjalla um lífið og tilveruna
— stundum um uppruna íslenska
hestsins eða hvað sem var. Hann
var svo ótrúlega frjór, óvenju
skemmtilegur og stórgáfaður að
ævinlega fór maður ríkari af fundi
hans en þegar maður kom.
Vináttan við Ásmund hófst í
Kaupmannahöfn fyrir — ja, ég
man það ekki, en einhvers staðar
nálægt þrem áratugum. Mig
minnir endilega, að það væri ein-
hver sýning í Gautaborg og allt í
einu er Ásmundur kominn til
Hafnar og á leið heim tiltekinn
dag. Hann kom strax upp á skrif-
stofu Flugfélags íslands, sem þá
var, og hitti manninn minn, Birgi
Þórhallsson, að máli. „Nú verð ég
að komast heim eins og skot,“ seg-
ir Ásmundur. „Þú átt pantað far á
laugardaginn," svarar Birgir,
„ertu ekki ánægður með það?“
„Nei,“ segir Ásmundur og er
ákveðinn, „ég verð að komast heim
strax." Þegar nánar var spurt,
kom í ljós, að neftóbakið var þrot-
ið. „Ég er með tómar dósir, elsku
vinur, ég verð að komast heim.“
Ásmundur sem var mikill neftób-
aksmaður, var orðinn uppi-
skroppa, átti ekki korn í pontu
sinni og þráði því heitar en allt
annað að komast sem fyrst heim.
Þegar Birgir dró upp dósir úr
skrifborðsskúffu sinni, þessar
skemmtilegu blikkdósir frá Rík-
inu, breyttist heldur betur hljóðið
í listamanninum og nú var ekkert
rætt frekar um að breyta brottför
frá Höfn.
Ég segi þessa sögu vegna þess,
að oft var þessi atburður rifjaður
upp og eitt sinn kynnti Ásmundur
manninn minn með þessum orð-
um: „Þetta er maðurinn, sem
bjargaði lífi mínu úti í Kaup-
mannahöfn fyrir mörgum árum.“
En svo er það Öskjuhlíðin. Eitt
af því, sem Ásmundur talaði oft
um, var Öskjuhlíðin og framtíð
hennar. í þeim efnum átti hann
draum. Hann sá staðinn fyrir sér
iðandi af mannfólki, sem allt var
þangað komið til þess að skoða og
njóta fagurra lista. Þarna vildi
hann hafa listasafn og ekki nóg
með það, höggmyndir áttu að vera
á víð og dreif um svæðið milli
rósarunna og blómabeða, stigir
áttu að liggja þar á milli, tröppur
þar sem það var talið nauðsynlegt,
en um fram allt átti að vera hægt
að dvelja þarna úti og inni, sitja á
bekkjum í góðu veðri og láta hug-
ann reika. Og alveg sérstaklega er
mér minnisstætt, hve mikið kapp
hann lagði á, að þannig væri frá
málum gengið, að fólk með barna-
vagna ætti auðvelt með að heim-
sækja staðinn. Þarna átti að hefja
uppeldi listunnenda. Hugmyndin
er svo stórkostleg, að hún verður
að koma fram. Nú er Ásmundur
horfinn okkur og með honum
tölum við
„velvakandi!
með því nú er til umræðu hvað
dægur-, sem kallað er, -tónlistar
skuli á listahátíð reynist ég mér
að óvörum skyldugur til að
leggja orð í belg.
mér skilst að sá möguleiki kunni
að vera fyrir hendi að davíð
bowie þægi boð hingað. ef svo er
væri fáránlegt annað en bjóða
honum.
munandi tíma sirka tvenna
komma sjö, og hafandi í gegnum
þá hlustað með aldrei færri eyr-
um en öðru eftir hverju því er
hljómi vel, getur mér ekki þótt
annað í dag en að hr. bowie
standi ásamt örfáu listafólki öð-
ru eins og klettur upp úr þeim
drullupolli meðalmennsku og
andleysis sem á ströndum norður
atlantshafs gengur af óskiljan-
legum ástæðum undir nöfnum er
vitna bæði í tóna og list.
að vísu er ég skömm skár sáttur
við það sem heyrist í hinu al-
menna útvarpi en við hitt sem
heyrist ekki. mér hefur þótt mín-
ir fuglar fagrir. á dögum cream
og hendrix var sem annar hver
jarðarbúi syngi svo þróttmikilli
röddu sem þeir. í dag er leitun að
fólki utan klassískrar hefðar sem
ekki virðist fyrirlíta eigin verk.
ekki að sú leitunin þurfi endilega
að vera löng. pönkið, eins og það
kýs að kalla sig — tja — sumir
beztu vinir mínir eru pönkarar
— en það er jú eins og ekki alveg
útsprungið blóm. maður veit eig-
inlega ekki ennþá hvernig það
lítur út. og ef út í það er farið,
má segja að tónlist umrædds
bowies sé ein megin þeirra æða
er tengja pönkið við aðra tónlist
fyrr og síðar.
en sú er ekki frágangssökin,
heldur hin sem einfaldari er: að
bowie er heilt skáld, á tóna, á
orð, á flutning, og hann er mátt-
ugt skáld. önnur sem mér vitan-
lega koma til álita hafa hvorki til
að bera heillyndi né verulegan
mátt.
manninn
að vísu hefur mér skilist að fyrir
hendi sé fræðilegur möguleiki á
því að tónleikar hr. bowie geti
orsakað heróinneyzlu, eins og
kvikmyndin wir kindern des bahn-
hofs tiergarten bar svo eftir-
minnilegt vitni um. þó er þetta
ekki sannað, og sumir alls áreið-
anlegir vísindamenn telja nokk-
uð víst að engin tengsl séu í raun.
en þó væru, eða séu, er held ég
hverfandi hætta á smiti hér á
skerinu. ég get sjálfur borið um
það, hve fíkniefnalögregla okkar
er starfi sínu vaxin. semsé mjög
vel. eða mátulega er kannske
rétta orðið. allavega þurfum við
tæplega að óttast. þó sumum
náttúrulega finnist mest gaman
að óttast.
allt um það. það mun vera hæng-
ur að sviðið í laugardalshöll er
lítið. er eitthvert mál að reisa
bráðabirgðasvið stærra? ég
meina tölum við manninn. það á
ekki að sleppa svona sjensum.
virðingarfyllst
f.h. sambands íslenzkra
hippafríka
sigurður jóhannsson
aldursvaraforseti."
davíð bowie
Litið í blöð á
einmánuði 1983
Eiríkur Eiríksson sendir okkur
eftirfarandi vísur:
Fúlt mun og kalt um fremlajj senn
fáránleg Tímans saga,
Þjóðviljans lygalaupar enn
landsbúa hnútur naga,
Rauðvínspressan með ráðin þrenn
ruglið er þar til baga
Helgarpðstarnir hrella menn
heimska á tálar draga.
Morgunritningin miðlar frétt
mettuð af hverskyns skrani.
Alþýðubréfið iðkar prett
auglýstur gamall vani.
Austra2) þrykkið er illa sett
afglapa ráðinn bani
Dagur að norðan dregur létt
drifinn á lágu plani.
1) Fremill fl. fremlar framsóknarmenn
2) Sjá Auslra 13. ok 16. tbl. 1983.