Morgunblaðið - 04.11.1983, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1983
53
Mennirnir voru löóuraveittir at
áreynalu avo vinda mitti æfinga-
bolina þeirra.
M Veggja-
tennisinn
á vel viö
íslensku
sálina ff
mennirnir eru jafnari því skemmti-
legri er leikurinn."
En er ekki haldin keppni í þessum
íþróttagreinum?
„Jú, við höfum veriö meö mót hér
og þeir sem lengst hafa náö á þeim
spila viö fimm valda menn upp á
Keflavíkurvelli."
Nú var komið aö lokum þessarar
heimsóknar í Þrekmiöstööina, en
áöur en viö fórum sýndi Regin okkur
alla starfsemi stöövarinnar. Þar eru
einnig líkamsræktartæki og völlur
þar sem menn geta spilaö boltaleiki.
Þá leiddi hann okkur út í garö, þar
sem er heitur nuddpottur og stór og
myndarlegur tennisvöllur. Þó aö úti
væri bæöi rok og rigning og tekiö
aö skyggja, þá voru tveir kappar þar
í tennis.
„Hér spila menn tennis úti, þrátt
fyrir rigningu og snjó. Viö höfum
komið fyrir hitalögn í vellinum,
þannig aö hægt er aö halda vellin-
um þurrum. Einnig höfum viö reynt
aö skapa skjól fyrir veöri og vindum
og höfum viö i hyggju aö reisa vind-
brjót," segir Regin.
En hvernig er meö þá sem spila
veggjatennis, veröa þeir hæfari til
aö leika útitennis síöar meir?
„Þeir sem spila racquitball og
squash geta spilaö útitennis eins og
englar, en þar gilda bara allt aörar
reglur," segir Regin. Og viö ákveö-
um aö kynna okkur útitennis seinna
og meö það fórum viö.
26 ÁRA MÓÐIR MEÐEITT BARN
„Hef ekki alltaf
átt fyrir mat“
„Viö höfum ekki alltaf átt
fyrir mat, því launin hafa veriö
svo lág. Til skamms tíma vann
ég hjá opinberri stofnun og
var í 9. launaflokki BSRB, þá
haföi ég 10—12 þúsund krón-
ur á mánuöi og meðlag og
barnabætur voru um 1.500.-
krónur. Ég passaði mig þó
alltaf á því, þegar svona var
ástatt að eiga alltaf grjón og
rúsínur, svo ég gæti eldað
graut. Ég fékk Itka stundum
lánaðan einn og einn hundrað
kall, því þaö lætur mann eng-
inn svelta. En þetta er drep-
fúlt,“ segir Margrót Guö-
mundsdóttir, sem vinnur viö
símavörslu og afgreiöslustörf
hér í borg og á einn son, sem
er að verða 7 ára. Hún er 26
ára gömul.
„Þegar ég á ekki fyrir mat,
fæ ég alltaf samviskubit yfir aö
hafa ekki veriö nógu sparsöm,
þó veit ég af langri reynslu, aö
launin nægja aöeins fyrir því
allra nauösynlegasta. Ef um
einhver aukaútgjöld hefur veriö
aö ræöa, þá hef ég veriö marga
mánuöi að jafna mig á þeim.
Þú spyrö hvort mér finnist líf-
iö ekki erfitt. Persónulega kann
ég vel við þaö hlutskipti aö búa
ein meö syni mínum, í því felst
ákveöiö frjálsræöi. Þaö má þó
ekki skilja orð mín svo, aö ég
sé á móti hjónabandi, því svo
er alls ekki nema síöur sé. En
þaö sem mér finnst skítt er aö
þaö er alveg sama hvaö maður
leggur hart aö sér viö vinnu,
maöur stendur uppi jafn slypp-
ur og snauöur sem áöur, því hin
dæmigerðu kvennastörf eru
svo óheyrilega lágt launuö. Aö
þessu er lítillækkun, því í lágu
kaupi felst vanmat á störf
okkar. Konur mega samt ekki
láta þessa lítilsviröingu
skemma sig ... stundum verð
ég svo vond, þegar ég hugsa
um þetta, en vonska lýsir úr-
ræöaleysi.
Ég ætla samt aö reyna aö
eignast íbúö. Ég sótti um íbúö í
verkamannabústöðum og var
úthlutaö 3ja herbergja íbúö,
sem ég flyt vonandi í um næstu
mánaðamót. Ég skipti um vinnu
í júlí sl. og nú hef ég um
16.000.- krónur fyrir dagvinnu
og eftirvinnu, en ég vinn aö
meðaltali 10 tíma á dag. Meö-
lag og mæðralaun meö einu
barni eru rétt rúmar 2.000.-
krónur, ég hef því um 18.000,-
krónur i tekjur á mánuði. En
þaö er í fyrsta skipti sem ég hef
svo háar tekjur.
Þegar ég keypti íbúðina
þurfti ég að greiöa 90.000,-
krónur í útborgun, en þá pen-
inga fékk ég lánaða í banka.
Þegar ég flyt inn verö ég aö
greiða aörar 90.000,- krónur og
þær mun ég einnig fá aö láni í
banka. Því ég hef ekki aflaö
mér ennþá lífeyrissjóðsróttinda
né hef ég getað lagt peninga til
hliöar og ekki átti ég neinar
eignir. Það hefur veriö reiknað
út fyrir mig, aö ég muni þurfa
að greiða um 8.000.- krónur á
mánuði í afborganir og lán
næstu árin, en það er um helm-
ingur launa minna nú. Þaö er
þó betra en þessir peningar fari
í aö borga leigu.
Þaö sem fékk mig til aö festa
kaup á íbúö var hugsunin um,
aö strákurinn minn, sem þá var
aö komast á skólaaldur, þyrfti
að vera á einhverjum flækingi
milli hverfa, af því viö byggjum í
leiguhúsnæöi. Ég haföi þó verið
heppin meö húsnæöi, en leigan
fyrri hluta síöastliöins sumars
var 4.000.- krónur fyrir 2 her-
bergi og eldhús ásamt sameig-
inlegri snyrtiaöstööu á mánuöi,
en þaö átti aö fara að hækka
leiguna. Ég flutti þá úr leigu-
íbúöinni til móöur minnar, sem
býr ein í tveggja herbergja
íbúö.
Þó aö ég hafi ekki fengið
beina fjárhagslega aöstoö frá
neinum, þá hef ég fengið
óbeina aöstoö. Strákurinn
minn fer til dæmis alltaf eftir aö
skóladagheimilinu lýkur klukk-
an 5 til systur minnar og er þar
til kl. 7 eöa 9, eöa þar til ég lýk
vinnunni. Þar fær hann líka aö
boröa á kvöldin og er ekkert
tekiö fyrir þetta, svo dæmi sé
tekiö.
En mér finnst erfitt aö taka
viö hjálpinni, hvort sem hún er í
þessu formi eöa í formi matar,
ekki vegna þess aö ég sé
hrædd um aö fólk eigi hönk
upp í bakið á mér heldur vegna
þess aö mér finnst þaö sárt aö
bera ekki nægilega úr býtum,
þannig aö við séum sjálfum
okkur nóg um helstu nauösynj-
ar, þrátt fyrir mikla vinnu.
Ég veit um ógiftar konur með
barn eða börn á framfæri, sem
veigra sér við að taka aö sér
sérhæfö störf, sem eru þó bet-
ur launuö, vegna þess aö ef
eitthvað kemur upp á meö
börnin, til dæmis ef þau veröa
veik, þá er enginn, sem getur
gengið inn í störf þeirra, þær
reyna því aö komast í störf,
sem fleiri á vinnustaönum geta
gegnt. Sumir túlka þetta sem
svo, að konur séu hræddar við
ábyrgðina, en þaö er alls ekki,
þær veröa bara aö taka tillit til
aöstæöna.
Auðvitað erum viö mæðginin
oft dauðþreytt á kvöldin eftir
langan vinnudag. Viö vöknum
klukkan 8 á morgnana, til aö
fara meö strætó, fyrst á skóla-
dagheimiliö og síöan fer ég í
vinnuna. Sérstaklega finnst
mér þreytandi að fara heim
meö strætó á kvöldin og óska
þess þá oft aö ég ætti bíl. Þeg-
ar heim er komiö, fæ óg mér aö
borða, hjálpa barninu aö læra,
rexa kannski svolítiö í því eins
og uppalendur þurfa stundum
að gera, en reyni að nýta þenn-
an tíma eins vel og hægt er.
Barnið er ekkert síöur þreytt
en ég eftir daginn, því þaö er
li'ka aö vinna allan daginn. I
skólanum er þaö aö læra og á
skóladagheimilinu aö föndra og
leika sér. Mér finnst slæmt aö
börnin skuli aldrei geta veriö
ein meö sjálfum sér eöa geti
hvílt sig á dagheimilinu. Þaö er
bara ef þau eru veik, sem þau
fá aö liggja fyrir.
Börn, sem eiga mæöur, sem
vinna úti allan daginn gera aör-
ar kröfur til mæðra sinna, því
þau vilja fá allt tilfinningalega á
nokkrum klukkutímum, sem
annars ætti aö veita þeim á
heilum sólarhring.
Nei, ég hef ekki getaö veitt
stráknum fjárhagslega allt það
sem ég annars vildi. Ég gat til
dæmis ekki keypt handa hon-
um hjól, heldur safnaöi hann
fyrir því sjálfur, meðal annars
fyrir peninga, sem hann fókk í
afmælisgjöf, svo fékk hann aö
fara meö flöskur út í búö aö
selja o.s.frv. Fatnaö fær hann
oft gefins af frændum og
frænkum. Drengurinn hefur
stundum spurt mig: „Af hverju
færöu ekki meiri peninga
mamma, þú sem vinnur svo
mikiö?" Hverju á maður aö
svara?
Ef hann er aö biöja um eitt
eöa annað, sem ég á ekki fyrir,
þá segi ég: „Þú veist aö þaö eru
ekki til peningar fyrir því ... þá
segir hann bara: Oooh, en
nauöar ekki. Ég hef tíka kennt
honum, aö þaö skiptir mestu
máli, aö viö erum saman.
Það sem kemur frá föður er
eingöngu meðlagið og sam-
skipti hans viö strákinn eru lítil
og óregluleg. Eftir skilnaöinn
var samband viö fööurinn mjög
gott, en faðir barnsins og ég
höfðum verið í sambúö í 7 ár.
Meðan á henni stóö tók hann
mikinn og góöan þátt í uppeldi
þess, en strákurinn var 2ja ára,
þegar við skildum. En síðast-
liöiö eitt ár hefur þetta sam-
band verið að rofna mjög og á
drengurinn erfitt meö aö skilja
þaö.
Mér fyndist ekki óeölilegt aö
faöir, sem ekki hefur forræði
barns síns, legöi til dæmis á
bankabók dágóöa upphæö á
nafn drengsins á ári hverju. En
ég er hrædd um að margir
V/erjir líti á slíkt sem persónu-
I iga aðstoð við barnsmóður og
/ ugsi ef til vill, henni var nær.
/ Ég fer ekki mikiö út á meöal
/ ólks og eyöi mestum mínum
I tíma utan vinnu meö drengn-
um. Ég eyði heldur ekki miklu í
sjálfa mig, nema þá í sígarett-
urnar. Ég les mikiö, þá einkum
Ijóð. Ég fer stundum á pólitíska
fundi og fundi út af dagvistar-
málum, sem ég hef ánægju af.
En ef það er aö lyfta sér upp,
aö fara á böll og drekka sig
fulla, þá lifi ég ekki lífinu. Þaö er
líka svo, aö ég fæ mig ekki til
aö setja strákinn í pössun yfir
helgi. Ég hef þó gaman af aö
fara út aö dansa, en ég drekk
ekki neitt. En óg reyki og auö-
vitaö fara miklir peningar í þaö.
Ég reyndi aö hætta aö reykja í
4 mánuöi á þessu ári, en ég var
svo sorgmædd og leiðinleg, aö
ég lagöi þaö ekki á mig né aöra
aö halda bindindið út.
Þegar ég á sumarfrí, fer óg
venjulega ekki í burtu, því ég vil
leyfa stráknum aö finna, hvern-
ig þaö er aö vera heima hjá sér.
Viö höfum þó skroppið til afa
og ömmu úti á landi og stund-
um til systur minnar og vin-
kvenna, sem búa í Hverageröi.
Það hefur stundum veriö
sagt viö mig: „Af hverju hætt-
iröu ekki þessu basli og giftir
þig?“ Ef lausnin væri aö ganga
í hjónaband þá væru ekki
svona margir hjónaskilnaðir.
Mér hefur stundum þótt rætt
um ógift fólk meö vorkunnsemi
og jafnvel í niörandi tón. Æ
greyið, hún er ein meö krakka
... Þaö þarf aö breyta þessum
hugsunarhætti. Óneitanlega er
það mikil reynsla aö standa ein
uppi meö barn eða börn, og
konur, sem standa sig vel í því
hlutverki, þurfa ekki á vorkunn
aö halda, miklu fremur aö litiö
sé til þeirra meö virðingu, sem
þær eiga skilið.
„Þú ert svo ung, hefurðu
raunverulega lifaö lífinu?“ hef
ég verið spurö. Ef þaö er að lifa
lífinu, eins og þaö er kallað, aö
komast sem oftast tii útlanda,
út aö skemmta sér eöa eiga
sem mest af fötum, þá hef ég
ekki lifað lífinu. En fyrir mér er
þaö að lifa lífinu allt annað, eöa
aö hafa næg laun, svo ég þurfi
ekki aö hlaupa á milli Péturs og
Páls, til aö hafa í grautinn fyrir
strákinn og mig.“