Morgunblaðið - 23.05.1985, Side 39

er Halldóra Magnúsdóttir.
Þórður var yngstur fjögurra
systkina. Elst er Halldóra f. 1954,
þá Solveig f. 1958, d. 1982 og Lára
f. 1960.
Hann ólst upp hjá foreldrum
sínum í Vesturbæ og á Seltjarn-
arnesi. Hann gekk kornungur í KR
og knattspyrnan var hans líf og
yndi fram á unglingsár, en þá tóku
ný áhugamál við, tónlist, ljóðlist,
bókmenntir og ótal margt fleira.
Hann nam í Melaskóla, Hagaskóla
og nú síðast í Menntaskólanum í
Reykjavík, en neyddist til að
hætta námi vegna þess sjúkdóms,
er að lokum lagði hann að velli.
Milli heimila okkar hefur ekki
einungis verið rækt frændsemi
heldur og vinátta. Nokkur ald-
ursmunur var á okkur Þórði og
var hann einn af litlu frændunum
þar til fyrir fáeinum árum, en með
aldrinum er eins og aldursmunur-
inn minnki. Það var mjög gaman
að spjalla við Þórð, það var hægt
að tala um flest milli himins og
jarðar, enda var hann vel lesinn
og fróður og átti auðvelt með að
setja sig í spor annarra. Hann var
góður hlustandi og virtist hafa
óþrjótandi áhuga á öllu. Það var
alltaf upplífgandi að hitta Þórð,
því alla jafna var hann í góðu
skapi og var stutt i húmorinn, sem
gat verið nokkuð kaldhæðinn.
Gerði maður sér þess vegna oft
ekki grein fyrir því hve veikur
hann var. Það er þyngra en tárum
taki, þegar ungt fólk fellur frá á
vori lífsins, og bágt að skilja þá
staðreynd, hvað þá að taka henni.
Ég og systkini mín vottum for-
eldrum Þórðar og systrum hans
samúð okkar og biðjum Guð að
styrkja þau.
Guðný Þórarinsdóttir
Hvað getur maður sagt þegar
maður fréttir að besti vinur
manns sé dáinn?
Ekkert.
Þó fær maður ekki orða bundist.
En flest orð missa marks þegar
á að fara að minnast slíkra manna
sem Þórðar. Það er helst í náttúr-
unni sjálfri sem aðstoðar er að
vænta. Þannig má líkja Þórði við
tré.
í sköpun sinni teygði hann
greinar sínar upp til hæstu hæða,
hugmyndaflugið ótakmarkað af
öðru en yfirvegaðri smekkvísi og
fegurðartilfinningu. Og veitti um
leið skjól minni jurtum, sem erfið-
ara áttu um vöxt. Eplin, lög og
ljóð og annað það, sem Þórður
fékkst við að skapa, liggja eftir,
minnisvarði um stóran anda.
Skap Þórðar, glatt og gleðjandi,
setti svip sinn á hvern þann hóp
sem nærveru hans naut. Líkt og
greinar og lauf dansa glettið og
syngja í senn fyrir áreitni vinds-
ins í glampandi vorsól og jafnvel
enn fjörugar í grenjandi haust-
rigningu.
En sem vinur var Þórður öðru
fremur sem sterkur stofn. Stofn,
sem ekki brast þó að ágjöf væri
meiri en á aðrar plöntur og lauf-
um fækkaði.
Það er fyrst og fremst þessi
stofn sem við vinir hans syrgjum.
Fyrir hönd okkar vinanna votta
ég fjölskyldu Þórðar og ástvinum
öðrum innilega samúð.
Eggert Benedikt Guðmundsson
Nú er komið að kveðjustund.
Þótt við þekktum Tóta aðeins í
rúmt ár, hafði hann ólýsanleg
áhrif á okkur allar, sem eflaust
munu endast okkur allt lífið. Tóti
var mjög vinmargur, og urðu hans
vinir brátt okkar vinir og þróaðist
þetta í mjög samheldinn vinahóp.
Aðalbækistöð hópsins var kjall-
arinn hjá Tóta, og þaðan eigum
við margar okkar skemmtilegustu
minningar um hann. Kjallarinn
var skipaður hinum hefðbundnu
húsgögnum en aðalatriðin voru
gítarinn, píanóið, og plötusafnið.
Tóti var nefnilega gæddur ein-
stakri tónlistargáfu, sem allir í
kringum hann nutu góðs af. Hann
átti mjög auðvelt með að semja og
útsetja lög, og fylgdu þá gjarnan
frumsamdir textar með. Flestir
geta því gert sér í hugarlund það
andrúmsloft, sem ríkti jafnan í
kjallaranum og í kringum Tóta,
hvar sem hann kom. En Tóti var
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. MAÍ 1985
39
ekki einungis hæfur á tónlistar-
sviðinu h'eldur lét hann einnig til
sín taka á öðrum sviðum. Hann
hafði mikinn áhuga á leiklist og
kvikmyndagerð, var víðlesinn, og
vandfundið var það efni, sem hann
hafði ekki kynnt sér. Það var því
ekki á allra færi að standa í rök-
ræðum við Tóta. Tóti tók lífinu
létt og kom manni sífellt á óvart
með hinum ýmsu uppátækjum
sínum. Hann hafði ótrúlega
kímnigáfu og hafði einstakt lag á
að koma fólki til að hlæja. — Þess
vegna, þegar við setjumst núna
niður og hugsum til þess tíma,
sem við áttum með Tóta vini
okkar, minnust við hans með brosi
á vör.
Þrátt fyrir allt of stutt kynni af
Tóta erum við þakklátar fyrir
þann tíma, en söknuðurinn er
meiri en nokkur orð fá lýst.
Hansa, Ragnheiður,
Hlíf, Ásdís.
Jafnan hef ég haldið því fram að
flest þau skref sem ég hef stigið til
þessa hafi verið hin mestu gæfu-
spor. Ekkert þeirra jafnast þó á
við það, er ég fyrst fór á fund Láru
Magnúsdóttur, sem ég síðar gekk
að eiga. Stór hluti þessarar gæfu
voru kynni mín af Þórði. Þau Lára
voru skemmtilega samrýmd systk-
ini, og eins og hún sagði sjálf var
Þórður henni bróðir og besti vin-
ur. Þau hittust nær daglega og
ræddu saman um allt milli himins
og jarðar. Músík og listir bar oft á
góma. Og húfur, enda bar Þórður
manna mest skynbragð á húfur og
ósjaldan hafði hann pottlok á
höfði. Reyndar var Þórði fátt óvið-
komandi. Hann var vakandi fyrir
því sem gerðist í kring um hann og
hafði gjarnan einkaskoðanir á
hverju máli. Rökstuddi hann þær
gjarnan á óvenjulegan og hnytt-
inn hátt, enda orðheppinn maður,
húmoristi og ákaflega skynsamur.
Fáa menn hef ég hitt sem hafa
húmor sem fellur eins vel að skapi
mínu og Þórð. Húmor hans var
fólginn í djúpum tilsvörum, hár-
fínum og oft jafnvel æði beittum.
Engar langar sögur þar sem bíða
þarf eftir brandaranum. Þegar að
tónlistinni kom var hann hins veg-
ar á köflum allt að því melankól-
ískur en þó léttur. Sennilega skýr-
ir það smekk hans best, að Bítl-
arnir voru í aðaluppáhaldi hjá
honum, en jafnaldrar hans setja
þá gjarnan { flokk með Bach
og Beethoven. Sjálfur var Þórður
gítaristi góður, píanisti og tón-
skáld. Eiginlegt tónlistarnám
stundaði hann aldrei en var þeim
mun iðnari við æfingar undir eigin
stjórn. Skemmtilegt var að fylgj-
ast með honum handleika hljóð-
færi. Einhvern veginn hafði mað-
ur á tilfinningunni að það væri
gjörsamlega fyrirhafnarlaus
iþrótt að spila á gitar. Hann lék
nærri hvað sem var. En nú leikur
Þórður ekki meira fyrir okkur.
Hann hefur orðið að lúta í lægra
haldi fyrir þungri sókn sem staðið
hefur í fimm ár og enginn skilur í
hvaða tilgangi var hrundið af stað.
Ég þakka fyrir þá gæfu að hafa
fengið að kynnast Þórði.
Kalli
Hann Þórður er dáinn. Eftir
harða baráttu við mikinn óvin.
Samt var það óvænt og áfall fyrir
þá sem stóðu hjá í fjarska.
Og á meðan máttvana sársauk-
inn nístir hjartað hugsar maður
um alla milljarðana sem eytt er {
kjarnorkuvísindin — vopnin — í
staðinn fyrir læknavísindin.
Ég kynntist Þórði þegar litli
bróðir byrjaði í menntaskóla,
hann rann þá strax saman við hóp
stráka úr Hagaskólanum. Og mað-
ur komst ekki hjá því að kynnast
þeim aðeins — þetta var geysi
hresst lið og hávaðasamt á stund-
um. En sá hávaði gat oft verið
ansi ljúfur, því þegar þessir strák-
ar hittust var spilað og sungið. Og
Þórður þá ósjálfrátt fremstur í
flokki — eins og tónlistin væri
honum í blóð borin.
Nú er hljótt og hnípnir vinir
sem eftir sitja. En minningin lifir
með okkur.
Ég votta foreldrum Þórðar,
systrum og vinum samúð mína.
Sonja B. Jónsdóttir
Svört- og grá-fínröndótt sófasett meö leöur-
bótum.
Nýtízkuleg
og þægileg
© Vorumarkaðurinn hf.
J Húsgagnadeild Ármúla 1a, 2. hæö, s. 686112.
STÓRGLÆSILEG SUNDFÖT
TTVDTD AT T A Nýjastalínan frá ARENA
r livllv i\LLlA sundfatatískan ’85

%VÖNDUÐ VARA
41 GLÆSILEG HÖNNUN
I^GOTTVERÐ
SPORTVORUyERSLUN
JNGOLFS
ÓSKARSSONAR
Á HORNI KLAPtmTÍGS
0G GRETTISGðTU
S:i17S3
oronov orenav’
Verð frá
Sundbolir kr. 663.-
Sundskýlur kr. 320.-
Sundgleraugu, sundhettur o.íl.
ARENA er leiðandi fyrirtæki
í framleiðslu sundfatnaðar.
Sundföt frá Arena voru notuð
af fjölmörgum þjóðum
á Ólympíuleikunum
s.l. sumar.