Tíminn - 14.08.1965, Síða 11

af sömu stærð varla meira en 6x6 metrar. Samt sem áður
vorum við himinlifandi yfir að hafa fengið þau. Þau voru
samliggjandi eins og klefar í járnbrautarvagni, en við vorum
ánægðar þrátt fyrir það. Herbergin voru líka þægilega könt-
uð og það var auðvelt að sjá hvar veggurinn endaði og
loftið tók við. í fáum orðum sagt, þetta var ægileg til-
breyting frá innilokunartilfinningunni, sem maður fékk í
hálfmánalöguðum bröggum. Hermennirnir sjálfir minntust
meira að segja á það, að'þetta væri eins og að vera kominn
heim aftur, að vera í þessum ferhyrndu herbergjum.
Nú þegar við vorum búnar að fá húsrými höfðum við
ekkert til þess að láta inn í það. 230 þúsund dollara virði
af útvörpum, tennisborðum, borðum, stólum og öðrum smá-
hlutum, sem Rauði kross Bandaríkjanna hafði sent hingað,
hafði þegar verið dreift út um allt. Það var ekki eftir eitt
einasta húsganga, né svo mikið sem ein borðtenniskúla í
birgðaskemmunni. Það mun alltaf verða álitið hreinasta
kraftaverk, hvernig herbergin voru orðin fullbúin húsgögn-
um á aðeins tveimur vikum. Mary Dolliver, sem nú var
yfirmanneskja heimilisins eyddi miklum tíma í að leita uppi
gólfteppi og þægilega stóla. Að lokum tókst að grafa þá
upp, en aðeins yfir óheyrilega hátt verð, því þetta voru einu
gólfteppin og stólarnir, sem fáanlegir voru í allri Reykjavík
(ef ekki á öllu íslandi). Þar sem það er venja í hernum, að
spyrja ekki hvaðan hlutirnir koma (það er sjaldan sem svarið
er sannleikanum samkvæmt hvort sem er), fékk ég aldrei
að vita hvar borðtennis-borðin tvö höfðu verið fengin. Ég
er nokkum veginn viss um, að yfirmaður tómstundadeildar-
innar, Frank Hagan, hefur þurft að beita allri sinni mælsku
til þess að fá þau, og afleiðing hafði verið sú, að einhverjir
liðsforingjaklúbbarnir hafi ekki verið eins vel búnir borðum
eftir étt áður. 5 '~£5io9£ri'6L aienlSI
Skömmu áður en opna átti tómstundaheimilið, var ég skip-
uð til þess að verða aðstoðarmanneskja Mary, og ég átti líka
erfitt með að trúa þeim góðu tíðindum. Þetta hafði í för með
sér, að ég þurfti ekki lengur að ferðast um milli herbúðanna
með skemmtiefni. Ég fagnaði tilbreytingunni, því útlit var
fyrir að þetta ætti eftir að verða skemmtilegt og lærdóms-
ríkt starf undir hendleiðslu Mary.
Ekki voru liðnar tvær klukkustundir frá því heimilið var
opnað, þegar við Mary gerðum okkur ljóst, að herbergin
okkar sex voru allt of lítil til þess að þar gætu rúmazt þær
hjarðir hermanna, sem streymdu inn og út í endalausri
röð. Frá því klukkan eitt um daginn og þangað til klukkan
hálf ellefu um kvöldið stóðu, hermenn, sjóliðar og land-
gönguliðar hreint og beint í röðum og biðu þess að fá tæki-
færi til að leika borðtennis. Þeir fylktust í kringum Mary á
meðan hún lék á píanóið, og þegar hressingin kom, hafði
ég nóg að gera það sem eftir var dagsins að framreiða kóka
kóla og íslenzk vínarbrauð.
Augsýnilega höfðu þessir menn ekki séð neitt þessu líkt
frá því þeir fóru frá Bandaríkjunum. Þeir gengu frá einu
herbergi til annars, horfðu á gólfteppin, myndirnar, gardín-
urnar og litrík kortin, sem gerðu allt svo heimilislegt. Þeir
fóru höndum um bækurnar og blöðin og reyndu hina of-
stoppuðu stóla ... fyrstu þægilegu stólana, sem þeir höfðu
setzt í svo mánuðum skipti. Þeir virtust vera ánægðir — og
ef til vill voru þeir það, því þetta heimili var jafn mikið
þeirra eigin draumur, og það var okkur. Að draumurinn
skyldi nú hafa rætzt eftir svona langan tíma var næstum of
gott til þess það gæti verið satt. Efasemdirnar sýndust brjót-
ast um innra með þeim. Áður en dagurinn var liðinn, trúði
varla einn einasti þeirra því, að þetta ætti eftir að verða
samkomustaður þeirra þangað til skólinn tæki aftur til starfa
í september. Þessi svartsýni varð til ess að margir þeirra
sögðu: — Þetta er allt of gott fyrir óbreytta hermenn, eða
— Bíðið bara, liðsforingjarnir vilja flytja hingað líka. Full-
yrðingar sem þessar nálguðust nær því að vera sagðar með
barnalegri fyrirlitningu — en samt sem áður voru þær
ekki að ástæðulausu.
Fram til 16. júní, 1942, þegar heimilið var stofnað, hafði
ekki verið einn einasti staður í Reykjavík, þar sem banda-
rískir hermenn gátu leitað heilbrigðrar dagrastyttingar. Rétt
'v^í-er það; að til voru kvikmyndahús, lítil veitingahús, sundhöll
Beari^oieikfimihús, en á öllum þessum stöðum voru óbreýttir
borgarar og brezkir hermenn í svo miklum meiri hluta, að
menn okkar sneru oft í burtu — en höfðu í ekkert hús að
venda. Þeir máttu fara til samkomustaða brezka hersins
aðeins í fylgd með brezkum hermönnum og sama var að
segja um húsakynni hjálpræðishersins, sem rekin voru af
Bretum. Hermennirnir gátu farið á einn veitingastað, þar
sem hægt var að dansa og drekka % % sterkan bjór (ís-
lendingar framfylgdu sannarlega bannlögum sínum). En þeg-
ar frá leið höfðu sjóliðarnir yfirtekið þennan stað og afleið-
Um hvað ertu
um hjarta Ray.
að tala?
Hann tók langan teyg úr vindl-
ingum og blés frá sér bláum reyk-
hring. — Um galla mína og besti,
elskan, sagði hann loksins. — Ófyr
irgefanlega lygi gagnvart elsku-
legri ungri konu. Það voru nefni-
lega alls ekki neinar óeirðir hérna
í gærkvöldi, skilurðu. Hann lagði
hönd á hjartastað og setti upp
iðrunarsvip.
Ray þagði um stund. — Engar
óeirðir, endurtók hún varfærnis-
lega eins og barn, sem er að
læra nýtt tungumál. — Já, en . . .
hvers vegna . ..?
— Þú ert ekki stærilát, að þú
skulir geta spurt hvers vegna,
sagði hann brosandi. — Hvernig
hefði ég annars getað fengið þig
til að vera hér í nótt? Svona
púrítana eins og þú ert. ástin,
bætti hann við ertnislega.
En Ray skildi þetta ekki enn.
Ef til vill vegna þess að hún vildi
ekki skilja, hvert hið rétta eðli
þessa manns var í raun og veru.
— En lögregluþjónninn . . .
sagði hann ekki, að . . .? stam-
aði hún.
Hann hristi höfuðið. — Hann
sagði mér aðeins hvar beinasta
leiðin væri út úr bænum, sagði
hann og glotti. — Ég treysti því,
að þú skildir ekki spönsku.
— En símskeytið . ..?
Hann gekk léttilega að klæða-
skápnum og tók bögglað bréf upp
úr jakkavasanum. — Það er hérna,
Ray. Það komst aldrei lengra en
1 hingað, skilurðu.
Hún hrifsaði það af honum og
■ leit á það. Fölt andlitið roðnaði
] smátt og smátt. — Æ, Monty . . .
; þú ert . hrakmenni! Röddin
skalf. — Allt lygi! Auvirðileg,
skammarleg lygi!
— Alls ekki, sagði hann og
I glotti. En svipurinn harnaði —
Þetta var nærgætnisleg lygi, til
að hjálpa þér, gullið mitt. Líttu
á, hélt hann áfram, begar hún
svaraði ekki. — hversu huguð sem
konan er, á hún bágt með að
brenna sín skip og lítilsvirða það
sem hún telur borgaralega skyldu
— erfitt með að kasta manninum
sínum fyrir borð vegna elskhug-
ans, enda þótt hana sárlangaði til
þess. Mér datt í hug að hjálpa
þér til að framkvæma þetta góða
mín. Gera fyrsta skrefið óafíur-
kallanlegt. Það er dásamleg til-
finning, Ray, að vita, að engin
leið er fær til baka.
Ray hörfaði ósjálfrátt til baka
út að dyrunum. Hún varð allt í
einu hrædd við hann. Þetta var
nýr Monty. Ruddalegur, samvizku-
las Monty. sem henni fannst jafn
andstyggilegur og henni hafði fund
izt sá fyrri heillandi.
—En ég gerði þetta þín vegna,
sagði hann, þegar hann sá, hvern-
ig hún brást við. — Og mín vegna
líka, ég skal játa það. Maður get-
ur sagt, að ég hafi gert það vegna
hamingju okkar beggja, elskan
mín. Þú játaðir í gærkvöldi, að
þú elskaðir mig. Er okkur báðum
þá ekki fyrir beztu að við höfum
þetta svona?
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu srengurnar
Eigum dún og fiðurheld ver.
æðardúns- og gæsadúnssængur
ag kodda af ýmsum stærðum
- PÓSTSENDUM —
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simi 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
— Og Druce líka? sagði hún
! lágt.
Hann bandaði höndunum. —
i Druce! Hvað varðar mig um hann?
! Hann má hugsa og halda það, sem
! honum sýnist.
' Monty var ekki annt um Druce,
I en Ray var það. Henni var svo
' annt um hann, að hún skildi ekki
í því sjálf. Hún varð að hugsa
um heitið, sem hún hafði gefið,
en þarna var um eitthvað meira
að ræða. Vinátta þeirra var orðin
henni fögur og dýrmæt. Og þó
i hún hefði viljað yfirgefa hann,
j mundi henni aldrei hafa komið
til hugar að gera það á þennan
; hátt/ Strjúka burt frá honum, að
honum fjarverandi, yfirgefa hann
án þess að gefa nokkra skýringu.
— Hvað heldur þú, að Druce
hafi hugsað í gærkvöldi? sagði
hún lágt.
Monty rétti fram hendurnar og
lagði þær á axlir hennar. Hann
beygði sic niður að andlitinu á
henni. — Ekki annað en einmitt
það, sem ég óskaði hann héldi,
elskan mín. Að þú værir mín!
Hún lagði aftur augun. Hún sá
Druce í huganum. Sá hvernig
hann þrammaði fram og aftur um
herbergið sitt allt kvöldið — alla
nóttina. Hvernig hann beið og hve
forviða hann var. Og þegar morgn
aði og sólin reis hafði hann haldið
áfram að glíma við þetta viðfangs-
efni. Þá vissi hann — eða hélt,
að hann vissi.
Hún hrökk frá honum. — Ég fer
strax til baka. Ég get að minnsta
kosti reynt að gefa skýringu.
Monty liló. Heldurðu, að
nokkur maður trúi á þess konar
skýringu, frá konunni, sem hann
elskar? Skilurðu ekki, að einmitt
ást hans hefur kveðið upp yfir
þér dóminn nú þegar? í sál og
hjarta treystir maður aldrei þeirri,
sem maður elskar og fyrigefur
henni aldrei neitt.
Ray þóttist sjá fram á, að ef
til vill hefði hann rétt fyrir sér.
En áformi hennar varð ekki hagg-
að. — Ég fer, hvað sem öðru líð-
ur . . .
Hálftíma síðar stóð hún við
dymar og beið eftir bilnum, sem
átti að flytja hana til Frakklands
aftur. Allt í einu fann hún að
komið var við handlegginn á
henni. Hún leit snöggt við. Það
var Monty, sem brosti til hennar
vinalega og hispurslaust eins og
ekkert hefði komið fyrir.
— Ertu tilbúin, væna mín? Bíll-
inn minn bíður þarna á bílastæð-
inu.
Hún vissi ekki hverju hún átti
að svara. Það gekk fram af henni
hve hiklaus hann var. — Ég hef
pantað leigubíl, sagði hún.
— Þá skulum við afpanta hann.
Að vísu hef ég aldrei skilað strok-
inni konu í hendur mannsins
hennar aftur, en einu sinni verður
allt fyrst. Hann glotti, en dökku
augun urðu allt í einu dimm af
kvölum. — Datt þér í hug, að
ég ætlaði að láta þig ganga gegn-
um þetta eina? sagði hann — lágt
og alvarlega.
Þau töluðu fátt á heimleiðinni.
Monty ók hratt, og Ray sat föl
og hljóð við hiiðina á honum.
Henni fannst leiðin vera éecujan-
lega löng, en þegar bíllinn nam
staðar við gistihúsið sat hún kyrr
í nokkrar mínútur og hreyfði
hvorki legg né lið. Monty tók í
hönd hennar og hjálpaði henni
út úr bilnum.
— Mundu að ég bíð eftir þér,
Ray . . . alltaf, sagði hann lágt.
Hann kyssti hönd hennar áður en
hann sleppti henni. — Ég bíð
hérna þangað til ég veit hvernig
þessu reiðir af. Veifaðu vasaklútn-
LAUGARDAGUR 14. ágúst 1965
tíminn