Morgunblaðið - 22.01.1984, Blaðsíða 10

58
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. JANÚAR 1984
„Gullsmióurinn og hesta-
maðurinn eru tveir menn
- en þeir eru
perluvinir“
Rætt við Halldór Sigurðsson gullsmið
og stórbónda í Stokkhólma
um hrossarækt og fleira
Halldór Sigurðsson stóðbóndi í Stokkhólma í Skagafirði
og gullsmiður í Reykjavík, er fyrir löngu þjóðkunnur
maður, bæði fyrir trúlofunarhringana, sem „gæfan fylgir"
og fyrir hin kunnu hross, sem frá Stokkhólma hafa komið
síðustu áratugina. Blaðamaður var á ferð um Skagafjörð
í haust, og kom þá meðal annars við og skoðaði hluta af
stóði Halldórs, og ræddi síðar við hann um hrossarækt og
fleira henni tengt.
legu starfa var ég töluvert við
tamningar, þegar á unglingsaldri,
og á þessum tima voru hestar nær
einu farartækin, en jeppar og
dráttarvélar rétt að byrja að taka
við af hestunum.
Meðal fyrstu bernskuminninga
minna er þegar ég var að vefja
faxinu utan um smáar barnahend-
urnar og skríða á bak hrossunum,
og þar sem ég var oft rassár af
löngum setum mínum berbakt á
hestbaki, var eina ráðið að fara
alltaf á stökki! — Það var gaman
að lifa á þessum árum, enda hefur
mér alltaf líkað vel við hesta og
þeir ólu mig upp að verulegu leyti.
Mér hefur eiginlega alltaf líkað
betur við hesta en menn, og því
meira sem ég kynnist mönnunum,
því vænna þykir mér um hestana
mína.“
— En hvað með hrossasýningar
og mót á þessum tíma, manstu eft-
ir slíku?
„Eiginleg hestamót voru ekki
komin til sögunnar þá, en haldnar
voru héraðs- og sveitasýningar,
sem ég man vel eftir. Theódór
Arnbjarnarson, sem þá var
hrossaræktarráðunautur, kom þá
heim og skoðaði og mældi hrossin,
þetta var mikill ágætismaður og
virtur af öllum. Það var oft
skemmtilegt á þessum hrossasýn-
ingum, og margt fallegra hesta
bar þá fyrir. Ég man til dæmis
eftir rauðum graðhesti, sem Jó-
hann bóndi í Litla-Dal átti, þetta
var afskaplega fallegur hestur, en
smávaxinn.
Theódór mældi hæð hrossanna
á sérstökum palli, sem hann hafði
látið smíða. Þegar hestur Jóhanns,
Sóti hét hann, kom á pallinn,
fannst Theódór fótstaðan eitthvað
undarleg. Tók hann því upp annan
framfótinn á hestinum, og kom þá
í ljós að bóndi hafði viljað hækka
Sóta lítillega í loftinu, og hafði því
járnað hann með þremur skeifum,
hverja niður af annarri, og lét göt-
in standast á. — Þetta þótti
snjallt hjá bónda, þótt upp kæm-
ist!“
Slegið tii ráðunautar
með svipu
— Þú nefnir, að Theódór var
virtur af öllum er til hans þekktu,
en stundum hefur gengið á ýmsu
Ljósm: Kristján Einarsson.
SveinB Hjörleifswn situ: og Halldór Sigurðsson heldur við geðingsefnið „Súper-Stjarna“ frá Stokkhólma.
Halldór með einn gæðing sinn undan Rauð 618 frá Kolkuósi.
Ólst upp við hesta
og aftur hesta
„Ég ólst upp við hesta og aftur
hesta, í æsku minni var öll mín
vinna tengd hrossum, og ekki eru
ýkjur að segja að lífið hafi að
verulegu leyti snúist um hross hjá
mér á þessum árum,“ sagði Hall-
dór, þegar hann var spurður um
upphaf kynna hans af hestum,
sem svo mjög hafa sett spor sín á
líf hans.
„Ég er alinn upp í Stokkhólma í
Skagafirði," heldur Halldór
áfram, „en þar bjó faðir minn,
Sigurður Einarsson, sem síðar bjó
svo á Hjaltastöðum. Pabbi átti
marga hesta, enda voru öll verk
unnin með hestum í þá daga, hest-
ar voru fyrir sláttuvélum, rakstr-
arvélum, kerrum og vögnum.
Stundum var ég með fimm hesta í
röð við að draga bólstrana heim af
túninu í Stokkhólma. Öll mín
vinna var því við hross eins og ég
sagði fyrr, því auk hinna venju-
Þrír ungir hestar, allir und-
an Rauð 618, komnir suður
yfir heiðar í tamningu hjá
Sveini Hjörleifssyni.